Krabbertje

Het is niet dat ik het me niet kan veroorloven hoor elektrisch.
Maar dat ik het gewoon niet echt scheren vind.
Ik heb ze ook echt wel geprobeerd. De ronddraaiende wieletjes van Philips waar als je een snor hebt de haren zo lekker gemeen in kunnen blijven steken.
Of de Braun met heen en weer vibrerend blad die stoppels rond de oren negeert tot ze uitgroeien tot paardenstaart.
Maar ik hou het gewoon liever bij nat.
Met een ijzeren krabbertje met vlijmscherpe mesjes die in een paar minuten de kin tot aaibaar glijbaan glad roetscht.
Lekker met veel dik geurend scheerschuim.
Uit de euroknaller spuitbus.
S ‘ochtens voor de spiegel vermomd als Kerstman met een krabbertje in twee minuten een fris geschoren hoofd.
En dan vers uit de fles, de kin en wangen, ruim besprenkelen met aftershave.
Alsof iemand je met de vlakke hand een aantal malen in het gezicht heeft geslagen, en in je oor schreeuwt om wakker te worden.
Liefst old spice, of iets zwaar geurend op basis van alcohol.
Heerlijk walmend naar het ontbijt. Waar men vader reeds aan hoorde ruiken.
Dan een boterham met knoflook en pindakaas.
En een salamiworst voor onderweg.
De deo vijf minuten voor vertrek langs torso, nek en oksels.
En voor het instappen in de trein wat Dolce en Gabbana achter de oren.
 
Gek genoeg, midden in de spits.
Altijd voldoende plaats in de trein.