Tweeënnegentig

Ook een tweeënnegentig jarige moet wel eens in bad.
En aangezien onze hond niet zelf meer de trap op en af kan moet ze in bad gedragen worden.
Verfomfaaid, geurend naar een regenachtige morgen in een dennenbos komt ze daar dan weer uit.
Schud de laatste spetters op de spiegel, de douchewand en alle verdere aanwezige en wil dan zo snel mogelijk weg.
Tot halverwege de trap waar ze blijft piepen tot iemand haar verder naar beneden helpt.
Vervolgens soezen op de bank. de vloer, de stoel.
Even liggen in de gang. Drentelen naar de aangestoken haard om daar verder te slapen, en dan wakker gemaakt worden voor het laatste uitlaatrondje.
En dat is nog best een eind lopen, die 400 meter rond de school. Dus gauw slapen tot de morgen komt.

Haar hoogtepunten van de dag zijn de gepland en ongeplande maaltijden.
De etensbak en wat daarin gaat, die kent ze zo onderhand wel.
Het zijn de onder tafel stiekem aangereikte restjes, ogenschijnlijk lege bordjes en onopgemerkte koekkruimels die haar alert houden.
Een al dan niet per ongeluk gevallen stuk peperkoek ontgaat haar ondanks de staar, en achteruitgaand gehoor nooit.
Het "ga je mee?" uitlaatsignaal moet een aantal malen geschreeuwd worden.
En het nieuwjaar vuurwerk is dit jaar volledig ongemerkt aan haar voorbijgegaan.
Wel bleef ze waakzaam dommelend hopen op een van tafel stuiterende oliebol.
Helaas, misschien volgend jaar op haar negenennegentigste.

Ik hoop van wel.