Kijk opa, ik heb om alles wat ik van sinterklaas zou willen een rondje gezet.
En ze overhandigd het deze week door de brievenbus afgeleverde grote bol.com speelgoedboek.
Alle afbeeldingen van de barbie collectie zijn voorzien van een met stift aangebracht cirkeltje.
Evenals de halve sectie poppenwagens en toebehoren.
"Het duurt nog wel heel lang hoor voordat Sinterklaas komt." probeer ik de verwachtingen te temperen.
"Eerst heb je nog het Sinterklaas journaal op televisie."
"En dan moet hij nog met de boot aankomen.."
Maar de buurman staat met een ladder tegen mijn dakgoot de schoorsteen te vegen.
En op vragen hierover heb ik geantwoord dat dit nodig was voor de ongehinderde doorgang van pakjes dit jaar.
Dus mijn woorden sorteren weinig effect.
"Weet ik... zegt ze, maar ik ben ook nog niet klaar want ik moet de ander rondjes ook nog doen."
Gelukkig antwoord ik. Ik zal vragen aan de buurman of hij het schoorsteengat wat groter maakt.
En loop naar buiten om de verrichtingen te bekijken.
In de kamer staan een paar enorme dozen.
De gewenste hoeskleur was eindelijk binnen bij IKEA.
Dus de weken geleden bestelde tweezitter kon eindelijk in elkaar geschroefd.
De enorm dozen waarin de onderdelen zaten moesten bewaard voor de voorstelling van de drie biggetjes op school.
Maar worden nu eerst even bewoond door de twee kleinkinderen.
De lege Hello-fresh doos door onze zoon achtergelaten dient als auto.
Het is een krappe middenklasser die maar net ruimte bied aan de twee minderjarige bestuurders.
Het is een zuinig karretje dat enkel loopt op energie en c02 neutrale verbeelding.
Ze spelen een uurtje.
Ik loop naar het Sinterklaas-speelgoedboek met een stift om een cirkeltje te zetten.
Maar jammer... bol heeft in de collectie geen grote en kleine IKEA dozen opgenomen.
De knikkers zijn ook gevonden in de tuin.
Ze liggen in een vol geregende glazen blauwe schaal op de tuintafel te glimmen voor de sier.
Kattenogen, proemen, reuzen, stuiters, bolders, bullen en bonken.
Overblijfselen uit mijn eigen knikkerjeugd en die van mijn kinderen.
Een kuiltje is gauw gemaakt.
Olle steekt een proem in zijn mond.
Maar spuugt hem gelukkig met een smerig gezicht direct weer uit.
Cato vraagt om uitleg.
Kijk zeg ik, je moet met je vinger proberen de knikker in het kuiltje te krijgen.
En als je de laatste knikker erin wipt zijn alle knikkers in het kuiltje voor jou.
Maar als ik de laatste knikker erin wip zijn ze voor mij.
Een wedstrijdje dus wie het beste knikkers in het kuiltje krijgt.
Dat lijkt haar wel wat.
Opa heeft het vroeger heel veel gespeeld toen hij nog op school zat vertel ik.
En oom Jasper en Pim en Oma en Mamma ook.
Dus al deze knikkers in deze schaal zijn door ons allemaal gewonnen.
Nee zeg ik. Maar je kan ze wel winnen.
We zullen wel een wedstrijdje doen met zijn allen.
Dan vraag ik je ooms en mama ook mee te doen.
En dan ga ik jou helpen.
Want weet je... ze kunnen er helemaal niks die ooms en moeder van je.
En Opa gaat elke dag oefenen.
Oma weet ik zeker gaat ook vast helpen.
En als je dan gewonnen hebt,... dan, dan zijn ze van jou.
Dus weet je wat.?
Ik zet vast een kringetje in het speelgoedboek bij het plaatje van de knikkers.
Dan krijg je die vast wel in je schoen als Sint er is.
En kun je thuis vast oefenen straks.
Op weg naar huis rijden we nog even naar de groentetuin.
Cato poseert met een venkel.
En Olle geeft iedereen een klontje klei als presentje.
We oogsten wat andijvie, bietjes en koolrabi om mee te nemen in de bakfiets naar huis.
Opa heeft ook winterwortels, maar die zijn nog te klein.
Waarschijnlijk precies goed tegen de tijd dat Sinterklaas er is.
Prima smeergeld voor gevulde schoentjes
