Kiprollade

 

Dagelijks op de fiets naar het werk zit er al een half jaar lang niet in.

Middags een half uurtje wandelen met collega's ook al niet.

Al het werk gebeurt geïnitieerd vanaf huis.

Het gevolg is strakke broeken.

Vooroverbuigend om de weegschaal te bekijken, zelfs ontdaan van navelpluis, geeft de weegschaal drie kilo te zwaar aan.

Zelfs adem ingehouden in silhouet het postuur van een drie maanden oude zwangerschap.

Er beginnen zich ook kinnen onder de kinnen te vormen.

 

 

Kortom tijd voor maatregelen.

Er moet maar eens stevig gewandeld worden.

Maar het regent pijpenstelen.

En eigenlijk dient na inspanning de tong uit de mond beloont te worden met een taartje.

Bij het avondeten is er pasta.

Een enorme pan.

Met stukjes chorizo en gebraden kippen pootjes.

Dus een tweede keer wordt opgeschept.

En om nou het bijpassend schaaltje ijs te laten smelten.

 

Buikspieroefeningen was het advies.

Dus lig ik op de kamer op mijn rug de bubbels plat te crunchen.

Ik hef benen en raak tenen met vingertoppen.

Een weekje spierpijn later blijkt het silhouet hetzelfde gebleven.

En moet er nog iets verder pijnlijk voorovergebogen worden om de weegschaal te kunnen lezen.

Op de onderkin lijken zich extra spieren te ontwikkelen.

En de ventbubbels krijgen spierballen.

Als troost vraag ik een omhelzing van mijn vrouw.

Dat wordt een halve, ze kan achter mijn rug niet langer haar vingers sluiten.

 

Er zit niets anders op.

Mijn vrouw moet langere armen.

 

Daarnaast dient een rigide dieet te worden opgestart.

Oranje worteltjes in plaats van paprika chips.

Gelukkig zijn er daar nog genoeg van op de moestuin.

En ze zijn goed voor de ogen.

Hoeft er misschien niet voorovergebogen te worden om de weegschaal te kunnen lezen.

Avonds dient er smerig eten te worden opgediend.

Groene kool met grutjes en ingelegde zuurkool met pepertjes.

Eten waar men met de vork figuurtjes van heen en weer schuift.

Maar verder amper proeven wil.

Koekjes van de Lidl en ALDI van vervangend merk.

En hoekiemoekie cola ter vervangen van cola met smaak.

 

Dat houd uiteraard niemand vol.

Er zijn grenzen aan het incasserings vermogen van een mens.

Dus wordt er in januari straks zo snel mogelijk een anti covid injectie gehaald.

Om te kunnen fietsen naar het werk en te wandelen in de middag.

Daarbij staat er kiprollade op het menu vanavond.

Met mascarpone taartjes met limoencello toe.

En kan er nog een extra gaatje geprikt in de riem.

Dat het dus maar gauw 2021 mag worden.

Fijne feestdagen voor iedereen.

Met een spetterend knalloos vuurwerk en coronavrij nieuw jaar.

Mantelzorg

 

Hoe bevalt het eerste weekje mantelzorgen, vraagt men mij.

Buitengewoon goed meld ik dan.

Mijn vrouw maakt voor de supermarkt een boodschappenlijstje, maar moet deze met haar linkerhand schrijven.

De rechterarm hangt gebroken in een mitella.

Dat valt haar niet altijd mee.

De neergeschreven "Jong beslagen plekjes kees" weet ik dan nog wel als "Goudse jong belegen plakken" te vertalen.

Maar verder lees ik vooral snacks, chips, comfort food en drank op haar briefje waar achteraf groente, fruit en melk was bedoeld.

Het huishouden daarentegen loopt op rolletjes.

Alleen strijken vind ik tijdrovend.

Ik blijf het lastig vinden al de vouwen uit haar plisse rokjes te krijgen.

Lijkt wel alsof de dingen erin geperst of genaaid zijn.

Heb wel inmiddels een extra stapeltje kinderkleding voor mijn kleindochter weten te generen.

Met name een aantal truien zijn tot kindermaat gekrompen.

Gelukkig houd onze kleindochter van roze.

Want alle verdere was is tot deze vrolijke kinderkleur verworden.

 

Ook de voorbereiding voor de dagelijkse maaltijd loopt voorspoedig.

Kookboeken worden bestudeerd.

Kookprogramma's gekeken.

En youtube food infuencers geraadpleegd.

Wat is het dan prachtig en veel wat je vervolgens via thuisbezorgd.nl kunt bestellen.

 

Verder dient er geholpen te worden bij aan en uitkleden.

Als 14 jarige oefende ik op de uit de kledingkast van mijn zussen gegriste bustehouders.

Vastgemaakt aan een kussen hadden haak en klip sluitingen al gauw voor mij geen geheimen meer, en kon zo'n bh'tje in seconden met slechts het gebruik van 2 vingers worden losgemaakt.

Voorbereid kon voor mij vervolgens het daten gaan beginnen.

Ruim 43 jaar later blijkt dat ik me met name op het vastmaken had moeten concentreren.

Inmiddels is het mogelijk gebleken, bandjes binnenste buiten te draaien en sluitingen aan de verkeerde zijde te bevestigen.

Tot grote hilariteit van de patiënt.

Bij het aantrekken van een trui bij iemand met een gebroken arm zou een IKEA handleiding nuttig zijn geweest.

Met duidelijke instructies wat niet te doen.

Een kruisje door de afbeelding van een aantrekkende trui die bij de eerste stap over het hoofd wordt getrokken.

En een kruisje door de afbeelding waarbij de trui eerst over de gezonde arm wordt aangetrokken.

 

Zo mantelzorgen we voort.

Met dank dat ondanks de arm, na toiletbezoek zelfstandig zowel de linker als rechter bil geveegd kan worden.

Al verlegd men zijn grenzen waar dat nodig is.

Is het fijn als mantelzorger sommige nog te kunnen behouden.

 

Er is echter een grens die ik nimmer zal overgaan.

Samen op televisie kijken naar een musical zing mee programma met Frits Sissing.

In zo'n geval is euthanasie te overwegen.

Saneren

Voor een slagaderlijke bloeding hartinfarct of Tia ga je naar de dichtstbijzijnde huisartsenpost, spoedeisende hulp of bel je 112.

Een aantal weken geleden kwam een dame met kind op de fiets ten val in het centrum van Woerden. Er gutste wat bloed op het ritme van haar hart uit haar been. Ik schoot als toevallige voorbijganger te hulp. En belde na kind onder de fiets vandaan bevrijd te hebben en eerste hulp te verrichten, 112. Het ziekenhuis is hemelsbreed een kilometer verwijderd. Maar hulp moest vanwege kosteneffectief saneren komen uit Leidsche Rijn en was pas 45 minuten na mijn telefoontje ter plaatse. Het was druk zo vertelde de 112 medewerker me. Dus het kon even duren.

De mevrouw bleef netjes liggen, het bloeden was gestelpt, en alles liep goed af. Maar het gaf me wel te denken. Wat als de bloeding wel slagaderlijke was geweest?

Vandaag strompelde mijn eega het huis binnen. Gestruikeld over haar veters bij het uitlaten van de hond. Plotseling ingrijpen bij de hond die een kat tegen kwam had haar op het asfalt gekwakt. Dikke tranen van de pijn en een hangend armpje aan de rechterkant.

Ik stond al met de snel keuzetoets voor 112 in de hand. Maar ze dacht een beetje zalf en rust met een handje paracetamol zou voldoende moeten zijn. Alleen kon de arm geen kopje meer vasthouden, zwaaien naar de buurman of billen vegen.

En om nou als mantelzorger zelf de was te gaan doen, en voor het eten te moeten zorgen.!

Daarbij de ramen dienen dringend gelapt.

Dus dezelfde zondag naar de huisartsenpost in Leidsche Rijn. Want het dichtstbijzijnde ziekenhuis is vanwege Sanering.......

Het ritje daarheen duurde een minuutje of 30. Enkel de patiënt mocht ge-mondkapt naar binnen. En de chauffeur diende buiten te wachten.

Gelukkig was er op 500 meter een McDonald’s in de buurt voor de chauffeur, om de 4 uur wachttijd te overbruggen met wat koffie. Want verder kon men enkel buiten staand of zittend op een van anderhalf meter stickers voorzien bankje, wachten tot de patiënt weer naar buiten zo komen.

Een ziekenhuis is er tenslotte niet om troost, onderdak en hulp te bieden en daarbij ook nog koffie te schenken. 

 

Zes tot twaalf euro parkeergeld is een meer dan redelijk tarief.

Wat mij doet bedenken dat het natuurlijk allemaal nog veel efficiënter en kosteneffectieve kan. Namelijk door een heel, heel, heel groot megalomaan ziekenhuis voor heel Nederland in Limburg te bouwen. Ruimte zat en de grond kost er amper wat. Kunnen al die andere ziekenhuizen in Nederland dicht.

Vervolgens huisvesten we er duizenden artsen en verplegers.

Moet je er zijn dan duurt het even voor je op locatie bent.

Maar dan zetten we het wel zo op dat je bij aankomst direct aan de beurt bent.

Kost net zo veel tijd en is net zo effectief als naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis te rijden en wachten tot je aan de beurt bent.

Parkeren maken we er gratis.

En ach die ambulance die van ver moet komen. De haalde na 45 minuten dichtst bijzijnde locatie toch al niets meer uit.

Wat natuurlijk jammer is voor het slachtoffer, maar denk eens aan de kosten die we met zijn allen besparen.

Vind het nu al een goed plan.

 

Het bot blijkt gebroken. De kop welke in de kom gaat heeft een scheur. Zeven keer hetzelfde verhaal uitleggend verder wordt een mitella aangemeten.

Minimaal 3 weken rust.

Erg vervelend voor Anita natuurlijk.

Want nu moet ze met de andere arm de ramen lappen.

En alle andere huishoudelijke werkzaamheden verrichten.

Schat... er staat een koud biertje in de ijskast..

Zie je.. we redden het wel.

 

Bakeliet

 

De telefoon hing in de gang.
Drie treden omhoog in glanzend grijs bakeliet.
Een geel geworden ring met gaatjes waaronder 10 cijfers.

Als je een telefoon nummer wilde kiezen van de persoon die je wilde bellen ging je vinger bij het cijfer in het gat, en draaide je de schijf naar links tot deze niet verder kon.

Daarna liet je de schijf los om het volgende cijfer te draaien.

De voorloper van het swipen was geboren.

 

Als je het huistelefoon nummer aan een vriendinnetje had gegeven waar je heimelijk verlieft op was geworden.

Bracht je weken lang zenuwachtig ijsberend in de gang door.

En werd elke rinkelende telefoon door jou beantwoord..

Meestal was het een tante of oom. Of de buurvrouw die belde dat de koffie klaar was.

Voor die koffie was een paar keer met de houten pollepel op de muur tikken ook voldoende geweest.

Maar mijn moeders plaaggeest vond mijn devotie wel amusant.

En had al eerder dan ikzelf een briefje in mijn schooltas gevonden met een verliefd antwoord.

Bel maar als de koffie klaar is had ze de buurvrouw ingefluisterd.

En die werd veelvuldig gedronken.

 

Bij mijn dochter werden liefdesberichten via telefoon uitgewisseld.

Tekstberichten of afspraakjes werden via oplichtende schermpjes gedeeld.

En menig vrijer moest ik voor het serieus werd achter in de sloot verdrinken.

Tegenwoordig kan er afgesproken worden via Tinder en andere dating-apps.

Een gefotoshopte afbeelding van de toekomstige liefde kan eerst bekeken worden.

Bij goedkeuren swiped men de afbeelding net als bij de oude telefoon draaischijf naar rechts.

Of kiest men een nieuwe foto als bij het kiezen van een nieuw nummer door te swipen naar links.

Heeft de goed gekeurde diva de jou via fotoshop voorziene sixpack als aantrekkelijk ervaren, hebben jullie een match.

En kan het verder afspreken beginnen.

Je kunt via de telefoon je zoekresultaten beperken tot je woonplaats.

Mijn oudste zus had hier niet voldoende aan en swipte net zo lang tot ze iemand uit de provincie Zeeland vond.

Een verder niet bij naam te noemen vriend had zelf een afspraakje met een Portugese.

Zijn eerder dates met dames die een voorliefde voor veganistisch eten hadden en een verering van een paranormale wereld waren iets te veel van het goede.

Het leerde hem ook de begeleidende profiel informatie te lezen. En niet alleen op de afbeelding af te gaan.

Gelukkig was er voor Portugal een code oranje afgegeven.

En wordt er voorlopig alleen met mondkapjes ge-swiped.

 

Ikzelf had ruim dertig jaar geleden wat drank nodig de verpleegster terug te bellen waarop ik verliefd geworden was.

Het toestel was een van drukknopjes voorzien model welke in de kantine van de kazerne aan de muur hing.

Voorzien van een gleuf waarin een kwartje ging, waarna je een minuut kon bellen.

Ik had voor de zekerheid tien dienstplichtige soldij guldens aan kwartjes gewisseld. Genoeg voor veertig minuten.

Pas bij het laatste muntje viel aan de andere kant het kwartje.

En had ik mijn date.

Kinderzitje

Ik probeer hardop voor te lezen bij wat ik zie.

"Een klein eendje, kijk hij komt uit een ei."

"Dat is vreemd hij is geel."

"Terwijl ik verder nooit eens gele eenden zie."

"En kijk hier een kikker die springt, toch zeker wel een meter hoog."

"Kom je bij Opa op de bank een boekje lezen.?"

Maar het antwoord komt snel en onverbiddelijk.

NEE.

Opa probeert het met een boekje van een uiltje die zijn moeder kwijt is.

En leest hard op voor uit Nijntje Pluis.

Maar het kleinkind antwoord blijft NEE.

Opa is niet gekrenkt.

Hij heeft nog wat trucjes achter de hand.

Een boekje met kinderliedjes komt uit de kast.

Ik ken ze inmiddels allemaal.

Voor het slapen gaan komen ze voorbij via Youtube in een eindeloos repeterende reeks.

Gezongen door Pino of juf Roos.

Het zijn dezelfde die mij ooit als 2 jarige voorgezongen zijn.

En ik eens samen zong met mijn kinderen.

De gebaartjes erbij zijn niet blijven hangen en leren ze op het kinder dagverblijf.

Mijn vrouw doet ze automatisch mee.

Ze leert ze de kinderen via haar werk waarna ik ermee wordt onderwezen.

"In de maneschijn in de maneschijn"

Is een zwaaiende beweging naar de wolken.

"klom ik op het trapje naar het raamkozijn"

Is een krabbende beweging met de handen alsof je een ladder beklimt.

Vanaf de straat zie je door het raam twee volwassen mensen hun handen samengevouwen verderop in het liedje vis bewegingen maken.

En schoenpoetsen in de lucht met hun handen.

Simultaan, als in een geheime Yoga oefening.

De meebewegend peuter onder de vensterbank blijft buiten beeld.

In het dorp gaan al verhalen rond over onze geestelijke gezondheid.

De zandbak in de tuin dan maar.

"Opa gaat in de Zandbak spelen."

"Ga je mee?."

Weer is het antwoord onverbiddelijk, NEE.

Maar bij het luidkeels roemen van het tweede perfect gemaakte zandtaartje komt ze toch even kijken.

Ik ga onverstoorbaar verder.

"Cato doen? vraagt ze het hoofd half opzij gebogen."

Waarna ik heel dreinerig lachend roep "NEEEEEE".

Ze snapt de imitatie en begint vormpjes te vullen.

1-0 voor opa deze keer.

Later in de week moet het kinderzitje vervangen.

De Yepp stuurstoel moet vervangen door een Bobike achterzitje.

Hippe namen voor hippe stoeltjes.

Waren dit vroeger nog metalen beugel framewerken met houten zitvlak.

Tegenwoordig is het ergonomisch verantwoord gegoten kunststof met verstelbare onderdelen.

We zijn alleen het sleuteltje van het Yepp stoeltje kwijt.

Eenmalig gebruikt bij het monteren.

Maar bij het demonteren onvindbaar.

Het is een anti-diefstal slotje dat perfect werkt.

Eenmaal op slot is het stoeltje zonder sleutel niet te verwijderen.

We vragen eerst nog aan onze kinderen of er op korte termijn nog nieuwe kleinkinderen zijn te verwachten.

Want wellicht is laten zitten dan zinvoller.

Maar uiteindelijk wordt er via online winkelen een nieuw sleuteltje besteld.

De Yepp makers verkopen zo'n sleuteltje voor een eurootje of 10.

Een fractie van de initiële aanschafprijs van een kinderstoeltje.

We hebben echter de aanschaf van voor en achterzitje berekend als in een businessplan.

Bij vier kleinkinderen zijn we uit de kosten.

En bij de tweede peuter heb ik alle verdere trucjes door.

Een verantwoorde investering dus.

Mannenmaatje

Ik mag geen courgetes van een meter meer thuisbrengen.

Ze dienen in hun groeispurt gestopt.
Maximaal 20 cm groot mogen ze worden.
Een bovengemiddeld mannenmaatje naar ik heb begrepen.

Dezelfde regel geldt voor de bietjes.
Bietjes van een kilo per stuk worden niet langer gewaardeerd.
Ook die dienen in de bloei van hun leven te worden geoogst.
Zelfde geldt voor wortelen en bonen.
Jong en klein is fijn.
Aardappelen daarintegen mogen zo groot mogelijk.
Vele krieltjes worden daar weer niet met vreugde begroet.
En zo is het maar een vewarrend maateenheid waar een moestuinier mee rekening dient te houden.

Want een moestuin gaat altijd te langzaam of te snel.
In het zaaiseizoen wil je de plantjes lieft de grond uittrekken.
En sta je als ouder met mest en water aanmoedigend aan de kant je pupillen tot betere prestaties op te zwepen.
Honderden gietertjes water sprenkel je uit over de hoofdjes.
Terwijl het jonge grut links en recht inghaald wordt door aangewaaide groen.
Vele malen wiedend vrijgemaakt wordt alles tegelijkertijd volwassen.
En in een paar weken tijd geoogst.
Het gevolg, een keuken als een groenteafdeling van de Lidl.
En een uitpuilende vriezer en koelkast.

De vrijgekomen plaatsen op de moestuin moeten natuurlijk weer gevuld.
Want het gezin is hongerig, en ledigheid is des duivels oor kussen.
Geproduceerd moet er. En geen flauwekulletjes.
Dus wordt er gezocht naar late groente.
En opnieuw druk gezaaid en geplant.
Pompoenen zijn dankbare opvullers.
Maar wat moet een mens straks met 200 pompoenen?
Een tweede oogst doperwtjes wordt geprobeerd.
Want wie doperwten uit eigen tuin proeft wil nooit meer anders.
Spruitjes en kool worden gezet.
En naar oude methodes gekeken.
Vroeger had met peterseliewortel, raapstelen schorseneren en pastinaak.
Vergeten groente die zo vergeten zijn dat de bereidingswijze dient opgezocht op internet.
Maar wellicht zijn ze niet voor niets vergeten.
Omdat ze bijvoorbeeld niet te "hachelen" zijn.
En enkel net als groene kool geschikt zijn voor het voeren van lelijke konijnen.

Opgezocht schijnt de peterseliewortel te smaken als pastinaak.
Pastinaak lijkt volgens internet nog het meeste weg te hebben van de smaak van peterseliewortel.
Dit blijft dus nog even een verassing hoe dat uit gaat pakken.
Raapstelen googelend geeft een wat duidelijkere omschrijving.
Deze smaakt zoals rucola of jonge spinazie.
Wie echter wel eens jonge spinazie heeft geproefd weet dat deze niets lijkt op de bittere smaak van Rucola.
Dus iemand op internet heeft last van verwarde smaakpapillen.
Ze schijnen lang te kunnen worden die peterseliewortels.
We houden voorlopig het gemiddels mannemaatje aan.

Twintig kikkers

Twintig kikkers in mijn emmer.
Ik heb ze nooit in mijn vijver geplant.
Ze zijn er vanzelf gekomen.
Ik kocht voor de vijver eens twee goudvissen. En mijn zoon deed er twee voorntjes bij.
Gevangen in het water aan het eind van de straat.
Tien jaar later zwemmen er zwart en oranje kleurig gekruiste vissen tussen kikkers en salamanders in mijn tuin.
Inmiddels zeker minstens honderd.
Maar die kikkers is een probleem.
Mijn dochter is er panisch voor.
Is in het polderlandschap wel eens een paar kilometer omgereden omdat er een kikker verscheen op haar pad.

Het beestje wilde niet oversteken. En bleef stoïcijns kwakend,vanaf het midden van de weg naar haar opkijken.
Ze is terug gefietst en via de andere zijde van het water haar weg vervolgd.

Ik ken die angst. Heb hetzelfde met vogels in een afgesloten ruimte.
En bleef eens twee uur wachten tot een mus uit het fietsenhok verdween.
Het idee van dit fladderend wezen samen met mij in één ruimte was onverdraaglijk.

Maar de kikkers moeten uit mijn vijver.
Twintig ving ik er. Met een schepnetje.
Ik heb geen angst voor kikkers. Ving ze vroeger tijdens het logeren bij mijn tantes.
Een emmer slepend aan een touw, langs de dijk in groen overwoekerde sloten.
Meestal waren het water torretjes of bloedzuigers in de emmer.
Een kikker vangen was een hoofdprijs.
Daar liep je mee in je handen naar je tante.
Of soms met in elke jaszak één.
Om te vragen of ze mee mochten naar huis.
Want thuis waren er geen kikkers.
Nu verhuizen ze van mijn vijver naar de sloot aan de overkant van de straat.
Ik kiep de emmer twee meter van de sloot.
En zie ze springend krioelend het water bereiken.
Verderop lopen twee jongetjes van 10 met een schepnet.
Zoals ik het mijn dochter had moeten leren.
En ijs en weder dienende straks mijn kleindochter leren zal.

Mag zij ze meenemen naar huis.
In elke jaszak één.
Want ook in Amsterdam zijn ze amper te vinden.

Puppypuber

Inmiddels is onze hond 4 maanden oud.
Bijna 5 kilo weegt ze nu.
Verre van volgroeid is ze begonnen aan haar pubertijd.
Deze is net als bij mensen kinderen de periode van ultieme beproeving.
Saartje komt uit een nest van 8 hondjes.
De ba

asjes hebben zich verzameld in een whatsapp groepje en delen foto s, filmpjes en ervaringen met elkaar.
Zo kregen we een filmpje van de zus van Saar die midden in het gazon een gat gegraven had.
Je zag slechts nog net in beeld het kwispelende staartje boven de grond uitkomen.
Een ander filmpje toont een broertje met een afgerolde bol wol in de bek.
Speels sleept ze aan het uiteinde van een wirwar door de tuin lopende draden een beginnend truitje voort.
We zien foto's van aangevreten zonnebrillen en kapot gebeten telefoonopladers.
En lezen verhalen van gebroken nachten en aangevreten meubelstukken.
Ikzelf mis reeds twee dagen een schoen.
Eén van de schoenen vond ik liggend in een bloembed narcissen terug.
De ander blijft vooralsnog onvindbaar.
Ik beweeg me hinkelend op één been door de dag.

Verder past Saar zich aan haar baasjes aan in de liefde voor bloemen.
Narcissen worden vakkundig van hun trompet ontdaan.
En Tulpen worden na onthoofding van hun bol bevrijd.
Ontluikende bloemknopjes van alle soorten worden tussen de melktandjes vermalen.
Daarbij maakt ze geen onderscheid in kleur of ras.
Bij dit alles dien je als baasje rust en kalmte te bewaren.
De trainster van de puppycursus adviseert een luid "nee" om ongewenst gedrag kenbaar te maken.
Tot tien te tellen en afleiding te bieden met een speeltje of enthousiaste afleidingsmanoeuvre.
Al het andere kan tot traumatische ervaringen bij de hond leiden.
Ik kom meestal bij tellen tot 2 en vrees inmiddels over een hond te beschikken met post traumatische stress.

Boos worden duurt natuurlijk nooit lang.
Puppy ogen blijven tot minimaal een jaar hun smeltende werking behouden.
Even de deur uit en je opnieuw enthousiast laten begroeten is ook een goede remedie.
Daarbij... het tuincentrum barst van het plantgoed.

Corona 2

Bij mijn dochter zit op dit moment een vreemde bobbel achter het behang.
Mijn kleinkind was al een paar dagen drein en drammerig.
Na weken nu aan huis gekluisterd, hangt ze met een dotje behanglijm achter op het ruggetje, voor eventjes in een hoekje van de kamer, een afwisseling te zijn voor het bloemetjespatroon.

We kregen van haar een kaartje.
"We missen jullie", met een Picasso tekening erbij.
En verder moeten we het doen met levend beeld bellen.
En wat natte zoentjes op het glas.

Werken gebeurt thuis.
"Doe maar gewoon je ding dat je elke dag doet" zeg ik tegen mijn vrouw.
Maar met mij erbij is het niet als elke dag.
En stoor ik hinderlijk in haar routine.
Ik praat luid met een koptelefoon in computertaal.
En zij verstaat geen woord computers.
Daarbij wil de hond spelen met het snoer.
En vergroot de webcam het kale gedeelte van mijn hoofd.
Witte weerkaatsing van de lamp in het midden boven de wenkbrauwen, zet de kamer in een veel te helder licht.
De kat loopt over mijn toetsenbord op jacht naar het lichtje van mijn muis.
Kortom het is even wennen.

Boven staat nog een computer.
Voorzien van facetime.
Het is uit de buurt van de dagelijkse routine van mijn huisgenoten.
Maar de camera maakt de rimpels scherper en de kale plek groter.
Een pleister met de beeltenis van Brad Pitt op het lens oogje, maakt het wat prettiger voor de gesprekspartner aan de andere zijde.
En voor mij die zichzelf weer als jongeling ziet.
In de middag iets wat ik op mijn bedrijf toch node mis.
Een gebakken eitje met ham en kaas.
En een cappuccino met opgeklopte melk en een cacao hartje.
Daarna een power napje tot een uur of 5.
Waarna de werkdag er weer op zit.

Nog nooit zo uitgerust gewerkt.
Geen zorgen over commentaar over te weinig gewerkte uren.
Daarbij er is toch niemand van mijn werk die blogs leest

Corona

k schrik van mijn eigen videobeeld.
Op twintig centimeter afstand zie ik een kin onder een kin, en zijn de putjes op mijn neus bergkraters.
Fantastisch scherp die lensjes op die telefoontjes tegenwoordig.
Maar slecht voor het ego.
Er dient gebeld met video.
Persoonlijk contact is tijdens de uitbraak van het virus ongewenst.
Maar ons kleinkind een week niet zien geen optie.
Dus wordt er in een klein schermpje naar elkaar gezwaaid.
En wijst een minivingertje naar Opa en Oma.
Het beeld wordt tijdelijk vervaagd door het likken van een hondentong op een telefoonscherm.
Da-aaaag tot gauw.

Werken gebeurt thuis.
De koffie is er vele, vele malen beter.
Ik mis alleen mijn tweede scherm.
Met headsets en webcams wordt nog wat persoonlijk contact gehouden.
"hoor je mij?"
"ik zie je wel, maar ik hoor niks"
En zie je plots dat die hippe collega een Swarovski verzameling heeft.
Met een schilderijtje van een huilend zigeunerinnetje op de achtergrond.
Het zijn bizarre tijden.

Ik verslik me onderweg in een gevulde koek van de bakker.
Iedereen steekt plots de straat over.
Terwijl ik hoestend mijn weg vervolg.
In de supermarkt heb ik alle ruimte.
Sinds vandaag is een winkelwagentje verplicht.

De volle omvang van de corona crisis komt binnen.
De paprika chips is uitverkocht.
Nu wordt het echt heel ernstig.

Er hangen bordjes bij de eieren met "één doosje per klant".
Heel het dorp heeft hoofdpijn want de paracetamol is uitverkocht.
Ibuprofen helpt blijkbaar niet want dat is er genoeg.
Ik reken af en wordt verzocht het geld eerst op de toonbank te leggen.
Waarna deze gepoetst wordt met ontsmettingsmiddel.
Het handvat van mijn winkelwagentje krijgt na het terugbrengen dezelfde behandeling.
Ik krijg de behoefte me ermee te douchen.
Maar helaas al het ontsmettingsmiddel is.uitverkocht.
Net als het toiletpapier.

Dat wordt nog een probleem.
We hebben thuis geen krant welke als vervanging zou kunnen dienen. En om nu te gaan schrapen met het AD op een tablet.
We besluiten een keukenrol in drieën te zagen.
Men wordt creatief in tijden van crisis.

Trainert

Op de hondentraining zitten vijf jonge hondjes netjes aangelijnd naast hun baasje.
Het regent buiten dus we zitten binnen in een kringetje op een stoel.
Onze hond friemelt onder de stoel, spring over een dwarsbalkje en slalomt aangelijnd om mijn stoelpoten heen.
Uiteindelijk is het einde van de kluwen riem bereikt, en komt er zichzelf haast ophangend, een blafje uit.
De ander honden volgen het gespring en gedraai met aandacht, en blijven stoïcijns zitten.
Les 1 is begonnen.

"Welkom op de hondentraining", begint de cursusleidster.
"Jullie zullen vast al wel gemerkt hebben dat zo'n jong hondje een behoorlijke handvol is."
"En dat zaken als luisteren en zindelijk maken behoorlijk wat aandacht vergen"
Onze hond is ontward onder de stoel vandaan gekomen.
Strekt zich uit en doet een plas.
Vervolgens begint ze zich opnieuw via de stoelpoten vast te knopen.
De andere honden blijven observerend zitten.

Er wordt veel bevestigd van wat we al weten.
Of gelezen hebben in de grote Martin Gaus.
Het niet aan de lijn trekken tijdens het wandelen is nog het moeilijkst.
Zo'n hondje weegt maar een paar kilo, en die trekkracht doet mijn arm niet eens bewegen.
Andersom iets te straf doorstappen en een zittend hondje voortslepen schijnt ook niet de bedoeling te zijn.
Dus steeds even stilstaan als er iets te hard aan de riem getrokken wordt.
En belonen als het goed gaat.
De wandeling van een paar minuten duurt een half uurtje.
Dit gaat tijd kosten.

Intussen is de volledige tuin afgezet.
Alle hoekjes en gaatjes richting de buren zijn voorzien van gaas.
De hond kan dus vrij door de tuin lopen, en eventueel de bomen en struiken gaan bemesten.
De deurmat en het kamerbreed gelegd laminaat hebben dit ondanks eindeloze aanwijzingen niet nodig..
Ook hoeft niet elke tuin of kamerplant voor het bemesten uitgegraven te worden.
Of dienen alle narcissen ontdaan te worden van hun bloemen.
Een balletje wordt een enkele maal al teruggebracht.
De vorige week bij de patio geplante hortensia.
Wordt kwispelend naar de bank in de kamer gebracht.
Het balletje blijkt naast het plantgat te liggen.
Logische vergissing.

De slaap is wat kort.
Zo'n beestje geeft rond een uur of vier, vijf in de ochtend al aan uitgelaten te willen worden.
En als het erg regent buiten soms ook nog om een uur of twee.
Dus de van Hestjes hebben walletjes onder de ogen.
Voortdurend natte pantoffels.
En korte lontjes overdag.
Gelukkig hebben we nog een zoon thuis wonen.
Die om een of andere reden, plots het eigen woning zoeken heeft geïntensiveerd.

Zijn er dan ook nog leuke dingen.
Zeker.
Thuiskomen alleen al, is elke dag een minimaal kwartier durend feest

Alzheimer

Onze vorige hond werd zo'n 17 jaar oud.
We kregen haar als pub.

In mijn geheugen gaf ze direct na aanschaf aan wanneer het tijd was om naar buiten te gaan.
En viel ze diep in slaap na het laatste rondje door de wijk.
Aan de lijn liep ze voorbeeldig naast ons.
En losgelaten kwam ze direct aangehold bij het roepen van haar naam.
Ik heb een folder over Alzheimer aangevraagd.
Want blijkbaar heeft mijn geheugen een paar stapjes overgeslagen.

Het mensje pakt me steeds op en zet me buiten.
Net als ik plassen wil.
Buiten is leuk en ik loop een kwartiertje te scharrelen.
Zit achter een ding aan wat van bomen valt.
En proef van elke plant die er staat wat stukjes.
Als we weer binnen zijn kan ik eindelijk plassen.
Pfoei, gelukkig ik had al best een volle blaas.

De mensjes bewegen raar.
Ze schuifelen door het huis.
Elke keer als ze hun vleesklompen voeten optillen probeer ik eronder te kijken.
Waarna ze rare bewegingen maken om niet op mijn staart te gaan staan.
Ze moeten blijkbaar nog een beetje leren lopen op hun poten.
Gebruik dan ook die andere twee erbij.

Hondenspeeltjes zijn leuk. Maar wat moet je er als beest mee.
Veters, dat is je ware.
Vrolijk springende touwtjes die langer worden als je eraan trekt.
Ze lopen jaloersmakend altijd perfect met de mensjes mee.
Als ze stil staan zal ik ze eens leren.
Daarstraks stonden er een paar zonder mensjes erin op de mat.
Ik heb een kwartiertje op ze lopen kauwen.
En nu zijn het er vier.

Buiten lopen is leuk.
Dat touw om mijn nek is wat hinderlijk.
En de mensjes lopen te langzaam.
Ik probeer het tempo aan te voeren door ze voort te trekken.
Maar ze zijn veel te zwaar.
Ik pas mijn tempo maar een beetje aan.
Het duurt wel lang, want ik moet eigenlijk poepen.
Maar het regent.
Dus ik wacht wel tot we weer binnen zijn.

Binnen zitten nog twee andere beesten.
De één is zwart met wit en de andere wit met zwart.
Ze lopen over meubels en kunnen belachelijk hoog springen.
Ik blaf ernaar als er één op de bank zit.
Kom dan.. speel met me.
Maar ze kunnen alleen maar rennen en springen.
Nutteloze speelkameraadjes.
Net gaf er één me een tik.
Terwijl ik alleen maar spelen wil.

Ik zoek de mensjes wel weer op.
Die liggen te slapen. In het donker.
Zonde, want ik heb zin om te spelen.
Wacht maar ik blaf wel even, net zo lang tot er één me komt halen.
Ah daar heb je er al één.
Harige benen op blote voeten schoenen zonder veters.
Niet zo veel haar als die van mij,
Kom dan gaan we lekker spelen.
Maar eerst nog even hier een plas..

Saar

Ze is er.
Zojuist met windkracht twaalf opgehaald uit een dorpje bij Zutphen

Saar is de naam.
Leeftijd: zeven weken.
Merk Hollandse Smous.
 
Kleur ogen: Hartsmeltend chocolade bruin.
Tred: Huppelend kwispelend en ongecontroleerd.
Hobby's: Veters.
Weetjes:
Voor een wandelingetje aan de overkant van de straat minimaal een uurtje uittrekken. Dit om de ooooh's en aaah,s van de voorbijgangers een kans te geven.
Voor nu alle schoenen, draden en rondslingerende sokken opbergen. En bij elke voetstap kijken of er niets onder loopt.

De katten zijn het er voor nu nog even niet mee eens.
Maar de komende 20 jaar is het toch echt ons nieuwe familielid .
Verdere gezinsuitbreiding wordt op dit moment uitgesloten

Elektrisch

Op mijn telefoon zijn de neusgaten van mijn moeder zichtbaar.
Zwarte gaten waar enige haren uit groeien.
Ze houd het toestel onder haar kin om erin te spreken.
'Hallo' roept ze drie keer met luide stem.
En ik zie de bovenkant van haar gehemelte bewegen.
'Je kunt hem gewoon voor je gezicht houden, Mam' roep ik.
Maar ze heeft het op één of andere manier voor elkaar gekregen het geluid uit te zetten.
'Hallo' roept ze nog drie keer.
Waarna ze de verbinding verbreekt en op de reguliere manier terugbelt.
'Ik zag je gezicht' zegt ze vervolgens via de spraakverbinding.
'Ge wordt grijs.'
'Moeders ik ben al tien jaar wit' antwoord ik.
'Ik zag u ok, ge zagt er fantastisch uit'.
'Kapper geweest' antwoord ze.
Waarna we een afspraak maken elkaar die week te zien.
Dank de zegen van elektrische apparaten.

Bij ons in huis heeft er weer één het begeven.
Dit keer is het de elektrische weegschaal op de badkamer.
Deze geeft in de ochtend zeker twee kilo meer aan dan gebruikelijk.
Voor de zekerheid controleer ik de stand die avond nog eens in adamskostuum.
Maar de display heeft nog eens een halve kilo extra toegevoegd.
Dat zou de spaghetti met spekjes en roomsaus geweest kunnen zijn.
Maar voor de zekerheid bestel ik bij Bol.com die avond een nieuwe.

Ik wordt ook geacht mijn tanden elektrisch te reinigen.
De met sinterklaas ontvangen oplaadbare borstel moet in gebruik worden genomen, en is voorzien van bleutooth.
Dat is handig, want dan kan ik op mijn mobiele telefoon zien dat ik op dat moment aan het tandenpoetsen ben.
Voorheen was dat altijd maar een gok.
Kon je met een hand tandenborsteltje niets van volgen.
En moest je zelf maar inschatten of je wel echt aan het tandenpoetsen was.
Je hoeft ook niet te borstelen en dat is even wennen.
Heen en weer raggen in trilstand zoals ik gewend was met de handborstel is buitengewoon pijnlijk.
Maar als je het apparaat uitzet is het best te doen.
Dat de bleutooth dan niet werkt neem ik voor lief.
Nuttig cadeau, blij mee.

De nieuwe weegschaal heeft hetzelfde euvel.
Nieuwe apparaat, nu al defect.

Ik besluit de moestuin om te spitten.
Tweehonderd vierkante meter zwaar beregende klei liggen te wachten.
De grond zucht als ik ze met een spade uit elkaar probeer te trekken.
Mijn laarzen groeien bij elke stap.
En ik kom zeventig centimeter groter weer thuis.
Ik probeer het een week later af te maken.
Die avond is de weegschaal weer in orde.

2020

Wij hadden thuis geen huisdieren.
Mijn zussen hadden soms een kortlevende hamster.
En ikzelf onderhield jarenlang een aquarium op mijn kamer.
Het aquarium werd bevolkt door guppy's en een schooltje blauw-rode Neon Tetra's.
Onderhouden en verzorgen bestond uit het maandelijks weer doorschijnend maken van de groen uitgeslagen ruitjes.
En jaarlijks verversen van het water.
Het enige warm ademend huisdier in bezit was een duif.
Opgesloten in een hokje in de schuur bracht ik die elke ochtend een bezoek.
Ik maakte zijn kooi schoon, en gaf hem wat mais.
Tot hij er plots niet meer was.
Zoals ik ooit al eens verteld heb, door mijn ouders naar een kinderboerderij gebracht.
Op een niet te be-fietsen verre afstand, zo verzekerde mijn moeder, maar "kend dah bisje hee het doar zo ontzettend fén".
Waarna verdere vragen overbodig waren.
Soms door de stad lopend dacht ik hem nog tegen te komen.
Patat pikkend van de straat met wat andere duiven.
Mijn lievelingsvoedsel, dus het moet hem wel geweest zijn.

De buurvrouw had een zwarte poedel.
Ze hield van Swarovski kristal en porseleinen beeldjes van Beiers gegoten herdersmeisjes.
Haar hondje was geknipt als een wandelende buxushaag.
Bolletjes bij de staart en poten, en een ontploft permanentje op het hoofd.
Hij bleek ideaal om stofnesten onder de bank en kast weg te werken.
Een balletje op de juiste manier stuiterend door de kamer maakte de moeilijkst bereikbare plaatsen weer stofvrij.
Daar kon geen Swiffer tegenop.
Maar verder kwamen er geen beesten in huis.

Mijn Utrechtse verpleegster had twee katten.
Een lieve grijze en een kwaadaardig zwart-wit gevlekt monster.
De grijze had geen problemen met mijn avances.
De zwart witte kon tijdens het zoenen met zijn baasje jaloers gedrag vertonen.
Schrammen en pleisters hebben maanden mijn lichaam getekend.
Ik had het er graag voor over.
Er was een fel fluoriderend stuiterend balletje over het drie verdieping hoge balkon voor nodig om me een tijdje van het beest te verlossen.
Helaas herkende de buurvrouw het beest en bracht deze weer naar boven.
We verhuisden en namen een afsluitbaar kattenluik.
En hij hield het nog ruim 16 jaar met ons uit.

Ik moet er deze oudejaarsavond weer aan denken.
De vierde generatie katten liggen rustig te slapen op de bank terwijl buiten het vuurwerk knalt.
Onze inmiddels al drie jaar geleden overleden hond had daar wat meer moeite mee.
De laatste jaren van zijn leven was het beest stokdoof en halfblind.
Zo doof dat het beest bij wijze van spreken onaangedaan over een ontploffende voetzoeker heen kon stappen.
In zijn jongere jaren hebben we hem daartegen nog wel eens moeten drogeren om hem van het oude naar het nieuwe jaar te leiden.
Rond 12 uur moest een in blokjes kaas verstopt slaapmiddel hem dan onder zeil brengen.
Maar meestal zwalkte hij de hele avond een beetje als een dronkenman door de kamer heen, vluchtend voor de herrie.
We zaten dan de hele avond hond geruststellend, te wachten tot het weer stil zou worden.
Volgend jaar denk ik dus dat we oud en nieuw vieren in een ver Veluws bos.
Afgelegen op ruime afstand van de bewoonde wereld op een vuurwerk vrij park in een huisje.
In februari komt namelijk de afgelopen kerstavond geboren nieuwe hond.
Hopelijk voor de komende 20 jaar in ons gezelschap.
En ons eerste goede voornemen van het jaar.

Een goed 2020 iedereen.

Kerst

Pastinaaktruffelsoep?
Olijvenhaasje met coppa die parma?
Oma komt eten met de kerst.
Dus het opgewarmde blik tomatensoep met zelfgebakken croutons zal dit jaar achterwege moeten blijven.
Het toetje van chocolade vla met slagroom kan dit jaar ook al niet.
Dat moet zoiets worden als Vanillemascarponedio met lemoncurd.
Of crunchy geitenkasrolletjes met granberrycoulis.
En dan is er nog het hoofdmenu.
Gelukkig zijn er de boekjes van de AH, Jumbo of de Plus om het vuur van de keuzestress aan te wakkeren.

Mijn vader was daar makkelijker in.
Eenmaal weer alleenwonend met mijn moeder at hij op eerste kerstdag altijd boerenkool met worst.
De tweede kerstdag bakte hij de overgebleven restjes aan in een koekenpan.
En at deze besmeerd op een bruine boterham.
Gelardeerd met een gifgele lik piccalilly.
Of bij gebrek daaraan met slasaus.
Je merkt, ik ben met culinaire hoogstandjes opgevoed.

Onze kerstdiners thuis begonnen altijd met een garnalencocktail.
Zelf gepelde garnalen met whiskysaus uit een flesje daaroverheen.
Op het hoofdmenu stond gebraden kip. Tenzij er een fonduestel op tafel gezet werd.
En mijn moeder maakte altijd als dessert wiebelende aardbeien bavarois.
Ze lust zelf geen aardbeien. en Kan de smaak en geur niet verdragen.
Dus de pudding werd op gevoel, kleur en een dosis geluk samengesteld.
Dat en de magische werking van gelatine dat alles wat vloeibaar is doet stollen en rillen, samen met de mierzoete werking van een kilo suiker maakte het tot het hoogtepunt van de avond.

Robbert ten Brink geeft aan zijn kinderen het bevel allen aanwezig te zijn bij het kerstmaal op eerste kerstdag, las ik in de weekendbijlage.
Er zijn geen uitvluchten of excuses niet aanwezig te zijn.
Op afwezigheid staat het risico van onterving en een jaar lang boze blikken.
Ikzelf moet mijn kinderen delen met andere (schoon)ouders met gelijksoortige dreigementen.
Daarbij valt er weinig door ons te vererven.
Er is weinig animo voor mijn sigarenbandjes verzameling.
En van het na onze dood verdeelde kapitaal is slechts een eenmalig bezoekje te brengen aan de plaatselijke Febo.
Mits men niet te hongerig is.
Er ontbreken dus een paar kinderen bij het kerstdiner.
Wat jammer is want we zijn van plan uit te pakken.

Eerste kerstdag wordt een gevarieerd Aziatisch avontuur.
Zeker 7 gangen worden voorbereid.
En culinaire naslagwerken worden geraadpleegd.
Vrij vertaal menu A of Menu B van de plaatselijke menukaart van de afhaalchinees.
En tweede kerstdag de traditionele kip rollade.
Al jaren een traditie in huize van Hest.
Deze te moeten missen heeft bijna hetzelfde effect als de dreigementen van Robbert den Brink.
Tweede kerstdag komt alles dus goed.

Fijne feestdagen.