Sneeuwpop

Met het ontbreken van oud Hollandse winters sterven ook de daarbij horende tradities uit.

De lagere school-klassers van tegenwoordig weten bijvoorbeeld prima hoe ze opgezocht op internet hun elektrische fiets moeten opvoeren of methamphetamine kunnen maken.

Maar de kunst van het maken van een goede sneeuwpop is ze door hun ouders nooit bijgebracht.

Zeker er wordt jaarlijks afgereisd naar ski-oorden om te snowboarden of te skiën. Maar de sneeuw daar heeft niet dezelfde juiste plak consistentie die men in oud Hollandse winters kan aantreffen.

De Hollandse mentaliteit wil de buitenlanders graag laten zien hoe men leven moet. Dit heeft al tot menig ongeluk geleid.

De op het oog degelijk gebouwde houten huisjes in de pittoreske dorpjes blijken namelijk niet bestand tegen een van de ski-piste rollend steeds groter wordend sneeuwpop onderlijf.

Inmiddels is in landen als Zwitserland en Oostenrijk het maken van een sneeuwpop door Nederlanders dan ook bij wet verboden.

Sneeuwpoppen maakt men dan ook bij voorkeur op een Hollands grasveldje.

Wij als kinderen trokken er bij het vallen van de vlokjes meteen op uit.

De kunst was een zo groot mogelijk sneeuwpop te maken.

De maker van de grootste sneeuwpop had voor jaren een reputatie in de klas, en mocht het gehele jaar het schoolbord vegen van de juf.

Dus er stond ook nog eens behoorlijk wat op het spel.

Het principe was simpel. Rol een met de hand geknede sneeuwbal over de vers gevallen sneeuw. Deze zal hierdoor groter worden.

Blijf rollen tot de sneeuwbal door zijn steeds groter wordende gewicht bijna niet meer vooruit valt te rollen. En stapel de gerolde ballen op elkaar.

En dan komt het waardoor het belangrijk is uit een gezin te komen met veel kinderen.

Mark Hollander bijvoorbeeld was enigst kind. Zijn sneeuwpop gemaakt van drie gestapelde sneeuwballen was niet veel groter dan hijzelf.

Zijn ouders gaven hem weinig schoppen dus het was ook nog eens een klein mannetje. Daardoor een dwerg met een sneeuwpop van niks.

Ik echter kreeg er voldoende en had bovendien ook nog twee uit de kluiten gewassen zusters waar je verder niets aan had, maar die voor het rollen van een sneeuwbal prima van pas kwamen.

En samen lukte het om het hoofd van de sneeuwpop net onder de dakgoot van ons huis uit te laten komen.

Uiteindelijk was dit alles natuurlijk zinloos. 

 

Bij Jojaneke waren ze met zijn twaalven thuis.

Elf uit de kluiten gewassen broers waarvan de oudste kraanmachinist was.

Hun sneeuwpop stond tot eind augustus. Kwam ook tot onder de dakgoot, maar zij woonden in een flat.

Jojaneke mocht daardoor elke dag het schoolbord vegen.

Wat niet erg was. Het was een aardig kind om te zien.

Niet dat je wat bij haar probeerde.

Ze had 11 potige broers.

 

Jojaneke bleef tot haar veertiste vrijgezel.