Schutting

De onverwachte zomerstorm had ook bij mijn schoonouders huisgehouden.
Hun vrijstaand huis in de polder kreeg vanaf de open weilanden de volledige windkracht 10 te verduren.
De bomen langs het water hielden stand maar een flink stuk van de schutting was gaan wapperen.
Het laatste stuk vlechtscherm wilde zich vouwen en de planken hadden zich tot een nieuw patroon verweven.
Ik nam de schade de volgende dag op, en schatte de werkzaamheden in.
Vervolgens schreeuwde ik tegen mijn dovige 89-jarige schoonvader overal af te blijven en vooral niet zelf te beginnen.
Alles zou goed komen en het schoonzonen klus team zou de schade herstellen.

Mijn schoonvader is ooit als jongeling begonnen bij zijn broer.
Samen maakten ze boerenkarren die toen nog van hout gemaakt werden.
Ze spaakte de houten wielen, en maakte uit een stapel planken de meest sierlijke door paarden te trekken vervoermiddelen.
Later startte hij samen met zijn broer zijn eigen fabriek in frituurovens.
Ze sneden van metaal bakplaten en laste, hamerde en smeeden de beste bak en frituur ovens van Nederland.

Met negenentachtig jaar valt het dan niet mee je schoonzoon met zijn Praxis klus kitje langs te zien komen.
Zestig jaar hout en metaalbewerking die een kantoorklerk zijn klus werk moet zien afnemen.
Er moet dan ook eerst besproken worden hoe je die klus dan wel niet van plan was te gaan klaren.
Je moet hard praten want zoals gezegd hij is stokdoof.
Maar dat geeft je prima de gelegenheid, op het moment dat hij te kennen geeft het er niet mee eens te zijn, te zeggen dat hij het volkomen verkeerd verstaan heeft.
NEE NATUURLIJK was je niet van plan het op die vreemde manier te gaan doen.
Je was het juist van plan te doen zoals hij net voorgesteld had.
Het is daarna de kunst geduldig te blijven, op de juiste momenten hard, "GOED IDEE", te roepen en te wachten tot hij in angstige afwachting weg gaat.
 
Het duurde vier uur voordat de schade hersteld was.
De schutting stond weer waterpas. Het vlechtscherm was in het juiste patroon teruggezet en de ooit door mijn schoonvader zelf gesmede metalen deur hing weer in de hengsels.
Hij kwam het werk bekijken.
Legde een waterpas op de bovenkant, rukte aan een paal, schatte de kierafstand in de sponning en nam wat afstand om het werk te bekijken.

Wat krijg je van me? vraagt die terwijl hij met half geknepen ogen zijn portemonnee uit zijn achterzak trekt.

HOOFDPIJN roep ik hard als antwoord op zijn vraag.

Ik krijg de ooit onverwacht gebrachte wasmachine toen de onze net samenwonend versleten was.
De bureaus, kasten en zelfbouw maatwerk die vanuit zijn klusschuur richting mijn huis of kinderkamer vertrokken.
En de duizenden keren gevraagde en ongevraagde hulp die met een vanzelfsprekendheid geboden werd nooit in een mensenleven terugbetaald.

Betaal me maar als deze weer loskomt, zeg ik. En wijs naar de zojuist gerepareerde schutting.
Die komt niet meer los zegt ie als onverwacht compliment.?
Alsof ik dat niet weet.