Het is een soort van mouwloze trui die je aantrekt over een overhemd.
Mogelijkerwijs heeft een mode-fetishist gedacht een trui op te leuken door er in een geile bui de mouwen af te knippen.
Of was er meer praktisch gedacht, net voldoende wol om het ding zonder mouwen af te maken.
Kan ook zijn dat een handelaar net als bij de ontwikkeling van de string bedacht hoe hij met zo weinig mogelijk stof een kledingstuk aan de man kon brengen.
Hoe dan ook.
Mijn moeder is gek op spencers.
Niet voor haarzelf.
Maar voor haar kinderen.
Al als baby werd ik een mouwloos rompertje gehesen en in een kinderwagen aan de wereld getoond.
De oeh's en aah's waren niet van de lucht als ik uit de kinderwagen in een geruit spencertje aan voorbijgangers werd getoond.
De kledingkeuze werd in je lagere schooljaren bepaald door je moeder.
Zij legde je kleren voor je klaar.
En ik had spencertjes in alle soorten en maten.
Met soms een bijpassende cravate om de nek daarbij.
De halve Winsor, de platte knoop en ander stropdas knopen beheerste ik al ver voor mijn strikdiploma.
Ik was ook het enige kind op de gehele lagere school die ze droeg.
Een aantal jaren gedragen roze spencertje met blauwe stropdas op het schoolplein kweekt karakter.
En bewonderaars.
Weinig oeh's en aah's als je in een roze glitter spencertje het schoolplein op komt lopen.
Laat ik het zo zeggen.
Churandy Martina's moeder op Curaçao hield ook van spencertjes.
En hij is nu de snelste Nederlander op de 100 meter.
Meisje konden over het algemeen een afwijkend kledinggedrag wel waarderen.
Jongens keken gelijk of ze de ruitjes op je spencer konden ingooien.
Maar ook de hipste meisjes hadden wat moeite met een roze glitterspencertje.
Het vreemd aankijken tegen jongens in glitterkleren veranderde pas na de introductie van de Disco Muziek.
En ik was soepel in de heupen van al dat geren over het schoolplein.
Bleek ik zoals zo vaak in mijn leven weer ver voor de geaccepteerde mode uit te lopen.
Vandaag is het kerst.
Mijn gedachte gaan uit naar het hoogtepunt van alle kerstvieringen.
Ik in mijn zussen aan een kerstdis met door mijn moeder bijpassende spencertjes uitgekozen.
In rood groen en geel.
Als eerbetoon vandaag..
Mijn kinderen in een foute kersttrui.
Mijn vrouw die niets verkeerds kan aantrekken.
En ik in mijn beste spencertje met glitterdas.
Voorzichtig uit de mottenballen gehaald, om pas volgende kerst opnieuw te worden aangetrokken.
Vandaag aan het kerstdiner bij mijn Moeder.
Zij legde je kleren voor je klaar.
En ik had spencertjes in alle soorten en maten.
Met soms een bijpassende cravate om de nek daarbij.
De halve Winsor, de platte knoop en ander stropdas knopen beheerste ik al ver voor mijn strikdiploma.
Ik was ook het enige kind op de gehele lagere school die ze droeg.
Een aantal jaren gedragen roze spencertje met blauwe stropdas op het schoolplein kweekt karakter.
En bewonderaars.
Weinig oeh's en aah's als je in een roze glitter spencertje het schoolplein op komt lopen.
Laat ik het zo zeggen.
Churandy Martina's moeder op Curaçao hield ook van spencertjes.
En hij is nu de snelste Nederlander op de 100 meter.
Meisje konden over het algemeen een afwijkend kledinggedrag wel waarderen.
Jongens keken gelijk of ze de ruitjes op je spencer konden ingooien.
Maar ook de hipste meisjes hadden wat moeite met een roze glitterspencertje.
Het vreemd aankijken tegen jongens in glitterkleren veranderde pas na de introductie van de Disco Muziek.
En ik was soepel in de heupen van al dat geren over het schoolplein.
Bleek ik zoals zo vaak in mijn leven weer ver voor de geaccepteerde mode uit te lopen.
Vandaag is het kerst.
Mijn gedachte gaan uit naar het hoogtepunt van alle kerstvieringen.
Ik in mijn zussen aan een kerstdis met door mijn moeder bijpassende spencertjes uitgekozen.
In rood groen en geel.
Als eerbetoon vandaag..
Mijn kinderen in een foute kersttrui.
Mijn vrouw die niets verkeerds kan aantrekken.
En ik in mijn beste spencertje met glitterdas.
Voorzichtig uit de mottenballen gehaald, om pas volgende kerst opnieuw te worden aangetrokken.
Vandaag aan het kerstdiner bij mijn Moeder.
