Spencertje

Een spencer is een vreemd kledingstuk.
Het is een soort van mouwloze trui die je aantrekt over een overhemd.
Mogelijkerwijs heeft een mode-fetishist gedacht een trui op te leuken door er in een geile bui de mouwen af te knippen.
Of was er meer praktisch gedacht, net voldoende wol om het ding zonder mouwen af te maken.
Kan ook zijn dat een handelaar net als bij de ontwikkeling van de string bedacht hoe hij met zo weinig mogelijk stof een kledingstuk aan de man kon brengen.
 
Hoe dan ook.
Mijn moeder is gek op spencers.
Niet voor haarzelf.
Maar voor haar kinderen.
Al als baby werd ik een mouwloos rompertje gehesen en in een kinderwagen aan de wereld getoond.
De oeh's en aah's waren niet van de lucht als ik uit de kinderwagen in een geruit spencertje aan voorbijgangers werd getoond.

De kledingkeuze werd in je lagere schooljaren bepaald door je moeder.
Zij legde je kleren voor je klaar.
En ik had spencertjes in alle soorten en maten.
Met soms een bijpassende cravate om de nek daarbij.
De halve Winsor, de platte knoop en ander stropdas knopen beheerste ik al ver voor mijn strikdiploma.
Ik was ook het enige kind op de gehele lagere school die ze droeg.
Een aantal jaren gedragen roze spencertje met blauwe stropdas op het schoolplein kweekt karakter.
En bewonderaars.
Weinig oeh's en aah's als je in een roze glitter spencertje het schoolplein op komt lopen.
Laat ik het zo zeggen.
Churandy Martina's moeder op Curaçao hield ook van spencertjes.
En hij is nu de snelste Nederlander op de 100 meter.

Meisje konden over het algemeen een afwijkend kledinggedrag wel waarderen.
Jongens keken gelijk of ze de ruitjes op je spencer konden ingooien.
Maar ook de hipste meisjes hadden wat moeite met een roze glitterspencertje.
Het vreemd aankijken tegen jongens in glitterkleren veranderde pas na de introductie van de Disco Muziek.
En ik was soepel in de heupen van al dat geren over het schoolplein.
Bleek ik zoals zo vaak in mijn leven weer ver voor de geaccepteerde mode uit te lopen.

Vandaag is het kerst.
Mijn gedachte gaan uit naar het hoogtepunt van alle kerstvieringen.
Ik in mijn zussen aan een kerstdis met door mijn moeder bijpassende spencertjes uitgekozen.
In rood groen en geel.

Als eerbetoon vandaag..
Mijn kinderen in een foute kersttrui.
Mijn vrouw die niets verkeerds kan aantrekken.
En ik in mijn beste spencertje met glitterdas.
Voorzichtig uit de mottenballen gehaald, om pas volgende kerst opnieuw te worden aangetrokken.
Vandaag aan het kerstdiner bij mijn Moeder.

Laminaat

Dag 1  

Vrijgenomen om een weekje te klussen.
We wonen hier nu een tijdje.
En dat laat in jaren zijn sporen na.
In drift dichtgeslagen deuren butsten posten.
Een in overmoed omhooggeworpen pannenkoek hangt als stilleven aan een plafond.
En op strak gestuukte muren zijn nog de vage sporen te zien van intense spaghetti bolognese gevechten.
Een aantal weken geleden ging een emmer sop schuimend onder het laminaat.
Het droogde niet prettig op en laat het net als mijn haar, dansen bij het lopen.

De praxis heeft witsel in de aanbieding.
In emmers van 35 liter.
Met één streek super pannenkoek en bolognese dekkend.
In ral 9010, 9001 of 9016.
We kiezen de zonnebril benodigde 9001. Hemelpoortend wit en nemen er 26 pakketjes laminaat bij.
Die moeten deze week de huiskamer gaan metamorfosen.
Stroken houtgelijkend eiken grijs dat kleurt bij onze hoofden.
De komende negen dagen speel ik bouwvakker met bijpassen decollete.
Wijde broek die na drie dagen dubbel dekkend witsel als vanzelf uitgtrokken in een hoek blijft staan.
Op de radio uitgezonden smartlappen worden luidkeels meegezongen.
En elke vrouw wordt in het voorbijgaan nagefloten.
Allemaal, om elke vorm van voorkeur en daaruit voortvloeiende jaloezie uit te sluiten.
En dan na negen dagen bikkelen weer gewoon op kantoor aan het werk.
Weer even bijkomen bij mijn dagelijkse krantje en spelletje patience.

Dag 4

De lekkerste is flexa strak in de lak. De dampen daarvan laten je al verf strijkend vloeistofprojecties zien.
Mellow en high als een Vlaamse papagaai besluit je de wasmachine ook maar gelijk roze te lakken.

Cool denk je terwijl je een aantal blauwe sokken achter het ruitje rond ziet draaien.

En je verft het zeepbakje gebiologeerd gelijk mee strak in de lak.

Laminaat leg je strak op gelijkmatige afstand van de muur.
Die muur is in mijn geval negen meter lang en niet geheel waterpas. Een pak laminaat wordt in bochten gezaagd om de boel strak te krijgen. Het stroomsnoer wordt onderwijl gehalveerd en Ik zet een kroonsteentje naast de zes andere.
Vier uur later ben ik op de helft.

De tafel staat aan de zijkant dus de lampen hangen vrij.
Ik weet ze zeker twee keer te ontwijken. Van de week nieuwe halen. Mijn schedel bleek sterker.
Morgen de andere helft van de kamer. Veel hoekjes dus passen, meten en figuurzagen.
Een nieuwe voorraad kroonsteentjes ligt klaar.

Dag 7

Een week lang zagen, kloppen en schilderen.
De meeste dagen met alleen mijn muziekcollectie als gezelschap.
Schallende bejaardenrock over de weerkaatsende laminaat delen.
Moet wel behoorlijk inzetten om boven de zaagmachine uit te komen.
Maar so what, de buren zijn er toch niet.

Een zwerm mussen vliegt verschrikt weg en laat zich de gehele dag niet meer zien.
De kamer galmt lekker en in gedachten draaien er vier stoelen om bij een meegezongen klassieker.
Een poes vertrekt schielijk door het kattenluik de mussen achterna.

Ik klop op maat gemaakte lange vloerdelen in het ritme langs de keukenkastjes.
En zaag frustrerend bochtjes langs zigzaggende radiator leidingen.

De laatste dag wordt besteed aan het leggen van plinten en vullen van kasten.
Alle stoelen en tafels worden van nieuwe glijviltjes voorzien.
Ik schaats rondjes van 31,2 op mijn kousenvoeten over de glanzend nieuwe vloer.
Een dweil haalt het laatste zaagstof van de vloer.
Nog een fotootje van hoe het geworden is en....
klaar.

Het éénpersoonslid van de bond van huisvrouw keurt het werk goed.
En zelfs mijn jongste zoon vind het resultaat "wel gaan".
Ik streep "laminaat vloer leggen" van mijn lijstje.
En schrijf onderin, "deur schilderen" en "deurpost kamer" erbij.
Want stel je voor dat er niets meer op het lijstje staat.
Zo en nou even rust.
Maar daar hebben we vanaf maandag de betaalde arbeid weer voor.
Ik neem tenminste aan dat ze tijdens mijn afwezigheid daar ook alles van het lijstje hebben gestreept.

Zanzibar

Zanzibar.
Mijn dochter met haar vriend is er nu even op bezoek.
Een soort van city tripje naar de laatste regio in de index van de wereldatlas.
Enkel Zimbabwe volgt er na Zanzibar in het verre streken alfabet van de wereldstreken.
Maar in Zimbabwe schieten ze op dit moment nog met scherp op toeristen dus daar op vakantie gaan was geen optie.
De vakantie was eenvoudig geboekt.
Je zoekt op internet, prikt een bestemming en als je wilt zit je de volgende dag met een gepakte koffer in het vliegtuig.
Zo eenvoudig als je een vakantie boekt vind je tegenwoordig ook een nieuwe baan, nieuwe garderobe of een ander huis.
Je bekijkt voor een ander huis de plaatjes op funda.
Google earth de straat en de buurt in 3d en sluit via de bijgevoegde link de hypotheek af op je nieuwe huis.
Nog even een bezoekje voor een vergelijking van de online plaatjes met de werkelijk situatie.
En klaar.
Gemak dient de mens.

Als je op de sociale media laat weten dat je wel eens wat programmeert.
Of ooit je dagelijks werk op het internet gedeeld hebt. Dan krijg je op gezette tijden verzoeken van vreemde mensen die je een baan aanbieden.
De resource managers, job consultants, relatie managers en recruitment officers vechten dan om je aandacht.
Zij zijn de hele op zoek naar nieuw talent.
Enkele hardnekkige recruiters hebben via social media zelfs je telefoonnummer weten te bemachtigen en bellen je thuis.
Dat moet, want jij past precies binnen hun profiel. En ze hebben nou net die ene baan in de portefeuille die jij ambieert.
Ze Appen gewoon tijdens een vergadering op je werk of je nog wel blij bent met je huidige baan. En of het niet tijd word voor wat anders.
Ze hoeven je verder niet te spreken. Je bent via het interweb een open boek voor ze geworden.
En byzeway die auto die je laatst gekocht hebt. Die is bij hun in de lease voor jou echt wel een stukje groter.
Betekend ook dat je kunt stoppen met de dagelijkse krantenwijk voor de bekostiging van de studie van je kinderen.
En het bezoek aan de voedselbank hoeft na hun aanbod nog slechts eens per maand.
Kortom, je gaat er stukken op vooruit.
We "tinderen" zeg ik dan, en anders meld ik me wel op "grinder".
Waarmee ik gelijk aantoon echt alle sociale media aspecten te beheersen. 

Voor de generatie zonder internet is het behelpen.
Het is echt bijna ongelooflijk hoe die zich nog redden.
Mijn moeder leest bijvoorbeeld haar boeken nog van papier.
Ze swiped de pages door ze met de hand om te slaan.
Ik vroeg haar hoe dit dan in het donker moet zonder verlicht schermpje.
Ze antwoorde dat ze dan een lampje aan doet.
En dat een briefje tussen de bladzijdes zorgt dat ze de volgende dag weet waar ze gebleven is.
Primitief maar het werkt.
"Maar boodschappen dan?" Vroeg ik.
"Wie brengt je geappte appie boodschappen thuis? "
Ze vertelde dat ze in haar woonplaats nog winkels hebben waar je zelf dingen kunt halen.
En dat je die direct real-time kunt meenemen zonder bezorgkosten in een zelf meegebrachte boodschappentas.
Je betaald ze met een pinpas of met gekleurde briefjes die geld heten.
Vervoeren van de boodschappen doet ze op de fiets.

Ik melde dit direct op haar Facebook.
Het feit dat ze nog zelf op de fiets dagelijks haar boodschappen doet.
Een recruitment resource relatie consultant manager belde haar die avond met een aanbod voor een baan bij een pizza koeriersdienst.
Mijn moeder zei hem haar antwoord te laten weten via Hyves.

QR

Mijn ogen tranen.
De keel staat in brand.
"Lekker pap?" Vraagt mijn zoon terwijl hij een sliertje pasta naar binnen slurpt.
"Ja hoor jongen" fluister ik hees. "Alleen een beetje heet".
"Zat een pepertje bij, vond ik wat weinig dus nog een paar extra ertussendoor gesnipperd." legt hij smakkend uit.
"Maakt het verschil." gorgel ik vanonder de in mijn mond stromende kraan in de keuken.
"Ja ik dacht ik doe eens een echt mannenmaaltje."
"En er is genoeg."
"Nog een beetje?"
Ik schud nee. 

Moet nog een rekening betalen.
En dat wordt een heel gedoe zo zonder QR code.
Nummer van de rekening intikken, en dan ook nog het bedrag.
Nee dan liever zo'n handig vierkant blokje met zwarte stipjes.
Scheelt zo veel tijd.
Dankzij die fantastische ING.
Met hun fantastische app kun je met een gescande QR code betalen.
En dat scheelt zomaar 20 leestekens.
Twintig leestekens waarin je een speech zou kunnen schrijven.
Als ik de reclame moet geloven.
Of een klassieke hit schrijven als van Guus Meeuwis zijn "kedeng kedeng".
Wat zelf maar de helft van de 20 leestekens zijn.
En de genialiteit van Guusje alleen maar bevestigd.
Heb zelf al een zinnetje bedacht in 20 leestekens voor de ING.
"Ander marketingburo!"
Want ieder ander kan een betere reclame voor de ING verzinnen dan het huidige gedrocht.

Wel meer stompzinnigheid van die grote bedrijven de laatste tijd.
Gender neutrale kinderkleertjes bij de Hema.
Geen dames en heren meer van de Nederlandse spooromroeper.
En overal gender neutrale wc's.
Want vrouwen willen ook wel eens gebruik kunnen maken van het hangend urinoir.
En waarom zouden alleen dames het fris en schone gevoel van een gevleugeld maandverbandje mogen ervaren.
Ik ben al jaren om.

Moet wel die reclame van SIRE over "Laat jij je jongen nog wel jongen zijn" op de schop.

Weet ook niet of het er beter op wordt.
Al die kalende vrouwen met een bierbuik in het straatbeeld.
En bebaarde mannen op stiletto hakken bij de bushalte van lijn 5.
Ben ik toch van de oude stempel.

Ook omdat mijn vrouw meestal minder pepers pakt.
Ze er in een jurk fantastisch uitziet.
En haar sliertjes beter smaken.

Sportschool

Al jaren wordt ik door mijn naasten geadviseerd aan sport te gaan doen.
Want elk gezond mens moet daar wat aan doen.

Nu doe ik al best veel aan sport.
Ik volgde de ere en de eerste divisie op de voet.
Kijk tennis.
En volg de verrichtingen van de wielrenners op TV.
Maar er werd bedoeld dat ik zelf een sport moest gaan beoefenen.
En nee.
Darten werd daarbij niet beschouwd als geschikt.

Een goed idee zou zijn naar de sportschool te gaan.
Daar heb je allerlei apparaten waarmee je elk lichaam in de gewenste vorm kunt krijgen.
En dat leek me reuze handig. Apparaten die je voeten recht kunnen krijgen en je buik inkorten.
Liefst zonder teveel inspanning.
Maar dat lag toch anders.
Dat school gedeelte moet je bijvoorbeeld niet al te serieus nemen.
Ik nam trouw de 50 kilo halsters op de fiets van huis naar school.
En stak in mijn schooltas een trekveer en een springtouw.
Maar de bedoeling was dat je de daar aanwezige spullen zou gebruiken.
En die moesten daar ook blijven.
De aan de fiets meegesleepte trilplaat mocht dus niet mee.
En ook het op de bagagedrager vastgebonden krachtstation moest achter blijven.

Ze hebben er ook niet echt een juf of meester op de school.
En je krijgt geen proefwerken of toetsen.
Maar ze hebben wel veel rare leerlingen.
Bijna allemaal met een narcistisch trekje.
Ze staan zich de gehele dag in de spiegel te bekijken.
Want overal in de school staan spiegels.
Die laten gelijk je voor en je achterkant zien.
Wat niet altijd even prettig is.
Had ik met mijn voorkant vormen al een probleem.
Blijkt het aan de achterkant minstens zo erg te zijn.
Ja dan wil je wel een apparaat die dat even voor je oplost.
Maar tot nu lijkt die er op de sportschool nog niet te staan. 

Die leerlingen staan op school ook maar steeds in die spiegel hun spieren te spannen.
Sommige hebben zich daarbij nog ingesmeerd met bruine verf waardoor het lijkt alsof ze twintig jaar door de Sahara hebben moeten wandelen.
Met een paar hele zware tassen dan weliswaar, want ze hebben overal spierballen.
Houden ook wedstrijden wie de mooist gespierde billen heeft.
Of de nekkabels het leukst kan doen uitkomen.
Maar dat is pas in de zesde klas.
Eerst deze klas maar eens door zien te komen.

De gespierde vrouwen vind ik een beetje eng.
Bij een kennismaking geven ze handdruk die de meeste vingerkootjes breekt.
En ze kunnen in het christelijke zangkoor meedoen met de baritons.
Daarbij heb ik nog niet kunnen bedenken waarom je gespierde borsten zou willen hebben.
Je hoeft er tenslotte geen vastzittend jampot of augurk deksel mee los te draaien.

Weet niet of ik het volhoud.
De kantine verkoopt alleen maar groene sapjes.
Van geperste tarwe en courgettepulp.
Moet voor een bere-klauw met mayo een straat verder van de sportschool.
Waar ik al die andere huisvaders dan weer tegen kom.
Die ik zojuist nog in een trainingspak zag.
Op één of andere manier verbroederd dat.
En doe je toch weer aan sport omdat je praat over wat Ajax dit weekend gaat doen.
Bestel je een patatje oorlog, frikandel pinda, bere-klauw en een goulashkroket
Maar wel met een cola-LIGHT
We moeten tenslotte wel een beetje aan de lijn blijven denken..

Zweden

Een goed voorbereid mens telt voor twee.
 
Volgende week op vakantie naar Zweden.
Maar wat weet ik van Zweden.?
Ik weet dat veel kinderen er Tommy of Anika heten.
Paarden over het algemeen wit zijn met zwarte stippen.
En ze kunnen er aardig voetballen.
Wat verklaart waarom er zoveel voor Nederlandse clubs spelen.
Ze hebben echter geen verstand van voetballen.
Wat verklaart waarom er zoveel voor Nederlandse clubs spelen.
 
Ze betalen er in Kronen. Wat me tamelijk lastig lijkt.
Die dingen prikken in je zak en zijn eigenlijk alleen nuttig op hoofden van koningen en prinsessen.
Daarbij loop je toch constant om te reken hoeveel euro zo'n kroon nou is.
Wat me voor die mensen daar zelf ook lastig lijkt

Ze eten er elke ochtend knäckebröd en elke avond rosti rondjes.
Wat op een gegeven moment toch moet gaan vervelen.
Je wil ook wel eens een keer zoiets als gehaktballetjes in tomatensaus.

Haast iedereen werkt er in een meubelfabriek, want anders kun je niet heel Europa voorzien van handig in elkaar te zetten meubeltjes.
En op de radio is de hele dag alleen maar Abba muziek.
Wat eigenlijk al flutmuziek was toen het uitkwam.
Al was ik wel heimelijk verliefd op Agnhetha.
Maar toen d'r tijd eigenlijk op alles wat blond was.
Oh ja ze hebben een vrije huwelijksmoraal.
Want Agnetha was met Benny en toen met Bjorn en Frida ook.
Stond in de bladen, dus het is waar.

Bjorn Borg maakt er nu onderbroeken. (Er heten er blijkbaar ook veel Bjorn)
En die worden veel door jongens gedragen hier in Nederland.
Ik kan tenminste overal het merkrandje boven de bilspleet van de laaghangende spijkerbroeken zien uitsteken.
Dus daar gaat het na het tennissen ook best goed mee.

Ik ga er gewoon Zweedse televisie kijken en als ik het niet kan verstaan zet ik teletekst 888 aan voor de ondertiteling.
Top uitvinding van mijnheer Philips waar ze in de hele wereld plezier van hebben.
Wel moet er drank mee. Want een biertje kost er zes euro.
Dus die vakantie is met twaalf sixpacks aan de buren verkocht zo weer terug verdiend.
En voor de rest laat ik me enorm verassen.
Al zal dat wel meevallen.
 Ik weet eigenlijk best wel veel van Zweden.

Sashimi

De vakantie is er om kennis te maken met andere culturen en eetgewoontes.
Vandaag was de Japanse keuken aan de beurt.
Sinds kort is er een Japans restaurant in de buurt geopend en de van Hestjes wilde eens wat anders.

Een plaatsje werd gereserveerd.
En de menukaart bekeken,

De Japanse keuken bestaat voornamelijk uit visgerechten.
De door mijn zoon bestelde cheeseburger met uitjes stond dus helaas niet op het menu.
Ook zijn tweede keus van Friet, frikandel speciaal met een schaaltje appelmoes was niet voorradig.
 
Iets anders moest worden uitgezocht en uit de onbekende dingen lijst op de kaart werden een verassingbox Sashimi en een verassingsbox Tempura gekozen.
In de tussen tijd werd er op de tafel een fles zwarte vloeistof neergezet.
Die bleek niet te drinken, veel te zout. En bestemd te zijn voor over de sashimi of tempura dingen.

Een Japans biertje werd besteld en dat bleek verrassend veel te lijken op de groene flesje van mijnheer Heineken.

De verassingsbox bestond uit vakjes met daarin plakjes vis of buisjes opgerolde rijst met stukjes groente.
Twee vurenhoutenstokjes werden meegeleverd als eetgerei.
Die verklaarde waarom Japanse mensen zulke kleine slanke mensen zijn.
En altijd hongerig.
 
Je krijgt namelijk amper wat binnen met een vurenhouten satéprikker als mes en vork.
Het beste werkte het nog om een rolletje te spietsen op een stokje.
Maar de rijst en maiskorrels waren amper te prikken.
En rond een uur of 11 sluit het restaurant.
Terwijl in onze bakjes op tafel en rondom ons in een straal van anderhalve meter nog allerlei door stokjes gelanceerd voedsel lag.

Gelukkig was de MC Donald tot 12 uur open.
Hadden de van Hestjes toch mooi een dubbele cultuurdag.
Eén uit Japan en één uit Amerika.
En het is nog maar de eerste dag van de vakantie.

Eentakt

In Brabant waren de kleuterklassen groot.
Honderdtwintig peutertjes in een klas bij het begin van het schooljaar was geen uitzondering.
Het was wel een eis dat een maand na het begin van het schooljaar elke kleuter in de klas fietsen kon.
De ouders haalden dan een fietsje van zolder.
Gingen de drukke stad in, zette hun peuter op de fiets en gaven het een duwtje richting de drukke verkeersader.
Een maandje later was de klas dan tot een normaal hanteerbaar aantal leerlingen teruggebracht.
Je leerde dus al snel zelfstandig fietsen.
Een brommer probeerde je op je zestiende te bemachtigen.
Het was het enige hulpmiddel voorhanden een meisje te versieren.
Ikzelf heb na mijn zestiende verjaardag nog menig keer rondgefietst met een spel kaarten vastgezet op de spaken omdat ik het geld voor een Zundapp motorfietser niet bij elkaar kreeg.
Het kittige imitatie geluid van een eentaktmotor bij het rondtrappen van de pedalen had echter weinig succes bij de meisjes.
Achteraf gezien kon het ook de oranje brommer helm geweest zijn die ik erbij op zette. Die maakt je haar namelijk enorm plat.

Een fiets met hulpmotor bestond niet.
Hier in het midden van het land kom ik ze inmiddels overal tegen.
E-Bikes.
In Brabant zie je niet.
Het Darwinisme is daar nog sterk aanwezig.
Een passerende bejaarde op fiets met hulpmotor wordt daar in het voorbijgaan met zachte hand het kanaal ingeduwd.
Op een fiets verwacht men daar dat je zelfstandig de pedalen rond beweegt.
Er worden ook nog gewoon wielerwedstrijden georganiseerd voor honderdjarigen.
De hel van het zuiden. De beruchte afstand van Berkel-Enschot naar Tilburg Noord wordt elk jaar nog door een paar duizend honderdjarige deelnemers gereden.
De koers is zo'n 4,8 kilometer lang en duurt anderhalve dag.
Met name de muur van West eist elk jaar weer slachtoffers.
Het viaduct met een stijgingspercentage van 0,025 procent blijkt toch altijd weer een lastig te nemen hobbel in het parcours.
Maar de hoofdprijs drie klapzoenen van Tilburgs mooiste dochters, een maand lang tafeltje-dekje, een krat Schrobbelaer kruidenbitter en een museumjaarkaart voor een gratis bezoek aan het textielmuseum blijkt elk jaar weer een uitstekende motivator.
Dit jaar was de winnaar Willem van Esch.
De honderd-en-zes jarige deelnemer nam zijn prijs zittend op zijn Union fiets met terugtraprem in ontvangst.
Het lukte niet om af te stappen.
Na ontvangstnamen van drie klapzoenen van Tilburgs topmodel Kitje Oskam is hij met lichte hartklachten opgenomen in het ziekenhuis.

Vanochtend uit nostalgische overwegingen met twaalf wasknijpers mijn spaken voorzien van een spel kaarten.
Veel bekijks, maar fijne herinneringen komen naar boven terwijl ik door Kameriks polder fiets.
Een bejaarde dame op een omafiets zonder hulpmoter passeert me.
En even lijk ik weer thuis in Brabant.

Prinses

Vroeger vingen we ze met een emmer aan een touwtje.
Kikkers.

Het was in de tijd dat je nog korte broeken droeg en voor niets wat leefde angst had.
De grote groene waren het lastigst. Zo gauw je met je emmer in de buurt kwam konden ze alle kanten op gaan springen.
In tegenstelling tot de padden.
Een pad vangen was geen prestatie.
Het waren lelijke beesten die amper bewogen.
En dan die wratten.
Als beginnende puber een voorbode van de jeugdpuistjes plaag die nog komen zou.

Marieke die vanaf haar geboorte blind was en braille kon lezen zei dat ze eens een heel verhaal op de rug van een pad had gelezen.
Dat er op die pad zijn rug stond gebobbeld dat er een verborgen prinses in zat die tevoorschijn zou komen als je zijn rug zou likken.

Maar daar trapte we niet in.
Een ieder wist dat er alleen magie in de groene kikkers zat.
Prachtige prinsessen kwamen daar soms uit als je ze zoende.
Al waren er ook veel kikkers bij die kikker bleven.
Ze waren ook niet altijd mooi die prinsessen.
Soms kwam er een pedant lelijke prins uit gezoend.
Maar daar mocht Marieke dan verder mee kussen.
Die zag die lelijkheid toch niet.

Nog een hele tijd leuk gezoend met zo'n prinses uit een kikker.
Ze mocht ook mee naar huis voor een boterham.
Maar ja. Er blijft toch een beetje een slootjeslucht omheen hangen.
En mijn moeder vond ze niet fris..
Dus na een paar dagen heb ik haar maar teruggezet.

Zat er vanmiddag één op de rand van de vijver.
Magisch groen met zwarte stippen.
Maar het bleef een kikker zelfs na wat tongen.

Oudergesprek

Eén keer per jaar was er, waar nodig, een oudergesprek.
Je kreeg dan een briefje voor je moeder met een datum waarop ze op school verwacht werd.
Dat kon natuurlijk nooit veel goeds betekenen.
Andere kinderen kregen geen briefje mee en hun ouders mochten gewoon thuis blijven.
Dat briefje brandde in je broekzak op weg van school naar huis.
Je liet het gewoon in je zak zitten en het zou in de wasmachine vanzelf kwijt raken.
Maar je moeder maakte je zakken leeg voordat ze als was in de machine verdween.
Want soms zaten er knikkers of kiezels in.
En die rammelde in de trommel.
Dus na je "oh ja" vergeten, moest je vertellen waarom je dacht dat ze daar, op school, verwacht werd.
Kon zijn dat de juf de losgelaten kikkers niet waardeerde.
Terwijl je zolang bezig was geweest ze te verzamelen buiten de stad.
En ze zo leuk sprongen onder haar voeten op de stoel.
Wellicht was je afwezigheid opgevallen nadat je op de sportdag vanaf de sprintbaan doorgelopen was naar huis.
Je had net een nieuwe stapel strips van je neven gekregen.
En vond dat de hele weg rennen naar huis sportprestatie genoeg was.

Er werden stickers geplakt op de klas muur bij je naam als een kind goed gepresteerd had.
Maar je wist waar de juf ze kocht. En ze waren maar 5 cent voor een velletje met twintig stickers.
Het was haar niet ontgaan dat je de laatste tijd uitzonderlijk goed presteerde.
Al gebruikte ze eigenlijk voor de jongens cowboy stickers en voor meisjes die van Barbie.
Die bij jou naam waren voornamelijk van roze Matell meisjes.

Je bleef met samengeknepen billen wachten tot je moeder terug kwam van school.
In je hoofd alles nagaand wat je afgelopen tijd uitgespookt had.
"Hoe was het ?" vroeg je dan.
Waarop je moeder met haar hand over je kuif streek.
Niets over kikkers of stickers zei.
Maar hoe aardig je juf was.
En dat je makkelijk dit jaar over naar de volgende klas zou gaan.

Niemand die daarna iets kwaads over de juf zei.
Ze was ter plekke heilig verklaard.
En ik kreeg alleen nog cowboystickers.

Schoolrapport

Op de lagere school ging het al mis.
Het had te maken met de vakken.
Met name gedrag en vlijt waren moeilijk te sturen.
Stond er weer een opmerking onder over je werkethiek.
"Hard werken in de derde klas Hubér" stond er dan onder het rapport van mijn negende verjaardag.
Had je verdorie een 7,5 voor muzikale vorming en een 7 voor tekenen.
Alsof dat vanzelf ging.
Ik was meer van de liedjes van Supertramp en de jongens van Pink floyd.
Maar moest zingen over kleutertjes die op een hek zaten.
Dus die 7,5 was gewoon een top prestatie.
Die 7 voor tekenen, geef ik toe kon beter.
Maar ik was geïnspireerd door het abstracte action painten van Jackson Pollock.
En dat viel niet mee om dat binnen de lijntjes te doen.

In de derde klas moest ik vooral bij taal en rekenen volgens de meester "Hard blijven werken"

Maar mijn zes was verklaarbaar. Ik was smoor op Kitty Oskam.
Die zei nergens op te rekenen. Wat ik wellicht te letterlijk nam.

Op mijn tussenrapport van de vijfde klas prijkte een 5,5 voor zuiver schrijven.
Maar dat zou volgens de juf met "extra hard werken" op te lossen zijn.
Blijkbaar..
Het laatste rapport was het een zes.
Ze schreef mijn naam wel met een t. En een verkeerd streepje op de e.
Maar ik zwoer haar dat als ze haar best zou doen....

De zesde klas was het meest dramatisch.
Mijn rekeninzicht was wel gestegen. Maar ik wist nog steeds niet waar Loppersum lag.
En dat moest voor aardrijkskunde.
Een essentieel vak om te overleven in Nederland.
Hoe hard ik ook werkte. En welke opmerkingen op mijn rapport dan ook.
De 5,5 voor aardrijkskunde bleef staan.
Mijn zelf-gekleide Zwolse hunebedden (terechte 5,5 voor aardrijkskunde) scoorde dan wel weer punten.
Want handenarbeid was een 8.

Het eind advies was Mavo,
Maar ik wilde verder in het groen.
Het lukte dankzij de eerdere ervaringen opgedaan in de vakken gedrag en vlijt dat eerste jaar enkel onvoldoendes te halen.
Waarna ik naar de school mocht die ik wilde.

Rijkspostspaarbank

Iedereen wil graag rijk zijn.
Bij sommige gaat dit vanzelf. Hun vader is Baron, grootindustrieel of circusdirecteur.
Maar mijn moeder had de huishoudschool gedaan en mijn stiefvader studeerde.
De verdere opa's en oma's en hun ouders dan weer, werkte met hun handen, kregen een eerlijk loon maar bereikte nooit de status van multimiljonair.
Mijn wieg kwam dus derdehands van een tante die reeds uit de kinderen was.
En we woonden bij mijn geboorte tijdelijk elders in.

Gelukkig was daar de rijks-post-spaarbank.
Opgericht vanuit de overheid om de mensen te helpen met een gratis spaarrekening.
En om de kinderen te helpen een spaarzaam leven te leiden kreeg je als kind bij het openen van een spaarrekening een spaarbankboekje met een eerste inleg van twee-gulden en vijftig cent.
Om te zorgen dat je dat niet gelijk ging verbrassen mocht je het pas na je veertiende levensjaar opnemen.
Nu klinkt dat nu als een belachelijk laag bedrag.
Maar toen ik tien jaar oud was kregen we wekelijks van mijn moeder een dubbeltje om vrij uit te geven.
Van die tien cent kon je bij de Aral benzinepomp een ijsje kopen of zelfs een rolletje drop.
En als je echt decadent wilde doen kocht je er 5 Belga kauwgums van.
Die waren met vijf tegelijkertijd in je mond niet te kauwen maar je blies er wel een bel mee van een meter doorsnede.
Een bezoek aan de kapper bij het klappen van de blaasballon was daarna vereist.

Van de week vonden ik en mijn zussen het vergeten boekje van de rijks-postspaarbank.
Het is nog geldig want de rijks-postspaarbank was overgegeaan in de postbank welke weer overgegaan was in de ING bank.
De eerste inleg van mijn spaarbankboekje was gedaan op 24 mei 1963.
Een maand na mijn geboorte.
En dit was tevens de laatste inleg.
Toch maar even snel uitgerekend wat met rente op rente na 54 spaarjaren nu eigenlijk de huidige waarde is.
Tenslotte weet je nooit of je toevallig zonder het te weten ongemerkt dankzij de banken en rijksoverheid een kapitaal opgebouwd hebt.

Ik zal jullie niet vermoeien met de op internet gevonden rekenformule maar na een halfuurtje rekenen komt de huidige waarde neer op een totaalbedrag van afgerond 10 euro.
Dat zou iets meer geweest zijn als de gulden niet ergens 1993 overgegaan was in de euro.
Ik ben er gelijk mee naar het plaatselijk bankkantoor gegaan.
Ongeveer 85 kilometer van mijn woonplaats vandaan want alle filialen waren in de loop der jaren pin automaten geworden.
En daar kreeg ik na wat heen en weer gebel. Een handtekening en veel vragende blikken het bedrag op mijn ING rekening gestort.

Op de terugweg naar huis heb ik er bij de plaatselijke benzinepomp, 2 ijsjes een rolletje autodrop en een sportlife kauwgom van gekocht.
Met mijn pinpas.
Het lukte onderweg in de auto niet een fatsoenlijke bel van de kauwgum te blazen.
Maar het gaf een rijk gevoel.

Krullers

Er zat er vroeger één in de Koestraat.

Met zo'n gedraaid glazen licht aan de buitenkant.

Waardoor je wist dat daar een kapperszaak was.

Ik mocht op een grote leren stoel gaan zitten die met een pedaaltje aan de voet omhoog gebracht werd.

Een laken om de nek en een papiertje in de hals.

"Knippen en scheren mijnheer ?" vroeg de kapper dan.

Ook al wist hij was ik pas zes.

Waarna hij met een kwast mijn kin in-zeepte.

"Of laat u liever deze keer de baard staan?"

Waarna ik nee schudde en hij met een kam het schuim afschraapte.

Na het knippen liep hij dan om je heen met een zilveren fles met blaasbalg.

Zachtjes knijpend in de balg zodat er niets anders overbleef dan het nevelende mannenluchtje.

Dat rook de hele dag zodat men wist dat jij die dag naar de kapper was geweest.

"Lekker kort" zei mijn moeder dan als ik thuis kwam.

En ook geschoren zei ik dan.

Zij zelf gebruikte metalen krullers.

Gemeen ijzeren ronde cilindertjes die om het haar werden gedraaid en met spelden werden vastgezet.

Vaak ook ging er een verwarmde droogkap overheen waardoor ze op een astronaut begon te lijken.

Daar zat ze uren onder te lezen. De libelle of margriet, of een damesblad dat vertelde wie er elders met een andere niet van de drank wist af te blijven.

Die krulspelden moesten dan blijven zitten.

Vaak een dag of wat.

En soms ging ze er mee naar bed.

Waarop mijn vader vloekte.

Als het buiten regende werd een hoofddoek opgezet.

Dat was niets raar.

Overal op straat zag je vrouwen met dat soort hoofddoeken als het regende.

Met vaak net onder het randje de krullers nog zichtbaar daaronder.

Als de krullers er dan uitgingen werd er haarlak overheen gespoten.

Dan sneed de lucht je adem af, maar dat was nodig om mooi te zijn.

Tenminste dat zei mijn moeder.

Tegenwoordig zie je ze nooit meer die krulspelden.

Maar soms als ik een leuk Marokkaans meisje zie.

Met een hoofddoek om haar hoofd.

Kijk ik toch stiekem even of er misschien wat krullers onder zitten.

Ibiza

Volgend weekend met het gehele bedrijf naar Ibiza.
Niet een uitje dat we elke week doen.
Maar het is een speciale gelegenheid.
Het bedrijf bestaat 25 jaar.

Ibiza is bekend als tropisch Party island.
En zeg je party dan word mijn naam in één adem genoemd.
Mijn reputatie vanuit de Kamerikse Dance scene is berucht tot ver buiten de landsgrenzen.
En die is verdiend.
Uiteindelijk heb ik van Buuren (ik mag Armin zeggen) en Martijn (jullie zeggen Martin Garrix) groot gemaakt.
Toen die jongens nog met een platenkoffertje onder de arm hun beat trommelde op een koffiebekertje heb ik ze in mijn dans glitterpak al geadviseerd het elektronisch te gaan doen.
Tenslotte werd alles elektronisch.
Tandenborstels, schroefboormachines en zelfs de zwarte langspeelplaten kon je tegenwoordig op een elektronisch stickie meenemen.
Mijn verwachtingen waren dus hooggespannen toen van Buren zijn eerste liedje aan mij liet horen.
Het nummer was genaamd track.
Maar zo noemde hij al zijn liedjes.
Ik heb vervolgens op de willekeurig volgorde van tonen van zijn liedje al mijn dans moves uitgeprobeerd.
De quickstep, de chachacha de tango zelf de saterday night fever split met roterende armen, maar niets leek te passen.
Tot ik gewoon verticaal op en neer begon te springen.
Dat bleek perfect aan te sluiten.
Zo af en toe maakte ik er met de armen in de hoogte een klapbeweging bij.
En het was meteen alsof "track" ervoor gemaakt was.
Van een vriend kreeg ik een paracetamol achtig roze pilletje en toen bleek de muziek ook nog eens om aan te horen.
Ik kreeg er zelf plezier in.
Jullie snappen, de rest is geschiedenis

Wel jammer dat van Buuren toen in de clubs (wij noemde het nog gewoon soos) de glitterballen heeft afgeschaft.
Terwijl die juist zo lekker weerkaatste op mijn glitterpak.

Gaat natuurlijk niet lukken die mee te krijgen in de handbagage van het vliegtuig.
Alleen het jasje weegt al twintig kilo.
En door de plateauzolen gaat de deksel amper dicht.

Wordt het toch op een terras luisteren naar de jongens en meisjes die aan het feesten zijn.
Met een biertje of iets anders.
En moet ik het waarschijnlijk honderd keer zeggen. Al snap ik dat mijn reputatie vooruitgesneld ook daar bekend is.
Maar zonder mijn glitterpak, hoe lief ook gevraagd, dans ik niet.

Vlonder

Vorige week werden ze gebracht.
Veertien planken van 4 meter lang.
Zelfs met het schuifdakje open kreeg ik ze niet met het autootje vervoerd.
Er waren ook nog 2 balken bij van zes meter lang.
Die waren absoluut niet berekend op de hoogte van de plaatselijke ophaalbrug.

De man van de bouwmarkt had een vooruitziende blik.
"Ik breng ze wel even aan met de vrachtauto, Huber"..
Zoals gezegd ze kennen me daar bij naam.

Met de balkjes begon ik vorig week driftig een framewerk te maken.
Van te voren had ik al op youtube gekeken hoe dat in zijn werk ging.
Een handige TV mijnheer van de bouwmarkt timmerde en schroefde op het internet een robuust ogend raamwerk in elkaar.
Hij trok met een duimstok een kaarsrechte lijn langs een balkje en zaagde er in een wip een handig profieltje uit.
Dat paste precies in het profiel van de in de grond geslagen paaltjes.
Op het raamwerk schroefde hij dan weer de vlonderdelen.
Het geheel was precies af op het moment dat de koffie doorgelopen was.
Want het filmpje duurde maar een kwartiertje.
Makkie.

In mijn paaltjes paste geen profiel.
En de lijnen die ik met mijn duimstok trok leken meer op een Gronings seismologisch profiel.
Het geheel waterpas krijgen viel ook al niet mee.
En pas tegen de avond toen de koffie verdampt was had ik alle benodigde paaltjes er in zitten.
Het framewerk moest toen nog op zijn plaats, en alle veertien vlonderplanken moesten nog gezaagd.
Ik was blijkbaar niet zo handig als de bouwmarktmijnheer op internet.
Maar mijn weekend was voorbij.

Vanochtend (een weekje later) ging ik weer met frisse moed verder.
De balkjes werden op de paaltjes geschroefd en als je van een afstandje tussen de spleetjes van je ogen keek leek het geheel bijna wel waterpas.
Nu moesten dus nog alle 14 planken gehalveerd.
Maar dat mocht met een powertool.
Een gevaarlijk uitziende afkortzaag die bij verkeerd gebruik zomaar een paar vingers mee op maat zaagt.
Erg handig als je toch al een hekel hebt aan nagels knippen.
Maar ik ben aan mijn kootjes gehecht dus voorzichtigheid geboden..

De halve planken werden vervolgens op het raamwerk neergelegd en zo begon het geheel al zomaar op een echte vlonder te lijken.
De echtgenote vond de kieren te breed.
En de planken lagen niet aan het einde aangesloten.
Ik veinsde verontwaardiging.
Want nu moest alles opnieuw.
Net nu ik alle planken met 12 schroeven per plank had vastgemaakt.
Maar de boel lag nog los. Om even te kijken hoe ik uit zou komen.
Huwelijkscrisis bezworen.
Wel jammer van de opmerking "ik dacht al !. Maar goed ik ken jou. Voor het zelfde geld ben je alles vast aan het schroeven. "

Ik weet in ieder geval wel al wie de steiger gaat beitsen.!

Zakken

Alles is Kamerik zakt.
Gesprekken duren er kort.
Dat kan ook haast niet anders.
Bij een lang gesprek sta je na een uurtje al tot je knieën in de aarde.
 
Wil je een afscheiding van een halve meter?
Tussen jou en de buren.
Metsel dan tot zeker drie meter hoogte door.
Wacht een weekje of wat tot het zakken stopt. 
En voila een afscheiding van een halve meter
.

Kamerikers zijn mensen die veranderingen gewend zijn.
Stond er ergens een maand geleden nog een gebouwtje met een plat dak. 
Is het inmiddels een handige plaats om de auto op te parkeren. 
En volgend jaar is het zo maar een twee meter diep wedstrijdbad.
Zo gaat dat nou eenmaal hier.
Men ziet hier graag de horizon.

Ikzelf kom uit Brabant. Daar is men dat niet gewend. 
Daar spuugt men eens op de grond. 
Harkt een stukje aarde glad. En bouwt met de familie een kathedraal om generaties onderdak te bieden. 
Staat zomaar zeshonderd jaar zonder een centimeter te krimpen.

Maar woon dus in Kamerik, waar een tuin iedere vijf jaar dient opgehoogd. 
Maar maaien van het gras zelden nodig is.
Het blijft altijd dezelfde hoogte. Slechts de diepte varieert.

Ik ben met mijn Kamerikse vrouw overeen gekomen dat het tuin terras bij de vijf jaarlijkse opknapbeurt dan maar een vlonderterras moet gaan worden.
Tenslotte zou hout moeten blijven drijven.
De fundering is vast afgegraven.
Nu de komende weken nog een paar honderd kruiwagentjes storten en dan zijn we de komende vijf jaar weer safe.
Zo niet ga ik voor een hele grote vijver.
Wellicht dat aan het water wonen helpt.

DENK

Je geeft 500 euro uit aan een nieuw spijkerbroek met alle scheuren op de juiste plaats.

De riem hangt op het onderste randje van je bilspleet. Waaronder je gebleekt anus zich verbergt achter de naturel katoenen opdruk string.

Je gaat zes keer per week naar de sportschool en draagt je schoenen zonder sokken.

De shakes die je drinkt als powerfood zijn gifgroen of roze afgestemd op de kleur van je polsbandje.

Je wenkbrauwen zijn in een salon voor echte mannen geëpileerd tot dunne streepjes.

En onder je opgerolde shirt mouwen schuilt een tattoo van Chinese tekens welke jij alleen vertalen kunt.

Maar waarbij de door jou vertaalde tekst diepzinnigheid doet vermoeden.

Op je instagram en Facebook deel je met de wereld je dagelijks fijnste momenten en de foto's zijn met de hipste filters geshopt.

De zonsopgang weerspiegeld perfect in je zorgvuldig geoliede teakkleurige sixpack.

En je fluorescente zwembroek daaronder laat niets te raden over.

Een handig opbergplekje voor je rolletje pepermunt.

Binnen draag je zomer en winter altijd een spiegelende zonnebril zodat je ogen voor de andere een raadsel blijven.

De ander zijn dan meestal de meisje meisjes die dwepend om je heen zwermen.

Maar onder een zesje nog geen drankje waard zijn.

Je bent een man van nu. Je bent een leeghoofd en alleen bezig met jezelf.

Je stemt op mensen die net als jij alleen met zichzelf bezig zijn.

Je stemt DENK.

Of

Je hebt problemen met je gehoor en je zicht is ook niet best.

De mensen schrikken terug als je ze aankijkt omdat je brilglazen je ogen zestig keer vergroten zodat alleen je pupillen zichtbaar zijn.

Je schreeuwt als je praat omdat je jezelf niet kunt horen.

Maar je hebt een sympathie voor schreeuwende mensen omdat je daar iets van jezelf in herkend.

In het stemhokje tref je een tafellaken als stemformulier met minimale kleine vakjes waar je op goed geluk, half blind en op de tast dan maar iets aankruist.

Hoe kun jij weten wat je stemt.

Je stemt DENK.

Drie zetels.

Voor dit moment de enige verklaring die ik erbij bedenken kon.

Granol

Bij in gebruik nemen van het huis waren de muren voorzien van granol.
Als je de jaren 70 hebt meegemaakt.
Dat is een soort van ruw afgewerkt pleisterwerk welke elke paar jaar overschilderbaar voorzien wordt van een nieuwe laag latex.
Of vanuit een bijpassende houten rookstoel jaarlijks vergeeld.
Bij granol hoort een visnet aan het plafond, psychedelische muziek van Jerney Kaagman (bij voorkeur in een blauw latex pakje), vloeistof projecties op de muur en wijde broekspijpen met plataulaarzen.
Voor nostalgische geesten en hen die wachten op te terugkeer van trends nog steeds een ideale keuze.

Het granol beneden hebben we tien jaar geleden door een vakman laten gladstrijken.
Een vierkante mijnheer met armen als bielzen streek met een gevulde speciekuip in de ene hand en een troffel in de andere de gehele huiskamer glad.
Het plafond werd onderwijl ook nog even meegenomen en na een dagje werken was hij een paar duizend euro rijker en ik verlost van ruwe muren.
De vierkante mijnheer is na 10 jaar speciekuip tillen arbeidsongeschikt verklaard en rust nu wat uit in zijn gladgestreken villa in Laren.
Maar ik heb boven nog steeds granol.
Toen ik de vierkante mijnheer tien jaar geleden bezig zag dacht ik nog. Goh dat doet ie handig.
Hij kwakt gewoon wat witte specie op de muur en strijkt dat glad.
Hoe moeilijk kan dat zijn.?

Daarbij hebben ze in de bouwmarkt speciekuipen in alle maten. En handig gereedschap om het doe het zelf te stukadoren.
Een zakje met 20 kilo gips kost er 8 euro en daar kun je een behoorlijk gaatje in de muren mee vullen.
En dan is er natuurlijk het internet. Vol van handige instructie filmpjes die je voordoen hoe je het doe het zelft.
En daarbij duizenden euro's op een vakman kunt besparen.
Dat treft want eigenlijk waren we de schetterende psychedelische muziek uit de muren boven wel een beetje zat.

Bij de bouwmarkt werden dus spullen aangeschaft en in mijn oude broek met wijde pijpen ging ik de muren te lijf.
Dat wil zeggen. Eerst maar eens een klein muurtje om op te proberen.
"Vul een kuip met water en voeg het pleisterpoeder er in de juiste verhouding aan toe".
Een half zakje pleisterpoeder werd in een kuip gegoten en een stofwolk daalde neer op de trap en de meubelstukken in de ander kamers.
(handige tip, sluit alle deuren en ramen en dek alles af)
(tweede tip, eerst water dan poeder.)
Een tweede stofwolk kwam uit de speciekuip omhoog bij het toevoegen van het water.
"Meng het water en poeder mengsel tot een gladde massa zonder klontjes en laat het rusten"
Met een stok werd het mengsel klont-vrij geroerd en daarna was er een goed moment even koffie te gaan drinken.
Er waren ook koffiebroodjes meegenomen bij het bezoek aan de bouwmarkt. En de buurvrouw kwam even informeren waar die witte wolk uit ons openstaande raam vandaan kwam.
Kortom het werd nog gezellig, met een tweede kopje koffie erbij.
(derde tip laat het mengsel niet langer dan 10 minuten rusten)
Gelukkig was er nog een half zakje pleisterpoeder over.
De klomp gips werd aan de roerstok uit de speciekuip getild en een nieuwe mengsel werd aangemaakt.
Met het nieuw gekochte gereedschap werd het mengsel op de muur gesmeerd.
Bijna zo handig als de vierkante mijnheer dat tien jaar geleden in de woonkamer deed.
Alleen bij mijn gesmeer ontstond een licht glooiend landschap op de muur.
Een soort van miniatuur Limburg met heuveltjes en dalen.
Maar dat zou vast nog wel goedkomen want na het opbrengen moest je er met een soort van metalen lat de oneffenheden uitstrijken.
Dat ging niet helemaal naar wens. Want de inmiddels hard geworden heuvels wilde de dalen niet meer vullen,
Maar met wat extra mengsel werden die dalen weer tot heuvels gevuld.
Waarna ik de ontstane dalen weer opvulde met nieuw smeersel ....
Vier uur later was het muurtje enigszins vlak.
Wel was de plint nu gelijk gestreken aan de muur, evenals de deurstijlen. Maar wie daar nou een punt van maakt.?

Even later kwam mijn vrouw mijn werk controleren.

Gezocht: Handige vierkante stukadoor.

(ps. In de nieuwe VT wonen wordt een nieuwe trend waargenomen. Ruw gestuukte muren. Helemaal hot)

Nokia

Mijn dochter is inmiddels al een aantal weken reizende door zuid-Amerika.
En natuurlijk, de eerste dag aangekomen begaf haar telefoon het. 

Gelukkig beschikte het hotel over een internet verbinding, dus via een Guatamaals toetsenbord kregen we door dat alles goed was.
Behalve dan natuurlijk de telefoon.
Die deed helemaal niets meer.
Natuurlijk zocht ik online nog even naar het plaatselijke Apple center. Maar Steve Jobs had Chichicastanago nog even als vestigingsplaats overgeslagen.

De dagen daarna volgde verslag via de online reis app "Polarsteps".
Voorzien van prachtige kleurrijke foto's die ik niet met jullie mag delen.
Niet omdat ik dat niet wil, maar omdat me dat strikt verboden is.
Alle te publiceren foto's moeten namelijk geballoteerd worden en aan zware kwaliteitseisen voldoen.
Er mogen geen reizigers-wallen onder de ogen te zien zijn, geen golvende vetrandjes (zo die er al zijn), en elke foto moet aan de National Geograpic kwaliteitseisen voldoen.
Kortom, "Pap.. geen foto's op Facebook zetten hoor."
"Want die laatste ....
Zukke billen..." en ze doet haar handen 50 centimeter uit haar zij.

Is niet de eerste keer dat haar telefoon het begeeft de eerste week.
Toen Vader eindelijk op haar zestiende verjaardag na eindeloos lang zeuren een echte telefoon voor haar had gekocht.
Een rood glimmende uitklapbare Nokia waarmee je gezien kon worden op het schoolplein.
Bleek het toestel, na twee dagen, niet bestand tegen meewassen op zestig graden.
Krokodillentranen.

Dus een tweede werd aangeschaft. Met een handig abonnementje zodat ze ons altijd bereiken kon.

De rekening van tweehondervijftig euro de eerste maand deed wat los servies en een bijzet tafeltje sneuvelen.
Ze had op het schoolplein inderdaad "de blits gemaakt".
En omdat ze een abonnementje had. En haar klasgenoten prepaid moesten bellen was het eigenlijk wel zo handig om van haar telefoon gebruik te maken.

De tafel werd gerepareerd. Het abonnement naar prepaid omgezet.
En in de loop der jaren werd steeds een scherm vervangen of een toestel vernieuwd.
Tot ze een vriendje kreeg die bij Apple werkte.
Laatste stand van zaken.
Om heimwee op te wekken sturen we een foto van een besneeuwd Kamerik, met ouders in de sneeuw.
We krijgen een foto terug vanuit "Isla Holbox".
Twee bruingebronsde dames nippend aan de witte wijn, met op de achtergrond een flikkerend wit strand en een groenblauwe zee.

De volgende bestemming is Tulum.
Volgens wikipedia "een oude Mayastad in Quintana Roo op het schiereiland Yucatán, in het uiterste oosten van Mexico."
Ze hebben er geen Apple center zie ik.
Maar wel heel mooie stranden.
Voor straf vertel ik niet wie "Wie is de mol" heeft moeten verlaten.

Lieve Dochter

Lieve Dochter,

Je gaat nu zes weken door allerlei zuid Amerikaanse landen trekken.
Met een rugzak en een andere leuke meid als reisgenoot.
Wij als ouders maken ons natuurlijk totaal geen zorgen.
Evenwel heeft je moeder 26 blikken boerenkool stamppot in je rugzak gestopt mocht het met het eten niet helemaal lukken.

Ik hoop ook dat je de T-shirts met opdruk met de post hebt ontvangen.
Het was best nog ingewikkeld de juiste vertaling te vinden.
"Mi saque boxende padre es de dos metros de un coleccionista de armas y ávido de punto en el cielo, el avión no tripulado está mirando" zal in de meeste landen wel leesbaar zijn en
betekend vrij vertaald: Mijn kick-boksende vader is twee meter groot een fervent wapen verzamelaar en dat stipje in de lucht is zijn drone die meekijkt.

Voor de rest wensen je moeder en ik je een fijne tijd.

Je weet dat als we een dag niets van je horen we gewoon de Nederlandse ambassade bellen.
En eigenlijk elke andere ambassade in het land om zeker te weten dat alles goed gaat.
Dus houd ons op de hoogte. Van uur tot uur graag.

Geen vreemd verpakt waspoeder meenemen van vreemde mensen. Dat kopen ze zelf maar als ze in Nederland zijn.
Bij de jumbo is de black-velvet het hele jaar in de aanbieding.
En voor de rest geniet ervan.
Wij gaan je stik veel missen.

Dus Lieke pas goed op jezelf, en graag gezond en vol prachtige nieuwe ervaringen gezond terugkomen.

Een enorm dikke kus en knuffel,

Je poah en moah.

Sneeuwpop

Met het ontbreken van oud Hollandse winters sterven ook de daarbij horende tradities uit.

De lagere school-klassers van tegenwoordig weten bijvoorbeeld prima hoe ze opgezocht op internet hun elektrische fiets moeten opvoeren of methamphetamine kunnen maken.

Maar de kunst van het maken van een goede sneeuwpop is ze door hun ouders nooit bijgebracht.

Zeker er wordt jaarlijks afgereisd naar ski-oorden om te snowboarden of te skiën. Maar de sneeuw daar heeft niet dezelfde juiste plak consistentie die men in oud Hollandse winters kan aantreffen.

De Hollandse mentaliteit wil de buitenlanders graag laten zien hoe men leven moet. Dit heeft al tot menig ongeluk geleid.

De op het oog degelijk gebouwde houten huisjes in de pittoreske dorpjes blijken namelijk niet bestand tegen een van de ski-piste rollend steeds groter wordend sneeuwpop onderlijf.

Inmiddels is in landen als Zwitserland en Oostenrijk het maken van een sneeuwpop door Nederlanders dan ook bij wet verboden.

Sneeuwpoppen maakt men dan ook bij voorkeur op een Hollands grasveldje.

Wij als kinderen trokken er bij het vallen van de vlokjes meteen op uit.

De kunst was een zo groot mogelijk sneeuwpop te maken.

De maker van de grootste sneeuwpop had voor jaren een reputatie in de klas, en mocht het gehele jaar het schoolbord vegen van de juf.

Dus er stond ook nog eens behoorlijk wat op het spel.

Het principe was simpel. Rol een met de hand geknede sneeuwbal over de vers gevallen sneeuw. Deze zal hierdoor groter worden.

Blijf rollen tot de sneeuwbal door zijn steeds groter wordende gewicht bijna niet meer vooruit valt te rollen. En stapel de gerolde ballen op elkaar.

En dan komt het waardoor het belangrijk is uit een gezin te komen met veel kinderen.

Mark Hollander bijvoorbeeld was enigst kind. Zijn sneeuwpop gemaakt van drie gestapelde sneeuwballen was niet veel groter dan hijzelf.

Zijn ouders gaven hem weinig schoppen dus het was ook nog eens een klein mannetje. Daardoor een dwerg met een sneeuwpop van niks.

Ik echter kreeg er voldoende en had bovendien ook nog twee uit de kluiten gewassen zusters waar je verder niets aan had, maar die voor het rollen van een sneeuwbal prima van pas kwamen.

En samen lukte het om het hoofd van de sneeuwpop net onder de dakgoot van ons huis uit te laten komen.

Uiteindelijk was dit alles natuurlijk zinloos. 

 

Bij Jojaneke waren ze met zijn twaalven thuis.

Elf uit de kluiten gewassen broers waarvan de oudste kraanmachinist was.

Hun sneeuwpop stond tot eind augustus. Kwam ook tot onder de dakgoot, maar zij woonden in een flat.

Jojaneke mocht daardoor elke dag het schoolbord vegen.

Wat niet erg was. Het was een aardig kind om te zien.

Niet dat je wat bij haar probeerde.

Ze had 11 potige broers.

 

Jojaneke bleef tot haar veertiste vrijgezel.