Op het internet der dingen zocht ik een oude jeugdvriend.
Tijdens het googelen vond ik zijn ouders.
Ik kwam er dagelijks over de vloer.
Al vanaf mijn tiende jaar.
Hij fabrieksarbeider bij metaalgloeilampenfabriek "de volt".
Zij huismoeder met daarbij een baan.
Ik hoefde alleen de straat maar uit te lopen.
De hoek om aan het eind, dan aanbellen bij het tweede huis.
Of trekken aan het touw uit de brievenbus.
Daar werd de deur dan losgemaakt. Een snelle blik en loop maar door.
Op zijn Brabants wist ik er de weg als bij mijn eigen.
En kwam er dagelijks, soms weken lang.
Zondags was er kerk. En tijd voor de heer. Maar middags was je altijd welkom.
Als alle andere dagen.
Zaterdags ging vader Rinus naar zijn club.
Daar gaf hij les in een wit judoka pak gesierd met zwarte band.
De rust zelve zoals zo vaak bij krachtige mensen.
Ze hadden nooit echt ruzie zoals ik bij mij thuis wel eens zag, maar kibbelde een beetje met elkaar.
En als je wat uit te leggen had.
Na wat onhandig wild gestoei. Dan was één blik van haar voldoende.
Waarna het klaar was.
Als bij je eigen moeder.
Ik mocht zijn ouders graag.
Na mijn twintigste ben ik er nooit meer geweest.
Zoals die dingen soms gaan.
Ver weg je eigen leven leidend, al het contact verloren.
Nog een keer zag ik ze bij de Efteling.
Op bezoek met hun kleinkinderen.
Een warm onthaal en ontroering bij het zien van mijn kleintjes.
Mijn dochter was net vijf.
Ze zijn verhuis naar een flat zag ik na het googelen.
Naar een aanleunwoning bij een wooncentrum.
Aan het eind van "mijn straat" om de hoek woonden ze al lang niet meer.
Ze waren verhuist naar een flat met uitzicht over hun Tilburg-Noord.
Ik herken ze direct op de foto.
Het verhaal erbij komt als een mokerslag binnen.
"Corrie (82) kwakkelt al jaren met haar gezondheid, valt regelmatig en lijdt aan de ziekte van Alzheimer", lees ik.
"Ook bij Rinus (85) is, naast meerdere lichamelijke ongemakken, dementie geconstateerd, maar nog in lichte mate."
"Behalve mantelzorg van de kinderen is er dagelijks hulp."
Ik wordt er verdrietig van.
En blij tegelijkertijd ze weer eens te zien, al is het dan op een foto.
Laatste update december 2014, staat er bij het bericht.
Vraag me af of ik nog zo moedig ben eens langs te gaan.
Of dat ik het maar bij de plaatjes in mijn hoofd moet laten.
Tijdens het googelen vond ik zijn ouders.
Ik kwam er dagelijks over de vloer.
Al vanaf mijn tiende jaar.
Hij fabrieksarbeider bij metaalgloeilampenfabriek "de volt".
Zij huismoeder met daarbij een baan.
Ik hoefde alleen de straat maar uit te lopen.
De hoek om aan het eind, dan aanbellen bij het tweede huis.
Of trekken aan het touw uit de brievenbus.
Daar werd de deur dan losgemaakt. Een snelle blik en loop maar door.
Op zijn Brabants wist ik er de weg als bij mijn eigen.
En kwam er dagelijks, soms weken lang.
Zondags was er kerk. En tijd voor de heer. Maar middags was je altijd welkom.
Als alle andere dagen.
Zaterdags ging vader Rinus naar zijn club.
Daar gaf hij les in een wit judoka pak gesierd met zwarte band.
De rust zelve zoals zo vaak bij krachtige mensen.
Ze hadden nooit echt ruzie zoals ik bij mij thuis wel eens zag, maar kibbelde een beetje met elkaar.
En als je wat uit te leggen had.
Na wat onhandig wild gestoei. Dan was één blik van haar voldoende.
Waarna het klaar was.
Als bij je eigen moeder.
Ik mocht zijn ouders graag.
Na mijn twintigste ben ik er nooit meer geweest.
Zoals die dingen soms gaan.
Ver weg je eigen leven leidend, al het contact verloren.
Nog een keer zag ik ze bij de Efteling.
Op bezoek met hun kleinkinderen.
Een warm onthaal en ontroering bij het zien van mijn kleintjes.
Mijn dochter was net vijf.
Ze zijn verhuis naar een flat zag ik na het googelen.
Naar een aanleunwoning bij een wooncentrum.
Aan het eind van "mijn straat" om de hoek woonden ze al lang niet meer.
Ze waren verhuist naar een flat met uitzicht over hun Tilburg-Noord.
Ik herken ze direct op de foto.
Het verhaal erbij komt als een mokerslag binnen.
"Corrie (82) kwakkelt al jaren met haar gezondheid, valt regelmatig en lijdt aan de ziekte van Alzheimer", lees ik.
"Ook bij Rinus (85) is, naast meerdere lichamelijke ongemakken, dementie geconstateerd, maar nog in lichte mate."
"Behalve mantelzorg van de kinderen is er dagelijks hulp."
Ik wordt er verdrietig van.
En blij tegelijkertijd ze weer eens te zien, al is het dan op een foto.
Laatste update december 2014, staat er bij het bericht.
Vraag me af of ik nog zo moedig ben eens langs te gaan.
Of dat ik het maar bij de plaatjes in mijn hoofd moet laten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten