Astaire

Zoals elk verantwoordelijke ouder heeft mijn moeder het wel geprobeerd.
Ga nou op dansles jongen !!!.
Kom je ook nog eens een meisje tegen.
Ik was tenslotte al vijftien. En toonde weinig zichtbare vooruitgang met vriendinnetjes.
Een aantal danslessen kon dat probleem in haar ogen snel verhelpen.
Ik zag alleen een schrikbeeld van een rij bedeesde meisjes aan de ene kant van de zaal en een rij schuifelende jongens aan de andere kant.
En dan moest je dus ergens aan de overkant een meisje gaan vragen, om met je te dansen.
Wilde ze natuurlijk niet.
Zo'n pukkelgezicht om mee te dansen.
En dan stond je ook nog elke drie stappen met je maat 42 op haar, dat weekend gekochte nieuw gelakte schoenen.
Moesten we maar niet doen moeder.

Al de jaren later dook ik op bruiloften en partijen het toilet in op het moment dat de ceremoniemeester de band aankondigde, en de dansvloer
opende. Om daarna hinkend terug te keren en een verzwikte enkel te veinzen.
Ik geloof zelf dat ik de openingsdans op mijn eigen bruiloft gemist heb.

Nee stijldansen heeft mij nooit kunnen bekoren.
Echter.
Ik ben natuurlijk in het tijdperk van "Saterday Night Fever" opgegroeid. Heb de opkomst van Flashdance, footloose en breakdance meegemaakt.
En hoe moeilijk kon het zijn op je rug met je benen in de lucht rondjes te draaien, een achterwaartse flip te maken en met een salto op één been op de dansvloer terug te keren.

Het is dan ook in het ziekenhuis dat ik mijn huidige echtgenoot ontmoet heb.
Als verpleegkundige was zij daar werkzaam terwijl ik herstelde van een operatie op mijn gebroken neus.

Daarna het dansen maar opgegeven.
Alleen nog met mijn dochter van drie of vier jaar oud. Wild zwierend giechelend door de keuken.
Keihard Freestyler van Bomfunk MC op de speakers en een lachende buurvrouw aan de overkant. De enige keer echt leuk gedanst te hebben.