Prinses

Vroeger vingen we ze met een emmer aan een touwtje.
Kikkers.

Het was in de tijd dat je nog korte broeken droeg en voor niets wat leefde angst had.
De grote groene waren het lastigst. Zo gauw je met je emmer in de buurt kwam konden ze alle kanten op gaan springen.
In tegenstelling tot de padden.
Een pad vangen was geen prestatie.
Het waren lelijke beesten die amper bewogen.
En dan die wratten.
Als beginnende puber een voorbode van de jeugdpuistjes plaag die nog komen zou.

Marieke die vanaf haar geboorte blind was en braille kon lezen zei dat ze eens een heel verhaal op de rug van een pad had gelezen.
Dat er op die pad zijn rug stond gebobbeld dat er een verborgen prinses in zat die tevoorschijn zou komen als je zijn rug zou likken.

Maar daar trapte we niet in.
Een ieder wist dat er alleen magie in de groene kikkers zat.
Prachtige prinsessen kwamen daar soms uit als je ze zoende.
Al waren er ook veel kikkers bij die kikker bleven.
Ze waren ook niet altijd mooi die prinsessen.
Soms kwam er een pedant lelijke prins uit gezoend.
Maar daar mocht Marieke dan verder mee kussen.
Die zag die lelijkheid toch niet.

Nog een hele tijd leuk gezoend met zo'n prinses uit een kikker.
Ze mocht ook mee naar huis voor een boterham.
Maar ja. Er blijft toch een beetje een slootjeslucht omheen hangen.
En mijn moeder vond ze niet fris..
Dus na een paar dagen heb ik haar maar teruggezet.

Zat er vanmiddag één op de rand van de vijver.
Magisch groen met zwarte stippen.
Maar het bleef een kikker zelfs na wat tongen.

Oudergesprek

Eén keer per jaar was er, waar nodig, een oudergesprek.
Je kreeg dan een briefje voor je moeder met een datum waarop ze op school verwacht werd.
Dat kon natuurlijk nooit veel goeds betekenen.
Andere kinderen kregen geen briefje mee en hun ouders mochten gewoon thuis blijven.
Dat briefje brandde in je broekzak op weg van school naar huis.
Je liet het gewoon in je zak zitten en het zou in de wasmachine vanzelf kwijt raken.
Maar je moeder maakte je zakken leeg voordat ze als was in de machine verdween.
Want soms zaten er knikkers of kiezels in.
En die rammelde in de trommel.
Dus na je "oh ja" vergeten, moest je vertellen waarom je dacht dat ze daar, op school, verwacht werd.
Kon zijn dat de juf de losgelaten kikkers niet waardeerde.
Terwijl je zolang bezig was geweest ze te verzamelen buiten de stad.
En ze zo leuk sprongen onder haar voeten op de stoel.
Wellicht was je afwezigheid opgevallen nadat je op de sportdag vanaf de sprintbaan doorgelopen was naar huis.
Je had net een nieuwe stapel strips van je neven gekregen.
En vond dat de hele weg rennen naar huis sportprestatie genoeg was.

Er werden stickers geplakt op de klas muur bij je naam als een kind goed gepresteerd had.
Maar je wist waar de juf ze kocht. En ze waren maar 5 cent voor een velletje met twintig stickers.
Het was haar niet ontgaan dat je de laatste tijd uitzonderlijk goed presteerde.
Al gebruikte ze eigenlijk voor de jongens cowboy stickers en voor meisjes die van Barbie.
Die bij jou naam waren voornamelijk van roze Matell meisjes.

Je bleef met samengeknepen billen wachten tot je moeder terug kwam van school.
In je hoofd alles nagaand wat je afgelopen tijd uitgespookt had.
"Hoe was het ?" vroeg je dan.
Waarop je moeder met haar hand over je kuif streek.
Niets over kikkers of stickers zei.
Maar hoe aardig je juf was.
En dat je makkelijk dit jaar over naar de volgende klas zou gaan.

Niemand die daarna iets kwaads over de juf zei.
Ze was ter plekke heilig verklaard.
En ik kreeg alleen nog cowboystickers.

Schoolrapport

Op de lagere school ging het al mis.
Het had te maken met de vakken.
Met name gedrag en vlijt waren moeilijk te sturen.
Stond er weer een opmerking onder over je werkethiek.
"Hard werken in de derde klas Hubér" stond er dan onder het rapport van mijn negende verjaardag.
Had je verdorie een 7,5 voor muzikale vorming en een 7 voor tekenen.
Alsof dat vanzelf ging.
Ik was meer van de liedjes van Supertramp en de jongens van Pink floyd.
Maar moest zingen over kleutertjes die op een hek zaten.
Dus die 7,5 was gewoon een top prestatie.
Die 7 voor tekenen, geef ik toe kon beter.
Maar ik was geïnspireerd door het abstracte action painten van Jackson Pollock.
En dat viel niet mee om dat binnen de lijntjes te doen.

In de derde klas moest ik vooral bij taal en rekenen volgens de meester "Hard blijven werken"

Maar mijn zes was verklaarbaar. Ik was smoor op Kitty Oskam.
Die zei nergens op te rekenen. Wat ik wellicht te letterlijk nam.

Op mijn tussenrapport van de vijfde klas prijkte een 5,5 voor zuiver schrijven.
Maar dat zou volgens de juf met "extra hard werken" op te lossen zijn.
Blijkbaar..
Het laatste rapport was het een zes.
Ze schreef mijn naam wel met een t. En een verkeerd streepje op de e.
Maar ik zwoer haar dat als ze haar best zou doen....

De zesde klas was het meest dramatisch.
Mijn rekeninzicht was wel gestegen. Maar ik wist nog steeds niet waar Loppersum lag.
En dat moest voor aardrijkskunde.
Een essentieel vak om te overleven in Nederland.
Hoe hard ik ook werkte. En welke opmerkingen op mijn rapport dan ook.
De 5,5 voor aardrijkskunde bleef staan.
Mijn zelf-gekleide Zwolse hunebedden (terechte 5,5 voor aardrijkskunde) scoorde dan wel weer punten.
Want handenarbeid was een 8.

Het eind advies was Mavo,
Maar ik wilde verder in het groen.
Het lukte dankzij de eerdere ervaringen opgedaan in de vakken gedrag en vlijt dat eerste jaar enkel onvoldoendes te halen.
Waarna ik naar de school mocht die ik wilde.

Rijkspostspaarbank

Iedereen wil graag rijk zijn.
Bij sommige gaat dit vanzelf. Hun vader is Baron, grootindustrieel of circusdirecteur.
Maar mijn moeder had de huishoudschool gedaan en mijn stiefvader studeerde.
De verdere opa's en oma's en hun ouders dan weer, werkte met hun handen, kregen een eerlijk loon maar bereikte nooit de status van multimiljonair.
Mijn wieg kwam dus derdehands van een tante die reeds uit de kinderen was.
En we woonden bij mijn geboorte tijdelijk elders in.

Gelukkig was daar de rijks-post-spaarbank.
Opgericht vanuit de overheid om de mensen te helpen met een gratis spaarrekening.
En om de kinderen te helpen een spaarzaam leven te leiden kreeg je als kind bij het openen van een spaarrekening een spaarbankboekje met een eerste inleg van twee-gulden en vijftig cent.
Om te zorgen dat je dat niet gelijk ging verbrassen mocht je het pas na je veertiende levensjaar opnemen.
Nu klinkt dat nu als een belachelijk laag bedrag.
Maar toen ik tien jaar oud was kregen we wekelijks van mijn moeder een dubbeltje om vrij uit te geven.
Van die tien cent kon je bij de Aral benzinepomp een ijsje kopen of zelfs een rolletje drop.
En als je echt decadent wilde doen kocht je er 5 Belga kauwgums van.
Die waren met vijf tegelijkertijd in je mond niet te kauwen maar je blies er wel een bel mee van een meter doorsnede.
Een bezoek aan de kapper bij het klappen van de blaasballon was daarna vereist.

Van de week vonden ik en mijn zussen het vergeten boekje van de rijks-postspaarbank.
Het is nog geldig want de rijks-postspaarbank was overgegeaan in de postbank welke weer overgegaan was in de ING bank.
De eerste inleg van mijn spaarbankboekje was gedaan op 24 mei 1963.
Een maand na mijn geboorte.
En dit was tevens de laatste inleg.
Toch maar even snel uitgerekend wat met rente op rente na 54 spaarjaren nu eigenlijk de huidige waarde is.
Tenslotte weet je nooit of je toevallig zonder het te weten ongemerkt dankzij de banken en rijksoverheid een kapitaal opgebouwd hebt.

Ik zal jullie niet vermoeien met de op internet gevonden rekenformule maar na een halfuurtje rekenen komt de huidige waarde neer op een totaalbedrag van afgerond 10 euro.
Dat zou iets meer geweest zijn als de gulden niet ergens 1993 overgegaan was in de euro.
Ik ben er gelijk mee naar het plaatselijk bankkantoor gegaan.
Ongeveer 85 kilometer van mijn woonplaats vandaan want alle filialen waren in de loop der jaren pin automaten geworden.
En daar kreeg ik na wat heen en weer gebel. Een handtekening en veel vragende blikken het bedrag op mijn ING rekening gestort.

Op de terugweg naar huis heb ik er bij de plaatselijke benzinepomp, 2 ijsjes een rolletje autodrop en een sportlife kauwgom van gekocht.
Met mijn pinpas.
Het lukte onderweg in de auto niet een fatsoenlijke bel van de kauwgum te blazen.
Maar het gaf een rijk gevoel.

Krullers

Er zat er vroeger één in de Koestraat.

Met zo'n gedraaid glazen licht aan de buitenkant.

Waardoor je wist dat daar een kapperszaak was.

Ik mocht op een grote leren stoel gaan zitten die met een pedaaltje aan de voet omhoog gebracht werd.

Een laken om de nek en een papiertje in de hals.

"Knippen en scheren mijnheer ?" vroeg de kapper dan.

Ook al wist hij was ik pas zes.

Waarna hij met een kwast mijn kin in-zeepte.

"Of laat u liever deze keer de baard staan?"

Waarna ik nee schudde en hij met een kam het schuim afschraapte.

Na het knippen liep hij dan om je heen met een zilveren fles met blaasbalg.

Zachtjes knijpend in de balg zodat er niets anders overbleef dan het nevelende mannenluchtje.

Dat rook de hele dag zodat men wist dat jij die dag naar de kapper was geweest.

"Lekker kort" zei mijn moeder dan als ik thuis kwam.

En ook geschoren zei ik dan.

Zij zelf gebruikte metalen krullers.

Gemeen ijzeren ronde cilindertjes die om het haar werden gedraaid en met spelden werden vastgezet.

Vaak ook ging er een verwarmde droogkap overheen waardoor ze op een astronaut begon te lijken.

Daar zat ze uren onder te lezen. De libelle of margriet, of een damesblad dat vertelde wie er elders met een andere niet van de drank wist af te blijven.

Die krulspelden moesten dan blijven zitten.

Vaak een dag of wat.

En soms ging ze er mee naar bed.

Waarop mijn vader vloekte.

Als het buiten regende werd een hoofddoek opgezet.

Dat was niets raar.

Overal op straat zag je vrouwen met dat soort hoofddoeken als het regende.

Met vaak net onder het randje de krullers nog zichtbaar daaronder.

Als de krullers er dan uitgingen werd er haarlak overheen gespoten.

Dan sneed de lucht je adem af, maar dat was nodig om mooi te zijn.

Tenminste dat zei mijn moeder.

Tegenwoordig zie je ze nooit meer die krulspelden.

Maar soms als ik een leuk Marokkaans meisje zie.

Met een hoofddoek om haar hoofd.

Kijk ik toch stiekem even of er misschien wat krullers onder zitten.

Ibiza

Volgend weekend met het gehele bedrijf naar Ibiza.
Niet een uitje dat we elke week doen.
Maar het is een speciale gelegenheid.
Het bedrijf bestaat 25 jaar.

Ibiza is bekend als tropisch Party island.
En zeg je party dan word mijn naam in één adem genoemd.
Mijn reputatie vanuit de Kamerikse Dance scene is berucht tot ver buiten de landsgrenzen.
En die is verdiend.
Uiteindelijk heb ik van Buuren (ik mag Armin zeggen) en Martijn (jullie zeggen Martin Garrix) groot gemaakt.
Toen die jongens nog met een platenkoffertje onder de arm hun beat trommelde op een koffiebekertje heb ik ze in mijn dans glitterpak al geadviseerd het elektronisch te gaan doen.
Tenslotte werd alles elektronisch.
Tandenborstels, schroefboormachines en zelfs de zwarte langspeelplaten kon je tegenwoordig op een elektronisch stickie meenemen.
Mijn verwachtingen waren dus hooggespannen toen van Buren zijn eerste liedje aan mij liet horen.
Het nummer was genaamd track.
Maar zo noemde hij al zijn liedjes.
Ik heb vervolgens op de willekeurig volgorde van tonen van zijn liedje al mijn dans moves uitgeprobeerd.
De quickstep, de chachacha de tango zelf de saterday night fever split met roterende armen, maar niets leek te passen.
Tot ik gewoon verticaal op en neer begon te springen.
Dat bleek perfect aan te sluiten.
Zo af en toe maakte ik er met de armen in de hoogte een klapbeweging bij.
En het was meteen alsof "track" ervoor gemaakt was.
Van een vriend kreeg ik een paracetamol achtig roze pilletje en toen bleek de muziek ook nog eens om aan te horen.
Ik kreeg er zelf plezier in.
Jullie snappen, de rest is geschiedenis

Wel jammer dat van Buuren toen in de clubs (wij noemde het nog gewoon soos) de glitterballen heeft afgeschaft.
Terwijl die juist zo lekker weerkaatste op mijn glitterpak.

Gaat natuurlijk niet lukken die mee te krijgen in de handbagage van het vliegtuig.
Alleen het jasje weegt al twintig kilo.
En door de plateauzolen gaat de deksel amper dicht.

Wordt het toch op een terras luisteren naar de jongens en meisjes die aan het feesten zijn.
Met een biertje of iets anders.
En moet ik het waarschijnlijk honderd keer zeggen. Al snap ik dat mijn reputatie vooruitgesneld ook daar bekend is.
Maar zonder mijn glitterpak, hoe lief ook gevraagd, dans ik niet.

Vlonder

Vorige week werden ze gebracht.
Veertien planken van 4 meter lang.
Zelfs met het schuifdakje open kreeg ik ze niet met het autootje vervoerd.
Er waren ook nog 2 balken bij van zes meter lang.
Die waren absoluut niet berekend op de hoogte van de plaatselijke ophaalbrug.

De man van de bouwmarkt had een vooruitziende blik.
"Ik breng ze wel even aan met de vrachtauto, Huber"..
Zoals gezegd ze kennen me daar bij naam.

Met de balkjes begon ik vorig week driftig een framewerk te maken.
Van te voren had ik al op youtube gekeken hoe dat in zijn werk ging.
Een handige TV mijnheer van de bouwmarkt timmerde en schroefde op het internet een robuust ogend raamwerk in elkaar.
Hij trok met een duimstok een kaarsrechte lijn langs een balkje en zaagde er in een wip een handig profieltje uit.
Dat paste precies in het profiel van de in de grond geslagen paaltjes.
Op het raamwerk schroefde hij dan weer de vlonderdelen.
Het geheel was precies af op het moment dat de koffie doorgelopen was.
Want het filmpje duurde maar een kwartiertje.
Makkie.

In mijn paaltjes paste geen profiel.
En de lijnen die ik met mijn duimstok trok leken meer op een Gronings seismologisch profiel.
Het geheel waterpas krijgen viel ook al niet mee.
En pas tegen de avond toen de koffie verdampt was had ik alle benodigde paaltjes er in zitten.
Het framewerk moest toen nog op zijn plaats, en alle veertien vlonderplanken moesten nog gezaagd.
Ik was blijkbaar niet zo handig als de bouwmarktmijnheer op internet.
Maar mijn weekend was voorbij.

Vanochtend (een weekje later) ging ik weer met frisse moed verder.
De balkjes werden op de paaltjes geschroefd en als je van een afstandje tussen de spleetjes van je ogen keek leek het geheel bijna wel waterpas.
Nu moesten dus nog alle 14 planken gehalveerd.
Maar dat mocht met een powertool.
Een gevaarlijk uitziende afkortzaag die bij verkeerd gebruik zomaar een paar vingers mee op maat zaagt.
Erg handig als je toch al een hekel hebt aan nagels knippen.
Maar ik ben aan mijn kootjes gehecht dus voorzichtigheid geboden..

De halve planken werden vervolgens op het raamwerk neergelegd en zo begon het geheel al zomaar op een echte vlonder te lijken.
De echtgenote vond de kieren te breed.
En de planken lagen niet aan het einde aangesloten.
Ik veinsde verontwaardiging.
Want nu moest alles opnieuw.
Net nu ik alle planken met 12 schroeven per plank had vastgemaakt.
Maar de boel lag nog los. Om even te kijken hoe ik uit zou komen.
Huwelijkscrisis bezworen.
Wel jammer van de opmerking "ik dacht al !. Maar goed ik ken jou. Voor het zelfde geld ben je alles vast aan het schroeven. "

Ik weet in ieder geval wel al wie de steiger gaat beitsen.!