( Dienstplicht deel 3 )
Op de lagere school werd tijdens het speelkwartier mijn volle vaart gestopt door een Japans kinderhoofd.
Het Aziatische jongetje speelde onverstoorbaar verder maar mijn neus spoot bloed en was gebroken.
Gelukkig kwam juffrouw van Boeschoten toegeschoten met een propje wc papier en een pleister zodat ik snel weer verder spelen kon.
De jaren daarna groeide de breuk dicht tot een knobbel en stond het geheel wat scheef.
Ik vond het wel een soort van Bep van Klaveren en Mohamed Ali stoer.
En het kwam me later goed van pas.
Op de kazerne kwam de grote Duitsland oefening steeds dichterbij.
Ooit mijn moeder gek gezeurd om een typecursus te mogen doen kwam het behaalde typediploma me inmiddels goed van pas.
Het was me toen te doen om de prachtige typemachine.
Op elke toets een vrolijk gekleurd stickertje, en je kon er zelf brieven en verhalen mee typen.
Of zo'n FBI pasje mee maken, zoals op tv.
De bijbehorende lessen waren verschrikkelijk en toen ik na de tweede les wilde opgeven werd ik er aan mijn oren naar toe gesleept.
We hadden vrij simpele regels thuis. Je maakt af wat je begint. Desnoods onder dwang.
Hoe dan ook, toen er tijdens het appél gevraagd werd naar een type-vaardige soldaat, stak ik onmiddellijk mijn hand op.
Sindsdien tikte ik op kantoor bij de kapitein in 120 slagen per minuut de orders uit.
Ik wist daarom als eerste van de grote Duitsland oefening die eraan zat te komen.
En hoewel ervaren in het weglaten van mijn naam op de lijsten van veld en loopoefeningen, verwachte ik Duitsland niet te kunnen mijden.
Tenzij...
Een soldaat hoort natuurlijk fit te zijn en gezond van lijf en leden.
Een jaarlijks onderzoek op de Geneeskundige Dienst controleerde de gesteldheid van een ieder.
Meestal was het niet meer dan drie kniebuigingen een keer hoesten en een langgerekte AAAAAAAAAAAA met een stokje op je tong.
Maar dit keer beklaagde ik me over de stand van mijn neus.
Een lampje werd erbij gehaald en in een neusgat geschenen.
Oei hoorde ik zeggen. Dat kunnen we verhelpen. Man... dat moet je echt laten verhelpen.
Alle Jezus daar moet je echt wat aan laten doen.
Wauw, tering nou, echt… man. Doe er wat aan.
Als je wilt, vier weken en dan lig je in het Militair hospitaal.
Ik moest er even over denken.
En precies vier weken voor de Duitsland oefening was ik eruit.
We moesten het maar doen...
Over vier weken zei u toch...
Op de lagere school werd tijdens het speelkwartier mijn volle vaart gestopt door een Japans kinderhoofd.
Het Aziatische jongetje speelde onverstoorbaar verder maar mijn neus spoot bloed en was gebroken.
Gelukkig kwam juffrouw van Boeschoten toegeschoten met een propje wc papier en een pleister zodat ik snel weer verder spelen kon.
De jaren daarna groeide de breuk dicht tot een knobbel en stond het geheel wat scheef.
Ik vond het wel een soort van Bep van Klaveren en Mohamed Ali stoer.
En het kwam me later goed van pas.
Op de kazerne kwam de grote Duitsland oefening steeds dichterbij.
Ooit mijn moeder gek gezeurd om een typecursus te mogen doen kwam het behaalde typediploma me inmiddels goed van pas.
Het was me toen te doen om de prachtige typemachine.
Op elke toets een vrolijk gekleurd stickertje, en je kon er zelf brieven en verhalen mee typen.
Of zo'n FBI pasje mee maken, zoals op tv.
De bijbehorende lessen waren verschrikkelijk en toen ik na de tweede les wilde opgeven werd ik er aan mijn oren naar toe gesleept.
We hadden vrij simpele regels thuis. Je maakt af wat je begint. Desnoods onder dwang.
Hoe dan ook, toen er tijdens het appél gevraagd werd naar een type-vaardige soldaat, stak ik onmiddellijk mijn hand op.
Sindsdien tikte ik op kantoor bij de kapitein in 120 slagen per minuut de orders uit.
Ik wist daarom als eerste van de grote Duitsland oefening die eraan zat te komen.
En hoewel ervaren in het weglaten van mijn naam op de lijsten van veld en loopoefeningen, verwachte ik Duitsland niet te kunnen mijden.
Tenzij...
Een soldaat hoort natuurlijk fit te zijn en gezond van lijf en leden.
Een jaarlijks onderzoek op de Geneeskundige Dienst controleerde de gesteldheid van een ieder.
Meestal was het niet meer dan drie kniebuigingen een keer hoesten en een langgerekte AAAAAAAAAAAA met een stokje op je tong.
Maar dit keer beklaagde ik me over de stand van mijn neus.
Een lampje werd erbij gehaald en in een neusgat geschenen.
Oei hoorde ik zeggen. Dat kunnen we verhelpen. Man... dat moet je echt laten verhelpen.
Alle Jezus daar moet je echt wat aan laten doen.
Wauw, tering nou, echt… man. Doe er wat aan.
Als je wilt, vier weken en dan lig je in het Militair hospitaal.
Ik moest er even over denken.
En precies vier weken voor de Duitsland oefening was ik eruit.
We moesten het maar doen...
Over vier weken zei u toch...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten