Schoolplein

Ik woon tegenover een basisschool.
Op vaste tijden, op sein van de bel, worden de kinderen even vrij gelaten op het schoolplein.
 
Waar moeders vroeger elastiekten, en vaders tikkertje of iets onbesuisd deden met een bal.
Ik zie de juf een geschaafde knie troosten en veters strikken tot een krul.
Rijtjes hand aan hand lopen zingend naar de gym.

Moeders staan met kinderzitjes achterop fietsen te wachten.
Een enkele verdwaalde vader valt uit de toon.
Mam mag ik bij Astrid vandaag? 
En moeder knikt en rijd zwaaiend met leeg zitje terug.

In het oude huis ver weg van de school hoefde ik nooit de kinderen op te halen.
Ik deed het slechts één enkele keer.
Waarna ik de schoonheid van de wachtende moeders roemde.
En de frisse gesprekken die ik met ze had.

Zukke leuke moedertjes, en knap van stuk met ranke lijven.
Daarna hoefde ik niet meer, want dat kon ze net zo gemakkelijk zelf.

Bleef ik thuis en zette thee.
Wachtend op klaterende verhalen en frisse kindertekeningen.