Wil je met met trouwen?

 

Ook op het werk mag gelachen worden:

Mailtje van een vrouwelijke collega:

Hoi Huber,

Ik krijg een melding dat een proces van klant X niet succesvol is uitgevoerd.

F. is ziek dus ik weet even niet bij wie ik moet zijn om dit op te lossen.

Groeten G.

_____________________________________________________________________

Mijn antwoord:

Hoi G,

Ik heb wel een idee waar het aan zou kunnen liggen.

Geen zorg, ik ga er wel achteraan om het uit te zoeken.

Laat je weten als het is opgelost.

Met vriendelijke groet.

Huber van Hest

___________________________________________________________________

Haar antwoord:

Bedankt, wil je met me trouwen.?

Groeten G.

___________________________________________________________________

Mijn antwoord:

Ik ga dat natuurlijk onmiddellijk in overweging nemen.

Ga vanavond gelijk thuis even overleggen.

Met vriendelijk groet

Huber

__________________________________________________________________

Haar antwoord:

Hahaha

Groeten G.

___________________________________________________________________

de volgende dag:

Mijn mail:

Goedemorgen G,

Ik heb je huwelijksvoorstel gisteren even kort besproken.

Mijn echtgenote was wild enthousiast en heeft direct al mijn spullen voor me ingepakt.

Ze staan te wachten bij de deur.

Ik zou er dan ook geen gras over willen laten groeien, schikt komend weekend voor het huwelijk.?

Mijn incontinente hoogbejaarde moedertje die bij ons verblijft komt graag bij ons inwonen en verhuist natuurlijk mee.

En geen zorg ik leg graag uit hoe haar dagelijkse zorg in elkaar zit.

Zodat je, nadat je gestopt bent met werken, precies weet hoe de aambeienzalf dient te worden aangebracht.

Ik dacht zelf als bestemming voor de huwelijksreis aan Venetië.

Daar is een kantklos museum van werkelijk adembenemende schoonheid.

En dan kan ik daar weer wat spulletjes voor aanschaffen, want kantklossen is mijn lust en mijn leven.

Daar breng ik elke vrije minuut in avond en weekend mee door.

Het houd ook de gedachten weg van al die nare mensen die nog geld van me willen hebben.

"By ze way", heb jij een beetje gespaard?

Jeetje wat verheug ik me op komend weekend.

Eindelijk weer iemand die wel mijn eitje elke ochtend in de juiste zachtheid voor me kookt.

Want die driftaanvallen die een slecht gekookt eitje teweeg brengen zijn voor mij erg vervelend.

Ze duren soms wel meer dan een dag, en dan kan zelf een uurtje kantklossen me niet kalmeren.

Gelukkig kun je tegenwoordig met moderne make-up zoveel onzichtbaar maken.

Nou ik ga gauw de uitnodigen versturen.

Wat boffen we toch.

Houd jij ook zo van fietsen in matching regenkleding.

Met vriendelijke Groet

Huber van Hest.

_______________________________________________________________________

Haar antwoord:

…een beetje .paniek.

Jungle

Pap ik heb kaartjes voor een concert in Amsterdam, heb je zin om mee te gaan?, begint mijn jongste zoon.

Kaartjes van wat? is mijn eerste vraag.

Van Jungle is zijn antwoord.

Nu zijn mijn kinderen opgevoed met de muzieksmaak van hun ouders.

En hebben we ze gebrainwasht met Aretha, Stevie de gehele familie Motown en jaren en jaren aan kwaliteit pop.

Maar ergens halverwege heeft mijn oudste zoon een donkere afslag genomen naar Heavy Metal.

En weet ik allang niet meer waar mijn jongste naar luistert.

Mijn dochter is nog niet helemaal van het padje af, en trakteerde me een paar jaar geleden op een kippenvel avondje Gregory Porter in Carré.

 

Wat is dat voor muziek? Jungle, vraag ik.

En ik krijg een linkje toegestuurd.

Op het YouTube filmpje een mengelmoes van electro, disco en soul.

Leuk lieg ik, doe maar, wanneer is het?

 

AFAS in Amsterdam stroomt vol met mensen in de helft van mijn leeftijd.

Bij de ingang word ik gefouilleerd.

In mijn glitterpak betast het meisje bij de ingang niets oneerbaars.

Ik kijk door het publiek, enkel de technicus achter de mengtafel heeft mijn kapsel.

Grijs en weinig.

Er is een voorprogramma.

Een jongen met een gitaar naast een stapel speakers jengelt muziek.

Het geluid zingt rond, en zijn zang is vooral heel hard en onverstaanbaar. Hij draait effectloos aan knopjes om de boel nog recht te trekken.

"Thank you Amsterdam, it was AMAAAZING.."

Waarna hij zijn speakers en lichtpanelen van het podium begint op te ruimen.

 

Ik bestel twee kleintjes pils en reken elf euro af.

We wachten op wat komen gaat en keuvelen door te schreeuwen in elkaars oor.

Ik stuur een selfie naar het thuisfront als teken dat we op plaats van bestemming zijn.

Dan gaat het licht uit en wordt ik doorboord door bas en laserlicht.

Een muur van geluid volgt.

De massa voor me begint als de zee te deinen.

Ze stopt twee uur later.

 

Na de trein naar huis een hamburger in de Mac.

Vond je ervan? vraagt ie kauwend op zijn Franse frietjes.

Top avond antwoord ik gemeend met nog suizende oren.

 

De volgende dag appt mijn dochter.

Was het leuk?

"Jawel, antwoord ik. Niet helemaal mijn muzieksmaak.

Was de oudste op de dansvloer.

Maar creëer in mijn glitterpak vanzelf ruimte."

Vier smileys als antwoord.

 

Dat weekend regent het.

Ik sta op een ladder doorweekt de leilindes te snoeien.

Nog net voor ze al het blad verliezen.

Door het raam zie ik op de televisie een stoomboot de haven van Gorinchem binnenvaren.

Mijn dochter appt een foto van Cato in pieten-pak.
Sinterklaas is weer in het land.

Van de week maar wat in de schoen doen.

Iets van Aretha, Stevie of Motown.

Mocht ik over vijftien jaar bij leven en welzijn de vraag krijgen.

Opa, ik heb kaartjes. Zin om mee te gaan?.

Limmerick

 

Na de verkoop van het huis van mijn moeder moest er opgeruimd.

In de familie-app werden de zaken niet meeverhuisd verdeeld.

Wat overbleef ging naar de kringloopwinkel of het afval.

Een doos met "dat wil ik nog wel" stond zolang voor me bij mijn nichtje opgeslagen.

Bij een bezoek aan mijn moeder deze week haalde ik ze op.

 

Veel spullen van mijn overleden stiefvader.

Verzamelingen waar een mens in zijn leven nog wat aan heeft.

Bijvoorbeeld een zakje met van elke uitgegeven jaargang een uitgebrachte cent.

Bij elkaar een verzameling die loopt van 1948 tot en met 1980.

Gezamenlijk 38 stuks en net voor de overgang naar de euro voldoende voor het kopen van een rolletje pepermunt.

Op marktplaats aangeboden voldoende om zo'n zelfde rolletje vandaag de dag alsnog te kunnen kopen.

De tien delen blueband sportboeken met ingeplakte plaatjes zijn te leuk om weg te doen.

Over de verzameling sportmedailles van 1928 tot 1967 moet ik nog even nadenken.

Die van 1928 moeten van zijn vader zijn geweest die blijkbaar nog met de volksleger spelen had meegedaan en marathons had gelopen.

Naast elkaar opgespeld op mijn jas op Koningsdag zullen ze vast de verdiende aandacht trekken.

Het opschrijfboekje van een paar jaar na mijn geboorte is vermoedelijk de leukste vondst.

Ik dateer het rond 1968 en is duidelijk een opschrijfboekje van zijn jaren op de universiteit.

Het beschrijft hoe een corsage gedragen dient te worden.

Hoe een sigaret of een sigaar te presenteren.

En belangrijke regels der etiquette.

Zoals "jongen eerst aan meisje voorstellen. Wachten tot meisje haar hand heeft uitgestoken."

En hoe je te kleden en te gedragen tijdens een gala.

Overhemd, los boord, ribbetje in gesteven vorm met een laag uitgesneden vest en NOOIT geen polshorloge.

Zwarte broek met zwarte lakschoenen en zwarte sokken.

 

Een bierlied voor het dispuut staat achterin.

Naast wat losse aantekeningen die een opleiding verklaren zoals "wetenschap veroorzaakt ethische vragen"

en "universiteit moet belangstelling hebben in actuele vragen"

samen met de adressen van de nog te bezoeken cafés.

Het bakelieten pennenbakje wat altijd op zijn bureau prijkte staat nu op mijn bureau.

Zijn briefopener en zakmesje daarin.

Hij stond erop in brief correspondentie aangesproken te worden met "Weledelgeleerde".

En had met de gemeente correspondentie hierover.

Hij had tenslotte niet voor niets al die jaren gestudeerd.

Geen brief werd zonder brievenopener geopend. Want het geschrevene verdient respect.

Daarom met gerust hart de schunnige limericks uit zijn opschrijfboekje herhaalt:

 

"Er was een pastoor uit Londen

die had een kapotje gevonden

hij vond het wel wat vies

maar het paste precies

en weggooien vond hij toch zonde."

Ik zie hem in gedachten grinniken tijdens het opschrijven..

Knikkeren

 

Kijk opa, ik heb om alles wat ik van sinterklaas zou willen een rondje gezet.

En ze overhandigd het deze week door de brievenbus afgeleverde grote bol.com speelgoedboek.

Alle afbeeldingen van de barbie collectie zijn voorzien van een met stift aangebracht cirkeltje.

Evenals de halve sectie poppenwagens en toebehoren.

"Het duurt nog wel heel lang hoor voordat Sinterklaas komt." probeer ik de verwachtingen te temperen.

"Eerst heb je nog het Sinterklaas journaal op televisie."

"En dan moet hij nog met de boot aankomen.."

Maar de buurman staat met een ladder tegen mijn dakgoot de schoorsteen te vegen.

En op vragen hierover heb ik geantwoord dat dit nodig was voor de ongehinderde doorgang van pakjes dit jaar.

Dus mijn woorden sorteren weinig effect.

 

"Weet ik... zegt ze, maar ik ben ook nog niet klaar want ik moet de ander rondjes ook nog doen."

Gelukkig antwoord ik. Ik zal vragen aan de buurman of hij het schoorsteengat wat groter maakt.

En loop naar buiten om de verrichtingen te bekijken.

 

In de kamer staan een paar enorme dozen.

De gewenste hoeskleur was eindelijk binnen bij IKEA.

Dus de weken geleden bestelde tweezitter kon eindelijk in elkaar geschroefd.

De enorm dozen waarin de onderdelen zaten moesten bewaard voor de voorstelling van de drie biggetjes op school.

Maar worden nu eerst even bewoond door de twee kleinkinderen.

De lege Hello-fresh doos door onze zoon achtergelaten dient als auto.

Het is een krappe middenklasser die maar net ruimte bied aan de twee minderjarige bestuurders.

Het is een zuinig karretje dat enkel loopt op energie en c02 neutrale verbeelding.

Ze spelen een uurtje.

Ik loop naar het Sinterklaas-speelgoedboek met een stift om een cirkeltje te zetten.

Maar jammer... bol heeft in de collectie geen grote en kleine IKEA dozen opgenomen.

 

De knikkers zijn ook gevonden in de tuin.

Ze liggen in een vol geregende glazen blauwe schaal op de tuintafel te glimmen voor de sier.

Kattenogen, proemen, reuzen, stuiters, bolders, bullen en bonken.

Overblijfselen uit mijn eigen knikkerjeugd en die van mijn kinderen.

Een kuiltje is gauw gemaakt.

Olle steekt een proem in zijn mond.

Maar spuugt hem gelukkig met een smerig gezicht direct weer uit.

Cato vraagt om uitleg.

Kijk zeg ik, je moet met je vinger proberen de knikker in het kuiltje te krijgen.

En als je de laatste knikker erin wipt zijn alle knikkers in het kuiltje voor jou.

Maar als ik de laatste knikker erin wip zijn ze voor mij.

Een wedstrijdje dus wie het beste knikkers in het kuiltje krijgt.

Dat lijkt haar wel wat.

Opa heeft het vroeger heel veel gespeeld toen hij nog op school zat vertel ik.

En oom Jasper en Pim en Oma en Mamma ook.

Dus al deze knikkers in deze schaal zijn door ons allemaal gewonnen.

 

Mag ik ze hebben? vraagt ze.

 

Nee zeg ik. Maar je kan ze wel winnen.

We zullen wel een wedstrijdje doen met zijn allen.

Dan vraag ik je ooms en mama ook mee te doen.

En dan ga ik jou helpen.

Want weet je... ze kunnen er helemaal niks die ooms en moeder van je.

En Opa gaat elke dag oefenen.

Oma weet ik zeker gaat ook vast helpen.

En als je dan gewonnen hebt,... dan, dan zijn ze van jou.

Dus weet je wat.?

Ik zet vast een kringetje in het speelgoedboek bij het plaatje van de knikkers.

Dan krijg je die vast wel in je schoen als Sint er is.

En kun je thuis vast oefenen straks.

 

Op weg naar huis rijden we nog even naar de groentetuin.

Cato poseert met een venkel.

En Olle geeft iedereen een klontje klei als presentje.

We oogsten wat andijvie, bietjes en koolrabi om mee te nemen in de bakfiets naar huis.

Opa heeft ook winterwortels, maar die zijn nog te klein.

Waarschijnlijk precies goed tegen de tijd dat Sinterklaas er is.

Prima smeergeld voor gevulde schoentjes

Tante Wilma

 

Vanaf mijn zesde tot mijn eenentwintigste woonde ik op de Kapelmeesterlaan in Tilburg.

Een tussenwoning in een rijtjeshuis in een rijtjesblok van een splinternieuwe wijk in Tilburg Noord, was onze woning.

Naast ons aan de rechterkant woonde tante Wilma en Ome Henk.

Ondanks dat we ze Oom en Tante noemde waren ze geen familie

Maar ze hadden 'gèhre dèh gullie ons zo noemde'.

 

Tante Wilma hield van een rijk versierd interieur met dikke fluwelen gordijnen voorzien van guirlandes met gouden kwastjes.

Aan de muur hingen schilderijen van huilende zigeunermeisjes in rijk gedecoreerde lijsten.

En in de vensterbank stonden haar kleurrijke Oostenrijkse biedemeier beeldjes.

Ze had er een behoorlijke verzameling van.

Over het algemeen roze en wit porseleinen herderinnetjes of kussende prins en prinsessen paartjes.

Mijn ouders kwamen er vaak en graag over de vloer.

En mijn moeder dronk er haar dagelijkse koffie en ketting rookte er sigaretten.

Met kloppen van een houten pollepel op de muur werd aangegeven dat de koffie klaar was.

En andersom werkte dat morse systeem evengoed.

Als wij kinderen eens alleen werden thuisgelaten was het devies.

"Den pollepel leej op het aarrecht, kloppen als er wèh is."

 

Het was Ome Henk die me vond toen de halve wijk naar me op zoek was.

Ik was als achtjarige druk bezig kikkers en salamanders te vangen aan de rand van een volgende wijk.

En kwam ver na etenstijd met mijn vangst in een emmertje aan zijn hand aangewandeld de straat in.

"Het menneke woar kikkers vangen" was zijn commentaar tegen mijn moeder die me tegelijkertijd zowel bestrafte als doodknuffelde.

 

Het was Tante Wilma die me deed twijfelen over de echtheid van sinterklaas.

De zwarte piet die tijdens de optocht mijn beide handen en broekzakken vulde met pepernoten leek wel erg veel op haar.

En het doorrookte "wel oew taande poetsen hoor" was toch zeker wel haar stem.

Maar mijn moeder wist van verre Spaanse familie en gemengde huwelijken die zulke dingen verklaarde.

 

Inmiddels zijn de antennes op de daken in de rijtjeshuizen in Tilburg Noord vervangen met satelliet schotels.

En zijn er geen sloten meer om kikkers in te vangen in Tilburg Noord.

Oom Henk ging jaren geleden al hemelen.

Maar mijn moeder hield contact met tante Wilma tot ze bij bezoek niet meer herkent werd.

En de deuren van het wooncomplex alleen nog door zorg personeel geopend konden worden.

 

Van de week overleed ze, tante Wilma.

Met aan de muur terecht wenende zigeunermeisjes in dikke tranen.

Een stukje dierbare geschiedenis verloren

Les Poppys

 

De aardappels moeten geoogst.

Het nog aanwezige loof is grauw en geel en probeert moedig overeind te blijven rond de plassen van de afgelopen week gevallen regen.

Ze zijn klein dit jaar. De droogte in het begin van het jaar heeft de groei geremd.

Toch weet ik met vastgezogen laarzen in de modder een kist fatsoenlijke piepertjes te verzamelen.

Een emmer krieltjes voor het opbakken ernaast.

Op mijn hoofd wat zestiger jaren Motown.

Muziek van voor de tijd van elektronisch toonvast gemaakte zangers.

Met nog door echte mensenhand bespeelde instrumenten.

Een opgegraven veenmol probeert te ontsnappen.

Onder "Aint no mountain high enough" van Diana Ross hak ik het insect onverbiddelijk doormidden.

De courgettes worden onder "Sexual healing" van Marvin Gay geoogst.

"Don't leave me this way", speelt terwijl de laatste geel geworden boontjes worden geplukt.

Thuis gekomen met alle groente moet de muzieksmaak weer even omgeschakeld.

K3 blèrt "Alle Kleuren" door de speakers in de huiskamer.

Een klein meisje in een roze tutu draait er rondjes bij.

 

Muzieksmaak ontwikkeld zich al op jonge leeftijd.

Mijn zussen waren als kind idolaat van "Les Poppys".

Het eindeloos herhaald singeltje "Non, Non, Rien N'a Changé" grijsgedraaid op de koffergrammofoon dreef me tot waanzin.

Behalve dat het een hoog oorwurm gehalte had, was het ook nog eens in onverstaanbaar Frans.

En werd het gezongen door een alleen maar leuke jongens kinderkoor.

In Amsterdam deelde ze op mijn leeftijd handtekeningen uit aan dwepende meisjes in de platenzaak van Willy Alberti.

Dat wilde ik ook.

Maar dan niet met van die dreinerige flut muziek.

 

Ik zocht terug welk jaar het geweest moet zijn.

Het blijkt 1971 te zijn geweest. Mijn negende levensjaar.

Er werd kwaliteitsmuziek gemaakt die periode. Manuela van Jacques Herb bereikte de eerste plaats in de hitparade.

Gevolgd door het nog steeds op begrafenissen populaire "Waar heen waarvoor" van Mieke Telkamp.

Ik luisterde intussen naar de Beatles, Stones, Pink Floyd en Creedance Clearwater op mijn kamertje.

En kocht mijn eerste plaat van JJ Cale.

 

Wat was jou eerste singeltje? Vraag ik Anita.

Het blijkt "Oei Oei dat was me weer een loei" van Johan Cruyf te zijn.

Gekocht toen ze acht was.

Bijzonder, en het kan dus toch nog goed komen.

 

Ik heb hem nog even opgezocht, het lied van Johan Cruyf.

Het was zijn enige plaatjes ooit gemaakt.

De vele opname lukte pas na veel drank om de zenuwen te bedwingen.

En moest na zijn transfer naar Spanje met veel bier en jenever nog eens over.

Vertaald naar "Oh, oh, oh, yet another blow" werd het daar nog aardig verkocht.

Gelukkig maar, anders was hij vast aan armoede gestorven.

 

"Alle kleuren" van K3 wordt gevolgd door "Mamase Mamasa Mamakusa".

We mogen meedansen.

Vooruit dan maar, ik weet het komt toch wel goed.

Tenduutjes

 

Voor de balletvoorstelling werden maar 4 kaartjes per gezin beschikbaar gesteld.

Pappa mocht natuurlijk komen kijken.

Mamma uiteraard want die moest helpen met het aandoen van de schoenen en het balletpak.

En de beide Oma's mochten komen kijken want die zijn nou eenmaal als oma gek op ballet.

Opa Huber moest thuis blijven. Evenals opa Mark.

Volstrekt oneerlijk natuurlijk want deze opa volgt alle wedstrijden van het Scapino, Nationale ballet en Danstheater op de voet.

En wil niets liever dan zijn vierjarige kleindochter zien shinen op het podium in het theater.

 

Ik sputterde nog dat ik als kind gek was op ballet.

En dat maillots ook jaren tot mijn garderobe hebben behoord.

Het was het kledingstuk waarin mijn helden op televisie zich bew
ogen.

Robin Hood had een groene aan op tv, Batman een zwarte, en Theiry de slingeraar een blauwe.

Ik wilde er dus ook één op jonge leeftijd.

Maar mijn moeder hield dat tegen.

Gelukkig kon ik ook toen al "outside the box" oplossingen bedenken.

Mijn zussen die elke week naar ballet les gingen droegen namelijk elke week zo'n ding.

Zachtroze weliswaar.

Maar ongetwijfeld zouden er voor jongens op ballet andere kleuren maillots bestaan.

En dat klopte.

Jongetjes kregen een witte.

 

Wit camoufleert niet best als je in bomen klimt en met zelfgemaakt pijl en boog de vijand probeert te besluipen.

Daarnaast zat er aan de maillot ook een verplichting vast.

En dat was dat je wekelijks als enige jongen in de klas tussen roze tu-tuu's je Plié-tjes, Tenduutjes en Rond de Jambe'tjes moest oefenen.

Iets waar je werkelijk verder niets mee kon bij zwaardvechten of hutten bouwen.

Het enige waar het goed voor was bleek het fluisterzacht spitsen sluipen door het struikgewas.

Na drie jaar danste ik een heel beste zwanenmeer.

Maar verder had je er in het leven verdomde weinig aan.

 

Op mijn vijftiende kwam Saturday Night fever uit.

Glitterballen, hoge plateau schoenen en stampend zwetende discomuziek.

Mijn plié-tjes in witte maillootje hadden op de dansvloer een groots maar verkeerd effect.

Waarna ik maar besloot de spitsen aan de wilgen te hangen.

 

De voorstelling is een groot succes.

Acht krioelende meisjes op een felverlicht podium.

Catoo kijkt elke minuut met een hand boven haar ogen de zaal in op zoek naar de familie.

Af en wordt een ingestudeerd stukje even overgeslagen.

Om stiekem naar papa of mamma te zwaaien.

 

Na afloop zeeën van bloemen, hulde en puntzakken met snoep.

Catoo vraagt, is Opa der niet?

Nee de kaartjes waren op.

Maar volgend jaar.

Zit die op de eerste rij.

Zeker en vast....

Bergen aan zee

 

Als we nou de wasmand dwars zetten.

De ligstoel doorschuiven tot boven de voorstoel.

En jullie houden de tennisrackets, vlieger, frisbees, de boeken en de koffiezetter op schoot.

Dan zou het moeten passen.

Je moeder moet dan even op de voorstoel haar hoofd inhouden.

En je zus zal even op haar knieën moeten vanwege de uit-stekende barbecue.

Maar niet langer dan een uurtje of twee.

Veel verder rijden is het niet.

 

Als sardientjes opgevouwen sloten we vervolgens aan in de file op weg naar onze vakantiebestemming.

Bergen aan Zee.

 

Makkelijke blije dagen want je ouders bepaalde de bestemming.

 

Mijn ouders waren geen kampeerders.

En ook ik snap niet waarom je de luxe van thuis zou inruilen voor een wapperend dak met eten vanaf een butaangas brandertje.

Na afloop gezellig de afwas met de rest van de campinggasten in een wasbakje bij de wasruimte.

En s'nachts met een zaklampje, toiletrolletje struikelend over scheerlijnen naar het toilet.

Nee dank je wel.

 

Een camper of een caravan dan weer, daar is mijn huwelijk niet op berekend.

En valt wat mij betreft ook niet in de categorie van de luxe van thuis.

Mijn zus denkt daar heel anders over.

Die verkocht haar boeltje om de wereld door te cruisen.

In wel acht vierkante meter wooncomfort op wielen.

Een luxe camper voorzien van douchebak en chemisch toilet.

Ik spreek haar via de mobiele communicatie op haar verjaardag.

Op de achtergrond de geluiden van regen die klettert op het stalen camperdak.

De vierde dag regen op rij in Noorwegen.

Maar wel met vrij uitzicht op een doorweekt fjord.

Knus opgesloten in hun gemotoriseerde stalen bak op wielen.

Nog steeds zonder te ruziën samen.

Dat moet wel echte liefde zijn.

 

De familie van Hest uit midden Nederland zoekt dit jaar ook een bestemming op rijafstand.

Met een Google maps die de weg wijst naar de eindbestemming.

Google, net als TomTom heeft de afgelopen 15 jaar mening huwelijk gered.

Voorheen werd een wegenkaart of het ANWB stratenboek gehanteerd om op bestemming te komen.

En waren net over de grens de eerste ruzies over de rijrichting al beslecht.

Was er discussie over hoe de kaart terug te vouwen.

En blijkt de gevolgde rode lijn op de wegenkaart de spoorlijn aan te duiden.

 

Naar Oostenrijk gaat dit jaar de reis.

Een luxe woning aan het meer. Met steiger, roeiboot en kano's voor romantische vaartochten.

Met achter de woning bossen om in te dwalen.

En bergen om te beklimmen.

Wifi uiteraard, en een breedbeeld ledscherm om de thuis gevolgde series verder te kijken mocht het onverhoopt regenen.

Of er een pijntje zijn ontstaan bij het roeien.

De douche heeft infrarood voor de spieren.

En een massage bad voor de bubbels en het schuim.

En drie toiletten zonder enige chemische toevoeging.

Gewoon om eens te kunnen wisselen.

En te horen hoe het toiletteren in Oostenrijk klinkt.

 

De hond mag mee.

Achterin de bench met bovenop een wasmand met kleren.

De boeken, levensmiddelen, handdoeken en noodzakelijk spul daar op en naast.

De ligstoel wordt doorgeschoven boven de voorstoel.

En mijn vrouw houd het koffiezetapparaat op schoot.

Als ze voorzichtig op haar knieën gaat zitten kan de vishengel ook mee.

En is er ruimte voor de meegenomen bietjes, aardappelen en boontjes.

Een uurtje of twaalf sturen.

Veel verder is het niet.

Slagromium

Nu de verhuizing van mijn kinderen achter de rug is kan ik me weer bezighouden met de echt belangrijke zaken.

 

De broccoli, bloemkool en de steeds maar niet ontkiemende courgettes.

Ook beginnen de door-dragende aardbeien vruchten te dragen.

Altijd leuk met een kleinkind vast te proeven of ze dan al wel lekker zijn.

 

Liefst direct van de plant.

Want van de plant zijn ze het lekkertsterste.

Opa moet er volgend jaar wel nog een slagroomplant bijzetten.

Want ze zijn nog het lekkerdersterste als er slagroom over gaat.

Er wordt geknikt bij het idee van het planten van een Slagroomium Wittewolkus.

Opa gaat er vast één halen in het tuincentrum.

 

Intussen heb ik nieuwe courgettes gezaaid.

Met nog maar een bloempotje extra mochten ook deze niet ontkiemen.

Ik dacht wat gele courgettes dit jaar, en heb er voor de zekerheid nog wat Patison courgettes bij gezaaid.

Altijd dubbel zoveel voor het geval dat net als bij de eerste iets niet wil gaat ontkiemen.

Twee weken later juich ik als de nieuw gezaaide courgettes beginnen te kiemen.

Maar wat zie ik?, de andere steken ook hun kopjes boven de aarde.

En de reserve potjes die in eerste instantie ook niet wilde opkomen beginnen ook te groeien.

 

Kortom waar ik drie planten verwachte heb ik er nu twintig.

Een courgette geeft 20 tot 40 vruchten per jaar.

Dus in het ergste geval oogst ik er dit jaar 800.

Met een beetje dooreten acht per dag.

Verheugd deel ik mijn berekening met mijn vrouw.

Die spreekt haar veto uit.

Je gaat ze maar naar de voedselbank brengen of je geeft maar wat planten weg.

Ik geef er wel wat weg, brom ik.

Maar we hebben onze eigen voedselbank in de vorm van hongerige vrienden, familie en kinderen.

Daarbij ik kan ze toch niet kwijt op de tuin.

De dertig tomaten planten en vijftig rode kolen nemen al die ruimte al in.

 

Geheugenschuim

Je moet nodig nieuwe schoenen zei mijn moeder.

Als tien jarige neem je zo iets onmiddellijk aan.

De tevoorschijn gehaalde gympen van vorig jaar hadden gaten.

Maar zolang het droog was en je niet in plassen liep waren ze nog goed te doen.

En ze liepen snel.

Veel sneller dan de bruine leren die gemaakt waren voor het netjes.

En aangetrokken diende als er bezoek kwam of we op visite moesten.

 

In de schoenenwinkel drukte de verkoper op mijn tenen.

Voel je dit?, vroeg hij.

Ik knikte, want ik voelde duidelijk de nagelriem van zijn ongeknipte duim op mijn grote teen.

Maatje groter dan maar mevrouw? Vroeg hij aan mijn moeder.

Die knikte, waarna de verkoper op zoek ging naar een nieuwe doos.

Voor de spiegel moest ik mijn wijde pijpen optrekken.

Zodat mijn moeder de schoenen goed kon zien.

Loop er eens op, zei mijn moeder.

Waarna ik met opgetrokken pijpen een rondje rond de zaak paradeerde.

Die worden het riep ze naar de verkoper.

Waarna deze ze teruggestopt in de doos.

 

Op weg naar school probeerde ik ze rennend.

Ze leken verdorie wel sneller dan de oude.

Op het schoolplein in de pauze was het te merken.

Ik was niet meer te pakken bij tikkertje met verlos.

 

Je moet nodig nieuwe schoenen zei mijn vrouw.

Als zestigjarige neem je zo iets onmiddellijk aan.

En het was waar, ze waren afgedragen en dof.

Te veel niet verkleed voor het naar de moestuin gaan.

Hoewel er altijd rubberen laarzen staan voor in de zware klei.

Vind ik deze niet altijd nodig bij het water geven.

Maar een kwartiertje later sta je toch met een schep in je hand even wat te verplanten.

En haal je terloops nog even ergens een schoffel erdoorheen.

Waarna je met modderige klonten klei onder de schoenen huiswaarts keert.

 

In de schoenenwinkel druk ik op mijn tenen.

Dat is zinloos want ik draag al ruim 45 jaar dezelfde maat.

In schoenkeuze heb ik me de afgelopen 10 jaar beperkt tot één merk.

Welke het best helpen bij mijn soms terugkerend hielspoor.

Volgens de reclame moeten deze nieuwe scetchers echter daar ook goed mee om kunnen gaan.

Geheugen schuim in de zolen en uitgevoerd in blauw met rood als de gympen uit mijn jeugd.

Loop er eens een rondje op beoordeeld mijn eega.

Dus trek ik mijn smalle pijpen op en paradeer door de zaak.

Die moeten het worden zegt ze tegen me.

Waarna ik ze terug stop in de doos en afreken bij de kassa.

 

Thuis aangekomen trek ik ze aan om er mee naar de moestuin te rennen.

Ze lijken verdorie wel veel sneller dan de oude.

En voelen door niets of niemand bij te houden.

Zal het geheugenschuim zijn.

 

Nieuwe Bank

 

De familie van Hest heeft een nieuwe bank gekocht.

De oude had in de jaren een oncomfortabele kuil ontwikkeld die ondanks het oprekken van veren en spannen van banden niet langer kon worden afgevlakt.

Daarbij konden de kleinkinderen er niet fatsoenlijk meer op springen.

Dus hij moest vervangen.

 

Het duurde ruim drie maanden voor hij afgeleverd werd.

Het is altijd weer spannend of de toen gekozen stof en kleur nog aan de verwachtingen voldoet.

Maar het viel mee.

Hij sprong heel prettig, en de zitvlakken waren recht.

Wel vielen gelijk alle andere meubelen uit de toon.

Zo kon je nog maar aan een kant passeren langs de tafel.

En de tweede bank waar nog prima salto's op te maken waren stak er wel erg sjofel bij af.

We keken het even een paar weken aan of het wellicht zou gaan wennen.

 

Een huwelijks crisis is met een aantal zaken eenvoudig te veroorzaken.

De vrouw gaat er na twee lessen met de bruingebronste tennisleraar vandoor.

De man ruilt zijn vrouw na een spontane midlifecrissis in voor zijn tweeëntwintig jarige secretaresse.

Je gaat samen op autovakantie naar talie en gebruikt een ouderwetse wegenkaart waarop een van de partners de route bepaald.

Of je bezoekt samen een meubelboulevard om wat meubelstukken uit te zoeken.

In eerste instantie probeerde mijn echtgenote dit nog te voorkomen door te opperen samen met haar dochter wat kekke meubels uit te gaan zoeken.

Maar om niet jaren in een oncomfortabele houding te moeten zitten in een bijpassende volgens laatste fashion samengestelde Louis Vutton fauteuil, vond ik het toch beter zelf mee te beslissen.

 

Een willekeurige zaterdag werd gekozen om de meubelboulevard in Utrecht te bezoeken.

Een parkeerplaats was snel gevonden.

Gewoon achteraan in de file aansluiten.

Wachten tot iemand van zijn parkeerplaats wegrijd.

De vloekend en toeterende mensen achter je negeren, en snel inparkeren.

Uitgestapt ligt dan een meubelparadijs op je te wachten zover het oog reikt.

Met uitgestrekte toonzalen aan ingerichte woonkamers.

De ultieme beproeving voor elk huwelijk.

Bij Goosens, Piet Klerx, Woonexpress, Haco, Pronto, Hartog, Boila, eLiving, Sanders en nog wat andere toonzalen waarvan ik de naam ben vergeten, blijkt men veel dezelfde meubels te verkopen.

Ik weet dat zeker, want ik heb bij allen de aangegeven klantroute gevolgd.

Niet uit vrije wil.

Maar de roltrap bij de ingang naar boven kwam vaak pas aan het einde van de route uit bij de roltrap naar de uitgang beneden.

Overal onderweg word je vervolgens begroet door in pak gestoken verkopers die je koffie aanbieden, en informeren naar waar je dan wel niet naar op zoek bent.

En of ze wellicht in de wirwar van keuzes jou gids mogen zijn.

Niet antwoorden is het devies en stug doorlopen.

Geen van de bezochte woonparadijzen had een salontafel die waardig was ruzie over te maken.

We zien onderweg wel een eettafel die ons bevalt maar waar we niet naar op zoek zijn.

 

Bij zonsondergang zitten we gedesillusioneerd met uitgeputte benen in de auto op weg naar huis.

Thuisgekomen stoot ik mijn knie tegen de te krappe tafel langs de nieuwe bank.

Amsterdam, zegt mijn vrouw.

Daar is pas een mooie meubelcentrum.

Funda.nl in mijn favorieten opgeslagen deze week.

Zestig

Ik besloot op de dag van mijn 60 ste verjaardag vrij te nemen.
Het moestuinseizoen is weer begonnen.
En er liggen gipsplaten te wachten om vastgeschroeft te worden op plafondbalken.
De wekker heeft nog het werkdag ritme dus ik sta vroeg op om een stukje te gaan spitten.
Mijn kleine gemotoriseerde frees machine komt op dit moment niet door de modder die moestuin heet.
Dus ouderwets handwerk i
s verreist.
Aardappelen moeten snel gepoot, en  bietjes en erwtjes zo snel mogelijk gezaaid.
Patrick belt. Hij belde gisteren al om me te feliciteren met mijn zestigste verjaardag.
Een dag te vroeg, zo als elk jaar, dus we pesten elkaar met de vroege symptomen van alzheimer op leeftijd.
Vandaag de herkansing.
Twee uurtjes spit ik, onderwijl appjes en facebook berichtjes beantwoordend.

In de supermarkt koop ik een taartje.
Een zak witte bolletjes en een blik knakworstjes.
Ik app mijn vrouw die aan het werk is. Taart voor bij de koffie.
En een verjaardags lunch voor mij.
Wat ik wil voor mijn zestigste verjaardag?, vroeg ze afgelopen week.
Mijn kinderen en  kleinkinderen om de eettafel antwoorde ik.
Dus Zondag komen de kinderen en kleinkinderen en worden er een berg pizza's besteld.

De plafondplaten zijn tweemeter en zestig centimer lang.
Te lang om in je eentje vast te houden.
Daarnaast biijft de glaswol isolatie niet zitten.
Ik balanceer met mijn hoofd geknikt om de plaat met mijn schouder aan te drukken, een schroefboormachine in een hand en mondvol schroeven in mijn mond.
Dat mislukt volledig. Een nieuw plan dient verzonnen.
Dus ik span touwtjes tussen de balken over het plafond waar ik de isolatie tussen hang.
En maak twee verplaatbare houten latten waar ik de platen in schuif om ze twee centimeter boven het plafonc te laten zweven.
Op de juiste plaats gedrukt schroef ik ze vervolgens vast,
Dat werkt.
Bij het derde broodje worst zit de helft van de platen vastgeschroeft.

Wat ik wilde eten voor mijn verjaardag vroeg mijn moeder me als kind.
Spaghetti was meestal het antwoord.
De pasta van toen bestond uit sliertjes die waren roodgemaakt met tomatenpuree.
Er zat geen groente tussen, enkel soepballetjes of door mijn moeder gedraaide gehaktballetjes.
Het was buitenlands eten, helemaaluit Italie wat je op een speciale manier eten kon.
De lange slierten moest je draaien op een vork. Waarna je de sliertjes helemaal naar binnen kon slurpen.
Een rode mond en een bord vol balletjes bleef vervolgens over, heerlijk.
Op mijn zestigste kook ik verse spaghetti met rul gehakt, knoflook en een pan vol groente.
Ik nam nog een pastinaak mee van de tuin die ik schoonmaak en in snippers snij.
Ik slurp een sliertje naar binnen om te proeven.
Perfecto.

Mijn moeder belt. "Gefeliciteerd mee oew zestigste."
Hoe mijn verjaardag verliep.
Perfect Mam antwoord ik.
En vanavond italiaan eteb.
Spaghetti.

Frozen

Het was vannacht de zevende strenge vorst nacht.

Op de fiets goed ingepakt met dikke wanten kan me echter niets gebeuren.

Elke door ijzel veroorzaakt val wordt gebroken door een dikke gewatteerde jas en muts met vulling.

Onderweg haal ik zwaar hijgende scholieren in.

De accu's van hun elektrische fietsen hebben last van de kou.

En nu moeten ze zoals in vroegere dagen volledig op eigen kracht de pedalen rond krijgen.

Ze grijnzend voorbij fietsend zie ik langs het water de afgelopen week het ijs groeien.

Halverwege de week steekt de eerste waaghals een slootje over.

En net voor het weekeinde zie ik de eerste witte schaatssporen op het zwarte ijs.

"It giet oan"

 

De kleinkinderen komen een nachtje logeren.

Wat of er gegeten moet worden die avond.

Pannenkoeken of poffertjes? is de vraag.

Het worden poffertjes.

 

Het kerststalletje mag gezet.

De ooit voor ons huwelijk gekochte beeldjes worden van zolder gehaald.

Uit de kranten gewikkeld worden ze bewonderd en blijkt het prachtig speelgoed.

Bij de kerstengel wordt een Barbieschoentje gepast.

En een schaap verliest bij een auto-ongeluk in de kamer een poot.

Uiteindelijk staan de beelden weer in het stalletje.

Een schaap ligt op zijn rug met een gelijmde poot in de kribbe.

Barbiepop Ken heeft zich ontfermt over het kerstkind.

Maar we missen een ezel.

Die blijkt bij het paard te staan, een Barbiehuis verder.

Ja natuurlijk, zegt mijn kleindochter, het zijn vriendjes.

 

Mijn kleinkinderen hebben nog geen schaatsen.

Voor Olle mijn kleinzoon, nog niet echt noodzakelijk, die oefent zijn eerste stapjes nog schuifelend door de kamer achter een kinderstoeltje.

Maar mijn kleindochter is al vier.

Daar hadden door de ouders al twee zomers geleden de eerste voorbereidingen getroffen moeten worden.

Minimaal een paar Noorse kinder schaatsen hadden aangeschaft dienen te worden en een eerste gezamenlijke geschaatste halve marathon geoefend.

Maar het is zondag, dus even een paar glijijzers halen vandaag gaat niet meer lukken.

Dan maar op laarsjes de schaatsbewegingen maken.

 

De vaart met zwart ijs ligt te wachten aan het eind van de straat.

Oma gaat het vast proberen.

Maar het is ijzig koud, en er is een noordenwind opgestoken.

Met rode wangen komen ze na een kwartiertje terug.

"Ik heb geschaats Opa"

"Op mijn laarzen."

"Ga je nu mee kleuren.?"

Het Frozen Disney sprookje blijkt uitgewerkt.

Volgend jaar echte schaatsen.