Verhuis 2

Op de dag dat het KNMI 27 graden voorspelt wil je eigenlijk maar één ding echt doen op je vrije dag.

Verhuizen.

Lekker met koel gevulde dozen vol boeken een paar trappen op en af.
Zeventien jaargangen Donald Duck van de ene woning naar de andere verhuizen.
Met een handzaam aanhangertje aan de wagen zeventien keer de nieuwe buurtjes begroeten die met een koud pilsje in de tuin dat gesjouw eens goed zitten te bekijken.

Heerlijk.

IKEA kastjes zijn ooit in handzame verpakkingen uit de winkel gekomen.
Wonderlijk handig verpakte meubels.
Eén enkel doosje waar een complete boekenkast in verstopt blijkt te zitten.
Uit elkaar gehaald zijn een IKEA bureautje, bed, tv kastje en boekenkast op geen enkele wijze tot ditzelfde handzaam te dragen formaat terug te brengen.
Verschillende uit elkaar gehaalde IKEA onderdelen bij elkaar gezet levert daarnaast bij assembleren hele nieuwe verfrissende meubelen op.
Wat te denken van een bed-boekenkast, tv-bureau of een pyramidebed waar we nog een echt nuttige toepassing voor moeten gaan verzinnen.
Maar waarvan we veel verwachten voor de collectie van 2016.

Belangrijke tip.
 
Zet op elke doos wat erin zit, of waar het voor bestemd is.
Vierendertig dozen verder vonden we eindelijk het koffiezetapparaat.
De positie van de handig ingepakte mobiele telefoon was met één keer bellen al te bepalen.
Ergens in een doos links op zolder.

Morgen behangen.

Verhuis

Thuisgekomen van vakanties staat er een rode bank in het midden van de kamer.
Daarvoor ligt een stuk opgerold zeil een paar gordijnroedes en een kleed.
Mij zoon heeft eindelijk de sleutel van zijn nieuwe huurhuis gekregen.
Het is alleen nog even niet helemaal opgeleverd.
De keuken staat in stukjes door zijn nieuwe woonkamer verspreid, en over een paar daagjes, max een week, misschien twee kunnen
ze zelf beginnen aan de woonkamer. Wat werklui zijn er nu bezig met troffels en plamuur om er wat gaten weg te werken.
Dus in tussentijd staan de spullen even gestapeld in onze woonkamer.
"Da's toch niet erg Pap ?"
Ik stoot me aan een kastje waarop een verzameling planten is uitgestald.
- Lijkt me prima jongen.
"Oh ja en ik heb een aquarium gekocht op Marktplaats van 1,40 meter lang, die willen we vanavond vast ophalen, met wat vissen erbij."
"Kregen we er gratis bij, die vissen. En een pomp. Vanavond ophalen bij die man. Past precies in jou auto dat aquarium. Met de bank naar beneden en de stoelen naar voren. Wil jij rijden?. Is maar veertig kilometer. Zetten we het daarna zolang ergens hier in de kamer. Is maar voor een weekje, misschien 2. Max drie. Hoe was je vakantie?"

In zijn nieuwe huis zien we dat hij het behang op de bovenverdieping er al afgehaald heeft.
De kozijnen zijn zalm roze geschilderd door de vorige bewoner. En er ligt beige zalmkleurige vloerbedekking op de grond.
Helemaal hip volgens de VT-Wonen normen van 1972.
Zijn bedoeling was eventuele gaten dicht te smeren met een tube lakplamuur en de direct kaal gemaakte muren te voorzien van een laag latex.
Liefst zwart of heel erg donker grijs.
We stellen voor de muren eerst aan te smeren met gipsplamuur, ze daarna te schuren en ze te behangen met glasvezelbehang.
Daarna mag hij ze elke gewenste kleur geven. En kun je van zwart altijd weer terug naar een tikje minder donker.
Misschien zelf naar wit.
En uhm nee, je kunt de kozijnen niet direct schilderen.
Je moet ze eerst ontvetten met ammoniak.
Nee geen pure ammoniak maar een emmer water met daarin een beetje opgelost.
En daarna het kozijn eerst lichtjes schuren.
Met schuurpapier, ja.
En de ramen tegen overschilderen eerst afplakken met schilderstape.
Dat is speciale plakband ja.
Eerst even lichtjes gronden, met grondverf.

Behanglijm.?
Behang plak je vast aan de muur met behanglijm.
Een prit-stift zou erg veel tijd vergen.
Je meet eerst te muren en knipt het van de rol.
Nee, je knipt het een paar centimeter langer dan je net hebt gemeten.
Behanglijm gaat op de achterkant, niet op de voorkant.
En het is handiger om in een hoek te beginnen.

Weet je... ik heb nog twee weken vakantie.
En ik ga nu even mijn kluskleren voor de komende dagen aan doen.

Spinnenkoppen

Als klein jongetje vertelde mijn moeder me dat slechte mensen in het gevang terecht komen.

De plisie pakt ze op en brengt ze naar de koepel.
Daar werden ze opgesloten in naargeestige kamertjes waar hun enige vertier bestaat uit het pulken van de pluisjes in hun navel.

En denk nou niet dat het daar een pretje is.
Ze krijgen alleen boterhammen met spinnenkoppen te eten.
Met daarbij een roestig glas water.
Want voor criminelen geen glazen ranja.

Maar er was dus blijkbaar wel iemand die de dikke kruisspinnen geduldig ontdeed van hun pootjes alvorens ze op het brood te sprenkelen.
Een barmhartige actie die zorgde dat het beleg in ieder geval niet van hun boterham wegliep.

Een gebocheld oud mannetje dat ooit als kind een paar kauwgomballen gejat had en die men na al die jaren opsluiten vergeten was vrij te laten.
Hij ontdeed trouw elke dag de duizenden spinnen van hun pootjes, haalde de spinnenwebben voor de ogen weg en smeerde halvarine op de beschimmelde boterhammen.
Halvarine onder de spinnenkoppen, want echte boter, daar wordt je alleen maar dik van.

Als kind bleef ik buitengewoon braaf.
Ik stal geen kauwgomballen.
Mijn voorkeur lag sowieso bij Belga kauwgoms.
Rechte stukjes roze gum in als toffee opgerolde glimmende papiertjes.
Met een plakplaatje aan de binnenkant.
Stoere plaatjes die als er getatoeëerde Donald Duck figuren bestonden zo voor echt konden doorgaan.

Liep ik stoer bellen blazend door de straat met op de ontblootte bovenarm een afbeelding van een lachende Katrien Duck.
Bij zes gekauwde Belga's was het zaak de geblazen ballon niet op zijn grootst te laten knallen.
De kauwgom had behalve rek ook een enorme kleefkracht.
En mijn moeder had geen moeite de roze flarden uit mijn haar te knippen.

Voor spinnen heb ik nooit angst gehad.
Juist deze maanden beginnen ze buiten weer tot leven te komen.
Bij het naar binnengaan van de schuur moet ik soms hele plukken web uit het schaarse haar halen.
Klevering als roze geknapte kauwgomballen.

Alleen de smaak.
De smaak van verse kruisspinnen.
Ik zal er mijn hele leven niet aan wennen.

Courgette

Gisteren kwam mijn zoon binnenwandelen met knotsen van courgettes.
Het type spaghetti courgette. Op eigen moestuin grootgebracht en diezelfde avond met bruut geweld gehalveerd.
Met wat echte spaghetti bij de hand voor het geval het geheel minder smakelijke uit de pan zou komen dan op het plaatje uit het receptenboek.
Door de pasta saus werden wat verse kipfilet blokjes gemengd samen met wat room, pesto en huisgekweekte peterselie.
De gehalveerde courgettes werden met een vork uitgehold. Gestreepte op zuurkool lijkende sliertjes uit het binnenste van de vrucht werden gekookt, afgekoeld en gezouten.
En verdomd het leek zowaar op de afbeelding uit het receptenboek. En het smaakte voldoende om volgend jaar een veldje vol van te planten.

Morgen staat er bloemkool op het menu.
Ik heb geprobeerd mijn eega ervan proberen te overtuigen dat er aan de rand van ons geliefde dorp kolonies hongerende konijnen wonene die smachtend wachten op onze bloemkolen.
Arme magere hangoren met rode oogjes die hun stampertjes elke avond zonder eten naar bed sturen.

Maar helaas ze is egoïstisch en wil ze zelf eten. Soms helpt het haar eetlust als er vanuit de kool gevulde pan langs de deksel nog wat rupsjes of slakken komen kruipen.
Een logisch gevolg van eigen biologisch gekweekt voedsel.

Na een avond zoeken in de achtertuin snel in de pan losgelaten heeft me dit al menig keer voor het eten van verschillende koolsoorten behoed.
 
Ik vrees echter dat ik er deze keer niet onderuit kom.
De zoektochten van afgelopen weken heeft de insecten populatie in mijn achtertuin met uitsterven bedreigd.
En er staan zeken nog twintig bloemkolen op de moestuin te rijpen.
Ik vrees dat ik komende week mijn zoon moet gaan helpen met schoffelen. 
Vannacht droom ik alvast van hongerige konijnen.
Geen zorg lieverds, hulp is onderweg.

Schutting

De onverwachte zomerstorm had ook bij mijn schoonouders huisgehouden.
Hun vrijstaand huis in de polder kreeg vanaf de open weilanden de volledige windkracht 10 te verduren.
De bomen langs het water hielden stand maar een flink stuk van de schutting was gaan wapperen.
Het laatste stuk vlechtscherm wilde zich vouwen en de planken hadden zich tot een nieuw patroon verweven.
Ik nam de schade de volgende dag op, en schatte de werkzaamheden in.
Vervolgens schreeuwde ik tegen mijn dovige 89-jarige schoonvader overal af te blijven en vooral niet zelf te beginnen.
Alles zou goed komen en het schoonzonen klus team zou de schade herstellen.

Mijn schoonvader is ooit als jongeling begonnen bij zijn broer.
Samen maakten ze boerenkarren die toen nog van hout gemaakt werden.
Ze spaakte de houten wielen, en maakte uit een stapel planken de meest sierlijke door paarden te trekken vervoermiddelen.
Later startte hij samen met zijn broer zijn eigen fabriek in frituurovens.
Ze sneden van metaal bakplaten en laste, hamerde en smeeden de beste bak en frituur ovens van Nederland.

Met negenentachtig jaar valt het dan niet mee je schoonzoon met zijn Praxis klus kitje langs te zien komen.
Zestig jaar hout en metaalbewerking die een kantoorklerk zijn klus werk moet zien afnemen.
Er moet dan ook eerst besproken worden hoe je die klus dan wel niet van plan was te gaan klaren.
Je moet hard praten want zoals gezegd hij is stokdoof.
Maar dat geeft je prima de gelegenheid, op het moment dat hij te kennen geeft het er niet mee eens te zijn, te zeggen dat hij het volkomen verkeerd verstaan heeft.
NEE NATUURLIJK was je niet van plan het op die vreemde manier te gaan doen.
Je was het juist van plan te doen zoals hij net voorgesteld had.
Het is daarna de kunst geduldig te blijven, op de juiste momenten hard, "GOED IDEE", te roepen en te wachten tot hij in angstige afwachting weg gaat.
 
Het duurde vier uur voordat de schade hersteld was.
De schutting stond weer waterpas. Het vlechtscherm was in het juiste patroon teruggezet en de ooit door mijn schoonvader zelf gesmede metalen deur hing weer in de hengsels.
Hij kwam het werk bekijken.
Legde een waterpas op de bovenkant, rukte aan een paal, schatte de kierafstand in de sponning en nam wat afstand om het werk te bekijken.

Wat krijg je van me? vraagt die terwijl hij met half geknepen ogen zijn portemonnee uit zijn achterzak trekt.

HOOFDPIJN roep ik hard als antwoord op zijn vraag.

Ik krijg de ooit onverwacht gebrachte wasmachine toen de onze net samenwonend versleten was.
De bureaus, kasten en zelfbouw maatwerk die vanuit zijn klusschuur richting mijn huis of kinderkamer vertrokken.
En de duizenden keren gevraagde en ongevraagde hulp die met een vanzelfsprekendheid geboden werd nooit in een mensenleven terugbetaald.

Betaal me maar als deze weer loskomt, zeg ik. En wijs naar de zojuist gerepareerde schutting.
Die komt niet meer los zegt ie als onverwacht compliment.?
Alsof ik dat niet weet.