Modderschoen

Kijk jochie...
Een schoen zetten is een gewichtige zaak.
Behalve de maat en vorm de algemene staat en kleur van de schoen, is de zet-frequentie een belangrijk punt.
Want hoe vaak zet ik mijn schoen?
Ikzelf zette elke dag mijn schoen.
Ik had maar  één paar, en speelde graag buiten.
Dus ze waren niet altijd even schoon.
Maar via Johanneke uit mijn klas die weer met Juf Ans had gesproken die zoende met meester Bert, begreep ik dat de pieten ze graag met een spatje modder zagen.
Eigenlijk was de regel volgens haar, hoe viezer klaargezet, hoe beter.
Hoe dan ook, bijna dagelijks zat er s’avonds klaargezet, s'ochtends wel wat in de tenen.
Soms was het één enkele verdwaalde pepernoot, (ze hebben niet altijd tijd) maar soms ook iets bijzonders.
Een zak dropveters bijvoorbeeld of een paar echte veters, het alfabet aan chocoladeletters en zelf een keer een Friese sta-klok.
Maar dat moet de eerlijkheid gebieden. Die stond onder mijn schoen. Want helemaal erin passen deed ie niet.

Ook tekeningen in de schoen zijn belangrijk.
Maar houd er rekening mee. Die pieten zien er natuurlijk zo'n 225422 per dag.
Dus het moet wel een beetje bijzonder kunstwerk zijn.
De voorstelling hoeft niet altijd iets voor te stellen.
Een jongetje uit mijn klas had bijvoorbeeld een héééél groot schilderij gemaakt.
Met alleen maar Rood, Geel en Blauw. Eigenlijk alles rood met een streepje blauw en een dun streepje geel.
Hij kon beroerd slecht tekenen maar woonde wel naast een verfwinkel.
Hoe dan ook, met angst en beven heeft hij die avond dat schilderij in zijn schoen gedaan.
En wat denk je?
Hangt nu in het Rijksmuseum en kost een miljoen of zeven.
Leverde hem toentertijd toch maar mooi drie chocolademuizen en een chocokikker op.

En zo zie je dat je niet bang hoeft te zijn voor wat je maakt, ook al is het alleen maar rood met een streepje blauw en geel.
Als het maar iets bijzonders is.

Nou dacht ik, ik heb nog een oude behangrol liggen.
Helemaal wit. En kwasten met veertig soorten verf.
Doe jij mijn oude stofjas aan en dan gaan wij vanavond eens even scoren bij die oude baas en zijn Pieten.
Zet ik mijn werkschoenen naast de jouwe, en wie weet zit er morgen een speculazen reus in onze schoen, en hangt de behangrol in het Rijksmuseum naast de Nachtwacht.
Of naast die "who's afraid of red, yellow and blue".
Ga jij vast beginnen, bel ik in tussentijd het museum.

Hulpsint

Kijk jochie, de Sint zal nu zo'n 483 jaar oud zijn denk ik.
En hoewel nog kwiek is het belachelijk te denken dat hij vierentwintig miljoen kindertjes op dezelfde avond bezoekt.
Dat snapt een kind zoals jij natuurlijk zelf ook wel.
Vandaar dat er zo'n twintig hulpsinterklazen zijn in dit land.
Kindervriendelijke mannen van middelbare leeftijd die de echte Sint van TV een handje helpen.
Het waren vroeger stuk voor stuk deugnieten die de hele dag niets anders deden dan kattekwaad uit halen.
Maar de Sint van TV had gezegd. Alles goed en wel. En leuk voor al die brave ouders.
Maar een braaf kind wordt later bij mij nooit geen hulpsinterklaas.
Dat gaat niet werken. Dat wordt niks.

En nou denk ik dat jij Gradje hebt gezien.
Een beste kerel uit Finsterwolde die toen die net zo oud als jij was in het hele dorp alleen maar belletje ging trekken.
Nu als hulpsinterklaas begint ie in Januari al zijn baard te laten groeien.
In augustus gooit ie er dan wat schapenwol doorheen zodat het toch ergens wat lijkt.
Paardrijden kan die niet, maar met een paardenzadel op zijn fiets oefent ie stinkend zijn best.
Gradje is natuurlijk niet zo handig op de daken en stort nog wel eens naarbenee, maar zo in zo'n warenhuis wil het best nog aardig lijken.

Kijk jij en ik zagen het natuurlijk meteen.
Hulpsinterklaas.
Lijkt niet op die van TV.
Daar kan die misschien die peuters mee bedotten. Maar jij en ik die trappen daar niet in.
Hij kende niet eens alle namen van de kinderen niet. En had onder zijn jurk groene wollen sokken.

Vandaar dat ik denk dat het Gradje is.
Want op zes december gaat ie eraf die baard.
Zijn vrouw moet er niets van hebben.
Het schijnt vreselijk te kriebelen in bed, en een op schoot gezeten peuter verliest er ook nog wel eens een lolly in.
Dus hij ruikt niet altijd even fris.
Maar goed, van de geknipte baard met schapenwol daardoorheen maakt ze extra warme sokken.
Altijd groen want dat is zijn vrouw haar lievelingskleur.
Vandaar dat ik denk dat het Gradje is.

Maar goed als jij nou even die tekening afmaakt, gaat ie vanavond in de schoen.
Pakken we die van mij, een extra grote.
De echte van TV, had wat goede hulpsinten voor later in ons dorp gezien.
En is voorlopig in de buurt.

Letter

Ik heet Ivo vertelde die me.
En dus met sinterklaas krijg ik alleen de chocoladeletter i.
En zonder puntjes, want die hebben chocoladeletters niet.

Ik vertelde hem dat er moeders zijn die hun kinderen Xantipe noemen.
En heb je ooit wel een een chocoladeletter X gezien?
Die bestaan niet.

Hij knikt, dat is erger.

Ik vertel hem van mijn kinderen die ik met sinterklaas altijd Wasper, Wieke en Mim noem.
Rare namen, maar dat maakt niet zo veel uit.
Ze luisteren toch niet naar hun vader.
Maar ze hebben wel de grootste letter in hun schoen.
En daarbij nog plek genoeg.
Want ik laat ze in de laarzen van hun Opa lopen.
Die is een reus en heeft maatje 48.
De grootste die er zijn.
Onmogelijk om touwtje mee te springen maar er gaat zo s'avonds klaargezet al gauw een kilo pepernoten in.
En een banketstaaf, zuurstok en marsepeinen kikker.
Scheelt toch weer aardappels schillen voor het avondeten.
Is dat misschien ook een idee voor jou,.. Mivo?

Hij knikt.

Mijn vader heeft grote voeten.

En hij rent de speelplaats op.

Beninorm

Hij lag net lekker op het strand.
Zijn baard in een handig knotje op zijn rug, zodat ook zijn hals nog wat kleur kon krijgen.
Een schaduw viel over zijn gezicht en hij opende zijn ogen.
Je staat in mijn zon, sprak hij tegen de donker gekrulde schaduw.
S. we moeten weg, klonk het uit de schaduw.
Komende zaterdag weet u nog.
Als we niet vandaag vertrekken staan ze voor niks daar op de kade.

Boeie... sprak de Sint, en draaide zich om zodat de piet tegen zijn knot moest praten.
Echt, ouwe kappen nu, we moeten gaan.
We hebben 24000 letters in het ruim die als we nog veel langer wachten tot chocolademelk zijn gesmolten.
En het was al stressen met die belachelijk nieuwe kindernamen.
Wie noemt zin kind nou Quinty of Qai.
Normaal hadden we aan een paar honderd Q's genoeg.
Nieuwerwets gedoe.

Wiebere.. sprak de Sint, ik bak om bruin te worden.

Kappen nou Sint, enig idee hoe twaalf ton marsepein gaat ruiken na drie dagen Benidormse zon?
Of loop je nou nog te mokken over die Facebook Pietietie.
Luisterd ik trek wel geen majootje aan maar een kekke Jeans.
En tondeus een blonde mohawk in het midden.
En ik moet er niet aan denken, maar met wat foundation van de maxfactor wordt ik zo wit als Geertje Wilders.
Maar dat is als het echt niet anders kan.
Kom ouwe doe het anders voor de kinderen.
Want wat kan jou die ouders schelen.

De oude man richtte zich op, klopte het zand van zijn kleren.
En zuchtte, voor de kinderen dan maar.
En Dieuwertje natuurlijk.
Die past met elk nieuw jaar weer beter bij mijn leeftijd.

Zo ken ik je weer ouwe, sprak de Piet.
Doen we nog een bakkie aan boord.
Met een chocoprins derbij of een Jodenkoek.
En als ik goed zoek,
vind ik ergens nog wel een doos negerzoenen.
Maken we der een ouderwets gezellig Sinterklaasfeest van.

Melodica

Je kunt het je bijna niet meer voorstellen.
Maar er was een tijd dat je alleen door veel te oefenen een muziekinstrument leerde spelen.
Noten kwamen niet uit een elektronisch sample kastje, maar uit een tot bloeden toe beoefende gitaar.

In kleine zaaltjes mocht je zo af en toe voor een paar verdwaalde mensen spelen.
En als je ouders dan eens kwamen kijken, smeekte ze je een echte baan te gaan zoeken.
Zo werden pop-artiesten geboren. Stug volhoudend, hun kunst uitoefenend lege zaal na lege zaal.
Oké ik kwam zo rond de tijd dat er nog haar voor mijn ogen groeide niet verder dan het wild bespelen van een triangel.
Maar de muziek die ik luisterde werd wel gemaakt met echte instrumenten.
Fleetwood Mac, The Doors en andere helden, die nooit voor een jury van omgedraaide stoelen hoefde te spelen.

Mijn zus had een melodica.
Een twintig centimeter lang blaasinstrument met toetsen.
Er kwamen een soort van super Mario toontjes uit die al na drie minuten op je zenuwen begonnen te werken.
Tegenwoordig zet men onder de melodica toontjes een vette beat en noemt zich DJ.
Een synoniem voor nerds die te lui waren een muziekinstrument te leren en een triangel liever samplen.

Een aantal weken geleden waren we bij een optreden van Alain Clark.
Hij was op de lagere school smoorverliefd op Claire.
Op zijn twaalfde begon hij te spelen op een gitaar.
Eindeloos tot zijn vingers blaarden.
En al zat ze twee onneembare klassen hoger, hij schreef op de snaren een liedje voor Claire, met haar naam in de tekst.
Op een dag, dat hij eigenlijk al de moed verloren was speelde hij het voor haar, en won haar hart.
Tot hij zes weken later Yvonne tegen kwam.
En met één naam in het nummer te veranderen won hij haar hart met hetzelfde lied.
Net als een maand later Anneke.
Probeer dat maar eens met een melodica en een drumbeat.

Overigens werkt ook een triangel niet echt.

Traphekje

Onze bejaarde hond begint langzaam wat slechter te zien.
Het vuilnisbakken bruin begint grijs te worden en de laatste tijd slaat ze wat treden over bij het traplopen.

Op weg van de trap naar beneden is dit vrij eenvoudig.
Ergens bij de laatste vier treden doet ze een spong naar beneden en hoopt er het beste van.
En op weg naar boven, de geur van verse puber tosti’s volgend, blijf ze piepend halverwege de trap zitten wachten, tot iemand haar komt ophalen.

Na weer een trapval en een kwispelend mank lopende begroeting bij de deur was het genoeg.
Er moest een traphekje komen.
Eén voor naar boven en één voor beneden.
 
Bij de Praxis hebben ze prachtige traphekjes.
Uitgevoerd in beukenhout of gemoffeld staal ben je al voor zo'n honderd euro klaar.
En de montage van zo'n geschaard stalen hekje is echt heel simpel.
Je zet het traphekje in elkaar.
Tekent de gaatjes voor verankering op de muur af, en boort twee gaatjes.
Als het hekje dan te laag blijkt te hangen pak je een meetlint, tekent 2 centimeter boven de geboorde gaatjes een nieuw gaatje af, en de boormachine doet de rest.
Houd er rekening mee dat een traphekje zowel links als rechts kan draaien.
 
Draai het hinderlijk de gang afsluitend hekje dus om, teken twee gaatjes aan de andere zijde van de muur, en boor opnieuw twee gaatjes.
Houd er wel rekening mee dat de andere zijde van de muur niet betekend dat alles omgedraaid is.
 
Keer het traphekje dus naar de juiste bovenkant om. Teken nieuw te boren gaatjes af, en zet deze keer de boormachine voor de gipsen tussenmuur van hamerstand af.
 
Als alles hangt en naar behoren werkt. De teveel geboorde gaatjes zijn dichtgesmeerd, en de hond kwispelend wacht om doorgelaten te worden.
Bedenk dan dat je bij de aankoop van een traphekje rekening moet houden met de breedte van de spijlen.
Zijn deze breed genoeg voor de drie katten die ook veelvuldig gebruik maken van de trap.?

Haal een nieuw traphekje.
 
De beuken variant "Lucas" zou aan alle voorwaarden moeten voldoen.
Lees deze keer wel de gebruiksaanwijzing.
Monteer het hekje door hiervoor op een andere plaats dan die van het eerdere hekje, nieuwe gaatjes te boren.

Wacht tot dit hangt. En volledig werkt.

Smeer de eerder geboorde gaten dicht.

Zie hoe de katten weigeren door het traphekje te lopen maar handig over het nieuw gehangen hekje heen springen.
En bedenk hoe nuttig weer een kluszaterdag is besteed

Driekoningen

Er wordt aangebeld.
Twee kinderen van amper 10 staan aan de deur.
Eén heeft er een pistool, richt het op mijn navel, en haalt de trekker vier keer over.
"Snoep of je leven."
Ze giechelen erbij.

Wij deden dat wel even professioneler.
Liepen in Brabant de hele avond met een lampionnetje door de straten.
Vaak met een laken over het hoofd dat s ‘nachts weer dienst diende te doen.
Bij elke deur zongen we dan keurig het ingestudeerde Driekoningen lied.
Waarna een snoep zak devoot werd voorgehouden.
Vaak gingen daarin de onvermijdelijke mandarijnen, maar we hoopte altijd op het echte tand bedervend spul.
Overal in de straat zag je met Driekoningen wit geklede dwergjes met een lampionnetje in hun hand.
Na een wijk of twee werd dan de buit verdeeld.

Driekoningen was goed voor drie dagen weeïge buikpijn en een langzaam bedervende fruitmand op de tafel.
Op school ging het de volgende dag over hoeveel de ander had opgehaald.
Mark Hollander was dat jaar niet te verslaan.
Hij werd van deur tot deur voortgeduwd in een rolstoel. Had een middenvoetsbeentje gebroken, maar veinsde verlamd te zijn.
Daarnaast had hij op televisie Stevie Wonder gezien.
Hij kon het driekoningenlied  zijn hoofd licht heen en weer bewegend perfect op de maat meewiegen. Afgemaakt met een zonnebril deed dat de rest.
Zijn snoepzakken zaten vol van het tand bedervend spul.

Ik loop naar de kelder en grijp een hand dropjes.
"Mijn leven dan maar" zeg ik tegen de giechellaars.
Ik zie wat mandarijntjes in de zak.
"Oh lekker dropjes" zegt de schutter.
En ze rennen naar de volgende deur.