Hamertje tik

Elk jaar kwam die aan in de Pius Haven.
Eén van de geheimen van Sinterklaas.
Een rechtstreekse verbinding van Madrid naar het Tilburgse Wilhelminakanaal eindigend in een zijtak bij de haven.
De pakjesboot leek me wat klein voor de pakjesavond van alle Nederlandse kinderen.
Gertje van Gompel had vorig jaar op 5 december een complete elektrische trein gekregen.
Dat alleen al waren vijf kleurig ingepakte dozen.
Een wagon of vijftien achter een glimmend zwarte locomotief reden bij hem via de kamer door de gang naar de keuken.
Soms zette zijn moeder twee glazen ranja op een wagonnetje. Via de keuken werd de aanmaaklimonade dan zomaar naar je toe gebracht.
Ze deed er lekker veel siroop in, de moeder van Gertje.
Donker oranje limonade waar je de slierten siroop nog in zag zweven.
Ikzelf had op pakjesavond een hamertje tik setje gekregen.
Kleine koperkleurige spijkertjes die je met een bijhorend houten hamertje door een gekleurd blokje hout dreef.
Je hoefde niet eens hard te slaan. Met even doordrukken met je duim zaten ze ook vast op het meegeleverd kurken ondergrondje.
Het was meer een uitdaging de spijkertjes door een massief stuk hout te krijgen.
Het koste me meer dan een uur om een landschapje te hamertje tikken op alle keukenkastjes.
Bij gebrek aan gekleurde blokjes hout had ik er wat vormpjes in karton bij uitgeknipt.
De houten hamertje tik hamer had ik vervangen met de klauwhamer van mijn vader.
Tikte veel beter dan dat houten nep ding.
Als je ogen dichtkneep en door de haartjes van je ogen keek leek het net een heuvellandschap.
Er was ook wat relief onstaan door het tikken met de ijzeren hamer, wat het glooiend landschap effect behoorlijk vergrote.
Mijn ouders konden mijn creativiteit wat minder waarderen.
Het hamertje tik spel belande in de vuilnisbak.
Samen met mijn creativiteit.

Tijdens de intocht kwam een zwarte piet op me af.
Hij leek op tante Wilma.
Alleen was hij donkerbruin en had zwarte krulletjes.
Maar voor de rest. Precies tante Wilma.
Twee handen met pepernoten kreeg ik. Die ik bijna niet kon vasthouden.
Wist ook hoe ik heet die zwarte Piet.
Verbaasde me niks, Sinterklaas weet alles.

Dat jaar had ik mijn zinnen gezet op een nieuwe duif.
Ik had er eerst één in de schuur.
Maar op een dag was het hok leeg.
Weggevlogen zei mijn moeder, helemaal naar een kinderboerderij.
Was het toch wat gezelliger met al die andere duiven die daar al waren.
Nee bezoeken ging niet. Want die kinderboerderij was héél ver weg.
Zeker een dag fietsen wel.
En met die korte beentjes van mij misschien wel twee.
Dus schreef ik op mijn verlanglijstje "nieuwe duif".
Een hok had ik al, dus die hoefde er niet bij.
Maar ik kreeg LEGO.
Dat gaf niet, die stond op pagina acht van mijn verlanglijstje.
Met de plaatjes uit het speelgoedboekje erbij geplakt.
Is ook best een eind varen voor zo'n duif vanaf Spanje op zo'n pakjesboot.
En lastig in te pakken zonder hok.
Had ik er misschien toch bij moeten vragen.

Getrappel op het dak.
Mijn hoofd door het dakraam betrapte mijn vader met twee halve kokosnoten.
Via de ladder op het dak, met twee helften klippe-die-klap.
Bleek die niet echt te zijn.
En bleek opgebiecht tante Wilma geschminkt zwarte Piet te zijn.
Nee vanaf mij 20'ste werd Sinterklaas echt minder leuk.
Al blijft de drang aanwezig vanavond mijn schoen te zetten.