27

Toen ik 27 jaar oud was vierde jij je tweede verjaardag.
Twee roze kaarsjes op een witte taart met een rood geschreven twee.
Vlaggetjes in de kamer en een versierde stoel.
Een feestmutsje in roze want dat was je lievelingskleur had je moeder bepaald.
Vaders hebben over het algemeen weinig met die tinten.
Al kwam ik in mijn bloemistenvak wel veel collega's tegen die een voorliefde hadden voor die kleur.
Tot je zesde danste je nog met je vader.
Liefst in de keuken wild rondjes draaiend om mijn nek.
De disco avonden maakte daar een einde aan.
"Buiten wachten pap, niet binnenkomen, ik schaam me dood".
Maar je was dan ook al veertien.
Vriendjes kwamen aan de deur die ik het liefst achter in de sloot verdronk.
Maar dat mogen vaders niet.
Op kamers in Utrecht was natuurlijk verschrikkelijk.
Maar als je in de grote stad gaat studeren is dat wel zo handig.
Elk weekend met een tas met was heen en weer.
Met onderin verstopt een extra blik soep, worst, broodjes en beleg.
Want je mocht niet van de honger omkomen hadden je moeder en ik bepaald.
Inmiddels met je vriend al jaren in Amsterdam.
Met een goed gevulde provisiekast en muren in grijs en wit.
Want dat roze had niet doorgezet.
Morgen je 27e jaardag.
Vanavond wild gevierd met vrienden.
Morgen wat tammer voor ons, de oudere ouders.
Met het huis snel aan kant en de ergste drankkringen van de tafel gepoetst.
En morgen dan even je armen om mijn nek en een klapzoen voor mijn dochter.
Al 27 jaar trots.
Fijne verjaardag.