Black Friday

Afgelopen vrijdag was het "Black Friday".

In Amerika hebben traditioneel de meeste werknemers die dag vrij.

Het is de start voor de kerstinkopen en traditioneel voor winkels de gelegenheid te stunten met aanbiedingen.

Aanbiedingen die de bedoeling hebben zoveel mogelijk winkelend publiek te trekken om de omzet van dat jaar een boost te geven.

Ook de Nederlandse commercie probeert het Amerikaanse succes over te nemen.

En Kamerik blijft niet achter.

In een poging de omzet voor dit jaar een boost te geven besloot de plaatselijke supermarkt een zak witte bolletjes aan te bieden voor een euro.

Dat scheelde bijna een kwartje met de gangbare prijs.

De zakken met 10 witte kadetjes waren in een beperkte oplage aanwezig dus er werd in slaapzakken overnacht voor de ingang van de supermarkt.

De politie was ter plaatse om ongeregeldheden te voorkomen.

Die bleek nodig te zijn toen de verplicht bij de broodjes aan te schaffen verpakking een kwartje bleek te kosten.

Het is nog even wennen voor ondernemers in het dorp

Ik moest een nieuwe jas.

Eens kocht ik een gele.

Dik gewatteerd zodat alles lekker warm bleef.

Het fluoriderend geel viel op tussen alle andere fietsers en ik kwam steeds veilig op mijn werk.

Mijn vrouw had echter het idee over straat te lopen met een vette kanarie.

Dus mijn nieuwe jas kocht ik niet alleen.

Black Friday, twintig procent korting op alles stond er op de etalage ruit.

Een sportwinkel met allemaal gezonde dingen.

Overal foto's van mannen en vrouwen met buiken als wasbordjes.

En tv schermen met mooie mensen sportend in het zweet.

Ik voelde me er gelijk thuis.

Sportschoentjes van driehonderd euro.

En jassen van dezelfde prijs.

Ging toch mooi 20% van af zei mijn vrouw..

Ik zocht iets om mijn laaghangend wasbordje te bedekken.

Een zogenaamde grote jas.

Vijfentwintig jarig afgetrainde surfdude kwam helpen.

Ik was mijn vrouw even kwijt terwijl ze samen in de rekken doken.

Ondertussen keerde ik prijskaartjes voor iets passend bij mijn salaris.

Ze kwamen er samen uit en ik kreeg een jas aangereikt.

Toen een maatje groter, en nog een maatje groter.

Dat was hem.

Bewonderende blikken van de verkoper.

En mijn vrouw vond het ook wel wat.

Hij had alleen geen binnenzak.

Die had ik na aanschaf toch niet meer nodig want daar zit normaal mijn portemonnee.

Lekker warm en waterdicht zei mijn vrouw.

Dat treft, want ik zal een krantenwijk moeten.

Voor black Friday, Thursday en alle andere in de donkere kou te bezorgen kranten.

Moest nog een sjaal bij.

Maar die hadden ze niet in de sportwinkel.

En toen ik er over nadacht kon ik ook geen sporten bedenken waar een sjaal bij gedragen wordt.

Bij de c&a hadden ze wel een sjaal.

Vlak bij het black Friday jassen rek.

Jassen met een binnenzak.

Denim

Spijkerbroeken.
De regel vroeger was simpel. Voor bijzondere gelegenheden was hij nieuw.
En in de klas liefst eindeloos gewassen vaal.
Zo gauw er een gat in viel kon het nog zo zijn dat de pijpen er net boven de knie vanaf gingen.
Waarna je er voor die zomer weer een korte broek bij had.
Gat boven de knie?
Einde verhaal.
Het op het lijf gegoten kledingstuk was alleen nog geschikt voor de lappenmand,

Voor een opa zijn het daarom verwarrende tijden.
In mijn vaste spijkerbroeken winkel hangen de spijkerbroeken nu voorzien van gaten.
Aan draadjes hangende pijpen en afgescheurde zakken hangen voor astronomische bedragen in het schap.
De G-Star torn is er al voor 129 eurootjes te verkrijgen.
En de Distressed Broken Man jeans draag je al voor zo'n 120 euro.
De hoge prijs heeft ongetwijfeld te maken met de produktie wijze.
Derde wereld mijnwerkertjes worden in denim gekleed voor een maand of zes de kolenmijnen ingestuurd.
Liefst in het deel waar de scherpe puntige rotsen zitten.
De gedragen kleren worden vervolgens gewisseld en voor grof geld op de Europese markt verkocht.
Een duidelijke win, win situatie.
De arme werkertjes lopen steeds te pronken in de nieuwste spijkerstof, en tegelijkertijd worden waardevolle mineralen uit de meeste gevaarlijke plekken gedelft.
Wij hier in Europa krijgen vervolgens een uniek kekke spijkerbroek aan te schaffen.

Wel even wennen.
Moet je als modebewuste opa je kleinkinderen naar buiten sturen met de boodschap.
"Vooruit spelen maar, en niet eerder terug als dat er een gat in je broek zit."
Of zoals opa hier ongetwijfeld zou zeggen.
"Een gat in je broek?"
"Das nog altijd beter als andersom."

Hamertje tik

Elk jaar kwam die aan in de Pius Haven.
Eén van de geheimen van Sinterklaas.
Een rechtstreekse verbinding van Madrid naar het Tilburgse Wilhelminakanaal eindigend in een zijtak bij de haven.
De pakjesboot leek me wat klein voor de pakjesavond van alle Nederlandse kinderen.
Gertje van Gompel had vorig jaar op 5 december een complete elektrische trein gekregen.
Dat alleen al waren vijf kleurig ingepakte dozen.
Een wagon of vijftien achter een glimmend zwarte locomotief reden bij hem via de kamer door de gang naar de keuken.
Soms zette zijn moeder twee glazen ranja op een wagonnetje. Via de keuken werd de aanmaaklimonade dan zomaar naar je toe gebracht.
Ze deed er lekker veel siroop in, de moeder van Gertje.
Donker oranje limonade waar je de slierten siroop nog in zag zweven.
Ikzelf had op pakjesavond een hamertje tik setje gekregen.
Kleine koperkleurige spijkertjes die je met een bijhorend houten hamertje door een gekleurd blokje hout dreef.
Je hoefde niet eens hard te slaan. Met even doordrukken met je duim zaten ze ook vast op het meegeleverd kurken ondergrondje.
Het was meer een uitdaging de spijkertjes door een massief stuk hout te krijgen.
Het koste me meer dan een uur om een landschapje te hamertje tikken op alle keukenkastjes.
Bij gebrek aan gekleurde blokjes hout had ik er wat vormpjes in karton bij uitgeknipt.
De houten hamertje tik hamer had ik vervangen met de klauwhamer van mijn vader.
Tikte veel beter dan dat houten nep ding.
Als je ogen dichtkneep en door de haartjes van je ogen keek leek het net een heuvellandschap.
Er was ook wat relief onstaan door het tikken met de ijzeren hamer, wat het glooiend landschap effect behoorlijk vergrote.
Mijn ouders konden mijn creativiteit wat minder waarderen.
Het hamertje tik spel belande in de vuilnisbak.
Samen met mijn creativiteit.

Tijdens de intocht kwam een zwarte piet op me af.
Hij leek op tante Wilma.
Alleen was hij donkerbruin en had zwarte krulletjes.
Maar voor de rest. Precies tante Wilma.
Twee handen met pepernoten kreeg ik. Die ik bijna niet kon vasthouden.
Wist ook hoe ik heet die zwarte Piet.
Verbaasde me niks, Sinterklaas weet alles.

Dat jaar had ik mijn zinnen gezet op een nieuwe duif.
Ik had er eerst één in de schuur.
Maar op een dag was het hok leeg.
Weggevlogen zei mijn moeder, helemaal naar een kinderboerderij.
Was het toch wat gezelliger met al die andere duiven die daar al waren.
Nee bezoeken ging niet. Want die kinderboerderij was héél ver weg.
Zeker een dag fietsen wel.
En met die korte beentjes van mij misschien wel twee.
Dus schreef ik op mijn verlanglijstje "nieuwe duif".
Een hok had ik al, dus die hoefde er niet bij.
Maar ik kreeg LEGO.
Dat gaf niet, die stond op pagina acht van mijn verlanglijstje.
Met de plaatjes uit het speelgoedboekje erbij geplakt.
Is ook best een eind varen voor zo'n duif vanaf Spanje op zo'n pakjesboot.
En lastig in te pakken zonder hok.
Had ik er misschien toch bij moeten vragen.

Getrappel op het dak.
Mijn hoofd door het dakraam betrapte mijn vader met twee halve kokosnoten.
Via de ladder op het dak, met twee helften klippe-die-klap.
Bleek die niet echt te zijn.
En bleek opgebiecht tante Wilma geschminkt zwarte Piet te zijn.
Nee vanaf mij 20'ste werd Sinterklaas echt minder leuk.
Al blijft de drang aanwezig vanavond mijn schoen te zetten.

Arendsoog

Ik ben opgegroeid met Arendsoog.

Dikke boeken over een eenzame Cowboy die spannende avonturen beleefde met aan zijn zijde, "witte veder", een edele indiaan als vriend.

Het leven was simpel. De wereld bestond uit gewone mensen, schurken of helden.

Mijn techniek van lezen was simpel.

Je haalde je schemerlampje van de muur, gooide een deken over je hoofd en las tot je ogen niet meer open wilde blijven.

Het onder de dekens lezen was nodig, en de enige manier de lichtstreep onder je slaapkamerdeur te verbergen.

Je was immers al uren geleden naar bed gestuurd. En geacht je rust te nemen voor een volgende enerverende schooldag.

Een lichtstreep onder de deur zou jou stiekeme opblijven voor je ouders verraden.

En mijn moeder kon met haar teen slippertjes gemeen uithalen naar je billen.

Daarbij, het droeg bij aan de sfeer van de avontuurlijke boeken.

En een lichte voorkeur voor SM.

Het liefst ook had ik een indiaan als vriend.

Maar in Tilburg noord waren die moeilijk te vinden.

Op mijn hele school was er niet één.

Gertje van Gompel kwam er nog het dichtste bij in de buurt.

Een vroege aanval van acne had zijn gezicht lichtrood gekleurd.

En in de boeken van Arendsoog werden indianen roodhuiden genoemd.

Een witte veer werd dus uit een duif getrokken, en met die tussen een elastiek om het hoofd geklemd werd Gertje witte veder.

Hij moest wel met ontbloot bovenlijf.

Want indianen waren slecht half gekleed.

De acne liep slechts tot de hals dus de spierwitte buik verpeste wel een beetje het effect.

Gelukkig had meester Paridaans grote spuitflessen rode plakkaat verf in zijn lokaal.

Dus dat loste ook dat probleem op.

Gertjes torso werd rood gevingerverfd, en de avonturen konden beginnen.

De februari kou in het bos zorgde voor een mooie blending van het rood op Gertjes buik.

Maar hij zeurde over de temperatuur.

Uiteindelijk zijn we binnen maar dokter bibber gaan spelen.

Dat was makkelijk winnen, het duurde een uur of twee voor Gertje weer op temperatuur was.

Bij het naar bed gaan loop ik langs mijn zoons kamer.

Eén uur nachts een lichtstreep onder zijn kamerdeur.

Zou die..?

Schiermonikoog

Mijn vrouw is dit weekend met een vriendin naar Schiermonnikoog.
De instructies waren kort.
Veel plezier, en wacht even met je vriendinnen te bellen tot ik weer thuis ben.

Ik overleg met mijn jongste zoon.
Patat, pizza of pasta.?
Het wordt pasta, met iets minder groente en veel kip.

S' avonds wordt er gebinged.
Seizoen 2 van Mr. Mercedes en daarna de net opgehaalde Equalizer II.
Met full dolby surround ervaring zodat je de kogels achter je hoort inslaan.
Om 4 uur s'nachts crasht de laatste auto en gaat het beeld op zwart.
Op tafel lege chips verpakkingen en spare rib-botten als getuige.

Om 7 uur die ochtend springt er een kat op mijn buik.
Luid miauwend.
Ik mompel wat en maai met mijn arm de kat van het bed, maar die lijkt aan een elastiekje te zitten.
Eerst nog zachtjes daarna opdringerig.
Om kwart over zeven strooi ik op blote voeten wat eten in de voederbakjes en open het kattenluik naar buiten.
Een hele mannendag nog voor me.
Ik sla het scheren over. Toch niemand om met mijn baardhaar te prikken die dag, en duik de garage in.
Scheurende gitaren op de achtergrond, Creedence en Mayer martelen hun snaren.
Trillende verfpotjes op de plank.
Ik schuur het poppenbed gebruik van twee generaties peuters vlak en breng een nieuwe verflaag aan.
Kan Cato straks haar nieuwe pop in te slapen leggen.
Eén van de eindeloos grote stapel cadeautjes die ligt te wachten op zomaar geef momenten.
Een kat probeert voorzichtigjes een pootje te zetten op de pasgelakte bed bodem.
Ik klap hard in mijn handen en hij schiet door het klappende kattenluik weg.
Weer een crisis bezworen.
En genoeg gedaan voor vandaag.

Ver in de middag komt een gapende zoon naar beneden.
Het haar in orkaanstorm model.
"Is er nog?" Wijzend naar de resten van een kaasbroodje op de aanrecht.
"Vers gehaald" antwoord ik.
Patat vanavond, en drie films met "skieten, tieten en poliesie".
Top zegt ie, en gooit een extra plak kaas tussen het broodje.
Dat wordt de-toxen vanaf maandag.
Maar goed dat het maar één weekend is.
Even nieuwe spareribs halen.