Melodica

Je kunt het je bijna niet meer voorstellen.
Maar er was een tijd dat je alleen door veel te oefenen een muziekinstrument leerde spelen.
Noten kwamen niet uit een elektronisch sample kastje, maar uit een tot bloeden toe beoefende gitaar.

In kleine zaaltjes mocht je zo af en toe voor een paar verdwaalde mensen spelen.
En als je ouders dan eens kwamen kijken, smeekte ze je een echte baan te gaan zoeken.
Zo werden pop-artiesten geboren. Stug volhoudend, hun kunst uitoefenend lege zaal na lege zaal.
Oké ik kwam zo rond de tijd dat er nog haar voor mijn ogen groeide niet verder dan het wild bespelen van een triangel.
Maar de muziek die ik luisterde werd wel gemaakt met echte instrumenten.
Fleetwood Mac, The Doors en andere helden, die nooit voor een jury van omgedraaide stoelen hoefde te spelen.

Mijn zus had een melodica.
Een twintig centimeter lang blaasinstrument met toetsen.
Er kwamen een soort van super Mario toontjes uit die al na drie minuten op je zenuwen begonnen te werken.
Tegenwoordig zet men onder de melodica toontjes een vette beat en noemt zich DJ.
Een synoniem voor nerds die te lui waren een muziekinstrument te leren en een triangel liever samplen.

Een aantal weken geleden waren we bij een optreden van Alain Clark.
Hij was op de lagere school smoorverliefd op Claire.
Op zijn twaalfde begon hij te spelen op een gitaar.
Eindeloos tot zijn vingers blaarden.
En al zat ze twee onneembare klassen hoger, hij schreef op de snaren een liedje voor Claire, met haar naam in de tekst.
Op een dag, dat hij eigenlijk al de moed verloren was speelde hij het voor haar, en won haar hart.
Tot hij zes weken later Yvonne tegen kwam.
En met één naam in het nummer te veranderen won hij haar hart met hetzelfde lied.
Net als een maand later Anneke.
Probeer dat maar eens met een melodica en een drumbeat.

Overigens werkt ook een triangel niet echt.