Schilderkunstje

Het zeven jaar geleden geplaatst schuurtje gaf toch nog wat problemen.
Het kunstig geteerde dak bleek niet helemaal waterdicht.
Om niet weer een zwarte pieten discussie op gang te brengen en met teer aan de gang te gaan besloot ik deze keer het dak te voorzien van golfplaten.
Gegolfde platen die kant en klaar handig opgebracht direct de ondergelegen schuur wind en waterdicht houden.

Het handige 2 bij 2 en een halve meter grote schuurtje moet namelijk later als mijn atelier gaan fungeren.
Nu wordt er nog tuingereedschap in opgeslagen en is het de winterstalling voor de tuinstoelen, tafels en uitgebloeid spul.
Maar straks zo tegen mijn pensioen komt er een schildersezel in te staan en een typemachine.
Ik maak er dan kunstig doorwrochte gedichten op de Underwood typemachine en schilder een landschapje of naaktmodel in de tuin.
Niet dat ik nu enig tekentalent bezit, maar ik voel dat er een creativiteit zit te borrelen die straks in streken olieverf zijn weg op het doek zal gaan vinden.

Een kekke blondine of roodharige nimf gedrapeerd op de tuintafel zal ik dan gaan vereeuwigen op het geduldige linnen.
Ik zie mezelf dan ook met een morsige baard gevuld met stukjes geel en rood in een scherpe priemende blik met de vingers een kader maken.
Glurend hierdoor met half dichtgeknepen ogen mompel ik dan instructies om het model zo bevallig mogelijk neer te zetten.
Uren kliederen, met allerlei tubes olie houdende verf.
En dan een schilderij afleveren met daarop één enkele rode en gele streep.
En een blauw puntje in het midden.

Als ik dan in het stedelijk hang naast Marlene Dumas en Barnet Newman komt Joost Zwagermand bij de Wereld Draait Door vertellen over hoe ik het bedoeld heb.
Dat ik mijn modellen altijd in onmogelijke niets verhullende poses liet poseren.
En dat ik deze bloedmooie dames dan alleen in een streepje van rood en geel neerzette.
Om zo de vrouw als lustobject te on-personificeren. Maar wel dat je ziet dat het een streepje rood is, waar geel net als het model een beetje tegen aanhangt.
En om dat geheel dan geniaal verpletterend af te maken met één enkel helblauw stipje.
 
Doet toch zomaar een tonnetje of twee zo'n model van een "van Hestje".
En erg gewild bij de verzamelaars.
Jammer dat "van Hest" na tien verkochte schilderijtjes met zijn vrouw op wereldreis is gegaan.
Volgens zijn zeggen, om nieuwe indrukken en inspiratie op te doen.

Zo af en toe laat hij nog wat van zich horen.
Via een hand getypte Haiku (Japans gedicht) uit een ver en warm land.

Ach oud schuurtje
een enkele streek op doek
als zoete broodjes

in zomer gebakken
geflikt in levensherfst
als schilderkunstje.