Koekblik

Toen ik hem zag moest ik hem hebben.
Het koekblik van mijn Moeder.
Op een rommelmarkt lag het voor een paar euro tussen wat andere prullaria.
Precies dezelfde als van thuis.

We hadden thuis maar twee belangrijke blikken in huis.
Een langwerpige pickwick doos waarin knopen werden bewaard.
En de dagelijks gebruikte koektrommel.
De knopentrommel zat tot de rand gevuld.
Verzameld om een verloren knoop mee te herstellen.
Je kon er fijn mee spelen, en er zaten gouden knopen in van mijn vaders brandweerjas.
Dikke knopen met de afbeelding van een brandweerhelm erop.
Of het reliëf van een helm met een ladder.
Het was een schatkist, die je als piraat diende te bewaken.
Of afhankelijk van het spel van die dag, als ridder of soldaat.

Maar belangrijker was dat andere blik.
Die kwam op tafel bij koffie of thee.
En zat vol met spritsen, kokoskoeken of mariakaakjes.
Het deksel kwam los met een plofgeluid als je vingers onder de rand zette om het te lichten.
Waarmee de geur naar buiten kwam.
Je mocht er dan één uitnemen.
Waarna die rond ging rond tafel.
En sloot, tot het volgende koffiemoment.

Ik las laatst over de eigenaardigheden van Hollanders.
Een Griek die bijna zijn vinger verloor toen het deksel op de trommel ging bij een poging een tweede koekje te pakken.
Een oude dame die hem streng aankeek.
En snel de trommel opborg.

Ben de traditie verder in geen land tegengekomen.
Je krijgt een koekje op het schoteltje van je koffie.
Of er staat een schaal lekkers op tafel.
Waarvan je naar believen neemt.

Niet erg wasmachine bestendig, het koekblik van mijn Moeder.
De bloemen waren in een wasbeurt weg.
Ik zocht een dag of wat naar een nieuwe op het internet.
En vond er één in Friesland.
Hij is onderweg voor een tientje.
Ze kennen daar blijkbaar de echte waarde niet.