DENK

Je geeft 500 euro uit aan een nieuw spijkerbroek met alle scheuren op de juiste plaats.

De riem hangt op het onderste randje van je bilspleet. Waaronder je gebleekt anus zich verbergt achter de naturel katoenen opdruk string.

Je gaat zes keer per week naar de sportschool en draagt je schoenen zonder sokken.

De shakes die je drinkt als powerfood zijn gifgroen of roze afgestemd op de kleur van je polsbandje.

Je wenkbrauwen zijn in een salon voor echte mannen geëpileerd tot dunne streepjes.

En onder je opgerolde shirt mouwen schuilt een tattoo van Chinese tekens welke jij alleen vertalen kunt.

Maar waarbij de door jou vertaalde tekst diepzinnigheid doet vermoeden.

Op je instagram en Facebook deel je met de wereld je dagelijks fijnste momenten en de foto's zijn met de hipste filters geshopt.

De zonsopgang weerspiegeld perfect in je zorgvuldig geoliede teakkleurige sixpack.

En je fluorescente zwembroek daaronder laat niets te raden over.

Een handig opbergplekje voor je rolletje pepermunt.

Binnen draag je zomer en winter altijd een spiegelende zonnebril zodat je ogen voor de andere een raadsel blijven.

De ander zijn dan meestal de meisje meisjes die dwepend om je heen zwermen.

Maar onder een zesje nog geen drankje waard zijn.

Je bent een man van nu. Je bent een leeghoofd en alleen bezig met jezelf.

Je stemt op mensen die net als jij alleen met zichzelf bezig zijn.

Je stemt DENK.

Of

Je hebt problemen met je gehoor en je zicht is ook niet best.

De mensen schrikken terug als je ze aankijkt omdat je brilglazen je ogen zestig keer vergroten zodat alleen je pupillen zichtbaar zijn.

Je schreeuwt als je praat omdat je jezelf niet kunt horen.

Maar je hebt een sympathie voor schreeuwende mensen omdat je daar iets van jezelf in herkend.

In het stemhokje tref je een tafellaken als stemformulier met minimale kleine vakjes waar je op goed geluk, half blind en op de tast dan maar iets aankruist.

Hoe kun jij weten wat je stemt.

Je stemt DENK.

Drie zetels.

Voor dit moment de enige verklaring die ik erbij bedenken kon.

Granol

Bij in gebruik nemen van het huis waren de muren voorzien van granol.
Als je de jaren 70 hebt meegemaakt.
Dat is een soort van ruw afgewerkt pleisterwerk welke elke paar jaar overschilderbaar voorzien wordt van een nieuwe laag latex.
Of vanuit een bijpassende houten rookstoel jaarlijks vergeeld.
Bij granol hoort een visnet aan het plafond, psychedelische muziek van Jerney Kaagman (bij voorkeur in een blauw latex pakje), vloeistof projecties op de muur en wijde broekspijpen met plataulaarzen.
Voor nostalgische geesten en hen die wachten op te terugkeer van trends nog steeds een ideale keuze.

Het granol beneden hebben we tien jaar geleden door een vakman laten gladstrijken.
Een vierkante mijnheer met armen als bielzen streek met een gevulde speciekuip in de ene hand en een troffel in de andere de gehele huiskamer glad.
Het plafond werd onderwijl ook nog even meegenomen en na een dagje werken was hij een paar duizend euro rijker en ik verlost van ruwe muren.
De vierkante mijnheer is na 10 jaar speciekuip tillen arbeidsongeschikt verklaard en rust nu wat uit in zijn gladgestreken villa in Laren.
Maar ik heb boven nog steeds granol.
Toen ik de vierkante mijnheer tien jaar geleden bezig zag dacht ik nog. Goh dat doet ie handig.
Hij kwakt gewoon wat witte specie op de muur en strijkt dat glad.
Hoe moeilijk kan dat zijn.?

Daarbij hebben ze in de bouwmarkt speciekuipen in alle maten. En handig gereedschap om het doe het zelf te stukadoren.
Een zakje met 20 kilo gips kost er 8 euro en daar kun je een behoorlijk gaatje in de muren mee vullen.
En dan is er natuurlijk het internet. Vol van handige instructie filmpjes die je voordoen hoe je het doe het zelft.
En daarbij duizenden euro's op een vakman kunt besparen.
Dat treft want eigenlijk waren we de schetterende psychedelische muziek uit de muren boven wel een beetje zat.

Bij de bouwmarkt werden dus spullen aangeschaft en in mijn oude broek met wijde pijpen ging ik de muren te lijf.
Dat wil zeggen. Eerst maar eens een klein muurtje om op te proberen.
"Vul een kuip met water en voeg het pleisterpoeder er in de juiste verhouding aan toe".
Een half zakje pleisterpoeder werd in een kuip gegoten en een stofwolk daalde neer op de trap en de meubelstukken in de ander kamers.
(handige tip, sluit alle deuren en ramen en dek alles af)
(tweede tip, eerst water dan poeder.)
Een tweede stofwolk kwam uit de speciekuip omhoog bij het toevoegen van het water.
"Meng het water en poeder mengsel tot een gladde massa zonder klontjes en laat het rusten"
Met een stok werd het mengsel klont-vrij geroerd en daarna was er een goed moment even koffie te gaan drinken.
Er waren ook koffiebroodjes meegenomen bij het bezoek aan de bouwmarkt. En de buurvrouw kwam even informeren waar die witte wolk uit ons openstaande raam vandaan kwam.
Kortom het werd nog gezellig, met een tweede kopje koffie erbij.
(derde tip laat het mengsel niet langer dan 10 minuten rusten)
Gelukkig was er nog een half zakje pleisterpoeder over.
De klomp gips werd aan de roerstok uit de speciekuip getild en een nieuwe mengsel werd aangemaakt.
Met het nieuw gekochte gereedschap werd het mengsel op de muur gesmeerd.
Bijna zo handig als de vierkante mijnheer dat tien jaar geleden in de woonkamer deed.
Alleen bij mijn gesmeer ontstond een licht glooiend landschap op de muur.
Een soort van miniatuur Limburg met heuveltjes en dalen.
Maar dat zou vast nog wel goedkomen want na het opbrengen moest je er met een soort van metalen lat de oneffenheden uitstrijken.
Dat ging niet helemaal naar wens. Want de inmiddels hard geworden heuvels wilde de dalen niet meer vullen,
Maar met wat extra mengsel werden die dalen weer tot heuvels gevuld.
Waarna ik de ontstane dalen weer opvulde met nieuw smeersel ....
Vier uur later was het muurtje enigszins vlak.
Wel was de plint nu gelijk gestreken aan de muur, evenals de deurstijlen. Maar wie daar nou een punt van maakt.?

Even later kwam mijn vrouw mijn werk controleren.

Gezocht: Handige vierkante stukadoor.

(ps. In de nieuwe VT wonen wordt een nieuwe trend waargenomen. Ruw gestuukte muren. Helemaal hot)

Nokia

Mijn dochter is inmiddels al een aantal weken reizende door zuid-Amerika.
En natuurlijk, de eerste dag aangekomen begaf haar telefoon het. 

Gelukkig beschikte het hotel over een internet verbinding, dus via een Guatamaals toetsenbord kregen we door dat alles goed was.
Behalve dan natuurlijk de telefoon.
Die deed helemaal niets meer.
Natuurlijk zocht ik online nog even naar het plaatselijke Apple center. Maar Steve Jobs had Chichicastanago nog even als vestigingsplaats overgeslagen.

De dagen daarna volgde verslag via de online reis app "Polarsteps".
Voorzien van prachtige kleurrijke foto's die ik niet met jullie mag delen.
Niet omdat ik dat niet wil, maar omdat me dat strikt verboden is.
Alle te publiceren foto's moeten namelijk geballoteerd worden en aan zware kwaliteitseisen voldoen.
Er mogen geen reizigers-wallen onder de ogen te zien zijn, geen golvende vetrandjes (zo die er al zijn), en elke foto moet aan de National Geograpic kwaliteitseisen voldoen.
Kortom, "Pap.. geen foto's op Facebook zetten hoor."
"Want die laatste ....
Zukke billen..." en ze doet haar handen 50 centimeter uit haar zij.

Is niet de eerste keer dat haar telefoon het begeeft de eerste week.
Toen Vader eindelijk op haar zestiende verjaardag na eindeloos lang zeuren een echte telefoon voor haar had gekocht.
Een rood glimmende uitklapbare Nokia waarmee je gezien kon worden op het schoolplein.
Bleek het toestel, na twee dagen, niet bestand tegen meewassen op zestig graden.
Krokodillentranen.

Dus een tweede werd aangeschaft. Met een handig abonnementje zodat ze ons altijd bereiken kon.

De rekening van tweehondervijftig euro de eerste maand deed wat los servies en een bijzet tafeltje sneuvelen.
Ze had op het schoolplein inderdaad "de blits gemaakt".
En omdat ze een abonnementje had. En haar klasgenoten prepaid moesten bellen was het eigenlijk wel zo handig om van haar telefoon gebruik te maken.

De tafel werd gerepareerd. Het abonnement naar prepaid omgezet.
En in de loop der jaren werd steeds een scherm vervangen of een toestel vernieuwd.
Tot ze een vriendje kreeg die bij Apple werkte.
Laatste stand van zaken.
Om heimwee op te wekken sturen we een foto van een besneeuwd Kamerik, met ouders in de sneeuw.
We krijgen een foto terug vanuit "Isla Holbox".
Twee bruingebronsde dames nippend aan de witte wijn, met op de achtergrond een flikkerend wit strand en een groenblauwe zee.

De volgende bestemming is Tulum.
Volgens wikipedia "een oude Mayastad in Quintana Roo op het schiereiland Yucatán, in het uiterste oosten van Mexico."
Ze hebben er geen Apple center zie ik.
Maar wel heel mooie stranden.
Voor straf vertel ik niet wie "Wie is de mol" heeft moeten verlaten.

Lieve Dochter

Lieve Dochter,

Je gaat nu zes weken door allerlei zuid Amerikaanse landen trekken.
Met een rugzak en een andere leuke meid als reisgenoot.
Wij als ouders maken ons natuurlijk totaal geen zorgen.
Evenwel heeft je moeder 26 blikken boerenkool stamppot in je rugzak gestopt mocht het met het eten niet helemaal lukken.

Ik hoop ook dat je de T-shirts met opdruk met de post hebt ontvangen.
Het was best nog ingewikkeld de juiste vertaling te vinden.
"Mi saque boxende padre es de dos metros de un coleccionista de armas y ávido de punto en el cielo, el avión no tripulado está mirando" zal in de meeste landen wel leesbaar zijn en
betekend vrij vertaald: Mijn kick-boksende vader is twee meter groot een fervent wapen verzamelaar en dat stipje in de lucht is zijn drone die meekijkt.

Voor de rest wensen je moeder en ik je een fijne tijd.

Je weet dat als we een dag niets van je horen we gewoon de Nederlandse ambassade bellen.
En eigenlijk elke andere ambassade in het land om zeker te weten dat alles goed gaat.
Dus houd ons op de hoogte. Van uur tot uur graag.

Geen vreemd verpakt waspoeder meenemen van vreemde mensen. Dat kopen ze zelf maar als ze in Nederland zijn.
Bij de jumbo is de black-velvet het hele jaar in de aanbieding.
En voor de rest geniet ervan.
Wij gaan je stik veel missen.

Dus Lieke pas goed op jezelf, en graag gezond en vol prachtige nieuwe ervaringen gezond terugkomen.

Een enorm dikke kus en knuffel,

Je poah en moah.

Sneeuwpop

Met het ontbreken van oud Hollandse winters sterven ook de daarbij horende tradities uit.

De lagere school-klassers van tegenwoordig weten bijvoorbeeld prima hoe ze opgezocht op internet hun elektrische fiets moeten opvoeren of methamphetamine kunnen maken.

Maar de kunst van het maken van een goede sneeuwpop is ze door hun ouders nooit bijgebracht.

Zeker er wordt jaarlijks afgereisd naar ski-oorden om te snowboarden of te skiën. Maar de sneeuw daar heeft niet dezelfde juiste plak consistentie die men in oud Hollandse winters kan aantreffen.

De Hollandse mentaliteit wil de buitenlanders graag laten zien hoe men leven moet. Dit heeft al tot menig ongeluk geleid.

De op het oog degelijk gebouwde houten huisjes in de pittoreske dorpjes blijken namelijk niet bestand tegen een van de ski-piste rollend steeds groter wordend sneeuwpop onderlijf.

Inmiddels is in landen als Zwitserland en Oostenrijk het maken van een sneeuwpop door Nederlanders dan ook bij wet verboden.

Sneeuwpoppen maakt men dan ook bij voorkeur op een Hollands grasveldje.

Wij als kinderen trokken er bij het vallen van de vlokjes meteen op uit.

De kunst was een zo groot mogelijk sneeuwpop te maken.

De maker van de grootste sneeuwpop had voor jaren een reputatie in de klas, en mocht het gehele jaar het schoolbord vegen van de juf.

Dus er stond ook nog eens behoorlijk wat op het spel.

Het principe was simpel. Rol een met de hand geknede sneeuwbal over de vers gevallen sneeuw. Deze zal hierdoor groter worden.

Blijf rollen tot de sneeuwbal door zijn steeds groter wordende gewicht bijna niet meer vooruit valt te rollen. En stapel de gerolde ballen op elkaar.

En dan komt het waardoor het belangrijk is uit een gezin te komen met veel kinderen.

Mark Hollander bijvoorbeeld was enigst kind. Zijn sneeuwpop gemaakt van drie gestapelde sneeuwballen was niet veel groter dan hijzelf.

Zijn ouders gaven hem weinig schoppen dus het was ook nog eens een klein mannetje. Daardoor een dwerg met een sneeuwpop van niks.

Ik echter kreeg er voldoende en had bovendien ook nog twee uit de kluiten gewassen zusters waar je verder niets aan had, maar die voor het rollen van een sneeuwbal prima van pas kwamen.

En samen lukte het om het hoofd van de sneeuwpop net onder de dakgoot van ons huis uit te laten komen.

Uiteindelijk was dit alles natuurlijk zinloos. 

 

Bij Jojaneke waren ze met zijn twaalven thuis.

Elf uit de kluiten gewassen broers waarvan de oudste kraanmachinist was.

Hun sneeuwpop stond tot eind augustus. Kwam ook tot onder de dakgoot, maar zij woonden in een flat.

Jojaneke mocht daardoor elke dag het schoolbord vegen.

Wat niet erg was. Het was een aardig kind om te zien.

Niet dat je wat bij haar probeerde.

Ze had 11 potige broers.

 

Jojaneke bleef tot haar veertiste vrijgezel.

2017

Toch altijd weer het hoogtepunt van het jaar.
Eerst je insmeren met een pakje bleuband om een frisse nieuwjaars duik te gaan nemen in de Noordzee.
En daarna de gehele ochtend de schansspringers volgen vanuit Garmisch-Partenkirchen.
 
Jammer weer dat er zo weinig Nederlanders mee doen.
De Kameriks afgevaardigden waren weer dit jaar bij de kwalificatie afgevallen.
Er was intensief door de jongens getraind op de opgehaalde Kwakel-brug, die voor het doeleind (en gebrek aan sneeuw) was ingesmeerd met groene zeep.
Jammer van de materiaalpech bij de kwalificaties op de 124 meter skischans in Garmisch.
De van vurenhouten schrootjes gemaakte ski's bleken het gewicht van de deelnemers bij landing niet te kunnen dragen.
Het bleken overigens wel handige spalkjes te zijn om de uitstekende bot-delen van de deelnemers weer bij elkaar te brengen.
Gesponsord door houthandel Roest Kamerik, waarvoor dank.
 
Daarna is het natuurlijk even rust vinden na al het muzikaal geweld van de top 2000, bij het oudejaarsconcert van het Wiener Philharmoniker.
Het wachten is natuurlijk op de Radetzki Mars, dat in de film Turks fruit al zo mooi van tekst was voorzien.
(tietekont tietekont tietekont kont kont).
Welk niveau me weer doet denken aan de prachtige registratie van het toppers concert van gisternacht.
Drie glitterpakken die in een glitterbal in de Amsterdam Arena hun kunstje deden. Ik had al eerder rampzalige dingen gezien in de Arena, maar dit was een dieptepuntje.
 
Gelukkig kan het dit jaar alleen maar beter worden.
Veel echt goede popsterren kunnen ons dit jaar tenslotte niet meer ontvallen.
En mijn in blakende gezondheid verkerende gitaarheld John Mayer komt deze maand met een nieuw album.

Als klap op de vuurpijl zijn er ook nog oliebollen overgebleven van gisteravond.
We hadden er veel te veel gemaakt en een aantal aan de vogeltjes gevoerd.
Een roodborstje bleek een rozijnenbol in zijn geheel te hebben ingeslikt.
We hebben het beestje op veilige afstand van de kat in de dakgoot gerold.

Rest mij niets te doen dan dit nog:
Iedereen een gezond en gelukkig 2017.

Tajine

Ik las op Nu.nl dat de kunstkerstboom net zo populair is als de echte kerstboom.
Wat mij betreft het begin van het einde der tijden.
Welke traditie schuilt er nu achter het uit een zak halen van de kerstboom op zolder en deze kant en klaar opgetuigd terug zetten op zijn plaats.

Gadver. Nee..

Een kerstboom dient bij een obscure kerstboomhandelaar gekocht.
Daar moet tussen een woud van kerstbomen een veel te groot uit te vallen exemplaar uitgezocht worden.
De dikte en hoogte wordt besproken en er wordt onderhandeld over de prijs.
Daarna wordt op de fiets of gepropt in een te kleine auto met de piek in de nek van de bestuurder de kerstboom naar huis vervoerd.
Daar blijkt de boom nauwelijks in de huiskamer te passen en hinderlijk aanwezig te zijn.
Voor dat de eerste kerstdag gevierd wordt dienen minimaal drie keer de kerstlichtjes wegens uitvallen vervangen te zijn.
Aan het kerstdiner zit men met kersttakken van de veel te grote boom in het bord.
Op tafel staat het vers gebraden konijn van één van de kinderen uit het schuurtje.
En pas rond maart als alle kerstnaaldjes zijn afgevallen mag de kerstboom verwijderd worden.
Dat geeft ook altijd een zucht van verlichting.
De huiskamer lijkt plots twee maal zo groot.
De eerste krokussen komen buiten uit de grond.
En het voorjaar kan worden ingeluid.

Met kerst dient er ook traditioneel getafeld te worden.
In een Tajine past geen gevulde gans.
Het puntmuts schoorsteentje van het Marokkaanse aardewerk past amper om het beest zijn achterwerk.
In het fondue setje propt men geen vers geschoten haas.
En op de scottelbraai of gourmetplaat hangen de poten van de gevulde kalkoen alleen maar hinderlijk over de rand.
Nee het wildgebraad dient vanuit een uren heerlijk geurend verspreidende oven opgediend te worden.
De heer des huizes snijd het malse vlees aan. En dan kan er geschranst worden.
Maximaal 20 minuten. Want studio sport begint op zondag om zeven uur.
Het toetje wordt op schoot tijdens de uitslagen van het schaatsen of de eredivisie opgediend.
Ja tradities.
Zo lang mogelijk aan vast houden.
Fijne kerst iedereen.