Elektrisch

Op mijn telefoon zijn de neusgaten van mijn moeder zichtbaar.
Zwarte gaten waar enige haren uit groeien.
Ze houd het toestel onder haar kin om erin te spreken.
'Hallo' roept ze drie keer met luide stem.
En ik zie de bovenkant van haar gehemelte bewegen.
'Je kunt hem gewoon voor je gezicht houden, Mam' roep ik.
Maar ze heeft het op één of andere manier voor elkaar gekregen het geluid uit te zetten.
'Hallo' roept ze nog drie keer.
Waarna ze de verbinding verbreekt en op de reguliere manier terugbelt.
'Ik zag je gezicht' zegt ze vervolgens via de spraakverbinding.
'Ge wordt grijs.'
'Moeders ik ben al tien jaar wit' antwoord ik.
'Ik zag u ok, ge zagt er fantastisch uit'.
'Kapper geweest' antwoord ze.
Waarna we een afspraak maken elkaar die week te zien.
Dank de zegen van elektrische apparaten.

Bij ons in huis heeft er weer één het begeven.
Dit keer is het de elektrische weegschaal op de badkamer.
Deze geeft in de ochtend zeker twee kilo meer aan dan gebruikelijk.
Voor de zekerheid controleer ik de stand die avond nog eens in adamskostuum.
Maar de display heeft nog eens een halve kilo extra toegevoegd.
Dat zou de spaghetti met spekjes en roomsaus geweest kunnen zijn.
Maar voor de zekerheid bestel ik bij Bol.com die avond een nieuwe.

Ik wordt ook geacht mijn tanden elektrisch te reinigen.
De met sinterklaas ontvangen oplaadbare borstel moet in gebruik worden genomen, en is voorzien van bleutooth.
Dat is handig, want dan kan ik op mijn mobiele telefoon zien dat ik op dat moment aan het tandenpoetsen ben.
Voorheen was dat altijd maar een gok.
Kon je met een hand tandenborsteltje niets van volgen.
En moest je zelf maar inschatten of je wel echt aan het tandenpoetsen was.
Je hoeft ook niet te borstelen en dat is even wennen.
Heen en weer raggen in trilstand zoals ik gewend was met de handborstel is buitengewoon pijnlijk.
Maar als je het apparaat uitzet is het best te doen.
Dat de bleutooth dan niet werkt neem ik voor lief.
Nuttig cadeau, blij mee.

De nieuwe weegschaal heeft hetzelfde euvel.
Nieuwe apparaat, nu al defect.

Ik besluit de moestuin om te spitten.
Tweehonderd vierkante meter zwaar beregende klei liggen te wachten.
De grond zucht als ik ze met een spade uit elkaar probeer te trekken.
Mijn laarzen groeien bij elke stap.
En ik kom zeventig centimeter groter weer thuis.
Ik probeer het een week later af te maken.
Die avond is de weegschaal weer in orde.

2020

Wij hadden thuis geen huisdieren.
Mijn zussen hadden soms een kortlevende hamster.
En ikzelf onderhield jarenlang een aquarium op mijn kamer.
Het aquarium werd bevolkt door guppy's en een schooltje blauw-rode Neon Tetra's.
Onderhouden en verzorgen bestond uit het maandelijks weer doorschijnend maken van de groen uitgeslagen ruitjes.
En jaarlijks verversen van het water.
Het enige warm ademend huisdier in bezit was een duif.
Opgesloten in een hokje in de schuur bracht ik die elke ochtend een bezoek.
Ik maakte zijn kooi schoon, en gaf hem wat mais.
Tot hij er plots niet meer was.
Zoals ik ooit al eens verteld heb, door mijn ouders naar een kinderboerderij gebracht.
Op een niet te be-fietsen verre afstand, zo verzekerde mijn moeder, maar "kend dah bisje hee het doar zo ontzettend fén".
Waarna verdere vragen overbodig waren.
Soms door de stad lopend dacht ik hem nog tegen te komen.
Patat pikkend van de straat met wat andere duiven.
Mijn lievelingsvoedsel, dus het moet hem wel geweest zijn.

De buurvrouw had een zwarte poedel.
Ze hield van Swarovski kristal en porseleinen beeldjes van Beiers gegoten herdersmeisjes.
Haar hondje was geknipt als een wandelende buxushaag.
Bolletjes bij de staart en poten, en een ontploft permanentje op het hoofd.
Hij bleek ideaal om stofnesten onder de bank en kast weg te werken.
Een balletje op de juiste manier stuiterend door de kamer maakte de moeilijkst bereikbare plaatsen weer stofvrij.
Daar kon geen Swiffer tegenop.
Maar verder kwamen er geen beesten in huis.

Mijn Utrechtse verpleegster had twee katten.
Een lieve grijze en een kwaadaardig zwart-wit gevlekt monster.
De grijze had geen problemen met mijn avances.
De zwart witte kon tijdens het zoenen met zijn baasje jaloers gedrag vertonen.
Schrammen en pleisters hebben maanden mijn lichaam getekend.
Ik had het er graag voor over.
Er was een fel fluoriderend stuiterend balletje over het drie verdieping hoge balkon voor nodig om me een tijdje van het beest te verlossen.
Helaas herkende de buurvrouw het beest en bracht deze weer naar boven.
We verhuisden en namen een afsluitbaar kattenluik.
En hij hield het nog ruim 16 jaar met ons uit.

Ik moet er deze oudejaarsavond weer aan denken.
De vierde generatie katten liggen rustig te slapen op de bank terwijl buiten het vuurwerk knalt.
Onze inmiddels al drie jaar geleden overleden hond had daar wat meer moeite mee.
De laatste jaren van zijn leven was het beest stokdoof en halfblind.
Zo doof dat het beest bij wijze van spreken onaangedaan over een ontploffende voetzoeker heen kon stappen.
In zijn jongere jaren hebben we hem daartegen nog wel eens moeten drogeren om hem van het oude naar het nieuwe jaar te leiden.
Rond 12 uur moest een in blokjes kaas verstopt slaapmiddel hem dan onder zeil brengen.
Maar meestal zwalkte hij de hele avond een beetje als een dronkenman door de kamer heen, vluchtend voor de herrie.
We zaten dan de hele avond hond geruststellend, te wachten tot het weer stil zou worden.
Volgend jaar denk ik dus dat we oud en nieuw vieren in een ver Veluws bos.
Afgelegen op ruime afstand van de bewoonde wereld op een vuurwerk vrij park in een huisje.
In februari komt namelijk de afgelopen kerstavond geboren nieuwe hond.
Hopelijk voor de komende 20 jaar in ons gezelschap.
En ons eerste goede voornemen van het jaar.

Een goed 2020 iedereen.

Kerst

Pastinaaktruffelsoep?
Olijvenhaasje met coppa die parma?
Oma komt eten met de kerst.
Dus het opgewarmde blik tomatensoep met zelfgebakken croutons zal dit jaar achterwege moeten blijven.
Het toetje van chocolade vla met slagroom kan dit jaar ook al niet.
Dat moet zoiets worden als Vanillemascarponedio met lemoncurd.
Of crunchy geitenkasrolletjes met granberrycoulis.
En dan is er nog het hoofdmenu.
Gelukkig zijn er de boekjes van de AH, Jumbo of de Plus om het vuur van de keuzestress aan te wakkeren.

Mijn vader was daar makkelijker in.
Eenmaal weer alleenwonend met mijn moeder at hij op eerste kerstdag altijd boerenkool met worst.
De tweede kerstdag bakte hij de overgebleven restjes aan in een koekenpan.
En at deze besmeerd op een bruine boterham.
Gelardeerd met een gifgele lik piccalilly.
Of bij gebrek daaraan met slasaus.
Je merkt, ik ben met culinaire hoogstandjes opgevoed.

Onze kerstdiners thuis begonnen altijd met een garnalencocktail.
Zelf gepelde garnalen met whiskysaus uit een flesje daaroverheen.
Op het hoofdmenu stond gebraden kip. Tenzij er een fonduestel op tafel gezet werd.
En mijn moeder maakte altijd als dessert wiebelende aardbeien bavarois.
Ze lust zelf geen aardbeien. en Kan de smaak en geur niet verdragen.
Dus de pudding werd op gevoel, kleur en een dosis geluk samengesteld.
Dat en de magische werking van gelatine dat alles wat vloeibaar is doet stollen en rillen, samen met de mierzoete werking van een kilo suiker maakte het tot het hoogtepunt van de avond.

Robbert ten Brink geeft aan zijn kinderen het bevel allen aanwezig te zijn bij het kerstmaal op eerste kerstdag, las ik in de weekendbijlage.
Er zijn geen uitvluchten of excuses niet aanwezig te zijn.
Op afwezigheid staat het risico van onterving en een jaar lang boze blikken.
Ikzelf moet mijn kinderen delen met andere (schoon)ouders met gelijksoortige dreigementen.
Daarbij valt er weinig door ons te vererven.
Er is weinig animo voor mijn sigarenbandjes verzameling.
En van het na onze dood verdeelde kapitaal is slechts een eenmalig bezoekje te brengen aan de plaatselijke Febo.
Mits men niet te hongerig is.
Er ontbreken dus een paar kinderen bij het kerstdiner.
Wat jammer is want we zijn van plan uit te pakken.

Eerste kerstdag wordt een gevarieerd Aziatisch avontuur.
Zeker 7 gangen worden voorbereid.
En culinaire naslagwerken worden geraadpleegd.
Vrij vertaal menu A of Menu B van de plaatselijke menukaart van de afhaalchinees.
En tweede kerstdag de traditionele kip rollade.
Al jaren een traditie in huize van Hest.
Deze te moeten missen heeft bijna hetzelfde effect als de dreigementen van Robbert den Brink.
Tweede kerstdag komt alles dus goed.

Fijne feestdagen.