Thuis

Laatst was ik weer in mijn geboorteplaats.
Verkeerd gereden uiteindelijk naar mijn oude buurt om vanaf daar de weg terug te vinden.
Meer dan zevenentwintig jaar afwezigheid bracht me in een nieuwe wereld.
Niets was meer wat het was.
De flat waar ik vanaf beneden onbereikbaar Kitty Oskam adoreerde was nieuw geschilderd.
Op haar oude balkon stond nu een schotelantenne.
Het bos waar we speelde was grotendeels gekapt en bebouwd.
Mijn oude lagere school is verdwenen.
Alleen een braakliggend veld met daarvoor het betonnen beeld waar de schoolfoto's jaarlijks gemaakt werden.
Blijkbaar wonen er geen kinderen meer, ik zag er nergens spelen.
 
Ik stopte even voor mijn ouderlijk huis.
Onze oude voortuin was door de nieuwe bewoners volledig bestraat.
De door mijn moeder gekoesterde blauw-roze azalea zal niet in de smaak gevallen zijn.
Mijn oude dakraam was nog steeds hetzelfde.
Op zonnige dagen zag ik vanaf daar Rolands moeder ochtends in de tuin rondscharrelen.
Slechts gekleed in een loszittend witte ochtendjas die ik eenmaal open waaien zag.
Iets wat zich ondanks dagelijks kijken nooit meer heeft herhaald.

Je kocht een ijsje voor een kwartje.
Zaterdags met gekregen zakgeld van mijn moeder.
Of drie belga kauwgums met een tattoo plaatje voor je arm.
Je kocht ze bij de Aral benzinepomp aan het eind van de straat om de bocht.
De kauwgom niet meer te krijgen en op de plek van de Aral een nieuw huizenblok.
Het is mijn oude buurt niet meer.

Ik probeer vanaf mijn oude huis het centrum te bereiken.
En verdwaal hopeloos in nieuw gebouwde straten en omgelegde wegen.
Ik voel me een vreemde in mijn oude stad.
Onderweg vraag ik iemand de weg.
Een oude man stapt van zijn fiets.
"Ge zeit verkird, ge moet langs die-en kaant, ze zen bizig op die-en weg doar."
"Wacht maar efkes ik zal oew een stukske opweeg helpe."
Mijn hoofd vertaald automatisch.
De man rijd ons voor de auto uit, wijst de straat die we moeten hebben, steekt zijn hand op en zegt "houdoe".
"Houdoe", zeg ik automatisch.
En voel me toch een beetje thuisgekomen.