Boom

Je wilt eigenlijk een zo groot mogelijke boom.
En ja ze zijn weer prijzig dit jaar, maar vooruit het is maar één keer per jaar kerst.
In de auto wordt de voorruit-spiegel bijna door de top van de boom losgetrokken.
Maar je rijdt tevreden met de autostoel zover mogelijk naar voren geschoven en kersttakken wegwuivend tevreden naar huis.
Daar past de boom precies in de huiskamer.
Er moeten eerst nog wel wat keuzes gemaakt worden. Een gat in het plafond of een stukje van de boom.?
En de eettafel, die moet ook een stuk meer tegen de muur, zodat je schuifelend tussen buik en tafel er nog precies aan kunt zitten.
Altijd dus even gaan plassen voor het kerstdiner, want eenmaal aangezeten is het welhaast onmogelijk van je plaats te gaan.
Oh ja, en de kamerdeur. De kamerdeur kan niet meer open en dicht, dus gemakshalve is de kamerdeur verwijderd.
Dat geeft wat ongemak maar het effect is overweldigend.
Bij binnenkomst wordt je begroet door een zee van groen en de geur van een frisse boswandeling.
Het is ook fris, want de warmte verdwijnt direct door het openstaande deurgat naar buiten.
Maar we troosten ons dat dit de houdbaarheid van de boom ten goede komt.
Dat moet ook want gezien de aanschafprijs mag deze niet eerder het huis verlaten dan eind juni volgend jaar.
Zo'n beetje tegen de tijd dat de zwembroeken weer uit het vet worden gehaald.

Dan begint het feest van het versieren van de boom.
De lichtjes worden weer van zolder gehaald en gecontroleerd alvorens ze de boom in gaan.
Daar branden ze ruim vijf minuten waarna een kleine lichtflits alle lampjes zwart kleurt.
De vorig jaar aangeschafte streng van 200 lampjes worden vervolgens weer één voor één losgekoppeld van de boom.
De op de achterbank en autostoel achtergebleven dennennaalden worden weggepoetst en de bouwmarkt wordt opgezocht voor een nieuwe streng lichtjes.
Acht meter energie zuinige led lampjes worden aangeschaft en in de boom gehangen.
Ingehangen en aangesloten zetten ze de kamer in een verzengend wit licht, maar met de van de zomer aangeschafte zonnebrillen op het hoofd blijft het een feest om te zien.
De weerschijn van de zilveren ballen veranderd de kamer een beetje in een disco zaal, en ik kan me nauwelijks bedwingen een dansje te doen.
Er is nog even wat discussie over of het nu "Andre Rieu's christmas walzen" moet worden of "Jan Smits" nieuwe kerstplaat maar uiteindelijk maakt het kerstalbum van Nick en Simon de kerstsfeer compleet.

Hé, gezellig, hij staat weer.

Sint

 












Vannacht natuurlijk slecht geslapen.
Het is toch die spanning weer.
Moet de moed bijeen gaan rapen
Want ik was weer stout mijnheer

Zeker weer niet lief dit jaar
heb van alles uitgevreten
en krijg van sint vast daarnaar
niks cadeaus, das zeker weten.

Want al smoes ik waterdicht
Het zal wel weer karig wezen
Misschien een wortel met gedicht
Zodat ik dan voorgoed genezen
Na een wijs en ruim beraad
weldoordacht en eensgezind
Stop met al dat kattenkwaad
Met dank weer aan die lieve Sint

Voorbereid op deze avond
Kocht ik vast met geld van pa
drop en flikken zeven pond
en een dikke reep chookla

Afstandsbediening

Oma heeft nu ook een gehoorapparaatje.
Opa had er al één. Maar hard praten was evenwel gewenst.
Als er een wedstrijd was kon je die vanaf de weg al horen.
Zo'n honderd meter van het huis.
Oma ging naar de audicien. En opa moest gelijk maar mee.
De man van de winkel deed wat testjes en nu zijn die van hem dan ook vervangen.
Wat schorre kelen scheelt.
Ze kregen er beide een handige afstandsbedieningkje bij.
Voor het bedienen van de oren.
Hoefde die niet met zijn knokige vingers de knopjes te zoeken achter zijn hoofd.
Maar kan die ze op afstand instellen.
Alleen jammer van die kleine toetsjes.
Veel te klein voor zijn arbeidershanden, die met de leeftijd tot hamers zijn vergroeid.

Je ziet dan oma soms uit haar stoel op springen.
Omdat opa de verkeerde afstandbediening pakt.
En verontwaardigd mompelt waarom dat ding niet naar behoren werkt.
Terwijl Ajax met orkaankracht tien in oma's oren tettert.
Het is nog even wennen dus.
En soms ook handig.
Omdat ze bij het kibbelen soms even elkaar uit kunnen zetten.
Dan heerst er volstrekte rust.
In het Kamerikse polderlandschap.

Intussen was ik bij mijn vader op bezoek.
Die was na een aantal dagen nog steeds niet bekomen van de schrik.
En misselijk van de onderzoeken.
Een lange dokter kwam uitleggen wat er scheelde.
En dat hij vooral rust nemen moest.
Ook iets met water in een douche dat door een drempel wordt tegengehouden.
Je weet dat het water er is. En dat het een keer gaat overstromen.
Maar dat daar eerst die drempel ligt.
Hij sprak vooral in metaforen, dat scheelt vertellen wat er werkelijk is.

Hij mocht weer gauw naar een normale kamer.
Zonder uitgebreide piepjes en iemand die je moet helpen naar het toilet.
En veel praten met mensen die dat kunnen, over wat er allemaal is, en hoe daar mee om te gaan.

De zuster was de eerste die aan mijn moeder vroeg.
"Maar hoe is het nu met u?"
Mijn moeder die nog van voor de oorlog is.
Toen ze dingen nog uit één stuk maakte om nooit kapot te gaan.
Ze zei alleen "goed".

Middags rookte ze even een sigaretje bij de afzuigkap.
Want ook al is hij er niet. Anders gaat het huis zo stinken.
We lunchte daarna samen met mijn zus bij de Italiaan.
Een half broodje met salade voor mijn Moeder. Een bord pasta voor mij. En iets met vis voor mijn zus.
Ze eet wat minder las ik van de week al op de familie tamtam app.
De helft van de sla gaat terug.
Ik las het al tussen de koetjes en kalfjes gesprekken door.
Ze maakt zich zorgen.

Vandaag zag ik dat hij naar die andere kamer mocht.
De misselijkheid was over. En mijn moeder smokkelde vast uit de kantine een kroket.
De kleinkinderen zouden met mijn moeder naar het ziekenhuis fietsen.
En vanavond drinken ze even koffie en eten een hapje mee.
Morgen mag misschien één van de achterkleinkinderen komen.
Scheelt een heleboel gesprekjes met een psycholoog over de zin van het leven.
En een handvol medicijnen deze week.

Peru

Mijn dochter en schoonzoon verblijven in Peru.
De camping in Appelscha was iets te alledaags en de bergen in Limburg te vlak.
Hun plannen voor verre reizen zijn altijd goed voor ouderlijke onrust.
Backpacken door Indonesië of bus-hoppen door Thailand brengt bij ons over het algemeen wat kloppende hartkleppen teweeg.
Maar bij deze reis naar Peru zijn wij helemaal gerust.
Wij kennen tenslotte de Peruanen.
We zien ze regelmatig in het winkelcentrum of op televisie.
Altijd uitgedost in vrolijk gekleurde poncho's met op hun hoofd een muts met flapjes.
Op hun wasmachientjes thuis (want ze zijn over het algemeen klein behuisd) staat alleen het bonte was programma ingesteld.
En ze lopen de hele dag te fluiten.
Kortom vrolijke mensen.
Bij de geboorte van een Peruaans kind geven de grootouders traditioneel een panfluit cadeau.
En het kind zal hier zijn verdere leven op spelen.
De Peruaan houdt niet van Frans Bauer of André Rieu. Je zou dus kunnen zeggen dat het ook nog eens verstandige mensen zijn.
Ze drinken wel veel koffie. Maar wel altijd met een panfluit melodietje op de achtergrond.
Wij maken ons dus deze keer volstrekt geen zorgen.
Daarbij, zoals iedereen weet, zijn mensen die muziek instrumenten bespelen volstrekt ongevaarlijk.
Het zijn de muzieklozen die je moet vrezen.

Wel weer jammer dat ze hierdoor de intocht van Sinterklaas in Nederland moeten missen.
Sinterklaas in Peru is namelijk van een heel andere orde.
De heiligman, uitgedost met kleurig gebreide mijter met oorflapjes komt van de Machu Pichu naar beneden op een witte ezel.
Langs het bergpad naar benee staan ouders met hun kinderen te zingen en te zwaaien.
De wit geschminkte pieten strooien intussen gepofte mais, coca-bolletjes en chocolarepen naar de kinderen.
En de fanfare speelt "hoor wie fluit daar kinderen".
Tegenwoordig is er wel wat politie bij betrokken vanwege de nationale Peruaanse witte pieten discussie.
Maar het is maar een handjevol Portugese overheersers die daar aanstoot aan neemt.
Zo zie je maar weer dat waar je ook bent, de problemen hetzelfde zijn.

Wij verwachten dit jaar natuurlijk met sinterklaas wel een paar gekleurde mutsen.
In vrolijke tinten met een bolletje op de punt en twee flapjes voor over de oren.
Voor als we zelf naar de camping gaan in Appelscha, of gaan Nordic walken in de bergen van Limburg.
Ik heb ze maar vast op mijn lijstje gezet.

Reservewiel

Daar sta je dan.
Langs de A2 met een platte band.
Geen nood het handige Renaultje heeft een reservewiel.
Dat zit met een handig systeem onder de auto geklemd.
Onder de mat in de kofferbak zit een handige krik en wielsleutel.
Daaronder zit een hendeltje met een kabeltje en een moer.
Met dat hendeltje dien je het reservewiel los te koppelen.
Je draait eerst aan een moer tot een veer loskomt en trekt aan het handvat.
Of duwt aan een hendel.
Of trekt en duwt aan een hendel.
Of moet je die misschien losdraaien.
Of wellicht verschrikkelijk hard aan trekken.
Of duwen toch misschien.
Of op rammen met je handen en schoppen met je voet.
De moer moet hoe dan ook los.
En dat kabeltje zal ook wel ergens voor dienen.
Wellicht zit er onder de auto iets dat eerst los moet.
Maar nee dat lijkt er niet op.
Nog eens gewoon aan draaien wellicht.
En vriendelijk zwaaien ondertussen naar de toeterende automobilisten.
Even de instructies erbij.
Losdraaien en duwen aan het hendeltje.
Dat deed ik al, maar nog maar eens.
Geen beweging in te krijgen.
Toch trekken misschien.
Of een klein trapje tegen het hendeltje dat de kofferbak invliegt.
ANWB dan maar bellen.
Toets een 1 als u autopech hebt.
Toets een 2 als u hulp nodig heeft.
Een ANWB auto wordt geregeld.
En arriveert 20 minuten later.
Heeft u een reservewiel?
Jazeker onder de auto mijnheer.
Ah een Renautje, was ik laatst een half uur mee bezig.
Met dat reservewiel er onderuit te krijgen.
En hij ramt met een wielsleutel op het hendeltje zodat het wiel onmiddellijk loskomt.
Staat er niet in dat rammen met een wielsleutel op het hendeltje.
In de handleiding van Renault.
Zeven minuten later zit het wiel eronder.
Goede reis mijnheer.
We vertrekken.
Een wapperende handleiding op de vluchtstrook achterlatend.

27

Toen ik 27 jaar oud was vierde jij je tweede verjaardag.
Twee roze kaarsjes op een witte taart met een rood geschreven twee.
Vlaggetjes in de kamer en een versierde stoel.
Een feestmutsje in roze want dat was je lievelingskleur had je moeder bepaald.
Vaders hebben over het algemeen weinig met die tinten.
Al kwam ik in mijn bloemistenvak wel veel collega's tegen die een voorliefde hadden voor die kleur.
Tot je zesde danste je nog met je vader.
Liefst in de keuken wild rondjes draaiend om mijn nek.
De disco avonden maakte daar een einde aan.
"Buiten wachten pap, niet binnenkomen, ik schaam me dood".
Maar je was dan ook al veertien.
Vriendjes kwamen aan de deur die ik het liefst achter in de sloot verdronk.
Maar dat mogen vaders niet.
Op kamers in Utrecht was natuurlijk verschrikkelijk.
Maar als je in de grote stad gaat studeren is dat wel zo handig.
Elk weekend met een tas met was heen en weer.
Met onderin verstopt een extra blik soep, worst, broodjes en beleg.
Want je mocht niet van de honger omkomen hadden je moeder en ik bepaald.
Inmiddels met je vriend al jaren in Amsterdam.
Met een goed gevulde provisiekast en muren in grijs en wit.
Want dat roze had niet doorgezet.
Morgen je 27e jaardag.
Vanavond wild gevierd met vrienden.
Morgen wat tammer voor ons, de oudere ouders.
Met het huis snel aan kant en de ergste drankkringen van de tafel gepoetst.
En morgen dan even je armen om mijn nek en een klapzoen voor mijn dochter.
Al 27 jaar trots.
Fijne verjaardag.

Corrie en Rinus

Op het internet der dingen zocht ik een oude jeugdvriend.
Tijdens het googelen vond ik zijn ouders.

Ik kwam er dagelijks over de vloer.
Al vanaf mijn tiende jaar.
Hij fabrieksarbeider bij metaalgloeilampenfabriek "de volt".
Zij huismoeder met daarbij een baan.
Ik hoefde alleen de straat maar uit te lopen.
De hoek om aan het eind, dan aanbellen bij het tweede huis.
Of trekken aan het touw uit de brievenbus.

Daar werd de deur dan losgemaakt. Een snelle blik en loop maar door.
Op zijn Brabants wist ik er de weg als bij mijn eigen.
En kwam er dagelijks, soms weken lang.

Zondags was er kerk. En tijd voor de heer. Maar middags was je altijd welkom.
Als alle andere dagen.
Zaterdags ging vader Rinus naar zijn club.
Daar gaf hij les in een wit judoka pak gesierd met zwarte band.
De rust zelve zoals zo vaak bij krachtige mensen.

Ze hadden nooit echt ruzie zoals ik bij mij thuis wel eens zag, maar kibbelde een beetje met elkaar.
En als je wat uit te leggen had.
Na wat onhandig wild gestoei. Dan was één blik van haar voldoende.
Waarna het klaar was.
Als bij je eigen moeder.
Ik mocht zijn ouders graag.

Na mijn twintigste ben ik er nooit meer geweest.
Zoals die dingen soms gaan.
Ver weg je eigen leven leidend, al het contact verloren.

Nog een keer zag ik ze bij de Efteling.
Op bezoek met hun kleinkinderen.
Een warm onthaal en ontroering bij het zien van mijn kleintjes.
Mijn dochter was net vijf.

Ze zijn verhuis naar een flat zag ik na het googelen.
Naar een aanleunwoning bij een wooncentrum.
Aan het eind van "mijn straat" om de hoek woonden ze al lang niet meer.
Ze waren verhuist naar een flat met uitzicht over hun Tilburg-Noord.

Ik herken ze direct op de foto.
Het verhaal erbij komt als een mokerslag binnen.

"Corrie (82) kwakkelt al jaren met haar gezondheid, valt regelmatig en lijdt aan de ziekte van Alzheimer", lees ik.
"Ook bij Rinus (85) is, naast meerdere lichamelijke ongemakken, dementie geconstateerd, maar nog in lichte mate."
"Behalve mantelzorg van de kinderen is er dagelijks hulp."

Ik wordt er verdrietig van.
En blij tegelijkertijd ze weer eens te zien, al is het dan op een foto.
Laatste update december 2014, staat er bij het bericht.

Vraag me af of ik nog zo moedig ben eens langs te gaan.
Of dat ik het maar bij de plaatjes in mijn hoofd moet laten.

Schrootjes

Ik zeg schrootjes.
Lekker met veel kiertjes tussen elke plank.
Die je niet met een rollertje verver kan.
Maar lekker met een kwast.
En dat dan op een amulinium keukentrapje.
Een hééééééééél plafond vol.
Met verf die al smeer je het pindakaas dik.
Nog niet in 1 keer dekt.
Maar druppend. Op je hoofd of op je brillenglas.
Dat weggeveegd de kamer mistig maakt.
Zodat je in de spiegel je hoofd met een wazig petje op ziet.
Een petje in de kleur van de verf.
Sneldrogende verf.
Had ik niet op toen ik begon met verven, dat petje.
Dat kleurt bij mijn witte hoogglanzende oren.

Even naar de stad.
Een flesje terpentine halen.
En een schaar.

Verhuis 3

De muren waren voorzien van een diep structuurbehangetje.
In de kamer was het plafond zalmroze gekleurd en deze kleur was met een maniakale consistentie in het hele huis doorgevoerd. De lambrisering langs de trap had een zalmtintje en zelf de wc bril matchte perfect met die van de bezoekende billen.

Mijn zoon en zijn vriendin hadden gekozen voor een iets milder kleurpallet in hun nieuwe huis.
Het geheel moest de rust van zwart, donkergrijs en wit gaan ademen.

De muren werden dus kordaat ontdaan van oude behang lagen en een nieuwe laag glasvliesbehang moest worden aangebracht.
Glasvliesbehang is dun doorzichtig en heeft de stevigheid van een natgemaakte krant.
Zie je iemand kwijlend en schuimbekkend in een dwangbuis uit een nieuwbouw huis afgevoerd worden weet je het eigenlijk al.
Glasvliesbehang.

Glasvliesbehang aanbrengen begint met het aanbrengen van dikke inseminatie achtige pap op de muren die als kleefstof moet dienen voor het vlies.
Je kunt het vlies maar 1 keer aanbrengen en het moet direct recht zonder bobbels vouwen en plooitjes vastgekleefd worden op de muur.
Het laat glasvezelnaaldjes achter in de plooien van je huid en heeft de neiging bij zware of lichte ademhaling te gaan scheuren.
De meeste psychiatrische inrichtingen hebben een gesloten afdeling voor glasvliesbehangers.
Het is voor hun een belangrijke bron van inkomsten.
Glasvliesbehang heeft daarnaast een enorm absorptie vermogen.
Een eerste laag aangebrachte latex is na een uurtje direct opgezogen en zonder zichtbare sporen in het behang verdwenen.
Je twijfelt nog even maar je hebt toch echt net de inhoud van een volle emmer latex aangebracht.
De tweede aangebrachte laag gaat beter en laat een zweem achter van de opgebrachte kleur.
De derde emmer aangebrachte latex begint echt te hechten maar een bevredigend resultaat wordt pas na de vierde laag bereikt.

Gelukkig vond mijn zoon het vier keer ge-latext donkergrijs wat te donker en kon ik het gaan vervangen met een lichter grijs.
Maar verder….. top spul dat glasvliesbehang.

Het deze week via internet op marktplaats aangeschafte aquarium kon in Maarsen worden opgehaald.
De eigenaar had de volle 540 liter water nog in het aquarium laten zitten als bewijs dat het aquarium volledig waterdicht was.
Alle vissen zwommen ook nog in kleurige schooltjes rond.
De vijfentachtig guppy’s waren snel met een theezeefje gevangen.
En een aangezogen tuinslang maakte met een uurtje het volledig aquarium droog.
De zandbodem van de vistank verdween in drie handige gevulde vuilniszakken.
En nu kon de tocht van de zesde verdieping van zijn hoekflatje naar onze twee straten verder geparkeerde auto beginnen.
Het zeventig kilo zware, een-meterveertig lange aquarium was precies door twee mensen te tillen en paste uiteraard niet achter in de auto.
Gelukkig wel in het handige (voor de zekerheid) aangekoppelde aanhangwagentje.

De rit van Maarsen naar Kamerik telt 63 verkeersdrempels.
Met 50 kilometer per uur genomen wipt zo’n verkeersdrempel het aquarium in het handige aanhangwagentje dan even vijf centimeter omhoog.

Met een snelheid van 15 kilometer per uur heb je hier geen last van en blijft de visbak rotsvast liggen.
De rit naar Kamerik (22 kilometer) duurt dan iets meer dan een uur.
De eerste filemelding werd al na een kwartiertje in de radio-uitzending meegenomen.

Thuisgekomen moest de oude vloerbedekking nog verwijderd worden.
Wellicht ken je de reclame waarbij een volwassen bouwvakker voorzien van lijm op de zolen van zijn werkschoenen tegen een plafond wordt geplakt.
Welnu dezelfde lijm was door de vorige bewonder gebruikt voor het vastlijmen van de vloerbedekking.
Gelukkig was de kwaliteit van de vloerbedekking matig zodat de lijmlaag met vlokken tapijt bij lostrekken achter bleven.
Even een stief uurtje bikken met een plamuurmes, hakken met een hamer, vijlen met een slijptol en  bubbelen met afbijt en de vloer is weer babbybilletjes glad.

En eigenlijk zijn de dampen van de verf-afbijt wel lekker.
Je wordt een beetje meluw, denkt aan voorbijtrekkende wolken, stromende beekjes vol spartelende zalm en vindt de kleur zalmroze eigenlijk wel de mooiste kleur van de wereld.

Eerst dus maar een dagje luchten voor de uiteindelijke nieuwe vloer wordt aangebracht.

Verhuis 2

Op de dag dat het KNMI 27 graden voorspelt wil je eigenlijk maar één ding echt doen op je vrije dag.

Verhuizen.

Lekker met koel gevulde dozen vol boeken een paar trappen op en af.
Zeventien jaargangen Donald Duck van de ene woning naar de andere verhuizen.
Met een handzaam aanhangertje aan de wagen zeventien keer de nieuwe buurtjes begroeten die met een koud pilsje in de tuin dat gesjouw eens goed zitten te bekijken.

Heerlijk.

IKEA kastjes zijn ooit in handzame verpakkingen uit de winkel gekomen.
Wonderlijk handig verpakte meubels.
Eén enkel doosje waar een complete boekenkast in verstopt blijkt te zitten.
Uit elkaar gehaald zijn een IKEA bureautje, bed, tv kastje en boekenkast op geen enkele wijze tot ditzelfde handzaam te dragen formaat terug te brengen.
Verschillende uit elkaar gehaalde IKEA onderdelen bij elkaar gezet levert daarnaast bij assembleren hele nieuwe verfrissende meubelen op.
Wat te denken van een bed-boekenkast, tv-bureau of een pyramidebed waar we nog een echt nuttige toepassing voor moeten gaan verzinnen.
Maar waarvan we veel verwachten voor de collectie van 2016.

Belangrijke tip.
 
Zet op elke doos wat erin zit, of waar het voor bestemd is.
Vierendertig dozen verder vonden we eindelijk het koffiezetapparaat.
De positie van de handig ingepakte mobiele telefoon was met één keer bellen al te bepalen.
Ergens in een doos links op zolder.

Morgen behangen.

Verhuis

Thuisgekomen van vakanties staat er een rode bank in het midden van de kamer.
Daarvoor ligt een stuk opgerold zeil een paar gordijnroedes en een kleed.
Mij zoon heeft eindelijk de sleutel van zijn nieuwe huurhuis gekregen.
Het is alleen nog even niet helemaal opgeleverd.
De keuken staat in stukjes door zijn nieuwe woonkamer verspreid, en over een paar daagjes, max een week, misschien twee kunnen
ze zelf beginnen aan de woonkamer. Wat werklui zijn er nu bezig met troffels en plamuur om er wat gaten weg te werken.
Dus in tussentijd staan de spullen even gestapeld in onze woonkamer.
"Da's toch niet erg Pap ?"
Ik stoot me aan een kastje waarop een verzameling planten is uitgestald.
- Lijkt me prima jongen.
"Oh ja en ik heb een aquarium gekocht op Marktplaats van 1,40 meter lang, die willen we vanavond vast ophalen, met wat vissen erbij."
"Kregen we er gratis bij, die vissen. En een pomp. Vanavond ophalen bij die man. Past precies in jou auto dat aquarium. Met de bank naar beneden en de stoelen naar voren. Wil jij rijden?. Is maar veertig kilometer. Zetten we het daarna zolang ergens hier in de kamer. Is maar voor een weekje, misschien 2. Max drie. Hoe was je vakantie?"

In zijn nieuwe huis zien we dat hij het behang op de bovenverdieping er al afgehaald heeft.
De kozijnen zijn zalm roze geschilderd door de vorige bewoner. En er ligt beige zalmkleurige vloerbedekking op de grond.
Helemaal hip volgens de VT-Wonen normen van 1972.
Zijn bedoeling was eventuele gaten dicht te smeren met een tube lakplamuur en de direct kaal gemaakte muren te voorzien van een laag latex.
Liefst zwart of heel erg donker grijs.
We stellen voor de muren eerst aan te smeren met gipsplamuur, ze daarna te schuren en ze te behangen met glasvezelbehang.
Daarna mag hij ze elke gewenste kleur geven. En kun je van zwart altijd weer terug naar een tikje minder donker.
Misschien zelf naar wit.
En uhm nee, je kunt de kozijnen niet direct schilderen.
Je moet ze eerst ontvetten met ammoniak.
Nee geen pure ammoniak maar een emmer water met daarin een beetje opgelost.
En daarna het kozijn eerst lichtjes schuren.
Met schuurpapier, ja.
En de ramen tegen overschilderen eerst afplakken met schilderstape.
Dat is speciale plakband ja.
Eerst even lichtjes gronden, met grondverf.

Behanglijm.?
Behang plak je vast aan de muur met behanglijm.
Een prit-stift zou erg veel tijd vergen.
Je meet eerst te muren en knipt het van de rol.
Nee, je knipt het een paar centimeter langer dan je net hebt gemeten.
Behanglijm gaat op de achterkant, niet op de voorkant.
En het is handiger om in een hoek te beginnen.

Weet je... ik heb nog twee weken vakantie.
En ik ga nu even mijn kluskleren voor de komende dagen aan doen.

Spinnenkoppen

Als klein jongetje vertelde mijn moeder me dat slechte mensen in het gevang terecht komen.

De plisie pakt ze op en brengt ze naar de koepel.
Daar werden ze opgesloten in naargeestige kamertjes waar hun enige vertier bestaat uit het pulken van de pluisjes in hun navel.

En denk nou niet dat het daar een pretje is.
Ze krijgen alleen boterhammen met spinnenkoppen te eten.
Met daarbij een roestig glas water.
Want voor criminelen geen glazen ranja.

Maar er was dus blijkbaar wel iemand die de dikke kruisspinnen geduldig ontdeed van hun pootjes alvorens ze op het brood te sprenkelen.
Een barmhartige actie die zorgde dat het beleg in ieder geval niet van hun boterham wegliep.

Een gebocheld oud mannetje dat ooit als kind een paar kauwgomballen gejat had en die men na al die jaren opsluiten vergeten was vrij te laten.
Hij ontdeed trouw elke dag de duizenden spinnen van hun pootjes, haalde de spinnenwebben voor de ogen weg en smeerde halvarine op de beschimmelde boterhammen.
Halvarine onder de spinnenkoppen, want echte boter, daar wordt je alleen maar dik van.

Als kind bleef ik buitengewoon braaf.
Ik stal geen kauwgomballen.
Mijn voorkeur lag sowieso bij Belga kauwgoms.
Rechte stukjes roze gum in als toffee opgerolde glimmende papiertjes.
Met een plakplaatje aan de binnenkant.
Stoere plaatjes die als er getatoeëerde Donald Duck figuren bestonden zo voor echt konden doorgaan.

Liep ik stoer bellen blazend door de straat met op de ontblootte bovenarm een afbeelding van een lachende Katrien Duck.
Bij zes gekauwde Belga's was het zaak de geblazen ballon niet op zijn grootst te laten knallen.
De kauwgom had behalve rek ook een enorme kleefkracht.
En mijn moeder had geen moeite de roze flarden uit mijn haar te knippen.

Voor spinnen heb ik nooit angst gehad.
Juist deze maanden beginnen ze buiten weer tot leven te komen.
Bij het naar binnengaan van de schuur moet ik soms hele plukken web uit het schaarse haar halen.
Klevering als roze geknapte kauwgomballen.

Alleen de smaak.
De smaak van verse kruisspinnen.
Ik zal er mijn hele leven niet aan wennen.

Courgette

Gisteren kwam mijn zoon binnenwandelen met knotsen van courgettes.
Het type spaghetti courgette. Op eigen moestuin grootgebracht en diezelfde avond met bruut geweld gehalveerd.
Met wat echte spaghetti bij de hand voor het geval het geheel minder smakelijke uit de pan zou komen dan op het plaatje uit het receptenboek.
Door de pasta saus werden wat verse kipfilet blokjes gemengd samen met wat room, pesto en huisgekweekte peterselie.
De gehalveerde courgettes werden met een vork uitgehold. Gestreepte op zuurkool lijkende sliertjes uit het binnenste van de vrucht werden gekookt, afgekoeld en gezouten.
En verdomd het leek zowaar op de afbeelding uit het receptenboek. En het smaakte voldoende om volgend jaar een veldje vol van te planten.

Morgen staat er bloemkool op het menu.
Ik heb geprobeerd mijn eega ervan proberen te overtuigen dat er aan de rand van ons geliefde dorp kolonies hongerende konijnen wonene die smachtend wachten op onze bloemkolen.
Arme magere hangoren met rode oogjes die hun stampertjes elke avond zonder eten naar bed sturen.

Maar helaas ze is egoïstisch en wil ze zelf eten. Soms helpt het haar eetlust als er vanuit de kool gevulde pan langs de deksel nog wat rupsjes of slakken komen kruipen.
Een logisch gevolg van eigen biologisch gekweekt voedsel.

Na een avond zoeken in de achtertuin snel in de pan losgelaten heeft me dit al menig keer voor het eten van verschillende koolsoorten behoed.
 
Ik vrees echter dat ik er deze keer niet onderuit kom.
De zoektochten van afgelopen weken heeft de insecten populatie in mijn achtertuin met uitsterven bedreigd.
En er staan zeken nog twintig bloemkolen op de moestuin te rijpen.
Ik vrees dat ik komende week mijn zoon moet gaan helpen met schoffelen. 
Vannacht droom ik alvast van hongerige konijnen.
Geen zorg lieverds, hulp is onderweg.

Schutting

De onverwachte zomerstorm had ook bij mijn schoonouders huisgehouden.
Hun vrijstaand huis in de polder kreeg vanaf de open weilanden de volledige windkracht 10 te verduren.
De bomen langs het water hielden stand maar een flink stuk van de schutting was gaan wapperen.
Het laatste stuk vlechtscherm wilde zich vouwen en de planken hadden zich tot een nieuw patroon verweven.
Ik nam de schade de volgende dag op, en schatte de werkzaamheden in.
Vervolgens schreeuwde ik tegen mijn dovige 89-jarige schoonvader overal af te blijven en vooral niet zelf te beginnen.
Alles zou goed komen en het schoonzonen klus team zou de schade herstellen.

Mijn schoonvader is ooit als jongeling begonnen bij zijn broer.
Samen maakten ze boerenkarren die toen nog van hout gemaakt werden.
Ze spaakte de houten wielen, en maakte uit een stapel planken de meest sierlijke door paarden te trekken vervoermiddelen.
Later startte hij samen met zijn broer zijn eigen fabriek in frituurovens.
Ze sneden van metaal bakplaten en laste, hamerde en smeeden de beste bak en frituur ovens van Nederland.

Met negenentachtig jaar valt het dan niet mee je schoonzoon met zijn Praxis klus kitje langs te zien komen.
Zestig jaar hout en metaalbewerking die een kantoorklerk zijn klus werk moet zien afnemen.
Er moet dan ook eerst besproken worden hoe je die klus dan wel niet van plan was te gaan klaren.
Je moet hard praten want zoals gezegd hij is stokdoof.
Maar dat geeft je prima de gelegenheid, op het moment dat hij te kennen geeft het er niet mee eens te zijn, te zeggen dat hij het volkomen verkeerd verstaan heeft.
NEE NATUURLIJK was je niet van plan het op die vreemde manier te gaan doen.
Je was het juist van plan te doen zoals hij net voorgesteld had.
Het is daarna de kunst geduldig te blijven, op de juiste momenten hard, "GOED IDEE", te roepen en te wachten tot hij in angstige afwachting weg gaat.
 
Het duurde vier uur voordat de schade hersteld was.
De schutting stond weer waterpas. Het vlechtscherm was in het juiste patroon teruggezet en de ooit door mijn schoonvader zelf gesmede metalen deur hing weer in de hengsels.
Hij kwam het werk bekijken.
Legde een waterpas op de bovenkant, rukte aan een paal, schatte de kierafstand in de sponning en nam wat afstand om het werk te bekijken.

Wat krijg je van me? vraagt die terwijl hij met half geknepen ogen zijn portemonnee uit zijn achterzak trekt.

HOOFDPIJN roep ik hard als antwoord op zijn vraag.

Ik krijg de ooit onverwacht gebrachte wasmachine toen de onze net samenwonend versleten was.
De bureaus, kasten en zelfbouw maatwerk die vanuit zijn klusschuur richting mijn huis of kinderkamer vertrokken.
En de duizenden keren gevraagde en ongevraagde hulp die met een vanzelfsprekendheid geboden werd nooit in een mensenleven terugbetaald.

Betaal me maar als deze weer loskomt, zeg ik. En wijs naar de zojuist gerepareerde schutting.
Die komt niet meer los zegt ie als onverwacht compliment.?
Alsof ik dat niet weet.

Kliko

Verder dorpsnieuws:

De strengere milieumaatregel in Kamerik heeft mevrouw Okkerse afgelopen dinsdag een flinke boete opgeleverd.
Bij controle werden de gehakkelde overblijfselen van haar man in vuilniszakken bij de grijze container aangetroffen.
Voor het niet juist gebruiken van de bio-bakken is een bekeuring van 150 euro uitgedeeld door de plaatselijke gendarmerie.
Mevrouw Okkerse heeft belooft voor de verwerking van haar kinderen de juiste afvalbak te gebruiken.

Kantklos

Verder nieuws:
De onverwachte aanwezigheid van de topless zonnende kant-klosvereniging heeft in de Kamerikse binnenstad voor een kleine ravage gezorgd.
Zes ouderlingen zijn in botsing gekomen met een lantaarnpaal. En veertien met name mannelijke kerkgangers zijn na een verdwaasde wandeling uit de aangrenzende Wetering gevist.
De kant-klosvereniging is gevraagd hun activiteiten voortaan te verplaatsen naar het bleekveldje achter de kerk.
Volgens Dominee Gluurtjes is daar tot een uur of twee in de middag nog prima een egale tint te verkrijgen.

Multi-tasken

Wie zegt dat mannen niet kunnen multi-tasken.
Gewoon onderweg op de fiets naar het werk een douche genomen.
En alle kledingstukken tot de sokken aan toe in de voorwas gezet.
De bilnaad fris gesopt op het schoon geboende zadel.
En op afstand daarbij onderweg direct de planten in de tuin bewaterd.
Daarna een hele tijd de airco uitgezet.
Tot de tijd dat de kleren weer fris en droog geworden waren.
En toen zich wellicht een okselgeurtje begon te vormen.
Weer naar huis gefietst tussen vers gevormde buien.
Daarbij alleen maar aan het milieu gedacht.
Want scheelt straks thuisgekomen toch zo maar weer een litertje of twintig aan badwater en wasmachien.

Ja.. het moet gezegd,... goed bezig vandaag die van Hest.

Bètieèkemei

Voor de Barbantse campingbezoekers en komende Tilburgse kermis vierders. Een kleine cursus Tilburgs.

Bètieèkemei = Bijt dit hondje als ik hem streel?
Dèhzaliktochsikkerwèlbitterwittenasgij = Ik denk dat ik een beter standpunt ingenomen heb.
Dèhèkal = Dat voorwerp heb ik reeds in mijn bezit.
Dègohzònie = Volgens mij gaat dat zo niet
Doegutzèlluf = Wellicht is het mogelijk dat je het zelf doet?
Doeohkiswèh = Zou je mij mischien kunnen helpen?.
Hoededegèdèh? = Hoe doe jij nou eigenlijk zoiets?
Wèhaseòn? = Wat voor ensemble droeg ze eigenlijk toen je haar zag.?
Ziedemèngeiruh? = Ik voel enige aantrekkingskracht. Klopt dat?
Unbrooikebalmeeunflinkendotmaaiovormèn = Voor mij graag een broodje bal met een likje mayonaise.
Ikwirhillemaolniehgoedvandieénhulliegullie = Ik werd wat onwel in de draaimolen.
Mèrgenwirnunehhillendagopdieènklòteschun = Morgen weer de hele dag op die te kleine schoenen lopen.
Dòrkundeméhopoe-énblottekontopnarkeulerije = (Daar kun je mee op je blote kont naar Keulen rijden) oftewel, dat mes is erg bot.
As'toverdenhondiskan'tokoverdenstert = Zo is het wellicht ook mogelijk.

En voor als je zaken dient te doen na de vakantie met brabanders:

Dat behoort tot de mogelijkheden.	Dahken.
Hieromtrent kunnen wij U geen enkele zekerheid bieden.	Gewitnoit nie.
Zou U dat eens willen herhalen?	Wa?
Zulks ben ik geenszins van plan.	Dadèn’ktochnie.
Ligt dat in de lijn der verwachtingen?	Zoudah?
Hiermee denk ik geen problemen te ondervinden.	àndigzat.
Deze informatie is helemaal nieuw voor mij!	Daorwittikniksvan.
Wat is de kern van zijn betoog?	Wàhseetie?
Ik kan het op dit punt niet met U eens zijn.	Tiswah.
Hetgeen U mij vertelt, verbaast mij hogelijk.	Wahzeddenou?
Dit wordt door mij als bijzonder spijtig ervaren.	Tissùnd.
Ik heb hierover een enigszins afwijkende mening.	Dasnie.
Ligt dat binnen het kader van Uw bevoegdheden?	Meudegaaidahwel?
Ik hoop erop dat ik U binnenkort weer mag ontmoeten.	Oudoe.

Levensgenieter

Vandaag ga ik het randje op zoeken.
Wil ik het bloed weer door de aderen voelen gieren.
Het onverwachte, mij laten verassen.
Vandaag doe ik eens helemaal gek.
Vandaag ga ik gewoon op de fiets...... zonder jas.

(p.s natuurlijk wel met een wollen vestje in de tas)

Brocante

Zo langzamerhand komen de jarenlang op zolder opgeslagen meubeltjes weer te voorschijn.
Opa's theekastje werd ooit gebruikt om uierzalf en kalf flesjes in te bewaren.
Gered uit de stal werd het opgeschuurd en nieuw gelakt een pronkstuk in de Utrechtse studentenflat.

Vandaar verhuisde het mee naar ons nieuwe huis in de Kanis.
Ik liet het gebarsten glas in lood ruitje repareren door Adriaan Bouwman onze dorpsschilder.
Die had aardigheid in het oude vakwerk en sneed uit de hand een nieuw ruitje op maat, en plaatste het in één streep soldeersel terug tussen de andere ruitjes. Een gulden en een bos fresia's voor zijn vrouw was voldoende de kosten te dekken.

Zeegroen geschilderd stond het daarna een jaar of drie op de babykamer te pronken.
Gekleurde babytruitjes bungelende aan de koperen handvatten op de lades in de kamer van mijn nieuw geboren dochter.

Vandaar werd het een paar jaar lang verbannen naar de schuur.
In de lades doosjes met schroeven en pluggen en achter de deurtjes een verzameling elektrisch gereedschap.
Altijd handig bij de hand. En als kastje de ideale hoogte om een plank op te zagen.

In het nieuwe huis in Kamerik stond het vers geschuurd en nieuw blauw gelakt te wachten in de gang bij binnenkomst.
Het kastje was na twintig jaar weer helemaal hip en een ideale bewaarplek voor de wanten en handschoenen en de huissleutels op het glimmende bovendek.
Mijn dochter raakte erop verliefd en we ruilde het in voor een zwart buikkastje waarna zij het in helderroze geverfd op haar meisjeskamer stalde.
Het koperen hang en sluitwerk werd vervangen door witte keramische knopjes.
Een perfecte opbergplaats voor sjaaltjes, kettingen en tientallen luchtjes die je bij het opendoen direct de adem probeerde te ontnemen.
Het kastje verhuisde niet mee naar haar studentenkamer in Utrecht.
Te weinig ruimte.

In een inloopkast achter de badkamer stond het vijf jaar te wachten om herontdekt te worden.
Inmiddels is het opgeschuurd klaar om opnieuw geschilderd te worden.
Het (inmiddels) brocante kastje doet wat oosters aan en dient dieprood glanzend gelakt te worden.
Daarna zal het voorzien worden van gouden knopjes en moet het meeverhuizen naar mijn zoons nieuwe woning.
De intentie is een oosterse uitstraling die past bij de knalrode tweedehands aangeschafte bank.

Bij het schuren kwam ik minstens drie generatie verflagen tegen.
Straks na lakken en verhuizen kan het aan zijn nieuwe leven beginnen.
In zijn bezit. Met de belofte het nooit weg te gooien.
Het moet nog zeker ergens een generatie of twee dienst kunnen doen.

Temperen

Bij afwezigheid van de Wereld draait door kijken we nu dagelijks de eerder opgehaalde uitzendingen van Masterchef Australie.
Australische amateurkoks die alles opzij hebben gezet om drie maanden lang in een wedstrijd dagelijks tegen elkaar te koken.
De editie die wij kijken bevat onder andere een voormalig fotomodel, een timmerman, een tandarts en een kapper.
Er is ook een Engelse, Canadese en sinds kort Nederlandse editie maar de Australische Masterchef heeft drie presentatoren die precies de juiste combinatie van strengheid en geestigheid weten te doseren.
Het trio bestaat uit twee bekroonde chef-koks en een fatterig culinair recensent die zijn zinnen weet te dopen in vilein.

Het beste tijdstip om een uitzending te bekijken is na de maaltijd.
Heb je net zelf een uur in de keuken gestaan om de geprakte aardappelen te voorzien van een kuiltje jus met gehaktbal.
Zie je daarna op tv een Australische metselaar gegratineerde aardappeltjes met een afgebluste wijnsaus van kappertjes en tijm met in bladerdeeg gerolde rundermoes bereiden.
Eigenlijk bijna hetzelfde als wat je zelf zojuist gegeten hebt, maar dan net even anders.

Een uitzending voor de bereiding van je eigen maaltijd bekijken is onverstandig.
Je komt er achter over veel te weinig keukengerei te beschikken, merkt dat ook wijn branden kan, en tijm toegevoegd in de verkeerde hoeveelheid smaakt naar wasmiddel.
Daarnaast ziet op de TV de presentatie van de door jou gemaakte bal gehakt er héél anders uit.

Hoogtepunt van het programma is toch altijd weer de bereiding van de toetjes.
Zo zie je bijvoorbeeld hoe je chocolade moet "temperen".
"Temperen" klikt als oud Nederlands wat zoveel betekend als "je koest houden". Even kalm aan doen, even afkoelen.
En eigenlijk past dat woord prima bij hetgeen je met de vloeibare chocolade moet doen.
"Temperen" is namelijk het voorkristaliseren van chocolade waarbij je de verwarmde chocolademassa van 50 graden Celsius terug brengt
naar 18 graden Celsius, en vervolgens weer langzaam opwarmt tot 30 graden.
Het krijgt dan een mooie glans, breekt met krakend geluid bij doorbuigen, en geeft een zacht en romig mondgevoel.

Thuis chocolade temperen is een bijzondere ervaring, en vergt een vaste hand, een engelen geduld en een rotsvast huwelijk.
Je kunt een vinger gebruiken om te temperaturen, maar vloeibare chocolade kan honderd graden Celsius worden en een vingertopje in drie seconden ontvellen.
Het lichaamsdeel daarna in de mond koelen bied wel de gelegenheid de consistentie en smaak van het product te controleren.
Kokende chocolade heeft daarnaast iets weg van gloeiende lava.
Borrelend bubbels die op het oppervlak uiteenspatten en meters hoge plafonds en muren kunnen voorzien van jaren zestig achtige vloeistofprojectie patronen.
Goed temperen van chocolade kan dan ook alleen worden bereikt na maanden van oefening.
Pas na vele bruin gespikkeld plafonds met bijkleurend kookstel en een nieuw te schrijven woordenboek aan verwensingen kan een bevredigend resultaat worden bereikt.
Temper behalve de bruine substantie ook uw humeur, probeer het smijten met keukengerei te vermijden en blijf jezelf focussen op het eindresultaat.
Begin pas met de keukenrenovatie na zes maanden dagelijkse oefening.

Bij masterchef Australia tempert men bijvoorbeeld chocolade om toetjes te complementeren met een schraapseltje snippers hiervan.
Die strooit men dan bijvoorbeeld over met mascarpone room gevulde soesjes.
Met een vloeibaar chocolade gevulde cake.
Uiteraard afgeblust met framboosschuim en ingekookte aardbeiensiroop versierd met een toefje geblenderde muntpuree.
Kwaststreekje witte chocolade ernaast, druppeltjes truffelolie, en klaar.
Eigenlijk een simpel doordeweeks toetje voor bij het kijken van de wedstrijd op de bank.
In het programma op televisie in een half uurtje bereid.

Wij zelf hebben na maanden culinair inzicht de Campina chocoladevla tot ideaal wedstrijd toetje gekroond.
Glazen schaaltje tot driekwart vullen.
Daarna vla afvullen met slagroom (uit spuitbus) tot een ferme witte berg boven het schaaltje ontstaat.
Eventueel kan men het  geheel nog verfraaien met vrolijke chocoladehagel spikkels.

Zowel chocoladehagel als Campina Melkunie chocoladevla zijn in Australië niet voorradig.
Je gaat deze combinatie dan ook in geen enkele masterchef uitzending tegenkomen.

Een gerust gevoel.