Kringloopmuziek

Er staan nog een partij van die muziekplaat dingen op zolder.
Nemen jullie ze mee?. Ze staan zo de weg, en anders gaan ze naar de kringloop.

Langs het vieringtrapje balanceren we de stapel LP's bij Oma naar beneden.
De kringloop !!!, ik dacht het niet.
Snel lopen we er doorheen.
Een singeltje van "The Monkees", "Daydream believer" zonder hoes, een enkele James Last en Malando.
De James Last, Nana Mouskouri en Malando's mogen direct naar de kringloop.
De bijna vergeten juweeltjes van Gilbert ó Sulivan, Theeset, Jim Groce en ander sixties spul blijft.

Hebben we eigenlijk nog wel een platenspeler?
Thuis gaat alles tegenwoordig digitaal.
In mijn Itunes zitten zo'n 70.000 plaatjes opgesloten. En dan is er ook nog spotify waar al het overige op te vinden is.
Op zolder staat nog een platenspeler. Ooit met mijn eerst verdiende geld gekocht.
Het spelertje ziet er nog puik uit, maar een versterker ontbreekt.
Jammer, maar even googlen wat er ook al weer op het "Motions Songbook" van The Motions staat.
Met interviews van Joost den Draaier.
Koopt langspeelplaten bij uw muziek vakhandel.
En uitgebracht in 1967 lees ik.
Toen was ik vier.
Robbie van Leeuwen was in 1967 negentien jaar oud en speelde de sterren van de hemel. Wisselde een jaartje later met gitaar van band, ging van de Motions naar The Teeset naar Schocking Blue en schreef op een verloren zaterdagmiddag Venus.
Een nummer dat in 1969, 1986 en 2012 in Amerika de top tien van de Amerikaanse hitparade binnen wandelde.
Robbie van Leeuwen is inmiddels 70 woont in Wassenaar en kan nog steeds aardig rondkomen van de royalty's van de in zijn jeugd geschreven nummers.
Ik zag hem vorig jaar nog even verschijnen bij de wereld draait door.
In dertig jaar geen gitaar meer aangeraakt, zo'n ding in zijn handen gedrukt en alsof het gisteren was in vingergeheugen feilloos nog eens de sterren van de hemel speelde.

Ik zoek even op spotify.
Niet te vinden.
Ook de webwinkel van Itunes kent het album niet.

Even verder zoeken op Internet.
Ah daar hebben we een youtube filmje van het eerste nummer:
The Same Old Song, wat een cover blijkt te zijn van The Four tops. Twee jaar eerder uitgebracht.
Het jatten van nummers is blijkbaar van alle tijd.
Dan maar naar de volgende track van het album uit 1967.
How Can We Hang On To A Dream.
Gadverdamme, dat is een cover van Tim Hardin die het wel mooi kon spelen.
En zo gaat het hele album nog even door.
Alle nummers zijn mindere covers van betere originelen.
Ik voel de kringloop naderbij komen.

Op de hoes staan vier frisse langharige jongens gekleed in Afgaans en Peruaans gekleurde wol.
Robbie van Leeuwen heeft een tamboerijn in zijn handen en de andere bandleden een Sitar een Keniaanse Hobo en een konijntje.
Een toevallig plaatje geschoten in een veld van rode dahlia's.
Waarschijnlijk geposeerd in de botanische tuinen van Leiden, onder toezicht oog van de botanicus.
"Voorzichtig met de bloemen jongelui, en niet over het gras".

Luisterde jij naar die onzin? Vraag ik nog aan mijn vrouw.
- Was denk ik van mijn zus antwoord ze.
- Ik was meer op Julien Clerk. Met die prachtig donkere krullen en zwarte ogen.
- Zucht.
Zit er niet bij, antwoord ik terwijl ik door de stapel blader.
Wel Lee Towers, en Iwan Rebrof.
- Mooi ogen wel, die Iwan zegt mijn vrouw.
Kringloop roep ik.
Kijken we gelijk even voor een plantenspelertje, met versterker.
Ik moet die vijftig centimeter grote bril van Lee Towers nog eens horen.