Steengrillen

Vanavond Oosters steengrillen.
Bij Elly en Hans van Manege "de Stoeterij".

Het kaasfondue was geen succes.
De kluwen kaasdraadjes die aan de stokjes bleven hangen vormden boven tafel een geel web.
Daarin zaten willekeurige stukjes brood verborgen waarvan de eigenaar onbekend.
Ik trof twee dagen later nog een gekleefd Ementhaler sliertje aan achter mijn oor.

Daarna hebben we het vetfondue geprobeerd.
Die avond eindigde in een laaiende ruzie over het eigendom van de stokjes.
Die van mij was rood en ik had daar net een gehaktballetjes op geprikt.
Uiteindelijk bleef een blauw stokje over in de pan met een zwart geblakerd blokje kabeljauw.
Dus iemand had mijn balletje gesnaaid.
Ik heb daarop zes balletjes op het blauwe stokje geprikt.
Maar tegen de tijd dat mijn stokje klaar was zat er alleen een bleek champiognetje op.
Uiteindelijk bleken er twee rode en twee blauwe stokjes te zijn, maar ja toen had Hans al een blauw oog en een bloedlip.

Zijn we de keer daarop gaan gourmetten.
Ouderwets boven een spiritusbrandertje.
En eigenlijk wist ik het wel. Nooit vuur in de pan blussen met water.
Ongelooflijk hoe snel zo'n tafelkleedje nog vlam vat.
De brandweer had met een half uurtje de boel volledig onder controle.
Deed Hans ook nog moeilijk over de stomerijrekening voor de vetvlekken op mijn hemd.

Maar vanavond steengrillen dus.
In het nieuwe huis van Elly en Hans.
Het oude bleek achteraf niet meer te redden.
Heb ik door de slager een paar lekkere paardenbief biefstukjes voor laten snijden.
En mijn vrouw heeft een paraplu plant gekocht voor bij de vensterbank.
Altijd weer gezellig, uit eten bij vrienden.

Moffen

We wisten waar ze zouden komen, en wanneer.
 
De moffen .

En ook dat ze zich onmiddelijk zouden in gaan graven.
 
Wallen opwerpen.

Mauer van zand.

Godzijdank waren we op de hoogte van hun komst.
Via informanten en colobarateurs.

En daar kwamen ze.
De moffen. Van alle kanten tegelijkertijd.
Een verschrikkelijk geluid.
Ik zal nooit wennen aan die taal.

Maar we hebben ze dus volkomen verrast.
Een bliksemsactie op klaarlichte dag.
Waar ze niet op hadden gerekend.
 
Paniek verwarring !!.

Want overal waar ze wilden gaan graven lag dus een mannetje van ons.
Op een handdoek.
 
Soms met een parasol.
Zogenaamd om te zonnebaden.

Dat was allemaal perfect gecoördineerd, via onze contactman van paviljoen zeezicht.
Geen poot hebben die moffen toen die dag aan de grond gekregen.

Een perfecte stranddag.
Om nooit te vergeten.

Paskamer

Als de gemiddeld grote van een paskamer nog kleiner wordt gemaakt koop ik er niet meer.

Eerst waren er de halve saloondeuren, waar je half in je blote kont zichtbaar voor winkelend Nederland je in een veel te nauwe jeans stond te wurmen.

Nu is er het maximaal aantal kledingstukken welke je de paskamer in mag nemen.

Je begint met een veel te positief ingeschat maatje spijkerbroek en eindigt na twaalf keer heen en weer lopen met een tweepersoonsbungalowtent die als gegoten om beide billen sluit.

Zoek je tussen de te groot zittende Engelse xl maten een Italiaans xl hemd uit dat tot de oksels komt of een Franse xl tot de navel.

Vroeger had je nog de persoonlijke verkoopster die feilloos de door haar ingeschatte xxxxxl uit de rekken nam en aangetrokken je het gevoel gaf er geweldig in uit te zien.

Wauw, staat uw echt buitengewoon bijzonder die broek mijnheer. Zal ik eens kijken of ik er een leuk hemd bij kan vinden.

Ging je tevreden met zes tassen de winkel uit.

At je gezellig een hapje op een zonnig terras.

Maar tegenwoordig na het toiletteren bij het handen wassen.

Zoek je eerst een stief kwartiertje naar waar het water uit gaat komen.

Is er een voetpedaal, een sensor onder het tuitje van de kraan?.

Of dien je gewoon een slinger aan een kraan te geven?.

Zijn het doekjes voor het handendrogen, dien je te rukken aan een dubbelgevouwen doek of blaast iets je handen droog.

En waarom dan maar voor vijf seconden?.

Kom je toch weer met afgeveegde handen aan je nieuwe broek bij het tafeltje terug.

Natte plekken rond het kruis omdat het kraantje toch met een sensor werkte terwijl je boven de spiegel opzoek was naar de hoofdkraan.

En dan vind men het gek dat er minder gewinkeld en gegeten wordt in openbare gelegenheden.

Voorjaar schoonmaak

Het voorjaarszonnetje begint eindelijk wat kracht te krijgen.
En net voor het switchen van winter naar zomertijd waag ik me op deze zonovergoten dag in een overhemd met korte mouwen.

Het terras word ontruimd van tuinmeubelen en de powertools worden uit de schuur gehaald.
Eerst eens even lekker met de hogedrukspuit aan de gang.
Mijn blote armen drukken de spuitlans naar beneden en ontdoen de stoeptegels van een seizoenlang gecultiveerde laag algengroei.
Spetters grond en vuil waaieren over de schuifpui ,tegen het terras en de zijkant van de keuken.
Ik haal het bankje weg en zie het achtergelaten silhouette in spetters groen op de muur.
Een wolk in hogedruk gespoten waterdruppels maakt daar korte metten mee.

Mijn bril wordt meegenomen en vliegt een paar meter verder de vijver in.
En misschien had ik toch even wat laarzen moeten aantrekken.
De leren "van Bommel" instappers hebben een mozaiek van vuilspetters over zich heen gekregen welke op kniehoogte stopt.
Even de tanden op elkaar en de spuitlans in korte stoten over de onderbenen.

Kijk daar wordt je pas wakker van.

Verder met de tuinmeubels.
Een bloembed tulpen en narcissen wordt met de spuitlans onthoofd.
De teakhouten tuintafel wordt opzij geblazen. En een tuinstoeltje vliegt brandschoon over de schutting.
Ik krijg er zin in.
En zie ineens in gedachten de van vuil aangekoekte auto voor me op de oprit staan.
Die gaan we eens even lekker onderhanden nemen.

Reparatie

De afwasmachine wordt niet meer warm. Aangekoekte resten blijven slechts nat doorlopen zitten op borden en glazen.
Het groen witte zeepblokje met rode all in one super streeploos ontkalker blijft naargeestig in het zeepbakje plakken.

Ik ruim het apparaat uit en stapel de nog natte vaat in de wasbak op.
Een laagje water met een drijvend championnetje blijft achter op de bodem van het apparaat.

Dan maar met de hand.
Een afgemeten theelepel dreft en de hete kraan doet het water schuimen.
Het lusje van de droogdoek zit natuurlijk op de laatste hoek.
Hoe moeilijk kan het zijn een droogdoek met vier lusjes op de markt te brengen.?

Mischien is het filter verstopt.
Ik verwijder het, en vis wat ondefinieerbare stukjes plastic en een sleutelhanger uit de afvoer.
Fiedel wat met de knoppen en prik bijna een oog uit met het bordenrek.
Hier moet een reparateur bijkomen.

Dat is zo'n vijftien jaar geleden dat ik die voor het laatst geraadpleegd heb.
Het ging toen om een kapotte video recorder. Die klonk als een koffiemolen bij het afspelen van een band.
Gerepareerd kreeg ik er een plastic zakje bij van de monteur met een barbieschoentje, broodkorsjes met restjes pindakaas en wat scrabble blokjes. De video had blijkbaar honger.
Het is de tijd dat mijn jongste zoon nog op een krukje moest klimmen om bij de tafel te komen.
Het geknakte cd laatje uit mijn computer gebruikt als opstapje hield zijn gewicht niet.
Een nieuwe speler kon ik er zelf in plaatsen.

Ik probeerde zowiezo zoveel mogelijk zelf te repareren.
Ik bouwde er een zekere immuniteit voor wisselstroom mee op. En een hechte band met de electra winkel.
Die schudde steeds het hoofd bij het handje overgebleven onderdelen, en bracht mijn spullen weer in oude staat terug.

Ik zal hem morgen eens bellen.

Tienertour

De pont vertrok gelijk bij aankomst.
Vette meeuwen zeilen geruisloos op de wind mee. Een waterig zonnetje schijnt boven het zeewater terwijl we de pont af, het eiland oprijden. 

We moeten onze zoon van zijn vakantieadres ophalen.
Hij en zijn vrienden hebben het "seumerhuusie" op Texel in redelijke staat achter gelaten. 
Twee weekjes verbleven ze er.
Eén ritje naar de glasbak was voldoende om af te komen van de dozijnen bier en achtergelaten wijnflessen. 

Achtien jaar en voor het eerst alleen op vakantie.Wij zijn vooral benieuwd naar de reactie op zijn gerestylde kamer straks bij thuiskomst.

Toch nog lang bezig geweest in zijn afwezigheid met de feng shui energie banen van zijn jongens kamertje.
Viel nog niet mee de oud chinese regels naar westerse maatstaven te vertalen.
Een volledig onlogische volgorde was het gevolg. 

Bij binnenkomst struikel je over het bed.
Een leuke K3 poster prijkt daarboven.
Het spetterend roze van Kathleen, Karen en Kristel geeft net wat meer chachet aan de vers paars geschilderde muren. 

Het pittig roze contrasteert lekker met het verfrissend kanarie geel van de zitzak met "hello kitty" opdruk. De Delfstblauwe mobiel met Hollandse molentjes draait vrolijk rondjes boven het bed. En het nachtlampje met frisse boeren zakdoek gooit een omfloerst licht op het panterprinten dekbed. 

Het barbie-poppenhuis neemt een prominente plaats in op zijn burautje. En de 42 inch flatscreen tv heeft plaats gemaakt voor een setje geestig blubberende lavalampen.
De xbox en playstation zijn vervangen door een vrolijk gekleurde blokkendoos.

Altijd weer leuk als mijn jongens terug komen van vakantie.
Maar ergens denk ik dat ie volgend jaar toch liever gezellig thuis blijft bij zijn ouders.

Febobama

Hee Huub Obama here.

Thanx for the travel tips.
I first had to visit your pri-minister.
The man took about six selfies before he finally let me go.

We went straight to the Rijks in Amsterdam.
Don't worry I never wait for a traffic light. So green or red are always the same to me.
Besides we went by helicopter and laughed our harts out traveling above the roadblocks.

Made a quick stop for a Febo Crockett like you said.
Man those things really burn the flesh of your gehemelte.
Like you said, its like a bitterball but than shaped as a sausage.
After tasting the bearclaw with pindasauce I ordered fifty to take home with me.

By the way strange that you people put food like your woman in glass boxes.

Michelle bought me six red undies from the seaman.
Man there cheap. And damn I look sexy in them.

Anyway got to go. Rutte is pulling my sleeve.
He wants me to accept him on face-book.
Like that's ever gonna happen.

See ya.

OB

Loods 5

Na eindeloos bellen en mailen met de huisbaas heeft mijn dochter het dan eindelijk voor elkaar. Een andere ruimere woning nog dichter in het bruisende hart van Amsterdam. En hoewel pas aan het eind van de maand opgeleverd kan al begonnen worden met de voorpret van het inrichten.

De Ariadne at Home en de VT worden bladzijde voor bladzijde uitgespit en het ene plan wordt na het ander plan enthousiast ontvangen. Mijn blijheid is niet te stuiten want gezien de keuzes lijkt het erop dat mijn dochter een leuk prijsje (zo niet de hoofdprijs) in de loterij heeft gewonnen. 

Helaas dat blijkt niet zo, budgetten worden aangepast en meubels op marktplaats gezet. Straks na verkoop wordt het te koop gezette vervangen door passender varianten. Vader lief wordt met puppy ogen aangekeken want er zal driftig geklust moeten gaan worden in de nieuwe woning.

Want alles van vloer tot plafond dient te worden aangepakt. 

Maar vandaag even niet. Eerst struinen door Loods 5 in Amsterdam.
(Wel leuk doen hoor Pap, zegt mijn dochter die mijn historie met woonwarenhuizen kent)

Loods 5 is een soort van IKEA voor mensen met design ogen en bijpassende budget.

De winkel is zo'n 6 voetbalvelden groot en zo ingericht dat een goede voorbereiding vereist is. Extra proviand dus, een goede kaart en kompas zijn geen overbodige luxe.

De routing door de winkel is zo gemaakt dat je in een half uur niet meer dan maximaal 50 meter kunt afleggen. 

In die 50 meter wordt allerlei koopwaar zo aangeboden dat je niet begrijpt ooit zonder  te hebben kunnen leven. Een solide winkelwagen meenemen bij de ingang (liefst 2) is dan ook een vereiste.

Onderweg kan het zijn dat je wat verdwaasd ogende mensen tegenkomt. Dit zijn mensen die net als jij enthousiast zijn binnen gekomen maar reeds weken op weg zijn naar de uitgang. Je herkent ze aan hun afgeladen karretjes dat ze met lege ogen voortduwen.

Na 2 uur oh's en ah's van vrouw en dochter het verheugende bericht dat dit nog maar de begane grond was. Want jawel, er is nog een verdieping, vol met koopwaar.

Inmiddels zijn er foto's gemaakt van een kapstok,een trap en rechtopstaande lectuurbak. Met wat ambachtelijke vaardigheden van vader en zijn budget moet dit toch wel erg eenvoudig nagemaakt kunnen worden. En dan toch zeker voor een fractie van de verkoopprijs. Mijn dochters puppy ogen doen hun werk weer.

Op de 2e verdieping is een koffie bar. Appelgebak en cappucino geven weer nieuwe energie om de weg naar de uitgang te vervolgen. Tafels banken worden betast, geprobeerd en besprongen. En rond vijf uur wordt dan toch uitgeput de uitgang bereikt. 

Dus.. Op weg naar huis langs de houthandel om wat hout te halen en meubelstukken "na" te maken. Want pap... dat kan je zo goed, knipper.

Radio aktieve conventie

Hello Presdent Obama. Welkom in the Netherlands.
Your ontbijt vanochtend begint with a bruine boterham with hagelslag.
With a beschuitje met crushed mousjes.
Een lekker glas volle milk there by. En then op de fiets to the convention.

In Amsterdam a green light betekend doorrijden en red betekend the same.
So thats easy and makkelijk.

Stop you smiddags even bij een viskraam voor een hollandse newe of een kroketje from te febo.
Wel ff oppasse want ze kroketjes kenne fucking hot zijn van binne.
En voor you het weet verbrand you je bek.

Then to the convention for a talk and a kopje koffie.
Pas you der wel op dat you maar one koekje neem bij the koffie. Anders kon het wel eens a short convention worde.

The koffie kun je ook bij de koffieshop krijgen met ander soort chocolate cookies of cake terbij.
Wordt het een heel relaxte conventie ken i you garanderen.

Let your wijf maar ff lekker shoppe in the PC hoofd. Of for the cheap by the seaman of the wibra.

En a bossie tulips kopen for the gastvrouw. Want as you ergens op visit ben neem you a bossie bloeme mee.

Stukkie rije through the polder. En no that are not grasveldjes maar weilanden where wij the cows op laten walken.

Now. A lot of plezier with the convention.
And come gerust ff langs voor a bakkie as you toch in ze buurt bent.


And if you het not ken finden, ask het maar aan a willekeurige passbyganger.
He or she knows vast wel where i woon.





Groeten Huber.

Dierendiploma

Mijn zoon doet de opleiding dierenverzorging. En ja dan moet er geoefend worden. Breken we even een pootje van de hond. Knippen een kattenstaart,. Splinteren een oog. Of scheuren wat spieren. 

Een litertje zoutwater infuus geoefend op de kat was onhandig. Het beest kwam klem te zitten in het kattenluik. en moesten we via een catheder leeg laten lopen.
Alles voor het behalen van het dierenverzorgdiploma.

Mijn kinderen kunnen het weten. Ze waren dankbaar studie materiaal voor de opleiding kinderverpleegkunde van mijn eega.
We haalden een kind bij de buren voor het oefenen van de sonde voeding, blindedarm operatie of knippen van amandelen. Er is tenslotte maar een beperkte hoeveelheid medische zaken die je op je eigen kinderen kunt uitoefenen. Gelukkig wonen we dicht bij een bassischool.

Mijn opleiding bloemsierkunst leide enkel tot wat plaatselijk kale plekken in het stadsplantsoen. De opleiding tot tandheelkundige was me door meerdere familieleden die onze opvattingen over voorbereiding voor exames kennen al eerder afgeraden.

Klassefoto

Op een oude klassefoto zie ik mezelf. Met leraren waarvan namen reeds lang vergeten. Licht weggedoken in bruin lederen jack rond de tijd dat Easy Rider ons in spijkerstof liet lopen.
 
Bekende gezichten waar een enkele naam me nog te binnen schiet.
Het besproete gezicht van Vincent Hendrix. Ondanks de zwart wit foto zie ik het vuurrode haar erdoorheen.
Ik mocht hem wel, Vincent. En hoewel het me nooit opgevallen is moet het lastig geweest zijn een klein dik besproet roodharig jongetje te zijn geweest in Tilburg Noord rond 1970.
 
Hij kon prachtig voorzingen.

Ik kwam hem bij het voorstellen van mijn vriendin aan mijn ouders tegen op het station in den Bosch.
Het zal 1984/85 geweest zijn. Hij sprak me aan en ik herkende hem direct.
Precies hetzelfde gezicht alleen naar leeftijd geplooid.
 
Het was 15 minuten treinen naar Tilburg. Onderweg spraken we en herinnerde hij me aan de schooldirecteur die mij, het jongetje zonder vader onder zijn hoede nam.
Wat extra aandacht en als enige leerling meehelpen in zijn schooldomein van de schooltuin.
Een enkele keer thee drinken bij hem thuis met zijn vrouw, wat ongebruikelijk was.
Iedereen was jalours vertelde hij me. Ik had het tot dan nooit als bijzonder ervaren.
 
We spraken over meester Paridans die net zijn studie aardrijkskunde had afgerond en ons wekelijks de provincies en loop der rivieren uit ons hoofd liet leren.
Jullie zult zien kinderen, daar hebben jullie later veel plezier aan.
En ik moet zeggen weten waar Groningen zich zonder TomTom bevindt kan bij het uitvallen van mobiele communicatie of sateliet communicatie heel zinvol zijn.

Het was een openbare school. Zonder religeuze poespas al kwam Pater Kuiten één keer per week vol vuur vertellen over de missie.
Over de jungle waar je struikelde over de wilde dieren, slangen en half ontblote inlandse meisjes.
Spannend genoeg om klassikaal de laatste schoolklas onmiddelijk naar Afrika af te reizen zo beloofde we hem.
Meester Paridans kon ons op de wereldkaart de weg wijzen.

Niet één van ons heeft zich aan zijn woord gehouden.

Giechel

Niets zo triest als een dierentuin vol natgeregend vee.
Lama's die staan te kleumen in een kluitje, en zeehonden die liever nog onderduiken dan zich te laten striemen door de regen.

Ik was een dreumes aan het handje van mijn oom.
Betonnen kuilen in Artis met ijsberen die hun naam eer aandeden door alsmaar heen en weer te lopen. Een roze suikerspin en een ballon was leuker dan slapende leeuwen in een kuil. Alleen de reuzenschildpad waarop men klimmen mocht, hij bleek geen roze wolk te lusten, maar hele kroppen sla. 

Onafgebroken verslonden al was het een machine. 

Dan voor een kwartje in een schommel bleek de speeltuin het allerleukst. Je ziet ze amper meer de houten tonnen waarom je tollend lopen kon, en verkeerd terecht een half rondje mee kon draaien, als was in de trommel van een wasmachien. 

Ik zag vandaag twee kleuters bij het hok van een Vlaamse reus. Ze keken of er een wortel in de oor van het beest zou passen. Maar leuker was de schommel die in de plenzende regen spetterde onder hun rode laarzen zompen-dompend steken bleef.
 
Geen leuker gegiechel als dat van die van onder de vier.

Lentekriebels

De hangmat staat weer in de tuin. Heerlijk uit de wind in de zon, tussen gele narcissen en maartse viooltjes.
De goudvissen zwemmen naar de oppervlakte van de vijver opzoek naar de eerste zonnestralen en mugggelarven.
Mijn voeten hangen buiten de hangmat te bungelen en ik wieg wat heen en weer.

Als we nu de tuintafel eens zouden verplaatsen begint mijn vrouw.
Bijvoorbeeld in het perkje aan de zijkant.
Dan zou dat bestraat moeten worden. Met van die leuke ijselsteentjes.
Moet het stukje gras gelijk wel een stukje groter.
Dan de border verplaatst naar links, met zo'n leuk buxushaagje ernaast.
De ligusterbol verplaatst. Of mischien toch leuker daar een nieuwe dakplataan te zetten.
Moet kaalgeworden wel alles daar opnieuw geplant.

Het keitjespad een half metertje om.
De droogmolen naar achteren.
Leuke regenton bij het schuurtje. Waarvan het dak trouwens opnieuw moet worden geteert.
Kun je gelijk de rand van de vijver vast zetten.
En even de hogedrukspuit op de groene tegels.
Moet trouwens nodig opgehoogd, al die borders.
De roos moet gesnoeid, en die klimop woekert ook.

Ik veins oordopjes uit mijn oren te halen.
Zei je iets.. schat.?

Niks lieverd... volgend weekend..
Lentekriebels.

Soldaat

Op de reclame loopt een soldaat met een oude man op zijn rug door het water. 
Vervolgens zie je diezelfde soldaat rennend door de woestijn lopen met een gesluierde vrouw hangend om zijn nek.
"Militair worden? Je moet het maar kunnen."

Mijn jongste zoon zit het met aandacht te bekijken.
Moest jij ook altijd met mensen op je rug lopen toen je in dienst zat?.

Ach jongen. Wat denk je.? We deden niet anders.
Een hele horde van ons dienstplichtige soldaten werden ingezet voor het verhuizen van bejaarden naar een vijf kilometer verder gelegen nieuw onderkomen.

En dan droeg ik naast opa op mijn rug de vierentwintig delige encyclopedie in de ene en de goudvissenkom met sluierstaart in de andere hand.
En dan in draf terug met oma om mijn schouders die d'r gebit vergeten was op het nachtkastje.
Avonds ergens in een bos een greppeltje graven om je tent. En op blote voeten door de sneeuw je boterham met pindakaas halen in de twintig kilometer verder gelegen kantine.
 
In de kazerne. Elke ochtend je bed opmaken en je kast spik en span in orde. Je haren kammen in je spiegelend gepoetste schoenen. En inspectie in de houding voor je bed.
Stukkie marcheren met de jongens door de hei. Dan twintig kilometer terug rennen met vijftig kilo bepakking. En ontbijten met havermout en zure zult.
Want zult, daar kreeg je hersens van.

En natuurlijk altijd, altijd op je hoede.
Voor de vijand die ons arme koninkrijk zou belagen.
De Russen waren overal. En die Duitsers. Moet je eigenlijk sinds het WK van 74 altijd voor uitkijken.

Kan niet iedereen hebben natuurlijk. Groene sokken, groen ondergoed, groene helm, groene jas, groen hemd, groene kool.
Maar toevallig stond het mij heel goed.
Al droeg ik af en toe stiekem een rood stringetje voor de afwisseling.
En heb ik nooit aan groene tandpasta kunnen wennen.
Maar alles voor het vaderland.

En schieten hé. Met echte geweren. En echte kogels. Op echte schietschijven.
En dat was nog gevaarlijk hoor.
Zat zo maar je vinger klem tussen de inklapbare kolf, of had je piepende oren van de knal.
Ja militair... daar wordt je een kerel van.. je moet het maar kunnen.
Mischien voor als je school niks wordt? Of wellicht toch maar aan je huiswerk beginnen.

Koffie Luwak

Ik maak me geen illusies. Een cappuccino op een zonnig terras in Rome gemaakt door een echte Barista valt door mij niet te evenaren.
Zo'n zilverkleurig metersbreed koffiezettend gevaarte waar die Italiaanse koffie mee gemaakt wordt, is met mijn salaris niet te bekostigen.

Nou schijnt de lekkerste koffie de "koffie Luwak" te zijn. Een door een Chivetkat uitgepoepte koffieboon, die gewassen en gebrand 160 euro per pond kost.
Als arm maar gelukkig gezinshoofd past dit natuurlijk niet binnen het budget. Maar met wat creativiteit en het mengen van koffiebonen door het dagelijks voedsel van onze huiskatten kom je een heel eind.
 
Even de uitwerpselen zeven en wassen. En na doorlopen een stief uurtje laten trekken op het klassieke warmhoudplaatje,

Het melkschuim maak ik met het zilverkleurig melkopschuimertje van de Hema. Een perfect werkend apparaatje dat in een enkele minuut melk tot wolken schuim opklopt.
Voor de creatievelingen onder ons, slim gegoten kun je de prachtigste figuren gieten met de opgeklopte melk.

Zet daarbij een parasolletje op in de tuin.
Een flinke bouwlamp gericht op het zitje en Pavarotti als muziekje op de achtergrond. En eigenlijk is Rome overbodig geworden. Wel jammer verder van die striemende regen in je gezicht. Maar het moet gezegd. een heerlijk kopje koffie in de ochtend.

Cavia

Al dertig jaar weg uit het zuiden nam ik op een onbewaakt moment de bus door mijn oude wijk naar mijn ouders. Langs het station het oude Maria ziekenhuis kwam ik langs de school van mijn jeugd.

Ik zag knikkerende kinderen. Een proem was als kind tien kattenogen waard. Mijn lieveling was een blauwe. Zuiver in glas gevangen golven. En kwijt geraakt aan Mark den Hollander, met wie ik daarna nooit meer sprak. 

Een vrouw in de bus sprak me met mijn voornaam aan. En stelde zich voor als Bianca de Boer. Een meisje van mijn klas. Ze woonde zo wist ik nog, op de zestiende verdieping van die flat waar men soms van sprong, als het leven teveel geworden was. Ze was vroeger zo verliefd op mij, zei ze achteloos als was het niets. En alles werd plotseling duidelijk. Haar moeder die verhaal kwam halen voor haar ontroostbare dochter wiens tas ik op weg naar huis van de bagagedrager had getrokken. Zoals kwajongens vaker doen. 
Koste me een wats om mijn oren en zeker een week kamerarrest. 
En dat hielp niet echt een band te vormen.

Ik gaf haar alsnog een toffee voor al het leed ooit aangedaan. Maar voorzichtig kauwen, ze zijn taai, en de smaak komt pas later. Ik was op Kitty Oskam, die tegenover woonde op zes hoog. En gevoelloos was voor mijn eindeloze pogingen haar met jongens dingen te imponeren. 

Mark den Hollander had een cavia die ik onbedoeld vallen liet, en stiekem als lag ie te slapen in zijn hok teruglegde. Waarna ik verder spelen ging.
Z'n vader stond ook s' avonds aan onze deur. Met een bruin wit lijkje in een doos. Die kreeg ik thuis niet uitgelegd, en koste me meer dan een week op mijn kamer. 

Ik liet Mark mijn blauwe knikker winnen.

Vuillis

Het gemeentebestuur heeft in haar oneindige wijsheid besloten ons dorp als proefgemeente te gebruiken voor een nieuw vuilnisproject. Enkele honderdduizenden euro's zijn uitgegeven om ondergrondse stortcontainers in te graven waar wij bewoners voortaan ons huisvuil in kwijt kunnen. 

Voortaan worden de kliko vuilnisbakken niet meer voor de deur opgehaald maar moet het restafval in vuilniszakken naar de dichtstbijzijnde ondergrondse vuilcontainer gebracht worden. (in ons geval zo'n 500 meter verder)
Het mes snijdt natuurlijk aan twee kanten. De rollator behoeftige oudere medemens moet nu eindelijk weer eens het huis uit en krijgt dankzij de gemeente, een volledig gratis workout. En de gemeente spaart geld uit. Je begrijpt wild enthousiaste reactie uit het plaatselijke bejaardenhuis.

Eindelijk weer eens ouderwets zeulen met plastic vuilniszakken en gezellig de dag doornemen bij de geur van vers gevulde vuilcontainers.
Terug weer naar de tijd van zinken vuilnisbakken die klepperend gekiept werden bij de schillenboer. Jammer dat er dan weer zo'n moderne pinpas bij moet waarmee de container opengaat.

Nee oma, niet je pinpas van de bank maar je moet de pinpas van de gemeente hebben, die mag je straks op internet activeren. Internet, ja... dat is met computers. 

Het is al net als bij die prachtig nieuwe parkeermeters waarmee mijn 88 jarige schoonvader met zijn mobieltje kan betalen. De thuismeegbrachte telefoon, zo merkte hij, werkte niet. Een mobieltje moet hij net als Internet ontberen. En de auto zet hij dan maar in de enige parkeergarage. Daar kun je nog met muntjes betalen. Zolang het duurt.

Deze week is hij 88 jaar geworden. Mijn vrouw moest hem van de week nog van de ladder afhalen. De dakgoot stroomde over. Dus die heb ik vandaag met knikkende knieën maar leeggeschept. Van de zomer trof de boeren buurman bij het koeien halen hem aan in de sloot. Daar kwam zijn kalende kruin als blikkerend baken boven het water uit. Hij zat na een klein evenwicht verlies bij het sloot dreggen vastgezogen in de modder. Rustig wachtend op hulp, met dobberend bootje aan de kant. 

Een nieuwe telefoon hebben we deze week via marktplaats op de kop weten te tikken. Het defecte model thuis met cijfers op knoppen van een vierkante centimeter bleek niet meer in de handel te zijn. En op het nieuw meegebrachte toestel drukte hij met zijn knokige vingers minimaal drie cijfers tegelijkertijd in. 

We hebben ook dit toestel op maximaal geluidsniveau gezet, en hem schreeuwend gefeliciteerd met zijn verjaardag. Hij wordt wat doof, en hopelijk honderdentien.

Buitenland

Toen ik zestien was ging ik met een vriend op een fietstocht naar Luxemburg.
Dit was naast het schoolreisje naar het drielandenpunt en het bezoek aan een frietkot in Belgisch Poppel mijn eerste buitenlandse reis. 

Beetje buitenlands dan, want we konden ons overal met onze Hollandse mond verstaanbaar maken. Ik herinner me vooral de vele plaatselijke pintjes en zware berg-etapes en het uitzicht bovenop de "bergen" dat in niets leek op het verre vlakke Nederland. 

Het echte buitenland kon je zien op mooie plaatjes op de televisie en in de verhalen van klasgenootjes die naar Tormelinos of Benidorm waren geweest met tent of caravan.
Ik was vijfentwintig toen ik voor het eerst in een vliegtuig stapte. Naar Portugal, waar ik in drie weken zo verkleurde dat ik teruggekomen als gastarbeider werd aangesproken. 

Het journaal van die dagen werd gelezen door Fred Emmer, en het nieuws ging over Juliana die Aruba bezocht en de bietenoogst in Brabant.
 
Onze dochter gaat volgende week naar Thailand met haar vriend.
Haar tien of twaalfde vliegreis of zo. Op haar twintigste liet ze ons nagelbijtend achter terwijl ze een maandje door Indonesië trok. Dat land kende we van het Journaal van Sacha de boer. Van de vechtende moslims, vrouwenhandelaars, kinderprostitutie, opgepakte drugskoeriers en smerige gevangenissen waar je voor neuspeuteren al zes weken de bak in ging. 

Oh ja en niet te vergeten de vele overstromingen en malaria.
 
We lieten haar dus met een gerust hart vertrekken.
 
Volgende week gaat de reis naar Thailand.
Volgens blonde NOS Dione is dat land nog maar onlangs getroffen door overstromingen. 

Het is daar wel een stuk rustiger als in Indonesie. Op de vechtende molisms, vrouwenhandelaars, kinderprostitutie, opgepakte drugskoeriers en smerige gevangenissen na dan. 
Neuspeuteren is er echter toegestaan, maar op heftig hoesten staat de doodstraf. Voordeel is wel dat ze er een uitstekend mobiel netwerk hebben. Daardoor is het nieuws snel in Nederland en kunnen we in ieder geval de vakantie foto's op Internet zien.

We laten ze dus weer met een gerust hart vertrekken.
Het acht uur Journaal laten we ondanks de blonde Dione de komende weken maar even voor wat het is. Op rtl is op het zelfde tijdstip "goede tijden slechte tijden".

Pasta di Pim

Thuisgekomen ving mijn vrouw me in de gang op.
"Ik hoop dat je nog niet al te veel honger hebt.."

Pim kookt.

De keuken is een ravage. Witte bloem zit op de hanglamp en alle handgrepen. 
"Pasta pap",klinkt het uit de keuken. 
"Zelf gemaakte pasta."
Hij is al een uurtje bezig. Op het aanrecht liggen twee deegklodders te wachten om veranderd te worden tot spaghetti reepjes.

Ben je al aan de saus begonnen? Vraag ik achteloos. 
Nee, zegt ie geërgerd. Natuurlijk niet, eerst de pasta draaien. En hij frot een deegklodder in de glimmende pasta machine. Het komt er aan het andere eind in ruwweg dezelfde vorm weer uit.
 
We hebben ook nog kant en klaar hoor, zeg ik nog, maar ik wordt geërgerd de keuken uitgejaagd.
We luisteren naar de onheilspellende keukengeluiden en kijken intussentijd naar masterchef op de televisie. Het programma wat ongetwijfeld de inspiratie is voor onze maaltijd vanavond. 
Na een half uurtje komt de keukenprins met dampende borden spaghetti de keuken uit gewandeld.
 
Spaghetti met roomsaus en snippers Parmezaanse kaas, zegt ie. En hij veegt de rand van het bord met een servet schoon. Het is heerlijk, perfect op smaak en er blijft geen sliertje over. In de keuken is in tussentijd een vuile vaatbom ontploft. Maar gelukkig hebben we daar een machine voor. 
Op de televisie zijn de deelnemers aan het worstelen met eendenborst en chocoladetaart. 
Ga ik binnenkort ook maken, zegt Pim.
En we besluiten unaniem onmiddelijk alle middelen ter beschikking te stellen.