Supertramp

Kijk jongen dat is nou een langspeelplaat.
Een langspeelplaat, daar staat muziek op.
Nee geen cd, een langspeelplaat, die speel je op een platenspeler.
En kijk !!
Twee kanten. Je kunt deze gewoon op twee kanten afspelen.
Was de ene klant klaar met spelen. Draaide je hem om en speelde je de andere kant.
Pakte je vast met je middelvinger in het gaatje en je duim op de rand.
Alles om vette vingers te voorkomen. Want dat hoorde je, die vette vingers.
Kijk deze. Breakfast in America van Supertramp. Sloeg altijd een stukje over bij het eerste nummer.
Hoorde ik hem op de radio, zat ik te wachten op het stukje wat oversloeg.
 
Heb ik ook niets mee met die nieuwe rommel.
Cd's, alsof iemand daar op zit te wachten.
Dat gat past amper op de platenspeler en de naald vliegt er gelijk weer af.
Maar prima te gebruiken hangend aan een draadje bij de vijver om de reigers weg te houden.
Ze glinsteren lekker en daar schrikken die beesten van.

Een langspeelplaat die kocht je in de platenzaak in de stad.
Dan belde je je vrienden om te vertellen wat je gekocht had.
Met de telefoon. Die hing in de hal.
Die hing bij iedereen in de hal.
En dan kwamen je vienden op de fiets of soms op de puch, als zijn vader veel geld had.
Mochten die ook even naar je muziek luisteren.
Maar tengels af. Vanwege de vette vingers.
Alleen maar kijken naar de hoes.

Kwam van Linda van Engeland die kras op Breakfast in America.
Vroeg ze of ik met der naar de bios wouw.
Net toen ik hem draaien wilde.
Zo'n jaap over heel de plaat.
 
Zijn we naar spetters geweest.
Heb alleen de aftiteling gezien.
En Linda nog één keer daarna.
Was ook mijn beste plaat, die van Supertramp.
En in mijn overslaande versie niet via I-tunes te krijgen.