Bebaard

Al sinds mijn 16e neem ik het scheermes ter hand.

In eerste instantie was het slechts dons dat maanden nodig had zich te herstellen.

Maar zo rond mijn achttiende was het nodig het mes dagelijks ter hand te nemen.

Inzepen gebeurde nog met scheerkwast en zeep waarmee je een kerstmannen baard schilderde op je gezicht.

Een kundig gehanteerd krabbertje sneed vervolgens de witte zeep en onderliggende haren weg.

Op mijn twintigste liet ik de gezichtsbeharing vrij.

De kalende kin had nog weinig succes bij het daten opgeleverd dus elke verandering, welke dan ook, die effect zou kunnen hebben was gewenst.

De puntbaard, de geitensik, de balbo met bakkerbaard, de zz top, de Chriet Titulaer, allen werden uitgetest.

En onderhouden.

En warempel de casual kort-getrimde balbo leverde eindelijk succes op.

Deze bleef 14 jaar in langere of kortere versie op mijn gezicht aanwezig.

Het hoofdhaar werd intussen wat minder, maar de gezichtsbeharing bleef volle donkere snorren en baarden geven.

Op mijn 35ste vond ik het genoeg.

Een kinderschare rijker zou een nieuwe carrière en nieuw leven beginnen.

Alle gezichtsbeharing werd als voorbereiding hiervoor verwijderd zonder direct nadelig effect.

De afgelopen 23 jaar verliepen verder baardloos.

 

Vorige week sneed ik me voor de zoveelste keer bij het scheren.

Bloed dat maar niet wilde stelpen en een hinderlijk wondje op de bovenlip.

Hoe prettig was dat vroeger met die donkere rijk behaarde baard.

Zo'n rijk gevulde baard waarin zich een restje spaghetti als snack kon verstoppen. 

En waarachter elke dubbele onderkin verdween.

Ik besloot terstond te stoppen met scheren.

Drie dagen later begon men te vragen of ik wellicht een baard liet staan.

Vier dagen later beklaagde mijn echtgenote zich over een prikkende zoen.

En dat het verder ook eigenlijk geen gezicht was.

Ik bleef echter rotsvast vertrouwen op de in het verleden behaalde successen.

Een vrouwelijke collega vond het woest aantrekkelijk en moest zich bedwingen.

Ik snapte dat, en dankte haar voor haar zelfcontrole.

Mij was dit beeld al eerder bekend vanuit eerdere beharing.

Een volle week ging voorbij waarbij het haar onder de neus harder groeide dan boven de neus.

Er was wel echter een verschil in eerder gedragen gezichtsbeharing.

De kleur.

Die was in zijn geheel grijs neigend naar wit.

En liet me langzaam lijken op de ingezeepte kerstman.

Mijn vrouw vond het nog steeds niks.

Hij blijft, sprak ik echter vastberaden.

En dacht verder na over een toekomstig modelletje.

Zou ik gaan voor de Johny Depp.?

Of zou het de Robbert Downey JR. worden?

 

Mijn kleindochter komt binnenhuppelen.

Opa?

Een dikke knuffel.

OPA, je PRIKT!!

 

Morgen gaat ie er af.