Vuillis

Het gemeentebestuur heeft in haar oneindige wijsheid besloten ons dorp als proefgemeente te gebruiken voor een nieuw vuilnisproject. Enkele honderdduizenden euro's zijn uitgegeven om ondergrondse stortcontainers in te graven waar wij bewoners voortaan ons huisvuil in kwijt kunnen. 

Voortaan worden de kliko vuilnisbakken niet meer voor de deur opgehaald maar moet het restafval in vuilniszakken naar de dichtstbijzijnde ondergrondse vuilcontainer gebracht worden. (in ons geval zo'n 500 meter verder)
Het mes snijdt natuurlijk aan twee kanten. De rollator behoeftige oudere medemens moet nu eindelijk weer eens het huis uit en krijgt dankzij de gemeente, een volledig gratis workout. En de gemeente spaart geld uit. Je begrijpt wild enthousiaste reactie uit het plaatselijke bejaardenhuis.

Eindelijk weer eens ouderwets zeulen met plastic vuilniszakken en gezellig de dag doornemen bij de geur van vers gevulde vuilcontainers.
Terug weer naar de tijd van zinken vuilnisbakken die klepperend gekiept werden bij de schillenboer. Jammer dat er dan weer zo'n moderne pinpas bij moet waarmee de container opengaat.

Nee oma, niet je pinpas van de bank maar je moet de pinpas van de gemeente hebben, die mag je straks op internet activeren. Internet, ja... dat is met computers. 

Het is al net als bij die prachtig nieuwe parkeermeters waarmee mijn 88 jarige schoonvader met zijn mobieltje kan betalen. De thuismeegbrachte telefoon, zo merkte hij, werkte niet. Een mobieltje moet hij net als Internet ontberen. En de auto zet hij dan maar in de enige parkeergarage. Daar kun je nog met muntjes betalen. Zolang het duurt.

Deze week is hij 88 jaar geworden. Mijn vrouw moest hem van de week nog van de ladder afhalen. De dakgoot stroomde over. Dus die heb ik vandaag met knikkende knieën maar leeggeschept. Van de zomer trof de boeren buurman bij het koeien halen hem aan in de sloot. Daar kwam zijn kalende kruin als blikkerend baken boven het water uit. Hij zat na een klein evenwicht verlies bij het sloot dreggen vastgezogen in de modder. Rustig wachtend op hulp, met dobberend bootje aan de kant. 

Een nieuwe telefoon hebben we deze week via marktplaats op de kop weten te tikken. Het defecte model thuis met cijfers op knoppen van een vierkante centimeter bleek niet meer in de handel te zijn. En op het nieuw meegebrachte toestel drukte hij met zijn knokige vingers minimaal drie cijfers tegelijkertijd in. 

We hebben ook dit toestel op maximaal geluidsniveau gezet, en hem schreeuwend gefeliciteerd met zijn verjaardag. Hij wordt wat doof, en hopelijk honderdentien.