Op zichzelf

Ik was zelf net 21 jaar.
Aan het werk na mijn dienstplicht in een plasticfabriek.
Wisselend 's avonds of in nachtdienst aan de lopende band stoelen uit een machine halen, vastschroeven en stapelen.
Dan na een lange nachtdienst in de ochtendtrein voor het weekend op weg naar mijn Lief in Utrecht.
Niets leukers dan om zeven uur op een vrijdagochtend in een overvolle coupé tussen de geur van tandenpasta en ochtend-odeur een koud blikje bier open te trekken.

Na een half jaar wekelijks heen en weer reizen trok ik bij haar in.
Het missen en wachten op het volgende weekend zat.
Mijn ouders die hun zoon al meer dan twee jaar alleen in de weekenden met een tas vuile was zagen thuiskomen vonden het prima.
Ik sliep als zij waakten en waakte als zij sliepen. Dus voor hun gevoel was ik al een tijdje afwezig.

Ik had zelf wat meer moeite mijn oudste dochter te zien vertrekken.
Alleen in de grote stad met alle door mijzelf ooit gemaakte fouten in het verschiet.
De eerste maanden waren dat korte nachten met veel gedraai.
Bij de wekelijks gebrachte was ging een vast gevulde tas boodschappen retour en een tientje of wat in de zakken van haar jas.
En pas na jaren konden we het een beetje loslaten.

Inmiddels is mijn oudste zoon zover.
Een paar jaar ouder dan ikzelf was. Met zo meteen gelijk een heel nieuw huis voor zichzelf.
Gelukkig maar twee straten hier vandaan.
Als ik de voordeur opendoe en mijn harde stem opzet zou hij het rond etenstijd moeten kunnen horen.
Pim, Pi-im eten.

Alles met marge zelf uitgerekend.
De huur, gas, water en het licht.
Het vaste inkomen en de wekelijkse boodschappen.
Met meer precisie dan ik ooit het avontuur aanging.
Mijn gevoel achterna met een plunjebaal kleren, een platenspeler en een koffer muziek.
Zie je pap, alles uitgerekend. Met marge voor tegenvallers.
En anders, anders pap, eet ik 's avonds toch gewoon gezellig thuis.
Wel even bellen als je boontjes hebt. Eten we die avond wel een boterham.

Zijn lief trekt bij hem in.
De twee wekelijkse tocht uit Groningen, het missen en wachten op het volgende weekend zat.
Haar spullen staan vast gestapeld in de garage te wachten op de verhuizing van over twee weken.
Ik wurm me er elke ochtend als onvermijdelijke reminder aan wat komen gaat tussendoor.

Ik hoor ze plannen maken.
En ik zie mijn vrouw met een toiletborstel en wat keukengerei thuiskomen.
Voor in hun nieuwe huis fluistert ze.
En ik weet gelijk weer waarom ik ooit bij haar introk.