Driekoningen

Er wordt aangebeld.
Twee kinderen van amper 10 staan aan de deur.
Eén heeft er een pistool, richt het op mijn navel, en haalt de trekker vier keer over.
"Snoep of je leven."
Ze giechelen erbij.

Wij deden dat wel even professioneler.
Liepen in Brabant de hele avond met een lampionnetje door de straten.
Vaak met een laken over het hoofd dat s ‘nachts weer dienst diende te doen.
Bij elke deur zongen we dan keurig het ingestudeerde Driekoningen lied.
Waarna een snoep zak devoot werd voorgehouden.
Vaak gingen daarin de onvermijdelijke mandarijnen, maar we hoopte altijd op het echte tand bedervend spul.
Overal in de straat zag je met Driekoningen wit geklede dwergjes met een lampionnetje in hun hand.
Na een wijk of twee werd dan de buit verdeeld.

Driekoningen was goed voor drie dagen weeïge buikpijn en een langzaam bedervende fruitmand op de tafel.
Op school ging het de volgende dag over hoeveel de ander had opgehaald.
Mark Hollander was dat jaar niet te verslaan.
Hij werd van deur tot deur voortgeduwd in een rolstoel. Had een middenvoetsbeentje gebroken, maar veinsde verlamd te zijn.
Daarnaast had hij op televisie Stevie Wonder gezien.
Hij kon het driekoningenlied  zijn hoofd licht heen en weer bewegend perfect op de maat meewiegen. Afgemaakt met een zonnebril deed dat de rest.
Zijn snoepzakken zaten vol van het tand bedervend spul.

Ik loop naar de kelder en grijp een hand dropjes.
"Mijn leven dan maar" zeg ik tegen de giechellaars.
Ik zie wat mandarijntjes in de zak.
"Oh lekker dropjes" zegt de schutter.
En ze rennen naar de volgende deur.