Op een oude klassefoto zie ik mezelf. Met leraren waarvan namen reeds lang vergeten. Licht weggedoken in bruin lederen jack rond de tijd dat Easy Rider ons in spijkerstof liet lopen.
Bekende gezichten waar een enkele naam me nog te binnen schiet.
Het besproete gezicht van Vincent Hendrix. Ondanks de zwart wit foto zie ik het vuurrode haar erdoorheen.
Ik mocht hem wel, Vincent. En hoewel het me nooit opgevallen is moet het lastig geweest zijn een klein dik besproet roodharig jongetje te zijn geweest in Tilburg Noord rond 1970.
Hij kon prachtig voorzingen.
Ik kwam hem bij het voorstellen van mijn vriendin aan mijn ouders tegen op het station in den Bosch.
Het zal 1984/85 geweest zijn. Hij sprak me aan en ik herkende hem direct.
Precies hetzelfde gezicht alleen naar leeftijd geplooid.
Het was 15 minuten treinen naar Tilburg. Onderweg spraken we en herinnerde hij me aan de schooldirecteur die mij, het jongetje zonder vader onder zijn hoede nam.
Wat extra aandacht en als enige leerling meehelpen in zijn schooldomein van de schooltuin.
Een enkele keer thee drinken bij hem thuis met zijn vrouw, wat ongebruikelijk was.
Iedereen was jalours vertelde hij me. Ik had het tot dan nooit als bijzonder ervaren.
We spraken over meester Paridans die net zijn studie aardrijkskunde had afgerond en ons wekelijks de provincies en loop der rivieren uit ons hoofd liet leren.
Jullie zult zien kinderen, daar hebben jullie later veel plezier aan.
En ik moet zeggen weten waar Groningen zich zonder TomTom bevindt kan bij het uitvallen van mobiele communicatie of sateliet communicatie heel zinvol zijn.
Het was een openbare school. Zonder religeuze poespas al kwam Pater Kuiten één keer per week vol vuur vertellen over de missie.
Over de jungle waar je struikelde over de wilde dieren, slangen en half ontblote inlandse meisjes.
Spannend genoeg om klassikaal de laatste schoolklas onmiddelijk naar Afrika af te reizen zo beloofde we hem.
Meester Paridans kon ons op de wereldkaart de weg wijzen.
Niet één van ons heeft zich aan zijn woord gehouden.
Bekende gezichten waar een enkele naam me nog te binnen schiet.Het besproete gezicht van Vincent Hendrix. Ondanks de zwart wit foto zie ik het vuurrode haar erdoorheen.
Ik mocht hem wel, Vincent. En hoewel het me nooit opgevallen is moet het lastig geweest zijn een klein dik besproet roodharig jongetje te zijn geweest in Tilburg Noord rond 1970.
Hij kon prachtig voorzingen.
Ik kwam hem bij het voorstellen van mijn vriendin aan mijn ouders tegen op het station in den Bosch.
Het zal 1984/85 geweest zijn. Hij sprak me aan en ik herkende hem direct.
Precies hetzelfde gezicht alleen naar leeftijd geplooid.
Het was 15 minuten treinen naar Tilburg. Onderweg spraken we en herinnerde hij me aan de schooldirecteur die mij, het jongetje zonder vader onder zijn hoede nam.
Wat extra aandacht en als enige leerling meehelpen in zijn schooldomein van de schooltuin.
Een enkele keer thee drinken bij hem thuis met zijn vrouw, wat ongebruikelijk was.
Iedereen was jalours vertelde hij me. Ik had het tot dan nooit als bijzonder ervaren.
We spraken over meester Paridans die net zijn studie aardrijkskunde had afgerond en ons wekelijks de provincies en loop der rivieren uit ons hoofd liet leren.
Jullie zult zien kinderen, daar hebben jullie later veel plezier aan.
En ik moet zeggen weten waar Groningen zich zonder TomTom bevindt kan bij het uitvallen van mobiele communicatie of sateliet communicatie heel zinvol zijn.
Het was een openbare school. Zonder religeuze poespas al kwam Pater Kuiten één keer per week vol vuur vertellen over de missie.
Over de jungle waar je struikelde over de wilde dieren, slangen en half ontblote inlandse meisjes.
Spannend genoeg om klassikaal de laatste schoolklas onmiddelijk naar Afrika af te reizen zo beloofde we hem.
Meester Paridans kon ons op de wereldkaart de weg wijzen.
Niet één van ons heeft zich aan zijn woord gehouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten