Vanaf mijn zesde tot mijn eenentwintigste woonde ik op de Kapelmeesterlaan in Tilburg.
Een tussenwoning in een rijtjeshuis in een rijtjesblok van een splinternieuwe wijk in Tilburg Noord, was onze woning.
Naast ons aan de rechterkant woonde tante Wilma en Ome Henk.
Ondanks dat we ze Oom en Tante noemde waren ze geen familie
Maar ze hadden 'gèhre dèh gullie ons zo noemde'.
Tante Wilma hield van een rijk versierd interieur met dikke fluwelen gordijnen voorzien van guirlandes met gouden kwastjes.
Aan de muur hingen schilderijen van huilende zigeunermeisjes in rijk gedecoreerde lijsten.
En in de vensterbank stonden haar kleurrijke Oostenrijkse biedemeier beeldjes.
Ze had er een behoorlijke verzameling van.
Over het algemeen roze en wit porseleinen herderinnetjes of kussende prins en prinsessen paartjes.
Mijn ouders kwamen er vaak en graag over de vloer.
En mijn moeder dronk er haar dagelijkse koffie en ketting rookte er sigaretten.
Met kloppen van een houten pollepel op de muur werd aangegeven dat de koffie klaar was.
En andersom werkte dat morse systeem evengoed.
Als wij kinderen eens alleen werden thuisgelaten was het devies.
"Den pollepel leej op het aarrecht, kloppen als er wèh is."
Het was Ome Henk die me vond toen de halve wijk naar me op zoek was.
Ik was als achtjarige druk bezig kikkers en salamanders te vangen aan de rand van een volgende wijk.
En kwam ver na etenstijd met mijn vangst in een emmertje aan zijn hand aangewandeld de straat in.
"Het menneke woar kikkers vangen" was zijn commentaar tegen mijn moeder die me tegelijkertijd zowel bestrafte als doodknuffelde.
Het was Tante Wilma die me deed twijfelen over de echtheid van sinterklaas.
De zwarte piet die tijdens de optocht mijn beide handen en broekzakken vulde met pepernoten leek wel erg veel op haar.
En het doorrookte "wel oew taande poetsen hoor" was toch zeker wel haar stem.
Maar mijn moeder wist van verre Spaanse familie en gemengde huwelijken die zulke dingen verklaarde.
En zijn er geen sloten meer om kikkers in te vangen in Tilburg Noord.
Oom Henk ging jaren geleden al hemelen.
Maar mijn moeder hield contact met tante Wilma tot ze bij bezoek niet meer herkent werd.
En de deuren van het wooncomplex alleen nog door zorg personeel geopend konden worden.
Van de week overleed ze, tante Wilma.
Met aan de muur terecht wenende zigeunermeisjes in dikke tranen.
Een stukje dierbare geschiedenis verloren
Geen opmerkingen:
Een reactie posten