Uw bezorger...

De donkere dagen zijn heerlijke dagen.
De middenstand rekent op een besteding van een dertiende maand, dus er wordt druk gefolderd.
Mevrouw van Hest en ik zijn gek op die folders.
Om geen koopje te missen bladeren we de vele pakketten met kleurige aanbiedingen driftig door.
Het is ook de enige post die we nog krijgen deze dagen.
De kerstkaartjes worden tegenwoordig digitaal verstuurd.
Via een groeps-watsapp met een van internet gestolen afbeelding van een vrolijke kerstman.
En een nietszeggende standaard tekst daarbij.
Of je krijgt weer een filmpje toegestuurd waarin de hoofden van een vrolijk dansend stelletje zijn vervangen met die van de afzenders.
Ja het zijn fijne creatieve tijden.
Kijk de beddengigant heeft matrassen in de aanbieding zeg ik dan tegen mijn vrouw, terwijl we de schier eindeloze hoeveelheid foldertjes doorbladeren.
En heb je die van de "op is op shop" gezien. Zes flessen paarse shampoo voor een habbekrats.
Nu heb ik zelf, net als bij Dreft, aan een druppeltje genoeg. Maar toch het zijn nuttige koopjes.
Het zijn ook de dagen dat op de meest onhandige tijden de deurbel gaat.
De jeugd heeft blijkbaar nog niet de voordelen van whatsapp ontdekt en spreekt uit ons persoonlijk fijne feestdagen toe te wensen.
Een kaartje wordt je in de hand gedrukt, met een pakketje folders.
De bezorger van... wenst u fijne feestdagen staat er dan op zp'n kaartje te lezen.
In eerste instantie drukte ik dan zo'n kind overmand door emoties hartelijk de hand om hem hetzelfde toe te wensen.
Met de gedachte dat het wel goed komt met de jeugd die de moeite nemen hun clientèle persoonlijk langs te gaan.
Maar ik begreep van mijn echtgenote dat het de bedoeling is zo'n kind dan een beloning mee te geven.
Een extraatje voor alle moeite ons te voorzien van ongevraagde aanbiedingen.
En nee een gift in de vorm van een mandarijntje zou hierbij niet gewaardeerd worden.
Dus moest ik naar de bank om contant geld te halen.
Want de van Hestjes doen alles met pin.
Hondertwintig kilometer voor ik het eerste filiaal vond.
Daar keek men mij vreemd aan.
"U wilt contant geld.??"
Men ging kijken in een stoffige kluis hoe dat er ook weer uitzag.
Inmiddels heb ik een slinger in de kamer hangen met daaraan alle ontvangen bezorgerskaartjes.
Het zijn er zeker dertig, terwijl ik zoveel folders nooit ontvang.
Maar de jeugd is creatief en heeft de printer en de copy shop ontdekt.
Daarbij een beetje kattenkwaad heb ik altijd wel kunnen waarderen.
En het hangt zo vrolijk al die persoonlijke boodschappen.

Voor allen die (nog) geen kaartje gekregen hebben.
Langs deze digitale weg.
Fijne feestdagen.

Black Friday

Afgelopen vrijdag was het "Black Friday".

In Amerika hebben traditioneel de meeste werknemers die dag vrij.

Het is de start voor de kerstinkopen en traditioneel voor winkels de gelegenheid te stunten met aanbiedingen.

Aanbiedingen die de bedoeling hebben zoveel mogelijk winkelend publiek te trekken om de omzet van dat jaar een boost te geven.

Ook de Nederlandse commercie probeert het Amerikaanse succes over te nemen.

En Kamerik blijft niet achter.

In een poging de omzet voor dit jaar een boost te geven besloot de plaatselijke supermarkt een zak witte bolletjes aan te bieden voor een euro.

Dat scheelde bijna een kwartje met de gangbare prijs.

De zakken met 10 witte kadetjes waren in een beperkte oplage aanwezig dus er werd in slaapzakken overnacht voor de ingang van de supermarkt.

De politie was ter plaatse om ongeregeldheden te voorkomen.

Die bleek nodig te zijn toen de verplicht bij de broodjes aan te schaffen verpakking een kwartje bleek te kosten.

Het is nog even wennen voor ondernemers in het dorp

Ik moest een nieuwe jas.

Eens kocht ik een gele.

Dik gewatteerd zodat alles lekker warm bleef.

Het fluoriderend geel viel op tussen alle andere fietsers en ik kwam steeds veilig op mijn werk.

Mijn vrouw had echter het idee over straat te lopen met een vette kanarie.

Dus mijn nieuwe jas kocht ik niet alleen.

Black Friday, twintig procent korting op alles stond er op de etalage ruit.

Een sportwinkel met allemaal gezonde dingen.

Overal foto's van mannen en vrouwen met buiken als wasbordjes.

En tv schermen met mooie mensen sportend in het zweet.

Ik voelde me er gelijk thuis.

Sportschoentjes van driehonderd euro.

En jassen van dezelfde prijs.

Ging toch mooi 20% van af zei mijn vrouw..

Ik zocht iets om mijn laaghangend wasbordje te bedekken.

Een zogenaamde grote jas.

Vijfentwintig jarig afgetrainde surfdude kwam helpen.

Ik was mijn vrouw even kwijt terwijl ze samen in de rekken doken.

Ondertussen keerde ik prijskaartjes voor iets passend bij mijn salaris.

Ze kwamen er samen uit en ik kreeg een jas aangereikt.

Toen een maatje groter, en nog een maatje groter.

Dat was hem.

Bewonderende blikken van de verkoper.

En mijn vrouw vond het ook wel wat.

Hij had alleen geen binnenzak.

Die had ik na aanschaf toch niet meer nodig want daar zit normaal mijn portemonnee.

Lekker warm en waterdicht zei mijn vrouw.

Dat treft, want ik zal een krantenwijk moeten.

Voor black Friday, Thursday en alle andere in de donkere kou te bezorgen kranten.

Moest nog een sjaal bij.

Maar die hadden ze niet in de sportwinkel.

En toen ik er over nadacht kon ik ook geen sporten bedenken waar een sjaal bij gedragen wordt.

Bij de c&a hadden ze wel een sjaal.

Vlak bij het black Friday jassen rek.

Jassen met een binnenzak.

Denim

Spijkerbroeken.
De regel vroeger was simpel. Voor bijzondere gelegenheden was hij nieuw.
En in de klas liefst eindeloos gewassen vaal.
Zo gauw er een gat in viel kon het nog zo zijn dat de pijpen er net boven de knie vanaf gingen.
Waarna je er voor die zomer weer een korte broek bij had.
Gat boven de knie?
Einde verhaal.
Het op het lijf gegoten kledingstuk was alleen nog geschikt voor de lappenmand,

Voor een opa zijn het daarom verwarrende tijden.
In mijn vaste spijkerbroeken winkel hangen de spijkerbroeken nu voorzien van gaten.
Aan draadjes hangende pijpen en afgescheurde zakken hangen voor astronomische bedragen in het schap.
De G-Star torn is er al voor 129 eurootjes te verkrijgen.
En de Distressed Broken Man jeans draag je al voor zo'n 120 euro.
De hoge prijs heeft ongetwijfeld te maken met de produktie wijze.
Derde wereld mijnwerkertjes worden in denim gekleed voor een maand of zes de kolenmijnen ingestuurd.
Liefst in het deel waar de scherpe puntige rotsen zitten.
De gedragen kleren worden vervolgens gewisseld en voor grof geld op de Europese markt verkocht.
Een duidelijke win, win situatie.
De arme werkertjes lopen steeds te pronken in de nieuwste spijkerstof, en tegelijkertijd worden waardevolle mineralen uit de meeste gevaarlijke plekken gedelft.
Wij hier in Europa krijgen vervolgens een uniek kekke spijkerbroek aan te schaffen.

Wel even wennen.
Moet je als modebewuste opa je kleinkinderen naar buiten sturen met de boodschap.
"Vooruit spelen maar, en niet eerder terug als dat er een gat in je broek zit."
Of zoals opa hier ongetwijfeld zou zeggen.
"Een gat in je broek?"
"Das nog altijd beter als andersom."

Hamertje tik

Elk jaar kwam die aan in de Pius Haven.
Eén van de geheimen van Sinterklaas.
Een rechtstreekse verbinding van Madrid naar het Tilburgse Wilhelminakanaal eindigend in een zijtak bij de haven.
De pakjesboot leek me wat klein voor de pakjesavond van alle Nederlandse kinderen.
Gertje van Gompel had vorig jaar op 5 december een complete elektrische trein gekregen.
Dat alleen al waren vijf kleurig ingepakte dozen.
Een wagon of vijftien achter een glimmend zwarte locomotief reden bij hem via de kamer door de gang naar de keuken.
Soms zette zijn moeder twee glazen ranja op een wagonnetje. Via de keuken werd de aanmaaklimonade dan zomaar naar je toe gebracht.
Ze deed er lekker veel siroop in, de moeder van Gertje.
Donker oranje limonade waar je de slierten siroop nog in zag zweven.
Ikzelf had op pakjesavond een hamertje tik setje gekregen.
Kleine koperkleurige spijkertjes die je met een bijhorend houten hamertje door een gekleurd blokje hout dreef.
Je hoefde niet eens hard te slaan. Met even doordrukken met je duim zaten ze ook vast op het meegeleverd kurken ondergrondje.
Het was meer een uitdaging de spijkertjes door een massief stuk hout te krijgen.
Het koste me meer dan een uur om een landschapje te hamertje tikken op alle keukenkastjes.
Bij gebrek aan gekleurde blokjes hout had ik er wat vormpjes in karton bij uitgeknipt.
De houten hamertje tik hamer had ik vervangen met de klauwhamer van mijn vader.
Tikte veel beter dan dat houten nep ding.
Als je ogen dichtkneep en door de haartjes van je ogen keek leek het net een heuvellandschap.
Er was ook wat relief onstaan door het tikken met de ijzeren hamer, wat het glooiend landschap effect behoorlijk vergrote.
Mijn ouders konden mijn creativiteit wat minder waarderen.
Het hamertje tik spel belande in de vuilnisbak.
Samen met mijn creativiteit.

Tijdens de intocht kwam een zwarte piet op me af.
Hij leek op tante Wilma.
Alleen was hij donkerbruin en had zwarte krulletjes.
Maar voor de rest. Precies tante Wilma.
Twee handen met pepernoten kreeg ik. Die ik bijna niet kon vasthouden.
Wist ook hoe ik heet die zwarte Piet.
Verbaasde me niks, Sinterklaas weet alles.

Dat jaar had ik mijn zinnen gezet op een nieuwe duif.
Ik had er eerst één in de schuur.
Maar op een dag was het hok leeg.
Weggevlogen zei mijn moeder, helemaal naar een kinderboerderij.
Was het toch wat gezelliger met al die andere duiven die daar al waren.
Nee bezoeken ging niet. Want die kinderboerderij was héél ver weg.
Zeker een dag fietsen wel.
En met die korte beentjes van mij misschien wel twee.
Dus schreef ik op mijn verlanglijstje "nieuwe duif".
Een hok had ik al, dus die hoefde er niet bij.
Maar ik kreeg LEGO.
Dat gaf niet, die stond op pagina acht van mijn verlanglijstje.
Met de plaatjes uit het speelgoedboekje erbij geplakt.
Is ook best een eind varen voor zo'n duif vanaf Spanje op zo'n pakjesboot.
En lastig in te pakken zonder hok.
Had ik er misschien toch bij moeten vragen.

Getrappel op het dak.
Mijn hoofd door het dakraam betrapte mijn vader met twee halve kokosnoten.
Via de ladder op het dak, met twee helften klippe-die-klap.
Bleek die niet echt te zijn.
En bleek opgebiecht tante Wilma geschminkt zwarte Piet te zijn.
Nee vanaf mij 20'ste werd Sinterklaas echt minder leuk.
Al blijft de drang aanwezig vanavond mijn schoen te zetten.

Arendsoog

Ik ben opgegroeid met Arendsoog.

Dikke boeken over een eenzame Cowboy die spannende avonturen beleefde met aan zijn zijde, "witte veder", een edele indiaan als vriend.

Het leven was simpel. De wereld bestond uit gewone mensen, schurken of helden.

Mijn techniek van lezen was simpel.

Je haalde je schemerlampje van de muur, gooide een deken over je hoofd en las tot je ogen niet meer open wilde blijven.

Het onder de dekens lezen was nodig, en de enige manier de lichtstreep onder je slaapkamerdeur te verbergen.

Je was immers al uren geleden naar bed gestuurd. En geacht je rust te nemen voor een volgende enerverende schooldag.

Een lichtstreep onder de deur zou jou stiekeme opblijven voor je ouders verraden.

En mijn moeder kon met haar teen slippertjes gemeen uithalen naar je billen.

Daarbij, het droeg bij aan de sfeer van de avontuurlijke boeken.

En een lichte voorkeur voor SM.

Het liefst ook had ik een indiaan als vriend.

Maar in Tilburg noord waren die moeilijk te vinden.

Op mijn hele school was er niet één.

Gertje van Gompel kwam er nog het dichtste bij in de buurt.

Een vroege aanval van acne had zijn gezicht lichtrood gekleurd.

En in de boeken van Arendsoog werden indianen roodhuiden genoemd.

Een witte veer werd dus uit een duif getrokken, en met die tussen een elastiek om het hoofd geklemd werd Gertje witte veder.

Hij moest wel met ontbloot bovenlijf.

Want indianen waren slecht half gekleed.

De acne liep slechts tot de hals dus de spierwitte buik verpeste wel een beetje het effect.

Gelukkig had meester Paridaans grote spuitflessen rode plakkaat verf in zijn lokaal.

Dus dat loste ook dat probleem op.

Gertjes torso werd rood gevingerverfd, en de avonturen konden beginnen.

De februari kou in het bos zorgde voor een mooie blending van het rood op Gertjes buik.

Maar hij zeurde over de temperatuur.

Uiteindelijk zijn we binnen maar dokter bibber gaan spelen.

Dat was makkelijk winnen, het duurde een uur of twee voor Gertje weer op temperatuur was.

Bij het naar bed gaan loop ik langs mijn zoons kamer.

Eén uur nachts een lichtstreep onder zijn kamerdeur.

Zou die..?

Schiermonikoog

Mijn vrouw is dit weekend met een vriendin naar Schiermonnikoog.
De instructies waren kort.
Veel plezier, en wacht even met je vriendinnen te bellen tot ik weer thuis ben.

Ik overleg met mijn jongste zoon.
Patat, pizza of pasta.?
Het wordt pasta, met iets minder groente en veel kip.

S' avonds wordt er gebinged.
Seizoen 2 van Mr. Mercedes en daarna de net opgehaalde Equalizer II.
Met full dolby surround ervaring zodat je de kogels achter je hoort inslaan.
Om 4 uur s'nachts crasht de laatste auto en gaat het beeld op zwart.
Op tafel lege chips verpakkingen en spare rib-botten als getuige.

Om 7 uur die ochtend springt er een kat op mijn buik.
Luid miauwend.
Ik mompel wat en maai met mijn arm de kat van het bed, maar die lijkt aan een elastiekje te zitten.
Eerst nog zachtjes daarna opdringerig.
Om kwart over zeven strooi ik op blote voeten wat eten in de voederbakjes en open het kattenluik naar buiten.
Een hele mannendag nog voor me.
Ik sla het scheren over. Toch niemand om met mijn baardhaar te prikken die dag, en duik de garage in.
Scheurende gitaren op de achtergrond, Creedence en Mayer martelen hun snaren.
Trillende verfpotjes op de plank.
Ik schuur het poppenbed gebruik van twee generaties peuters vlak en breng een nieuwe verflaag aan.
Kan Cato straks haar nieuwe pop in te slapen leggen.
Eén van de eindeloos grote stapel cadeautjes die ligt te wachten op zomaar geef momenten.
Een kat probeert voorzichtigjes een pootje te zetten op de pasgelakte bed bodem.
Ik klap hard in mijn handen en hij schiet door het klappende kattenluik weg.
Weer een crisis bezworen.
En genoeg gedaan voor vandaag.

Ver in de middag komt een gapende zoon naar beneden.
Het haar in orkaanstorm model.
"Is er nog?" Wijzend naar de resten van een kaasbroodje op de aanrecht.
"Vers gehaald" antwoord ik.
Patat vanavond, en drie films met "skieten, tieten en poliesie".
Top zegt ie, en gooit een extra plak kaas tussen het broodje.
Dat wordt de-toxen vanaf maandag.
Maar goed dat het maar één weekend is.
Even nieuwe spareribs halen.

Ministeck

Ik vond op zolder bij het opruimen een doos ministeck.

Ministeck werd in 1967 door de Duitser Helmut Gottwald ontwikkeld.
Het bestaat uit kleine gekleurde mozaïek steentjes die op een kunststof plaat gedrukt kunnen worden.
Je kon daar prachtige fantasie "kunstwerken" mee maken of uit een meegeleverd voorbeeld boekje meesterlijke kunstwerken na-prikken.
De steentjes zijn een centimeter groot, en een millimeter of 3 breed.
Voor een nachtwacht had je zo'n 24.382.722 steentjes nodig.
Geloof me ik heb ze geteld.
Het kon ook niet anders dan een Duitser zijn die het martelspeelgoed heeft bedacht.

Ergens rond mijn zesde levensjaar kreeg ik van een toen nog volledig bruin geschminkte Piet met Sinterklaas mijn eerste doos.
Een doos met daarin twee plastic bodemplaatjes en zes gekleurde zakjes met steentjes.
Er kwamen ook nog andere cadeaus ter tafel maar die heb ik verder niet gezien, ik was aan het ministecken.
Mijn eerst geprikte ministeck kunstwerkje was een mozaïekje van een paddenstoel.
Een rode, met witte stippen.
Op mijn twaalfde prikte ik da Vinci's Mona Lisa op een levensgrote ondergrond.
En in mijn pubertijd vooral veel mozaïeken van schaars geklede meisjes.
De hormonen, zult u begrijpen.
Ik werd als een zonderling gezien.
Die alleen maar de gehele dag bezig was met het steken van plastiek gekleurde steentjes.
De vaardigheid was ongekend.
Inmiddels was ik het twee dimensionale plastic bordjes steken ontstegen.
En ging begin jaren 80 in mijn geministeckte glitterpak de dansvloer op.
Om daarna op mijn geministeckte puch motorfiets naar huis te rijden.
Ik moest stoppen toen mijn ouders op een avond thuis kwamen door de nieuw geministekcte voordeur.
En op de bank hun in plastick steentjes opgebouwde evenbeeld zagen zitten.

Ik bracht zes maanden door in een sanatorium.
Het duurde een maand voordat ik stopte de boterhammen in blokjes tot figuurtjes te stapelen.
En nog eens een maand later kon ik ook de hagelslag onaangeroerd laten liggen.
Al bleef de neiging er een afbeelding van te herschikken jarenlang aanwezig.

Inmiddels gaat het goed.
Ik woon in een fijn huis waar alleen een mozaïek op de muur in de badkamer aanwezig is.
Niets bijzonders. Grijstinten vierkante steentjes in willekeurige volgorde door elkaar geprikt.
Maar in de winkel liggen de eerste pepernoten.
Gewoon verschillende tinten nootjes willekeurig door elkaar in een zak bij elkaar gemixt.
Willekeurig terwijl als je ze op een bepaalde manier naast elkaar zou leggen, of stapelen, er in kleurschakering een prachtig relief mee gemaakt zou kunnen worden.
Van een Schimmel of een troep pieten op een dak.
En wat je niet met een paar dozen m&m's of smartlies kunt maken.
Ja ministecken, een prachtige hobby.

Koekblik

Toen ik hem zag moest ik hem hebben.
Het koekblik van mijn Moeder.
Op een rommelmarkt lag het voor een paar euro tussen wat andere prullaria.
Precies dezelfde als van thuis.

We hadden thuis maar twee belangrijke blikken in huis.
Een langwerpige pickwick doos waarin knopen werden bewaard.
En de dagelijks gebruikte koektrommel.
De knopentrommel zat tot de rand gevuld.
Verzameld om een verloren knoop mee te herstellen.
Je kon er fijn mee spelen, en er zaten gouden knopen in van mijn vaders brandweerjas.
Dikke knopen met de afbeelding van een brandweerhelm erop.
Of het reliëf van een helm met een ladder.
Het was een schatkist, die je als piraat diende te bewaken.
Of afhankelijk van het spel van die dag, als ridder of soldaat.

Maar belangrijker was dat andere blik.
Die kwam op tafel bij koffie of thee.
En zat vol met spritsen, kokoskoeken of mariakaakjes.
Het deksel kwam los met een plofgeluid als je vingers onder de rand zette om het te lichten.
Waarmee de geur naar buiten kwam.
Je mocht er dan één uitnemen.
Waarna die rond ging rond tafel.
En sloot, tot het volgende koffiemoment.

Ik las laatst over de eigenaardigheden van Hollanders.
Een Griek die bijna zijn vinger verloor toen het deksel op de trommel ging bij een poging een tweede koekje te pakken.
Een oude dame die hem streng aankeek.
En snel de trommel opborg.

Ben de traditie verder in geen land tegengekomen.
Je krijgt een koekje op het schoteltje van je koffie.
Of er staat een schaal lekkers op tafel.
Waarvan je naar believen neemt.

Niet erg wasmachine bestendig, het koekblik van mijn Moeder.
De bloemen waren in een wasbeurt weg.
Ik zocht een dag of wat naar een nieuwe op het internet.
En vond er één in Friesland.
Hij is onderweg voor een tientje.
Ze kennen daar blijkbaar de echte waarde niet.

Nesteldrang 2.0

Nog zo'n beetje zes weken voor mijn dochter gaat bevallen.
Te ver bij haar ouders vandaan, is daar het wachten begonnen.
Alles is er op orde.
De kinderkamer, de eindeloze spullenboel die je nodig hebt om een baby te verzorgen.
Met checklisten, bevallingsboeken en in vele pagina's beschreven instructies hoe je een goed vader en moeder wordt.
Hier is de nesteldrang ook toegeslagen.
In oude fotoboeken wordt nog eens gekeken hoe dat ook weer was.?
Een huis met een baby.
De van Hestjes hebben een rijke fotocollectie.
Geen detail werd geschuwd. De vervangen poepluier is in zowel kleur als zwart wit vastgelegd.
En de cycli van slapen, drinken en slapen van mijn dochter als baby alleen al, bestaat uit drie dikke boeken.
Dat doorbladerend bracht ons al weer in de goede stemming.
Want er waren geen foto's van huilende baby's. (Yeh right)
De baby moet hier natuurlijk wel kunnen verblijven.
Als zijn moeder werken moet.

Een kleine verbouwing wordt dus opgestart.
De rommelkamer moet logeerkamer worden.
En dozen op zolder verwisselen met die van een verdieping lager.
Volwassen boeken naar boven. Kinderboeken naar beneden.
Annie MG krijgt weer een plekje. De verzameling Dik Bruna wordt aangevuld.
Nijntje bij Opa en Oma krijgt een ere plaats.
En Jip en Janneke staat klaar om voorgelezen te worden.
Een bedje moet in elkaar geschroefd.
Want er moet vooral veel gelogeerd worden.
Tot een jaar of achttien, want dan is de lol eraf.
En logeren ze toch liever op andere plekken.

Er moet ook weer een babybox in de kamer.
Een houten sta in de weg gevangenis waar baby's overdag in worden opgesloten.
Daar kunnen ze op hun rug liggend grijpen naar kleurig tingelende dingen boven hun hoofd.
Maar waar moet dat ding staan.?
Op de plaats van mijn bureau.
Dan gaat de grote kast weg. Kan er een boekenkast voor in de plaats.
Maar ja dan moet die andere kast ook ergens anders, en die muur......
En zo leid de zwangerschap van mijn dochter tot verdere verbouwing in dit huis.
Nesteldrang versie 2.0.
Minder heftig als de eerste, Maar zeker zo leuk.

Nog zes weekjes.

Lidl

Uiteindelijk vertrekt ook het Tropische klimaat weer uit Nederland.
Ik zet de potjes zilveruitjes en augurkjes weer terug in de koelkast en haal er mijn dekbed en kussen uit.
De muggen zijn er ook weer.
Gisteravond sloeg ik er twintig dood.
Een kolonie was zoemend langs de openstaande hor op zoek gegaan naar een goed doorbloed slachtoffer.
Die zat chips etend op de bank en bestond behalve uit een short volledig uit prikbaren delen.
Muggenbulten op oorlellen, oogleden vingers en voeten.
En een braille hoofd dat me ochtends aankijkt in de spiegel.

Mijn zoon had de vorige avond wat aardbeien geplukt.
Zijn lief had er wat van de supermarkt meegenomen.
Die kwamen van boer Bert. Grote vlezige glimmend rode aardbeien onder ideale omstandigheden geweekt.
Terwijl ik en mijn zoon de afgelopen weken met gieters en pompen de boel in leven probeerde te houden.
Met als resultaat rode ongelijke aardbeien verlopend van stoplicht rood naar diep bordeaux.
Die van Boer Bert smaakt prima.
Maar naast de rode Kamerikse variant waren ze zuur en waterig.
Die wonnen met vlag en wimpel van die van Boer Bert..
Wat het gieten de afgelopen maanden weer meer dan waard maakte.

En dan natuurlijk de laatste sperziebonen oogst.
Deze week geplukt op het randje van nog eetbaar.
Ik kreeg ze verwerkt in een saté bonen schotel geserveerd.
Ze smaakte fantastisch. Ik roemde de volle smaak. De knapperige groenheid en hoe gezond en onbespoten ze wel niet waren. Hoe duidelijk je dat toch wel proeven kon. Dat die bonen kwamen van eigen tuin.
Ahum, ja... was het commentaar.
Deze zijn van de Lidl. 37 cent voor een halve kilo.
Die van jou was ik vergeten en bleken na een dagje droog te liggen niet erg fris meer te zijn.
Maar inderdaad ze zijn heerlijk.

Stresstest

De banken hebben een stresstest om te zien of ze tijdens een plotselinge economische crisis voldoende veerkracht hebben te overleven.
Voor echtelijke relaties bestaan er ook verschillende tests.
Een belangrijke graadmeter om te zien of het relatie-technisch allemaal nog in orde is doet men via de jaarlijkse vakantie-trip test..
Hierbij wordt alleen gekeken naar het stressniveau tijdens de reis van en naar de bestemming.
We praten hier over een autovakantie waarbij één van de partner de route duid via een papieren ANWB wegenkaart.
Een echt representatieve test duurt de hele reis naar een verre bestemming en bij voorkeur nog onbekend land.
Het gaat meestal al bij Luik net over de grens mis.
Luik wordt in België aangegeven als Liege en voorbij Luik wenst men de Nederlandse taal te vervangen door de Franse.
Waar men in eigen land placht de borden VOOR een afslag te plaatsen, heeft men daar in het buitenland heel andere ideeën over.
Daar geeft men liever de juiste richting aan, voorbij de afslag.
Als men dan in landen als Zweden de plaatsnamen met streepjes door letters aanduid of zoals in Griekenland een ander alfabet gaat gebruiken, wordt het pas echt leuk.
Een wegopbreking of omleiding aangeduid in vloeiend Italiaans of Spaans vergen veel van de kaartlezer en chauffeur. En menig vakantie en huwelijk wordt reeds voor het bereiken van het Garda meer afgebroken.

Mocht je echter liever in de omgeving blijven zijn er andere middelen de relatie eens goed te testen.

Kies hiervoor bijvoorbeeld een kamer met verwarmingsleidingen, balkjes op het plafond en een licht scheve vloer.
Die zijn in Amsterdam bijvoorbeeld volop te vinden.
En ga deze kamer samen met je partner behangen.
Niet met een effen wit behangetjes, maar met een behangetje in leuk verspringend bloemetjes patroon dat in een volgende baan precies naadloos moet aansluiten.
Daarbij geld, hoe dunner het behang hoe beter de stresstest.
Net als bij autorijden verdeel je vervolgens de taken.
Eén van de partners knipt en plakt. En de ander brengt het behang aan op de muur.
Het heeft de voorkeur het behang aan te brengen op een tropische dag, met een minimale buitentemperatuur van 28 graden.
Maar binnen mag die temperatuur hoger liggen.
Dit verhoogt namelijk het tussentijds droogeffect van de opgebrachte lijm.
Opdracht is wel de behangbanen kaarsrecht aan te brengen op de enigszins scheve muur en uit lood staande deurposten.

Met genoegen kan ik melden dat we beide tests met vlag en wimpel hebben doorstaan.
De route test hebben we kunnen omzeilen door het gebruik van een handige tomtom.
En de behangtest hebben we gisteren succesvol afgerond bij het behangen van de babykamer van onze dochter en schoonzoon.
Het geplande etentje schoot er daarna wel bij in.
En ik slaap de komende periode op de bank.
Maar wel een zeldzaam mooi strak aangebracht behangetje op de kamer van onze kleindochter.

Erwtjes

Terwijl half Nederland op het strand de lelieblanke huid framboosrood aan het kleuren is ben ik de moestuin aan het redden.
Mijn pompje maakt overuren en sproeit verkoelend water over de aardappelen en cappucijners.
Ik schoffel wat, hark een perkje glad.
En het leven is mooi.

De doperwten kunnen geoogst.
Alleen als diepvriesgroente in de supermarkt te verkrijgen.
Of in de potjes van Hak. Gebroederlijk opgesloten achter glas.

Maar ik kweek mijn erwtjes zelf.
Want verse doperwten zijn een culinair festijn.
Niet in de laatste plaats om de moeite die je voor een maaltje moet doen.
Kijk HAK doet het simpel.
Ze sturen karrenvrachten ongepelde doperwten naar het Rif gebergte in Marokko.
Daar worden ze net als de garnalen door seizoensarbeiders ontdaan van hun peulen.
En komen ze vervolgend in zakken terug naar de fabrieken van HAK.
HAK ontdoet de erwten niet zelf van de peulen.
Oma HAK kon dat in haar eentje niet voorwerken.
Dat komt omdat een erwt zich niet zomaar van zijn peul laat ontdoen.
Je moet de peulen breken, peuteren knakken of schrapen.
Soms helpt het er een paar keer met je voeten op te stampen.
En je hebt een vuilniszak met peulen nodig om één klein schaaltje met erwtjes te vullen.
Dat vinden Nederlanders en oma HAK teveel en te lastig werk.
Dus besteden we het liever uit.
Ik dop echter liever mijn eigen boontjes.
Dus besteed een dag of twee aan het vullen van één schaaltje erwtjes.
Die worden met zorg die avond gekookt.
Een kwartiertje op 100 graden. Met een snufje zout..
Vervolgens opgediend op een ruim bord met een klontje boter.
Verder niets.

Nou ja, behalve dan een gebraden kippetje. Wat aardappeltjes van het frituur en een kropje sla met blikje mais voor de smaak.
Van HAK, die mais. Teveel werk die zelf te kweken.

Carillon

In mijn dorp staat een Kerk.
Niets vreemd want dat is in de meeste dorpen zo.
En ons dorp is er één als vele andere.
Ook deze kerk heeft een klokkentoren.
Aan de buitenkant een uurwijzer en van binnen een 35 klokken groot carillon waarvan enkele de tijd aanluiden.
Een melodietje voor de kwartieren, een slag voor de halve uren en voor elk heel uur een zware slag op de grote klok.
Zo weet je zelfs werkend in het veld of staand onder de douche hoe laat het is.
Op zondag luiden alle klokken twee maal die dag en roepen zo op tot gebed en gezang.
Gehoofd-dekseld in pak en jurk gaat men dan ter kerke, terwijl ik de auto was of het gras bemaai.
Ze is me iets te streng die kerk.
Binnen wordt gesproken over een god van hel en verdoemenis.
Terwijl die van mij zo streng niet is.
En snapt dat gras ook zondags groeit.

Het is in het reformatorisch dagblad dat gemeld werd dat mevrouw Blom 25 keer per jaar het prachtige Carillon in Kamerik bespeelde.
Mevrouw Blom had deze schone taak sinds 1951 op zich genomen.
Er vanuit gaand dat ze als jonge blom 20 jaar oud was toen ze daar mee begon moet ze dat zo'n 42 jaar hebben gedaan.
In 1993 overleed ze, en werd het carillon stil. Ze liet een huis na en 38.000 euro voor de verzorging van haar Katten.
De kerk kreeg niets, haar dieren alles.

Inmiddels is er een nieuwe beiaardier.
Die lijkt niets op de veelgeprezen vrouw Blom.
Deze bespeelt het carillon op zomerse zaterdagen. Goed te beluisteren in de tuin.
De klokken worden geroemd om de absolute tonen c2 - d2 - e2 - met chromatisch c5 die aangesloten zijn aan een klavier.
Maar daar is bij het bespelen door de nieuwe beiaardier weinig van te bemerken.
Het in willekeurige volgorde aanslaan van klaviertoetsen en pedalen lijken nog het meest op een achterstevoren gedraaide versie van een Ramstein klassieker.
Maar dan in feeërieke c2 - d2- en e2 tonen.
Het zijn de spaarzame momenten dat er gestopt wordt met beieren dat ik weer in god geloof, en hem dank voor de stilte.
Bij langdurige bespeling voel ik de hel en verdoemenis die men zondags binnen preekt.
En wens ik iemand al dan niet vastgegrepen aan het klokkenspel de toren uit te werpen.
Vandaag is mijn dochter er.
Zij wenst pannenkoeken.
En ik weiger niets aan zwangere vrouwen.
Ik ga bakken in de keuken.
De geur van eieren spek en versgebakken koeken vult het huis.
Ze zijn beroemd mijn pannenkoeken.
Een anorexia patiënt die nauwelijks wat woog ging na een weekje van mijn pannenkoeken dieet genezen naar huis.
Ze moest per rolstoel vervoerd, want haar spillebeentjes konden de honderdtien kilo nieuw gewicht nog niet dragen.
Het is ook spaarzaam dat ik mijn pannenkoek bak kunsten vertoon.
Al ben ik met een vinger te lijmen door kinderen en dochters.
Het is vanwege de vreetzucht die ze opwekken.
Er zijn er nooit genoeg, en soms sta ik bij het ochtendgloren nog te bakken.
Daar is vandaag geen sprake van.
Ik stop bij de tweede honderd.
Tenslotte wil ik mijn kleindochter in wording nog niet overvoeren.
Al weet ik wat die straks eten wil.
Op bezoek bij opa en oma.

Moestuin

Opa's horen een moestuin te hebben.
Om boontjes te zien groeien.
Oma even te ontwijken.
En om aan kleinkinderen te laten zien.
Die mogen daar hun mond volproppen met zelfgeplukte aardbeien.
En kliedernat worden met hun gietertje bij de sloot.

Een uit de grond getrokken wortel smaakt ook lekkerder dan die van de Albert Heijn.
En net geplukte erwtjes zijn een feest voor het gehemelte.
De met zorg gekweekte sla in weken gekoesterd en begoten ligt ook bij de groenteman.
Voor een kwartje.
Daar kocht ik ook de plantjes voor in.
Dus bedrijfseconomisch schiet het niet op.
Kom je om in de bonen, die allemaal tegelijkertijd zijn gerijpt.
Kosten ze bij de super veertig kilo voor de prijs van een zakje zaad.
Wel zit de hele familie, kennissen en in wanhoop wildvreemde aangeklampte voorbijgangers weken te eten van jou sperziebonen.
Of erwtjes te doppen in de tuin.
Want als het oogstseizoen er is dan komt alles in bergen tegelijkertijd.

Water geven is ook een drama.
Eindeloos met gietertjes lopen vanaf de sloot.
Zou je op je gazonnetjes in de hangmat kunnen liggen, moet je de planten redden van een dorstige dood.
Daar heeft het onkruid meestal geen last van.
Dat groeit onder alle omstandigheden.
Bij aanhoudend lange droogte. Of weken lange moessons.
Onkruid groeit altijd.
En vooral heel weelderig.
Bij voorkeur tussen in rijen gezaaid en gepoot plantgoed.

Ze zijn precies te herkennen de opa's die een moestuin hebben.
Ze lopen met vale plekken op de knieën, en grond onder de nagels.
Met hun onwrikbaar optimisme komt alles altijd goed.
De kalende kruin is rood, want een petje is voor gekke Amerikanen en voorzichtiger mensen.
Een ook nog eens slimme opa met smaak herken je aan wat hij plant op de moestuin.
Daar zit namelijk nooit groene kool bij.
Dat lokt alleen maar lelijke mensen en bijziende konijnen.
En kun je beter met het onkruid onderschoffelen.
Het is eigenlijk best veel werk zo'n moestuin.
Je schoffelt je een ongeluk. Loopt de halve zomer te zeulen met gieters.
En werkt je te pletter voor een maaltje kromme wortelen.
Dus waar doen al die opa's dat voor.?
Gewoon voor één keer dat foto moment.

Weteringloop

Ons dorp heeft maar twee uitgangswegen.
Eén aan de rechterkant van het water, en een andere aan de linkerkant van het water.
Dit gaat op voor elke kant die je het dorp maar uit of in wilt gaan.
Vele jaren terug werd er in ons dorp een jaarlijkse wielerronde georganiseerd.
De beroemde "Ronde van Kamerik".
Dan kwamen veertienduizend toeschouwers kijken hoe Zoetemelk of Kneteman hun rondjes langs het water afwerkte.
En was er geen uitgang meer van en naar het dorp.
Aan beide kanten van het water werd gefietst en aan de uitgang bij de hoofdweg stond de jagersfanfare als een groen geüniformeerd blok met blinkende instrumenten alle verkeer trompetterend tegen te houden.
Daar achter een frietkraam met frituuroven van de plaatselijke frituurovenfabriek met kroketten en bitterballen.
Opbrengst voor sponsering van de renners.
De jaarlijkse wielerronde is al jaren ter ziele.
De profs waren niet meer te bekostigen met de sponsoring van de plaatselijke frituurovenfabriek en de vivo supermarkt.
Dus werd naar een alternatief gezocht.
En sinds een jaar of tien is er de jaarlijks Weteringloop.
De kans voor lokale inwoners zich te meten in een hardloopwedstrijd over 5, 10 en 15 km.
Met natuurlijk eerst de wedstrijd voor de kinderen.
Die rennen 750 meter met langszij in hetzelfde tempo de vaders en moeders.
Buitengewoon leuk om te zien en in gedachten zie ik al een opa in fluoriderend trainingspak met zijn Amsterdamse kleindochter naar de finish rennen.
Afstand houden aan de kant dus.

Daarna beginnen de recreanten aan hun wedstrijd.
De mannen en vrouwen in spiksplinternieuw lycra gestoken moet je het meest in de gaten houden.
Ze zijn vaak van middelbare leeftijd en hebben ontdekt dat Lycra met de wisselende buikomvang mee-rekt.
In hun hoofd zijn ze nog 22 dus ze hebben zich massaal ingeschreven voor de verste afstand.
Ergens rond de tien kilometer begint de loper spijt te krijgen en merkt men dat lycra slecht vocht afvoert.
Vijftien kilometer blijkt ook een takke eind eind rennen te zijn.
Het is dan ook niet altijd elegant hoe men strompelend en harkend aangemoedigd de finish over komt.
Maar wel goed voor het ego van de lopers en de toeschouwer.
Voor de lopers omdat ze het toch maar mooi gehaald hebben.
En voor de toeschouwers die niet aan die gekkigheid heeft mee te hoeven doen. Met daarnaast de wijze levensles, ver weg te blijven van het dragen van rekbare glimstof.
Mijn goede vriend Patrick en zijn vriendin (welke hij na vijftien jaar nog steeds niet ten huwelijk heeft gevraagd, terwijl een bruidsboeket gratis door mij ter beschikking is gesteld) liepen ook mee.
De fietsen gestald bij mijn voordeur.
Onder de bagagedrager had ik vast een briefje gestopt (koud bier hier binnen) om vervolgens naar de finish te gaan kijken.
Hoewel van middelbare leeftijd had hij gekozen voor de afstand van vijf kilometer.
Zijn vriendin was pas sinds enkele maanden begonnen met hardlopen.
Maar ik stond te wachten bij de finish van de verste afstand. 

In de tuin aan het bier verteld hij me dat ze Mamil genoemd werden.
De peper en zout of grijs behaarde snelwandelaars.
Middle aged men in Lycra.
Soms verteld een woord al een verhaal.

Frees

Het hebben van een moestuin is geen pretje.
Zeker, in de winter is het prettig uitkijken over de overwoekerde vlaktes.
Maar zo gauw de vorst het land uit is moet de komst van het voorjaar voorbereid worden.
Je ziet oude mannen met een spade over de schouder richting tuin vertrekken.
Ze krommen de rug, spuwen in de handen en spitten meter voor meter de begroeide onkruidvlaktes om tot plantbare aarde.
Ook ik moest eraan beginnen.
De dooi was ingezet. Mijn zompige laarzen lieten voetstap poeltjes achter tussen de verpieterde spruitstammetjes en bruingevroren boerenkoolstronken.
Mijn spade draaide zuigende modder om in een poging de groene kant onder de aarde te krijgen.
Inspannend werk voor een kantoorklerk met enkel eelt op de vingertoppen.
Elke 5 minuten ruste ik even leunend op de steel, uitkijkend over alle andere reeds omgewoelde tuintjes.
Dat moest makkelijker kunnen.

Voordeel van op het platteland wonen is dat er veel plattelanders wonen.
Mannen die tractoren in hun schuurtje hebben staan. En hun gazonnetjes zittend op combines maaien.
Eén van mijn zoons vrienden had op de boerderij nog een grondfrees staan.
Ronddraaiende spitmessen op een motorische handploeg uit 1954.
Hij was wat stoffig maar een uitdaging voor de sleutelende brommerjeugd het ding weer tot leven te wekken.
En eenmaal weer opgestart zou het mijn moestuin in een uurtje omgewoeld hebben tot plantakker.

Een aanhanger bracht de van touwtjes en tie-Wraps voorziene grondfrees naar mijn moestuintje.
De carburateur was afkomstig van een grasmaaier die vastgeschroefd zat aan een spruitstuk van een brommer.
En zo waren er nog enkele originele onderdelen creatief vervangen met beschikbaar ander materiaal.
Het trekkoord van de startmotor werd uit mijn handen getrokken, er kwam een steekvlam uit de motor en de frees bewoog een meter omgeploegde aarde naar voren om vervolgens af te slaan.
Er werd links en rechts wat bijgesteld. Opnieuw gestart en bijgesteld.
En inmiddels waren er al twee vierkante meter omgeploegd.
De truuk was de duim op het gaspedaal te houden. Je hakken diep in de aarde te zetten en je verzettend voort te laten trekken.
De machine los laten zou betekenen dat het apparaat twaalf moestuintjes verder slechts door een in de weg staand gebouw gestopt zou worden.
Met alles achter zich omgeploegd.
We kregen er aardigheid in.
Met aan elk handvat een zich schrap zettend manspersoon was de moestuin in een uurtje omgeploegd.

Maar de jongens wilde nog even doorgaan.
Want was de tuin van Buurvrouw van de Ende ook niet aan een opknapbeurt toe?
En eigenlijk moest het plaatselijke voetbalveld nodig voorzien van een nieuwe grasmat.

Gezien de toename dit jaar van het aantal plantbare percelen.
Worden komend seizoen in en rond het dorp weer veel nieuwe moestuiniers verwacht.

Donorcodicil

Mocht ik de 118 jaar niet halen.

En plots bij het nuttigen van mijn zesde Febo kroketje met een stil hart in elkaar zakken.

Dan mag men (liefst nog wel na controle of het hart wel echt stil is blijven staan) al mijn organen aan andere geven.

Aan dunne mensen offer ik graag wat buikvet op.

Doe gerust, er is genoeg.

Mijn ogen willen best nog met een frisse blik van een ander kijken.

En de oren luisteren graag naar nieuwe geluiden.

Zolang het maar geen Frans Bauer is.

Mijn lever verdraag nog best een biertje.

Het heeft daarvan nooit teveel gehad.

Wilde je graag één vinger, dan neem gerust de hele hand.

Het hart staat stil. Dus laat dat zitten.

Als was het nooit echt gebroken geweest.

Voor de rest deel uit waar behoefte aan is.

Maar laat wat nutteloos is zitten.

Laat de longen zuivere adem zuigen.

Maar pas wel op voor mijn kippenvel.

Kan zomaar chronisch blijven zitten bij een leuke meisjes lach, mooie muziek of spelende kinderen.

Geef mijn knieën aan iemand met x benen.

Lopen die eindelijk in een leven eens recht.

Bij deze dus.

Mijn donorcodicil

Genen

Overal in de media wordt je geconfronteerd met de president met "my little pony" haar.
Van de week verklaarde een arts dat het dagelijks nuttigen van hamburgers, cola en donuts bij de tuitlippig gekozen heerser geen schade hadden aangericht.
De dokter las van een papiertje op dat de 71 jarige Trumpert in blakende gezondheid verkeerde en makkelijk een tweede ambtstermijn zou kunnen vervullen.

Hoe dat kwam.? Vroeg men de arts.
Door zijn uitzonderlijk goede genen.

Dus ben ik die van mij eens nagegaan.
Mijn 87 jarige tante stopte een paar jaar geleden met roken.
Het pakje per dag was wellicht slecht voor de gezondheid. En om toekomstige klachten te voorkomen stopte ze cold turkey van de ene op de andere dag met die gewoonte..
Ook mijn moeder houd van een drankje en een sigaretje.
Ze doet haar dagelijkse boodschapjes op de fiets of lopend.
Liefst alleen.
Maar er is verder ook geen mens met gezond verstand die een wandeling met mijn zevenenzeuventig jarige moeder aandurft.
Na een minuut of 10 zie je een stipje aan de horizon wenken om op te schieten, terwijl jij hijgend naar adem staat te snakken door het moordend tempo waarin gewinkeld wordt.
Ook de overige familie verkeerd in blakende gezondheid en houd van de dingen die heerlijk maar slecht voor je zijn.
De enige gezondheidsbedreigingen daar zijn het handgemeen tijdens een spelletje kaarten.
Zwaardgevechten met wandelstokken over een verkeerd gespeelde kaart kan er behoorlijk uit de hand lopen.
Die helft van mijn genen zit dus wel goed.

De andere helft is gissen.
Ik heb tenslotte mijn vader maar zes jaar gekend.
En hij is een aantal jaar geleden op 74 jarige leeftijd overleden.
Dus dat is zorgelijk voor iemand die graag 118 wil worden.
En wil overlijden zoals het hoort.
Met een hartstilstand.
Op 117 jarige leeftijd. Vanuit een herstellend ziekbed.
Met wapperend open achterkant van het operatieschort.
Wandelend op de Kalverstraat.
Bijtend in een warme vleeskroket van de Febo.

Met uitzonderlijk goede genen.

Bijzondere verrichtingen

Er is enige discussie.
Het deze week door zoonlief opgehaalde plastic rijbewijs moet direct de volgende ochtend in praktijk worden gebruikt.
Even heen en weer naar zijn werk in Utrecht.
In zijn eentje, had hij zo bedacht.
Gelijk maar even de vuurdoop in pap en mams nieuwe auto.
Onderweg smalle eenbaans paadjes met links en rechts van de weg diepe poldersloten, en daarna even het gaspedaal in op de snelweg waar tegenwoordig 130 gereden mag worden.
En Pap... zegt mijn jongste zoon met serieus gezicht.
"Eigenlijk wel zo handig als je even een derde setje sleutels bij laat maken."
"Kan ik er gelijk mee weg als ik hem nodig heb."
"Zit er genoeg benzine in?"

Ik tel rustig tot tien.
En herhaal dit een aantal keren.

Zullen we eerst samen even een stukje gaan rijden, opper ik.
Kun je even wennen aan het formaat van de auto.
Scheelt me wellicht een paar buitenspiegels.
En kan ik onderweg eerste hulp verlenen bij ondersteboven gereden bejaarden, kinderen of huisdieren.

Onderweg stopt hij langs het water keurig om tegemoetkomend verkeer langs te laten gaan.
Houd zich bijna tenenkrommend precies aan de snelheid en parkeert de auto in een vloeiende beweging tussen twee andere auto's in.
De auto slaat één keer af bij een stoplicht.
Hij start de auto rustig opnieuw, steekt zijn hand even op als excuus voor het achterliggend verkeer, en vervolgt zijn weg.
De rit verloopt verder foutloos.

Zullen we nog wat belangrijke bijzondere verrichtingen doen?, vraag ik.
Even de drive in bij MC Donalds proberen.
Precies bij de spreekpaal stoppen. Het juiste knopje gebruiken voor het neerlaten van het raampje.
Tussen de paaltjes de auto perfect gepositioneerd neerzetten voor het afhaalruitje.
En dan met 1 hamburger geklemd tussen de lippen met één hand schakelend het parkeerterrein op rijden.

Een vlekje ketchup op zijn jas.
Voor de rest.
Autosleutels komende maanden verbergen.

Wifi

Ik heb een nieuwe koelkast.
Op zich niet iets bijzonders zo gaan die dingen soms.
Zaken verslijten, er beginnen dingen te groeien aan de binnenkant.
Lampje ging niet meer uit bij het sluiten van de deur.
Waardoor je in de donkere keuken tussen de verlichte spleet de lasagne van gisteren nog kon zien staan.
En lasagne laten staan.
Dat gaat niet.
Dus zat je om 3 uur s'nachts op de ping te wachten van de ronddraaiende lasagne in de magnetron.

Hij is zilver de nieuwe koelkast.
En hij heeft wifi.
Spaghetti krijg ik dan geappt op mijn mobieltje tijdens het tandenpoetsen s'avonds.
Want mijn koelkast weet wat hij koelt.
En ik weet dat ik weer even naar beneden moet.
Want ook spaghetti kan niet achtergelaten voor het slapen gaan.
Is reuze handig dat wifi van de koelkast.
Ik kan de hele dag zien hoe hard het vriest in de vriezer en hoe koel de melk blijft.
Een speciale app is er door de fabrikant van de koelkast gemaakt.
Check ik even mijn koelkast op mijn werk.
Min 18 roep ik dan tegen mijn collega's.
En de melk is 4.
Altijd een spannend verhaal te vertellen dus.
En nooit om gespreksstof verlegen.
In de auto check ik nog even de temperatuur van mijn zilveren vriend.
En tijdens de grote boodschap op het toilet.
Mijn leven is eindelijk compleet.

Eindelijk een eind aan die dagelijks knagende onzekerheid.
Van zal de vriezer nog wel vriezen?
Of is de koelkast nog wel koel?
Wel vandaag even een stress momentje.
Want het internet lag eruit.
Dus de hele dag thuisgebleven om even te checken.
Elke 10 minuten even old skool met de hand, of hij nog wel koud genoeg van binnen was.
Kwam ik gelukkig nog wat pasta tegen.
Wat het gemis van draadloos weer wat verzachte.
Maar het moet niet te lang duren.
Kon ook al niet mijn broodtrommel online checken.
En of de stofzuiger nog wel zoog.
Moeten ze iets op verzinnen.
Misschien iets met bleutooth.
Dat werkt tenminste op mijn tandenborstel altijd.