zondag 6 juli 2014

Dienstplicht - 1



(Voor mijn nieuwsgierige kinderen - 1)



Met een S5 kon je eronder uitkomen.

De dienstplicht.

Ik had geen broers die mijn plaats in konden nemen.

Maar het scheen zo te zijn, dat als je bij de medische keuring om de twee minuten in huilen uitbarstte en om je moeder vroeg.

Of avances maakte naar de sergeant majoor.

Je hoogstwaarschijnlijk met een medisch kenmerk van S5 ontslagen werd van al je dienstplichten.



Mijn strategie had geen rekening gehouden met vrouwelijk legerpersoneel.

De sergeant majoor was een net afgestudeerde frisse blondine die de hele dag avances afwimpelde als lastig stekende vliegen.

Plan B, het voortdurend veinzen van een huilbui, daarbij jammerend vragen naar mijn moeder zorgde ervoor dat ik bij de Genie werd ingedeeld.

Munitie ruimen, bruggen sjouwen en jerrycans vullen. Dat zou wel een echte kerel van me maken.

Een groene zakdoek werd me aangereikt om mijn tranen te drogen.



Het werd de Harskamp.

Ik was 21 jaar oud en twaalf treinhaltes en honderd en vier kilometer van mijn ouderlijk huis verwijderd.

Dat betekende alleen in de weekenden naar huis.



In een lange rij van bleke jongens werd de plunjebaal uitgereikt.

Een enkeling verzwolg als een gat in de grond onder het gewicht van de handig manshoge draagzak. Maar ik werkte al een paar jaar in de tropische kassen van Oirschot.

Er stond eelt op mijn handen dus ik kon nog zeker een kleine vijfentwintig meter lopen voordat ik onder het gewicht bezweek.

In de plunjebaal, kleding en gereedschap in groen bruin of kaki voor het voeren van oorlog in zomer en wintertijd.

Alleen twee oordopjes kwamen in een fel rood doosje mee.

Ik was er van overtuigd dat deze bedoeld waren om met onmiddellijke ingang te gebruiken.

Want steeds als iets niet volgens plan verliep schreeuwde een in groen geklede sergeant rood-doorlopen iets in mijn oor.

Mijn vriendelijke "wat zegt u" terwijl ik een zojuist geplaatst oordopje ont-plopte overtuigde me nog meer van de noodzaak.

Mijn oordopjes veranderen niet alleen het rood doorlopen geschreeuw van de sergeant in een vriendelijk mompelend gemurmel.

Het sloot ook nog eens de gehoorschelp volledig af voor het rondvliegend speeksel.
Wat prettig was de gehele weg slepend naar ons onderkomen in de barakken van de kazerne.

Mijn diensttijd was begonnen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten