Ons dorp heeft maar twee uitgangswegen.Eén aan de rechterkant van het water, en een andere aan de linkerkant van het water.
Dit gaat op voor elke kant die je het dorp maar uit of in wilt gaan.
Vele jaren terug werd er in ons dorp een jaarlijkse wielerronde georganiseerd.
De beroemde "Ronde van Kamerik".
Dan kwamen veertienduizend toeschouwers kijken hoe Zoetemelk of Kneteman hun rondjes langs het water afwerkte.
En was er geen uitgang meer van en naar het dorp.
Aan beide kanten van het water werd gefietst en aan de uitgang bij de hoofdweg stond de jagersfanfare als een groen geüniformeerd blok met blinkende instrumenten alle verkeer trompetterend tegen te houden.
Daar achter een frietkraam met frituuroven van de plaatselijke frituurovenfabriek met kroketten en bitterballen.
Opbrengst voor sponsering van de renners.
De jaarlijkse wielerronde is al jaren ter ziele.
De profs waren niet meer te bekostigen met de sponsoring van de plaatselijke frituurovenfabriek en de vivo supermarkt.
Dus werd naar een alternatief gezocht.
En sinds een jaar of tien is er de jaarlijks Weteringloop.
De kans voor lokale inwoners zich te meten in een hardloopwedstrijd over 5, 10 en 15 km.
Met natuurlijk eerst de wedstrijd voor de kinderen.
Die rennen 750 meter met langszij in hetzelfde tempo de vaders en moeders.
Buitengewoon leuk om te zien en in gedachten zie ik al een opa in fluoriderend trainingspak met zijn Amsterdamse kleindochter naar de finish rennen.
Afstand houden aan de kant dus.
Daarna beginnen de recreanten aan hun wedstrijd.
De mannen en vrouwen in spiksplinternieuw lycra gestoken moet je het meest in de gaten houden.
Ze zijn vaak van middelbare leeftijd en hebben ontdekt dat Lycra met de wisselende buikomvang mee-rekt.
In hun hoofd zijn ze nog 22 dus ze hebben zich massaal ingeschreven voor de verste afstand.
Ergens rond de tien kilometer begint de loper spijt te krijgen en merkt men dat lycra slecht vocht afvoert.
Vijftien kilometer blijkt ook een takke eind eind rennen te zijn.
Het is dan ook niet altijd elegant hoe men strompelend en harkend aangemoedigd de finish over komt.
Maar wel goed voor het ego van de lopers en de toeschouwer.
Voor de lopers omdat ze het toch maar mooi gehaald hebben.
En voor de toeschouwers die niet aan die gekkigheid heeft mee te hoeven doen. Met daarnaast de wijze levensles, ver weg te blijven van het dragen van rekbare glimstof.
Mijn goede vriend Patrick en zijn vriendin (welke hij na vijftien jaar nog steeds niet ten huwelijk heeft gevraagd, terwijl een bruidsboeket gratis door mij ter beschikking is gesteld) liepen ook mee.
De fietsen gestald bij mijn voordeur.
Onder de bagagedrager had ik vast een briefje gestopt (koud bier hier binnen) om vervolgens naar de finish te gaan kijken.
Hoewel van middelbare leeftijd had hij gekozen voor de afstand van vijf kilometer.
Zijn vriendin was pas sinds enkele maanden begonnen met hardlopen.
Maar ik stond te wachten bij de finish van de verste afstand.
In de tuin aan het bier verteld hij me dat ze Mamil genoemd werden.
De peper en zout of grijs behaarde snelwandelaars.
Middle aged men in Lycra.
Soms verteld een woord al een verhaal.
