Bij mijn dochter zit op dit moment een vreemde bobbel achter het behang.
Mijn kleinkind was al een paar dagen drein en drammerig.
Na weken nu aan huis gekluisterd, hangt ze met een dotje behanglijm
achter op het ruggetje, voor eventjes in een hoekje van de kamer, een
afwisseling te zijn voor het bloemetjespatroon.
We kregen van haar een kaartje.
"We missen jullie", met een Picasso tekening erbij.
En verder moeten we het doen met levend beeld bellen.
En wat natte zoentjes op het glas.
Werken gebeurt thuis.
"Doe maar gewoon je ding dat je elke dag doet" zeg ik tegen mijn vrouw.
Maar met mij erbij is het niet als elke dag.
En stoor ik hinderlijk in haar routine.
Ik praat luid met een koptelefoon in computertaal.
En zij verstaat geen woord computers.
Daarbij wil de hond spelen met het snoer.
En vergroot de webcam het kale gedeelte van mijn hoofd.
Witte weerkaatsing van de lamp in het midden boven de wenkbrauwen, zet de kamer in een veel te helder licht.
De kat loopt over mijn toetsenbord op jacht naar het lichtje van mijn muis.
Kortom het is even wennen.
Boven staat nog een computer.
Voorzien van facetime.
Het is uit de buurt van de dagelijkse routine van mijn huisgenoten.
Maar de camera maakt de rimpels scherper en de kale plek groter.
Een pleister met de beeltenis van Brad Pitt op het lens oogje, maakt
het wat prettiger voor de gesprekspartner aan de andere zijde.
En voor mij die zichzelf weer als jongeling ziet.
In de middag iets wat ik op mijn bedrijf toch node mis.
Een gebakken eitje met ham en kaas.
En een cappuccino met opgeklopte melk en een cacao hartje.
Daarna een power napje tot een uur of 5.
Waarna de werkdag er weer op zit.
Nog nooit zo uitgerust gewerkt.
Geen zorgen over commentaar over te weinig gewerkte uren.
Daarbij er is toch niemand van mijn werk die blogs leest
Geen opmerkingen:
Een reactie posten