Origami

Origami is de Japanse kunst van papier vouwen. Ori (Vouwen) en kami (papier)
Door een vel papier in verschillende hoekjes en slagjes te buigen en vouwen kun je de meest kunstzinnige elementen maken.
Elke Japaner is ermee groot gebracht.
Een handig zwerver in dat land weet dan ook met een kartonnen doos en een huishoudschaar in een handomdraai een vierkamer appartement met oprijlaan te vouwen. Overal aan het strand zie je Japanse moeders zonnehoedjes voor haar kinderen maken in vormen volgens de laatste haute couture. En zelfs complete wolkenkrabbers en kerncentrales worden in dit land uit ingenieus gevouwen rijstpapier opgebouwd.

Mijn vouwkunst heeft zich altijd beperkt tot het construeren van muizentrapjes. Een soort harmonica achtige constructie slechts bedoeld als bezigheidstherapie voor lastige kindertjes op kleuterschool en peuterspeelzaal.

Maar het is vakantie en we zagen op YouTube een filmpje waarin een kleuter laat zien hoe je in 6 minuten een kraanvogel maakt met een vierkant stuk papier.
Dat zag er leuk uit dus dat wilden wij ook kunnen.
 
De eerste drie stappen waren nog eenvoudig te volgen. Een vierkant vel dubbelslaan en punt naar punt brengen. Daarna ging het in een razend tempo verkeerd waarbij zelfs na vertraagd afspelen onze gevouwen kraanvogel meer leek op een geplette mus. Uiteraard lieten wij ons niet door een kleuter op de kop zitten en een verse riem papier werd uit de kast gehaald.
 
Het filmpje werd frame voor frame afgespeeld om de geheimzinnige handelingen van het kind te kunnen volgen. De prullenbak vulde zich langzaam met kraanvogels zonder hals of vleugels of voorwerpen die met de beste wil van de wereld niet aan een papieren dier zouden kunnen toebehoren.
Pas rond het avondeten was er de vreugde van een gelukt exemplaar. Het van zwart papier gevouwen dier leek precies op het door het YouTube kind geconstrueerd exemplaar.
En na een uurtje open en dicht vouwende flappen stond er een evenzo goed gelukt wit exemplaar naast.
 
Hulde vreugde, drank, taart en polonaise door de keuken.
Op naar les twee, een origami olifant.

Nieuwe muis

Eindelijk de nieuwe computer muis uitgepakt.
Hij lag al sinds mijn verjaardag te wachten om aangesloten te worden. 

De muis is verpakt in een hard doorzichtig gegoten plastic.
Deze verpakking is ogenschijnlijk ontworpen door een aantal plichtgetrouwe vaders wiens kinderen de opleiding krankzinnigenzorg gevolgd hadden en tot voor het ontwerp nog zonder werk zaten.

Inmiddels afgestudeerd kunnen de zonen het werk niet meer aan. 
Bonkend aan de deur van de door hen beheerde klinieken staan met ongeopend gebutst verkreukeld, verbrand en van messteek voorziene verpakking, een verse wanhopig kwijlende meute patienten te wachten.
Smekend om de psychiatrische kliniek binnengelaten te mogen worden. 

Ikzelf heb de verpakking uiteindelijk na hard op de tafel slaan, scheurend met de tanden en vlijmscherpe schaar open weten te krijgen. Slissend en slechts gewond aan de duim en de wijsvinger blijkt de muis buitengewoon fantastisch te werken.

Rollend aan het wieltje schieten de schermen voor en door de monitor, en al bij zes keer klikken opend zich het gewenste programma. Naar links gaan betekend dat de cursor rechts naar boven gaat. En vice versa. Maar dat is een kwestie van wennen.
Ook verschijnen er, hoewel het toetsenbord niets van doen heeft met het functioneren van de muis, als vanzelf spontaan letters op het scherm.

Inmiddels vallen er ook wat letrs wg wardor d tkst wt vreemd o ht shrm kmt. En door woorden elkaar te staan.
Maar een kniesoor die een gegeven paard...

Fietssleutel

Fietssleutel kwijt.
De fiets wachtend op bevrijding in de garage.
Alle broekzakken uitgeplozen.
Kussens van de banken gehaald en onder en achter alle meubelstukken gekeken.
Kasten en lades uitgeplozen.

Geen sleutel te vinden.

Maar wacht.
Vanochtend gedouched.
Jawel, maar ook citroentjesfris niets in de badkamer gevonden.

En dan... een brainwave, want ik was toch afgelopen vrijdag met de auto naar mijn werk gegaan?.
Heb hem natuurlijk daar op mijn bureau laten liggen.

Maar de collega's herinnerden mij eraan dat ik vrijdag met de auto gekomen was.... omdat mijn fietssleutel kwijt was. 

De auto dan ook maar gelijk doorzocht.
En de ijskast, want daar heb ik ooit een glazen pot suiker en een gieter in gezet.

Zo doe ik in gedachten wel meer vreemds.
Maar nee, geen sleutel.
Kwam wel wat heerlijke hamplakken tegen. Om het zoeken wat te veraangenamen die maar gelijk soldaat gemaakt. 

Afijn... 2 dagen speuren gaan voorbij voordat ik dan toch maar vonkende de slijptol op het slot zet. Viel nog niet mee want prima gehard staal.
Maar na een stief kwartiertje hameren en slijpen viel het slot ter aarde.
Vies geworden van al dat vonkend geweld maar even snel een andere broek aangetrokken. 

Vers van de waslijn.

Met in de rechter achterzak een blinkend schoongewassen fietssleutel...

Weekje thuis

Mijn vrouw afgeleverd op Schiphol vanwaaruit ze met een vriendin een weekje Venetië gaat vieren. 

Ik blijf achter met mijn 2 jongens, en een instructie lijstje met: "dingen te doen als je verveeld en liever een kwast in je handen hebt". 

Om 10 uur sta ik in de supermarkt om de week "dragelijk" te maken. 
Liters cola voor de kinderen verdwjnen in mijn winkelwagentje, en wat donkere biertjes voor de man des huizes.
Chips in alle soorten en maten en ander verantwoord en gezond voedsel voor de komende week.

Dus pizza voorzien van vitaminerijke champignons en salami.
Spareribs met een soort biologische tomatenmarinade, kipkluifjes, bokworsten, salami en appeltaart voor de schijf van vijf.

Een ruim assortiment speelfilms in de categorie "skieten, tieten en polisie" is de afgelopen weken reeds verzameld, om met mijn zoons de lange avonden door te komen.

Instructies hoe de wasmachine werkt (achtergelaten op een zorgzaam briefje) worden strikt genegeerd. Alleen maar inefficient en onhandig om gekleurd en wit apart te houden.
Geen wonder dat het huishouden als zo'n opgave wordt gezien.

Multitaskend de frituur aan zetten de kip in de oven shuiven en de afwasmachine en droger op volle snelheid.

"Jongens onder dat zwart zit echt heel lekkere kip, gewoon een beetje afschrapen".

"Zeg pap.. hoort er schuim te komen uit die wasmachine."

De mouwen van mijn wollen trui stoppen bij de elleboog.
En deze week even met roze sokken naar mijn werk.

Truffel

Onze plaatselijke chocolaterie heet "de truffel".

Handgemaakte chocolade, handgedraaide slagroom truffels in melk of witte chocolade, licht bepoederd met cacao. 

Niet te lang op de tong laten liggen want ze hebben de neiging hierop te smelten.
Een aangename verrassing dus een doosje te mogen ontvangen met een assortiment van verschillende Michelin ster waardige chocolaatjes.
Om goede sier te maken gaf ik dit doosje weer door aan mijn vrouw. Een nog grotere chocolade verslaafde als ikzelf.
Het doosje werd met vreugde ontvangen en op de tafel gezet om bij de koffie aangebroken te worden.

Een welhaast onmenselijke inspanning het doosje niet gelijk aan te breken.
Diepe bewondering hiervoor.
Maar een juiste keuze want met koffie wellicht een nog betere smaak combinatie.

Op weg naar het koffieapparaat kwam ik nog net de hond tegen.
Schichtig kijkend, een leeg chocolade doosje in de bek. 

Koffie met Zaanse biscuitjes vanavond dus.
En een héél héél erg lege voerbak voor de hond.

Rijbewijs

Vanmiddag via sms het verlossende bericht dat zoon Pim zijn auto-examen heeft gehaald.

Net te laat om nog gebak mee te nemen wat trouwens onderweg toch tot ijstaart verworden zou zijn. Want het is klappertandend koud op de fiets vandaag.
Maar goed, een klein feestje vanavond dus.
Nu alleen nog de angst overwinnen om de autosleutels bij tijd en wijle af te staan.
De volgende dag met wapperend roze rijbewijs de eerste autorit.
Kom pap we gaan !!

Het energie zuinige autootje laat je voelen dat je leeft.
Heerlijk dat tintelende bloed dat door de aderen giert bij het met hoge snelheid naderen van een kruispunt.

Lekker hoor die hartslag die de adamsappel naar buiten probeert te duwen terwijl je balancerend langs de waterkant scheert terwijl de witte knokkels zich vast klemmen aan de zitting van de bank.
 
Vooral minzaam glimlachen terwijl je hem complimenteert met de beheersing van het bliksemsnelle voertuig.

Een klein schietgebedje voor de fietser die nietsvermoedend de gelijkvloerse kruising oversteekt.
En de rechtervoet bedwingen om niet in reflex mee te remmen.

Veilig teruggekeerd. Met zes keer achteruit in parkeren, ben ik me bewust van mijn eigen sterfelijkheid. 
Snel een kasteelbiertje opengetrokken.
Iets meer alcohol dan mijn normale palm bier, maar even noodzakelijk om mijn protesterend lichaam te kalmeren.

Morgen weer pap...?

Zeker jongen, zeker.

Valentijn

Kijk..
Leer mij de vrouwtjes kennen.
Dan kom je er niet mee weg op zo'n valentijn met een bossie rooie tulpen of een swarofsky armbandje. 
Dan moet je effe zwaar uitpakken. De flappe laten wapperen. 
Plastic pinne laten zingen.

Kon je ze vroeger nog in de zwijmel laten gaan van een Sanseveria of een bolcactus.
Heden ten dage moeten het een luxe spa weekend worde met heete kei-je op der rug en massages van van die swarzeneggers. 

Groot en glimme moet het om der nek en in der oren. Sjimmie Sjoetjes om de voete en Lowie Vutonnetjes om de schouwers.
Dus ik denk een leuk karretje voor de boodschappies.
Een lekker rooie 911, of een 500 tje voor de leuk.

Of een kek mobieltje met wat bling.

Bleek ze helemaal ondersteboven.
Van een sneetje pindakaas.
En de thee gebracht naar boven, met een vers geplukte madelief.

Snap ie dat nou?

Kampioenschappen hoesten

S'nachts wisselend op de bank of in bed, want in huis vindt dit jaar de nationale hoestwedstrijd plaats. 

Bedoeling van dit kampioenschap is zo lang en hard mogelijk een hoest aan te houden. Bijna flauwvallen vanwege zuurstofgebrek of happen naar adem scoort extra punten. 

De verscheidenheid aan tinten rood van het hoofd worden in de eindscore meegenomen. Een volledig gebrek aan kleur of Ferrari rood levert uiteraard de hoogste score op. 

Bedoeling is bij het hoesten het bovenste topje van de longen weg te blazen zodat een lang rauw gevoel de borstkas blijft beheersen.
Iedereen in huis doet mee want inmiddels heeft de door mij begonnen griep zich als een razend vuurtje binnen het gezin verspreid.

Helaas voor de rest van het deelnemersveld stond ik tot gisteren bovenaan in de competitie.

Om de wedstrijd nieuw elan te geven hebben we besloten de hoeveelheid snottebellen of gradaties groen hiervan ook mee te tellen.

Mijn oudste zoon wist hierop een prachtig glanzend felgroene bol uit het linker neusgat te presenteren.

Maar mijn jongste zoon wist dit vlak voor de finish nipt te verbeteren door met een rood doorlopen hoofd zowel bubbels naar buiten te blazen uit het linker neusgat, als een lange draad door het rechter neusgat weer naar binnen te snuiven.

Een prestatie die geen van ons wist te evenaren.
En daarmee was de winnaar bekend.

Sardinie

Sardinië is in alles Italiaans behalve het half Catalaanse Alghero waar je op sommige straten en pleinen nog het Cryuifiaanse Spaans kan horen spreken.
Een overblijfsel van de Spaanse bezetting van eeuwen geleden.

Maar ook daar tref je achter elke bar de ronkend pruttelende installatie voor de koffie aan.
 
Een bestelling van een cappuccino wordt door de bareigenaar met een kort ons kent ons knikje aangenomen, waarna hij begint te morrelen aan metertjes,buisjes en koperen ketels.

Stoom blazend, gorgelend, rochelen, spuwend als een astmatische hoestbui perst het apparaat vervolgens druppelend een smetteloos wit kopje vol.
Een langharig roodbruine koe wordt in een aanpandig kamertje door die grande mamma vakkundig gemolken. De melk wordt in een zilveren kannetje opgevangen gestoomd en in zwierige gebaren over de zojuist bereide koffie gegoten.

Het jengelende zoontje slaat vervolgens met een houten hamer onder een groen wit rode vlag wat cacaobonen tot poeder die door een zeefje poeder wolkend over het kopje worden uitgespreid.

Het kopje wordt vervolgens verwachtingsvol zonder koekje maar met een zakje bruine rietsuiker geserveerd.
Knijp genotvol de ogen bij de eerste slok even dicht.
De bareigenaar zou anders die nacht de slaap niet kunnen vatten en woelend en draaiend de stappen en het procede van die dag eindeloos voor zichzelf blijven herhalen.

Een luid bravissimo na het geledigde kopje heerlijk zuchtend terug te plaatsen maakt u voor de komende decennia een graag geziene gast.

Zo heeft elk land zijn wetenswaardigheden..

Rome

Italianen krijgen vanaf hun 12e levensjaar de mogelijkheid hun rijbewijs bij elkaar te sparen met kauwgom wikkels of met inlevering van vier doppen olijfolie.
Vanaf hun 18e levensjaar is zowiezo geen rijbewijs benodigd.
Slecht even een korte stoot op de claxon of een sumiere indruk wekken welke rijrichting gekozen gaat worden is voldoende.

De wit zwarte strepen op het wegdek zijn bedoeld om de toeristen te verzamelen bij het oversteken zodat men ze luid toeterend uit elkaar kan jagen.

Ik zag een fiatje 500 een Amerikaanse toerist met hoedje drie straten najagen.
Nou moet gezegd. Het was een ronduit belachelijk hoedje.

Voor vandaag staat een fietstocht door Rome gepland. De techniek is betrekkelijk simpel. Je gebruikt de stoep het zebrapad de éénrichtingsstraatjes en de invalide opgang voor als er auto's in de weg staan.
Je wringt je tussen bumpers door en wappert wat met je handen om ze vooral op het verkeerde been te zetten bij het aangeven van de richting.

Dan gierend van de pret over de kinderkopkopkopkopkopkopjes bergop of bergaf. Langs het paleis naar het Coloseum de Trevi fontein over pleinen en langs fonteinen.

Echt een top "Die hard with a vengeance" en "Raiders of the lost ark avontuur".
Eigenlijk zoals een dagje fietsen door Amsterdam.

Alleen dan zonder de te negeren stoplichten.

 

Kikker

Even luieren in de tuin

De kinderen van de buren zijn achter de schutting hun instrumentjes aan het testen.
Een blikken trommel en een soort van xylofoon. Er wordt ook luid bij gezongen.

Het houd de immer hinderlijke kauwen en tallentenjagers uit de buurt.

Wij zijn zelf ooit gestopt met speelgoed te geven dat geluid maakt.
Niet om het kindertalent de kop in te drukken, maar om niet de gehele dag paracetamolletjes te hoeven slikken tegen de snerpende hoofdpijn.

Het besluit is jaren geleden genomen na het geven van een elektronisch orgeltje aan onze peuter zoons. Een muziekinstrument dat bij indrukken van de dierentoetsen het geluid van een schaap, koe of aap liet horen.
Na dagen van niet uit te schakelen of zachter te zetten bonzende koppijn makende dierengeluiden, heb ik het orgeltje een aantal keren met de auto overreden om het tot zwijgen te brengen.
Dit tot ontzetting van de buren die een kermend schaap van onder de auto hoorde blaten. En mij met een satanisch grijns achter de autoruit heen en weer zagen rijden over het wegstervend gekerm.

Mijn vrouw kreeg voor haar verjaardag dit jaar een kabouter die licht geeft en een kikker die in het voorbijgaan kwaakt. Ik zag haar zelfden zo sprakeloos na het uitpakken van een cadeau.

Voor de vorm en de visite zette ik het keramieken paar ter decoratie bij onze vijver.



Inmiddels bij het vallen van de avond, ben ik op zoek naar een hamer.
Het constante gekwaak van de keramische kikker jaagt de katten in de gordijnen en de kabouter met het licht in zijn gezicht lijkt op een kruising van Freddie Kruger en Joost Zwaggerman.

Groene kool

Groene kool is geen groente.


Groene kool is iets, dat geef je aan langgestraften.
Het is gevangenisvoedsel voor mensen die zich zo erg misdragen hebben dat eenzame opsluiting met groene kool verplicht is.
Er zijn amper recidivisten.

In Zambia en Biafra gebruikt men groene kool om stenen op elkaar te lijmen.
Al is er nergens een graankorrel te vinden. Geen mens die het eten wil. Wel prima te gebruiken als cement dat spul. En naar het schijnt kun je er een leuke hanenkam op je hoofd mee boetseren.

Groene kool wordt gemaakt met een maizena papje.
Een soort van gefermenteerde babykots dat al wat vloeibaar is stevig maakt.
In combinatie met groene kool wordt het vanwege ontploffingsgevaar ver van open vuur gehouden.

Groene kool heeft de kleur van snot bij een aanhoudende verkoudheid, maar dan smerig smakend.
En niet tot balletjes te draaien.

Uit rode kool komen de prachtigste kinderen.
Uit groene kool worden slechts Joran van de Slootjes en Emiel Ratelbandjes geboren.
Het is een nutteloze groente, zonder smaak alleen geschikt voor lelijke konijnen.

Ik ben geen liefhebber van groene kool.
Godzijdank eten we spruitjes.

Olga

Vandaag een mailtje van Olga uit Rusland.
Olga is een alleenstaande vrouw "opzoek naar liefde en geluk en een man die mij begrijpen". 

Een foto van een knappe blondine aan een schrijftafel is toegevoegd. 
Nou had ik ook al een mailtje van Irma en van Anna die in soortgelijk krom nederlands probeerde contact met mij te zoeken. Blijkbaar werken ze in het zelfde kantoor want de bureaus en pennenset zijn identiek.

Wellicht zijn het zusjes want de foto van de ouders op het bureau is ook dezelfde.

Ik ben deze week niet op zoek naar een nieuwe liefde dus ik heb ze de emailadressen gestuurd van wat snelle managers.
Managers die mij al weken mailen en vragen hun enige handelsvertegenwoordigerin Nederland te worden.
Een mail van hen is meestal in een zelfde gebrekkig nederlands waarin ze honderd-duizenden euro's toezeggen die gewoon liggen te wachten op mijn bankrekeningnummer.

Ik denk zelf dat Olga, Irma en Anna het prima met ze gaat vinden.
En mocht het libido van de heren hen in de steek laten. Ik heb in dezelfde maibox genoeg adressen waar je voordelig blauwe pilletjes kunt kopen die ook dat probleem voor ze oplost.

Een goed gevoel weer een goede daad verricht te hebben.

Fiets

Een fiets in Amsterdam is een onontbeerlijk vervoermiddel. 

De Amsterdamse straten bestaan voornamelijk uit op elkaar wachtende auto's en volle parkeerplaatsen. Alleen een fiets of tram kan zich hierdoor nog enigszins bewegen. Tegen alle bomen, rekken en muren staan ze dan ook geparkeerd.

Eén van deze fietsen is die van mijn dochter. Maar het enige wat van deze fiets nog werkt is het dubbeldikke hangslot dat zorgt dat niemand anders als zijzelf er mee weg kan fietsen.
"Negentig euro, negentig euro pap, vraagt de fietsenmaker." zangerd ze door de telefoon over haar kapotte fiets. Dat kun je als verantwoordelijke vader natuurlijk niet over je kant laten gaan.
Geen punt kind, ik kom dat ding halen en repareer hem hier onmiddellijk. Tenslotte heb ik dertien jaar naast een fietsenmaker gewerkt, en vaak genoeg gezien hoe handig hij dat deed.

De fiets is van het merk Hollandia. En de merksticker is ongeveer het enige Nederlandse onderdeel op de fiets. De rest van het voertuig is gemaakt van een blikkerig metaal wat door vermoedelijk Taiwanese arbeiders vreugdeloos in elkaar gebogen en gehengst is tot de vorm van een fiets ontstond.

De trapas moet vervangen worden concludeer ik al snel na een grondig onderzoek.
En de ketting, die moet ook. De ketting nu is een bruinroestige op elkaar geoxideerde klont die ik losknip van de tandwielen.
De trapas moet eraf, maar de juiste sleutel ontbreekt.
Een waterpomptang rukt na een zesde poging bijna mijn vinger eraf en ik ram veilig de fiets in een hoek, eerst morgen maar een moersleutel halen die wel past.

Ik koop de volgende dag een ketting en een sleutel waarmee ik s ‘avonds handig de trapper en het tandwiel verwijder. De trapas blijft echter zitten, en na weer een poging met de waterpomptang een lichaamsdeel los te maken staak ik mijn pogingen. Eerst daar maar weer eens een passende stuk gereedschap voor halen bij de Halforts.
Die kennen mijn chinees Aziatisch gefabriceerde trapas niet, maar op internet vind ik voor 8 euro alsnog een passend stuk gereedschap.
De postbode brengt deze een paar dagen later langs en zowaar past het ding.
De moer schiet in razend tempo los. Maar een poging de andere kant los te maken strand weer op een niet passende sleutel. Ik zie in gedachten ergens in Taiwan in een fietsenfabriek een groep kleine mannetjes zich bescheuren bij het idee dat er ergens in Nederland straks iemand hun trapas moet gaan vervangen, hahaha met twee verskillende niet passende moeren aan elke kant.

De immer handige waterpomptang maakt een jaap in mijn vinger en ik stier ziedend de huiskamer in. Daar gaat iedereen opzij terwijl ik mijn jas pak om de grootste Engelse moer sleutel te kopen die ik kan vinden.
De past... (maar ja die past ook op alles)
Mooi ketting erom, en tien minuten later staat de fiets weer kittig trappend te glimmen in de schuur.
Als nieuw.

Een berichtje van mijn dochter.
Pap.... ik heb op Marktplaats een andere fiets gekocht.
Vijftig euro maar..
Dus geen stress, doe maar rustig aan, ik ben voorlopig gered.

Limburgse gastvrijheid

Mocht je ooit in een moment van ongebreidelde reislust Limburg willen bezoeken. En de Limburgse gastvrijheid willen ervaren.
Doe dan zeker Simpelveld eens aan.
Midden in het glooiende landschap ligt het pritoreske dorpje met zijn mergelstenen huisjes.

Lopende door de kobbelstenen straatjes loopt u zeker een markant
kromgetrokken Simpelvelder tegen het lijf die u onder zachte uitnodigende dwang zijn woonhuis in zal leiden. Daar dient u een kop Limbugse koffie te drinken die elke keer bijgeschonken voorzien wordt van een flink stuk Limburgse vlaai.
Ondertussen probeert u op de juiste momenten te knikken bij de onbegrijpelijk uitgesproken zinnen van u gastheer. U heeft geen idee waar het gesprek over gaat en wilt na het vijfde stuk opgediende rijstevlaai uw weg vervolgen.
Uw gastheer zal u echter niet laten vertrekken zonder u eerst voorzien te hebben van een voedzame maaltijd. "Dy stukse vloj kenste nie op leve". En u ziet in uw ooghoeken nog net een gans geslacht worden in de tuin.

Het bier komt op tafel."Ut Lemberg" klotst de gastheer met literpullen op tafel, en zet er een schaal braadworsen bij. U nipt uw glas maar een tweede pul wordt voor u neergezet. "Drenke", schalt de gastheer. En een schaal gebraden kippenpoten wordt naast de braadwordt neergezet. Na de hoofdmaaltijd. (Gevulde gans, aardappelpuree, zuurvlees, frieten en een desert van bosbessenbavaroise met opgeklopte room) volgt natuurlijk nog koffie met vlaai. En een "afzekkertje" voor het naar huis gaan.

Terwijl u probeert te doorgronden wat u zojuist overkomen is onderweg naar uw voertuig, is de kans groot dat u opnieuw een markant kromgetrokken simpelvelder tegenkomt die u onder zachte uitnodigende dwang zijn woonhuis in zal leiden....

Avondje alleen

Dag schat, ik eet vanavond met de meiden !!

Er staan aardappels en bloemkool voor jou en de jongens.

Een kort familieberaad met "de jongens" volgt om half zes.
Zou je bloemkool kunnen frituren.?
Weet je we snijden die aardappels gewoon tot Belgische patatten. En moffelen de bloemkool weg tussen de aardappelschillen.

Ik heb nog "hangover 3" liggen. En die gehakt balletjes zijn in stukjes lekker te snacken met wat satésaus, en onder het kijken gelijk te dippen met de wokkels en de chips.

Groente?
In Frankrijk krijg je patat op je brood. Is gewoon een groente hoor in dat land, dus dat is voorzien.
Nee vlees, we moeten nog vlees!!!!!!

Ik zag nog wat spareribs in de vriezer.
Twintig minuutjes in de oven, dus zo klaar.
Gewoon, bord op schoot. Filmpje op standje negen voor de surround sound ervaring, en vriendelijk knikken naar de fronsende buurvrouw.
 
Hoi schat, hoe we het gehad hebben ?
tsja het is behelpen hé. Maar we hebben nog wel een beetje honger.
Van de bloemkool hé. 
Vult zo slecht, maar wacht ik zet even de frituurpan aan.
 
Bitterballetje jongens?

Broodje van Kootje

Tenerife

Indien je als Nederlander genoeg hebt van de Canarische tapas, gefrituurde inktvisringen en platgeslagen kipfilet met vijgensaus.
Dan is er "Kootje".

Midden tussen de Canariërs gevestigd op Tenerife is het frietkot waar ome Ko nog persoonlijk de berenklauwen bakt.
Dit met uit de luidsprekers de keiharde muziek van manke Nelis, good old Andre Hazes of godbetert Dries Roelfink.

“No” hoor ik hem in zijn beste Engels zeggen, “no, a bitterball is a small kroketje, but then round”. De aangesproken Amerikaanse toerist knikt met onbegrepen gezicht en besteld dan maar een bearklaw with pindasauce.

Ko’s neef Willem rijd elke dag naar het vaste land in zijn Opel Manta GT om de volgende dag terug te keren met een kofferbak vol Hollandse bintjes.
In een achterkamertje bij het frietkot zitten 6 van ouderdom kromgetrokken omaatjes vervolgens de piepertjes tot puntige frietjes te versnijden.

Bintjes !, hij zweert erbij.
Maar dan wel uit Zweemsterzwaag (een klein gehucht in Friesland)
Daar woont een doofstom boertje dat nog bij dag en dauw met de hand de Zweemster bintjes plant en rooit. "En dat proef je hé".
Een piet (zo noemt hij de lokale Canarische inwoners) vraagt Aoli bij zijn balletje uit het jus, maar Aoli daar spuugt Ko op.
Nee kledders zelfgedraaide mayonaise van Barneveldse kippeneieren met Slochterse olie horen daar op.

“Ja” zegt ie vervolgens gemoedelijk “je probeert ze toch iets bij te brengen hier.
Patatje kapsalon, ze flikkeren der hier een liter olijfolie en een ananas overheen.
Nee der is nog wat ontwikkelingswerk te gaan”.
"Volgende week snert met worst" lees ik op het uithangbord.

Jammer dat ik dan al weer thuis ben.

Siep op stap

Siep is verdwenen.
 
Onze bruin zwart gevlakte lapjeskat (niet te verwarren met zijn zwart bruin gevlakte broer) besloot 2 dagen geleden de bloemtjes buiten te zetten en keerde niet meer terug.

Vleiend geroep en rammelende voederblikken hadden geen effect. Alleen onze andere huiskatten en wat rondzwervende buurtbewoners kwamen op het rammelend lokgeroep van kattenbrokjes af.
Maar Siep bleef weg.

Na 2 dagen zonder teken van leven begonnen we ons toch wat zorgen te maken.
Siep was nooit verder dan een halve dag of een gehoorafstand van de etensbak verwijderd.
Behalve eten, slapen en je de stuipen op het lijf jagen met een vers gevangen muis heeft het beest eigenlijk geen hobby's.
Liefst valt ie hinderlijk in slaap op een opengeslagen boek of een e-reader, want ook Siep gaat met zijn tijd mee. Of probeert beide knieen in slaap te brengen door er als een straalkacheltje stoicijns op in slaap te vallen.

Vamochtend werden we gewekt door een klagelijk miauwen vanaf de zolder. Een hevig verontwaardigde Siep sprong vanaf het geopende zolderluik naar beneden, keurde ons geen blik waardig, en ging direct op de voerderbak af naar beneden.
Daar schrokte hij wat kattevoer naar binnen, om verontwaardigd door het kattenluik naar buiten te paraderen.

Zo zie je maar weer waar de prioriteiten liggen.