Kruitvatfolder

 

Het nieuwe kruitvat foldertje is binnen. 

Gelukkig want wie kan niet zonder de fantastische mix van drogisterij aanbiedingen.

Een opblaasbare badkuip. Met tijgerprint. Ik wist niet dat het bestond maar ik moet het hebben. En kruitvat houd ook rekening met mijn bonen en uienoogst want de deflatine is in de aanbieding. 

Twaalf potjes sla ik in voor de komende weken.

Ik gris wat Freek Vonk boxershorts mee. Succes bij de dames verzekerd.

En zo staat het foldertje vol met zaken waar ik het bestaan nog niet van kende, maar niet zonder denk te kunnen leven, nu ik er van weet. 

 

Zo blijkt het gewoon te blijven plassen ondersteund te moeten worden.

Maar wat is gewoon?

Ik heb weinig vergelijkend warenonderzoek.

Ja vroeger op de lagere school, kon ik de eerste letter van mijn naam in de sneeuw plassen. Terwijl Gert van Gompel er "Hartelijke groetjes van Gertje uit Tilburg" in sierlijke letters in de sneeuw mee schreef. Maar alles werkt nog naar behoren, terwijl Gertje verhuist is naar Klein krimpen aan de vecht. En enkel nog in sneeuw geschreven tot klein krimpen aan de v komt. 

Mijn H blijft elegant. Een doosje dus naar hem toegestuurd.

 

Een subboard is ook in de aanbieding bij het kruitvat. 

Een subboard is een surfplank zonder zeil. In plaats van een zeil krijg je een peddel. Daarmee kun je staand op het plankje voort peddelen. Je treft er in het wild weinig sportief blonde wasbord surf dudes op aan. Maar met name dikke vijftigers die hun nordic walk stokken hebben ingeruild. En de subboard op een handig karretje achter hun elektrische fiets naar huis slepen.

 

Zo zijn er huismerk nagelstickers, kan ik mijn normale haarkleur terugkrijgen terwijl ik liever mijn normale haar terug heb. Is er boob tape om beha-loos te kunnen touwtje springen. 

En zijn er nippel covers om slecht plakband te verhullen. 

Er zijn haarmaskers in een potje, gewichten voor de spieren, en om de neus in conditie te brengen diverse trimmers.

 

De badkuip met tijgerprint blijkt in combinatie met deflatine een miskoop. Een stop ontbreekt.

Koningsbloed

Mijn moeder is van voor de oorlog.

Van toen men nog degelijk spul maakte.

Zo rond haar dertigste nam ze een rijles of honderd om te leren autorijden.

Maar de een na de andere rijinstructeur haakte daarbij af.

Aardige mensen wel, die haar graag de technische vaardigheden van het auto rijden wilde bij brengen.

Alsmede de algemeen geldende verkeersregels.

Maar allen daarbij gedoemd te falen.

Want mijn moeders achternaam is "De koning".

En in die familie zijn alle dames Koningin.

Mijn moeder heeft dan ook haar eigen methode, waarbij opletten op het verkeer en tegelijkertijd de juiste versnelling vinden onmogelijk synchroon kunnen plaatsvinden.

Verkeersborden worden voortdurend genegeerd, en voorrangsregels bij willekeur toegepast.

Tijdens de rijles "efkes ne boodschap doen, want bij den Albert Heijn zijn de Bonbons in de aanbieding", was niet ongebruikelijk.

Waarbij wel zo handig, gelijk maar voor de voordeur in zes keer insteken werd geparkeerd.

Zo rond haar veertigste stopte ze er maar mee.

Een aardige examinator wees haar na een twaalfde ingreep tijdens het examen, op de geneugten van het fietsen en het lopen.

En dat je daar zo slank bij bleef, en het zo gezond is voor hersenen en spieren.

Waarmee de strijd was beslecht.

En ze het zelf een auto rijden opgaf.

Vanaf dat moment was het enkel nog lopen en fietsen.

 

Maar nu is haar rechter enkel twee keer zo dik als haar linker.

Antibiotica is het medicijn.

En rust.

Maar ik heb nergens last van !!, zegt ze tegen de dokter.

En gaat vervolgens een kilometer of vijf wandelen, om daarna de boodschappen te doen op de fiets.

Op het eind van de week zijn er nog vijf van de zeven tabletten over.

Hoe kan dat nou?, is haar antwoord, ik neem ze elke dag.

Vanochtend nog voor het wandelen.

Ik denk het niet, moeders. krijgt ze als antwoord van een van haar kinderen.

De dokter zei elke dag een pilletje, niet gaan wandelen, en rust houden.

Maar ik heb nergens last van hoor, is het antwoord.

Waarna ze de overgebleven tabletten wil innemen.

 

Ook ziet ze alles nog.

Ondanks dat bij de aanschaf van een nieuwe bril, de opticien staar constateerde.

Snap je dat nou?, zegt ze aan de telefoon, staar.. en ik zie alles nog.

Toch maar wat aan laten doen moeders, antwoord ik.

Ge zijt nog maar 82, en ge moet er nog twintig jaar mee kijken.

Dus gaat ze, na gecoördineerd inpraten door de kinderen en kleinkinderen, toch maar naar het ziekenhuis.

Vlak voor de operatie zegt ze nog dat het natuurlijk een onzinnige behandeling is omdat ze alles nog goed ziet.

Ze wandelt ook elke dag nog zeker een kilometer of tien.

Dus ze is super zelstandig.

Maar er wordt thuishulp geregeld voor het dagelijks druppelen van de ogen.

En als ik twee weken later op bezoek kom zegt ze met haar behandelde oog beter zonder bril als met bril te kunnen zien.

Dat schikt want het andere oog moet ook geopereerd worden komende week.

Moet die opticien straks vensterglas in mijn bril verkopen, grapt ze.

Zijn eigen schuld, had ie maar een bril moeten aanmeten in plaats van mij naar het ziekenhuis sturen.

Intussen is ze begonnen aan haar vierde blaasontsteking.

 

Alweer pillekes zegt ze.

En ik heb nergens last van.

De derde antibiotica kuur in een paar maanden.

Maar deze keer kijkt de thuishulp mee.

Al lukt het haar ook onder die supervisie uit te komen.

En weer niet alle "pillekes" in te nemen.

Ik bel donderdags dat ik dinsdag uit mijn werk langs kom, en ik eet wat mee.

Gezellig zegt ze. En belt me de volgende dag om te vragen wanneer ik langs kom.

Dinsdag avond, mam.

Gezellig, antwoord ze.

Zaterdag avond informeert ze wanneer ik de volgende dag langs kom.

Niet, antwoord ik, ik kom dinsdag avond uit mijn werk. Schijf je het op de kalender?

Ja doe ik, gezellig.

Maandag ochtend krijg een appje hoe laat ik er die avond ben.

Ik ben er morgen mam, rond zes uur! app ik terug.

Gezellig, krijg ik als antwoord terug.

 

Die dinsdag avond is er Lasagna, speciaal voor mij gehaald.

Ze wilde eigenlijk een visschoteltje, maar de visboer is met vakantie.

Dus ben ik maar naar de stad gelopen.

Hoe is het met het been dan? vraag ik.

Prima, hoezo? antwoord ze. Nergens last van.

Ik opper om nog eens langs mijn zus te gaan in Spanje.

Niks geen gewandel daar, maar lekker aan het zwembad liggen.

Ja, want niet erin zegt ze.

Zwemmen kan ze op haar 82ste nog steeds niet.

Vreselijk veel plezier gehad op haar 40 ste verjaardag tijdens de zwemles ooit met Truus van Thillo.

En ze hebben het wel geprobeer het oos te leren.

Maar wij hadden heel geen zin, en zo gelachen.

En niks gezwommen

Maar zo veel schik gehad.

 

Tsja... koningsbloed..

 

Sroomstoring

 

Calantsoog waar ligt dat? De kaart zegt anderhalf uur rijden richting den Helder. Een klein plaatsje langs de noordzeekust. De weersverwachting geeft haast alle dagen zon. En de foto's beloven een breed zandstrand met azuurblauwe zee.

Het voetbalveldje van de plaatselijke voetbalvereniging stuift zeezand. Twintig kleuters in een kluwen bewegen met de bal richting een doel. Langs de kant juichen ouders als de bal met alle kleuters in het net verdwijnt. Aan de overkant oogst men spitskool. Mannen op een rijdende oogstmachine. Met daarachter de duinen.

 

Er is een Albert Heijn in het dorp. De appeltaart is in de aanbieding. Ik scoor er twee met een grote spuitbus slagroom. Als ik in de lange rij voornamelijk duitsprekende klanten bij de kassa aan de beurt ben valt de stroom uit. "Stromausfall" zegt de 12 jarige achter de kassa tegen me. "Passiert öfter, kann manchmal bis zu einer Stunde dauern." En nu? Antwoord ik in mijn beste nederlands. Contant betalen of "keine apfeltorte?". Maar de kassa accepteerd geen contanten en de la opend enkel electronisch. De manager probeert te bellen maar de telefoonmast zit op hetzelfde stroomnet. Probeer anders te appen oppert een klant.

"Vieleicht ein text" zegt een Duitser. Op de parkeerplaats houden vier mensen de slagboom voor me omhoog zodat ik het parkeerterrein verlaten kan.

Onderweg stop ik bij een bakker. Het is er donker. Contant is er geen probleem. De kassa is nog uit de jaren vijftig. Evenals het recept van de appeltaart. Heerlijk.

Stoofvlees

Gaan we vandaag nog langs onze kleinkinderen? vraag ik in de ochtend.

Ik ben net teruggekomen uit de moestuin waar ik het onkruid weer heb terug gedrongen.

We waren vorige weekend bij onze kinderen bezig met hun tuin metamorfose.

Zo'n twintig struiken diende te worden gerooid.

Een honderdjarige appelboom moest worden gered van een rupsen invasie.

En een doorgang naar schuur en tuin diende met kapmes en snoeischaar toegankelijk worden gemaakt.

Waarna de werkdag met krakende rug op het borreluur gebroederlijk eindigde op het stoepje met mijn kleinzoon.

Een biertje voor de harde werkers.

Zeven maanden oud... je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen.

 

Ook moesten er nog wat leisteen tegels van een vierkante meter worden verplaats.

Om ruimte te maken voor meer tuin voor het huis.

Maar dat was voor een weekend later.

Komen jullie vandaag nog langs? appt mijn dochter rond elven.

We zijn inmiddels aan het werk bij Oma in de tuin.

Het gras dient gemaaid en we vermoeden dat ze tijdens onze afwezigheid stiekem in de border heermoes en zevenblad heeft gezaaid.

Ook moet er nog een schuurdeur geschilderd en het lukt haar niet zelf de pot verf met kwasten op de rollator recht te houden.

Dus hebben we die klus ook voor vanochtend ingepland.

Vanmiddag. app ik terug. We zijn nu bij Oma aan het werk.

 

Dus wordt er middags met plavuizen van tachtig kilo gesleept.

En leisteen waterpas gelegd.

Waardoor het opvalt dat de aansluitende stenen scheef liggen.

Welke weer waterpas dienen te worden gelegd.

De vrijgekomen ruimte wordt door vrouw en dochter in een razend tempo plantklaar gemaakt.

Een ligusterhaagje, vingerhoedskruid, lavendel en viburnum.

Alles blauw en wit.

Cato helpt in haar prinsessenjurk mee.

Ze harkt de net geplante haagjes glad.

En haalt ijsjes met chocola en spikkels.

Terwijl kleinzoon groene snottebellen blaast op het stoepje.

Eten jullie mee? vraagt mijn dochter.

Maar ik ontdekte van de week dat op het dorp stoofvlees verkrijgbaar is.

Op dikke patat gedrapeerd.

En ik heb vandaag een paar kilo vrijgemaakt om aan te vullen.

Dus nee...

We eten thuis.

 

De stoofvlees is prima.

Niet helemaal als Brabants thuis.

Maar goed genoeg een vleugje weemoed te proeven.

 

Loekie

 

Ergens moest hij zijn.

De zolder word afgezocht. En de garage en de schuur ondersteboven gekeerd.

Maar nergens te vinden.

Het zoekgebied word uitgebreid en uiteindelijk bij Oma op de zolder boven de garage vinden we hem.

Nog altijd knalroze met inmiddels twee luchtloze banden en zijwaarts uitstekende trainingswieltjes.

Het kinderfietsje waar al onze kinderen op leerde fietsen.

En inmiddels ruim dertig jaar stof heeft verzameld.

"Mooi Opa" zegt mijn kleindochter die door roest heen kan kijken.

"Mag ik erop?"

Maar opa moest eerst nog wat lucht in de bandjes pompen.

En een trappertje weigert rond te draaien.

"Opa gaat hem eerst mooi maken", antwoorde ik.

"En als hij dan klaar is mag jij er de hele dag op fietsen."

"Opa gaat hem eerst mooi maken", papagaaid ze naar haar moeder.

"Maar dan mag ik erop."

Dan kan opa er vast nog wel een mandje opzetten zegt oma.

En zo staat er weer een klusprojectje op mijn naam.

 

Ik app een foto van Jasper op zijn vierde verjaardag trappend op het fietsje naar mijn dochter.

En krijg een hartje terug.

De fiets staat gedemonteerd in stukjes te wachten op mijn werkbank.

Alle onderdelen zijn geschuurd, de ketting is ontroest en ligt zich in een oliebad te smeren.

Nieuwe trappers dienen besteld. Terwijl ik in de kast naar een passend verfje zoek.

Het wordt oud grijs met een fris kleurtje blauw.

Gender neutraal en nog voor generaties woke.

Opa is van plan de namen van de kleinkinderen er met een sjabloontje op te schilderen.

Maar eerst maar eens een basis grondlaag aanbrengen.

 

Het fietsje was de eerste opstap voor fietsen zonder zijwieltjes.

De eerste doodsangsten werden er doorstaan als losgelaten kind zwalkend van de ene kant van de weg naar de andere kant zijn weg vervolgde.

Menig ontvelde knie moest van Turtle ninja pleister worden voorzien.

En dan was er in de Kamerikse polder aan het eind of zijkant van elke straat nog het water.

Niet in de plomp rijden hoor, is dan ook een gevleugelde uitspraak als onze dochter met electrische bakfiets volgeladen met kinderen op de koffie komt.

De plomp, dat is de sloot hebben we onze kleindochter uitgelegd.

Daar kun je zomaar onderkoppie in terecht komen.

Dus elke keer als ze weer vertrekken belooft ze niet met mamma in de plomp te rijden.

Goed plan vinden we.

En straks thuis in het plantsoen ver van water op de nieuw fiets maar veel oefenen.

Dan duurt het nog heel lang voor de zijwieltjes eraf kunnen.

En kan ze drie zwemdiploma's later zelfstandig langs het water eens voor koffie of limonade aan komen fietsen.

Assepoester

10 April

Een kleindochter die prinses wil zijn heeft heel veel kleren nodig.

Bij voorkeur een kast vol baljurken met glitters en glanzende dingen.

In de bruine verkleedkoffer van opa en oma zitten er een paar.

Oma is tegenwoordig koningin, maar was vroeger natuurlijk gewoon prinses.

En heeft nog wat van haar oude kleren daarin opgeslagen.

Maar er zijn ook kleren van opa aanwezig.

Een leger jasje met baret en helm.

Een piraten pak met ooglapje van toen hij nog zeerover was.

Wat ridder schilden en zwaarden.

En onmisbare indianen en brandweer dingen.

 

Kortom van elke ooit gekozen carrière is er wat passends te vinden.

Maar vandaag wordt het voor Cato een rode bloemetjes jurk.

Een geel indianenvest roze bretels met een gouden ketting daarover en zilveren diadeem in het haar.

Bij het lopen de jurk wat opgetrokken want het blijft lastig lopen op hoge hakken.

En ze trapt steeds op haar sleep.

 

Opa moet een duikbril met snorkel op want wellicht moet er onderkoppie gedoken.

Soms is de prinses namelijk tussendoor ook zeemeermin.

 

Uw begrijpt het nieuwe huis van de kleinkinderen is nog niet klaar.

En ze blijven nog even logeren.

De stukadoors zijn geweest, maar de muren moeten drogen.

En de trap is zuurstok in plaats van zalmroze uitgevallen.

Er is geen werkend stopcontact, en een keuken in alleen maar stukjes bij de leverancier.

Intussen klimt Opa in de appelboom bij het nieuwe huis en snoeit de langste takken kort.

Twee houten moestuinbakken dienen getimmerd.

Want dochterlief wil biologische boontjes en wortels van eigen tuin.

Nog een weekje logeren denkt ze zelf.

Dan afhaalmaaltijden en een camping kookstel in het nieuwe thuis.

Ze vind het erg gezellig maar is het spuugjes zat.

 

Intussen verf ik het kinderbedje blauw zodat er komend weekend iets is om in te slapen.

Ergens onder een berg barbie kleertjes ligt intussen de afstandbediening verstopt.

Die is nodig want opa wil Max Emilian Verstappen kijken.

Daarover dient onderhandeld want Cato kijkt liever Assepoester.

Met name het moment dat de de toverfee een pompoen veranderd in een koets.

En Assepoester van glinsterende baljurk met glazen muiltjes voorziet, hebben een onuitwisbare indruk gemaakt.

En mogen eindeloos herhaald.

 

De wagen van Max strand ergens halverwege de race met motorpech.

En biebediebabedieboe de toverspreuk van de goede fee van Assepoester neemt het over.

Ze toverde voor komende week al zomers weer.

Goed voor nat gestuukte muren.

Motiefjesbehang

20 Maart

Het is lang geleden dat ik vijf schaars geklede vrouwen aantrof in mijn bed.

Maar vannacht bij het naar bed gaan tref ik net boven de dekens vijf toegedekte barbie aan op mijn hoofdkussen.

Het is inmiddels iets meer als twee weken dat we de kinderen en kleinkinderen te logeren hebben.

Die hebben de woonkamer veranderd in een speelparadijs.

En ook rondom het huis hun sporen achtergelaten.

Zo zijn alle tuintegels inmiddels voorzien van stoepkrijt tekeningen.

En zijn alle foto's en kindertekeningen op de magneetdeur tot op een meter hoogte herschikt.

Ook is er op de schuifdeur met vingerverf een Jackson Pollock aangebracht.

En hangt druipend een kindertekening op de waslijn te drogen.

 

Bij ontbijt of avondeten krijgen we om de paar dagen koninklijk bezoek.

Meestal prinses Anna in haar blauwe prinsessenjurk.

Die een voorkeur voor pannekoeken met raket ijsjes toe blijkt te hebben.

Maar soms ook gewoon prinses Cato in haar burgerkleren.

Met zelf uitgekozen en aangekleed, altijd een rokje boven een maillot of broek.

Een broodje met worstjes is haar lievelings.

Of pindakaas, want ze is verder niet moeilijk.

 

De baby doet inmiddels een aanslag op onze nachtrust.

Elke nacht is een doorslaap verrassing, en we wisselen het opstaan af met onze dochter.

Dat wil zeggen, ik slaap door alles heen, en Anita wisselt wie opstaat af met onze dochter.

Om half zes begint dan de hond van zoveel herrie in huis te blaffen.

En ja eigenlijk wil die dan ook wel even worden uitgelaten.

Dus zie ik de afgelopen weken regelmatig de zon opkomen boven de Kamerikse polder.

Bij het tv kijken die avond zag ik gelijkenissen bij de zombies in de walking dead met mijn volwassen huisgenoten.

 

Een groot deel van de muren in het nieuwe huis zijn eindelijk gestuct.

Dus de kinderkamers mogen behangen.

Mijn dochter heeft voor elk van de kinderkamers twee rollen behang aangeschaft.

Een doorlopend patroontje voor de ene kinderkamer en een zo niet nog drukker patroontje voor de tweede kinderkamer.

Ik doe wat berekeningen, en mits we niets verknippen, het patroon niet teveel verspringt en alles meezit, zouden we precies uit moeten komen.

Maar bestel een extra rolletje? vraag ik, die kwantum en prijsknaller behang gewoon is.?

Design behang blijkt echter prijzig te zijn. Dus.....

 

Wil je de ultieme relatie test doen?.

Breng samen met uw lief een behangetje aan met een verspringend micro patroontje.

Doe dit bij voorkeur op schuine wanden voorzien van plafondbalken.

De lijm fors aangebracht droogt sneller bij het steeds weer aanpassen van de positie van de behangbanen.

Geef elkaar dus ruim de schuld van het niet direct pasklaar aanbrengen.

Houd de bovenkant van de behangbaan vast, of bij voorkeur corrigeer, terwijl de ander probeert kierloos het patroon aan de onderkant aan te sluiten.

De hele baan losgemaakt dient de lijm hernieuwd aangebracht en een nieuwe poging worden gedaan.

Herhaal dit een aantal malen met binnensmonds gevloek.

Dit alles met de wetenschap dat de hoeveelheid behang exact is bemeten.

 

We komen exact uit en houden een stukje behang over van 10 centimeter lengte.

Naast de stukken welke versprongen in het patroon en afgeknipt moesten worden vanwege de schuine wand.

Een omhelzing, om alles gezegd en gedaan weer glad te strijken, en op naar de volgende kamer.

 

In de tweede kamer is het te behangen oppervlak wat groter.

Maar de hoeveelheid behang gelijk.

Ook is het patroon minder vergevingsgezind omdat de afbeeldingen bestaan uit fruitbomen met bladeren en takjes die precies moeten aansluiten.

We moeten dus nog zuiniger met het behang omspringen.

De jigsaw methode wordt toegepast.

De jigswaw methode behelst het onzichtbaar in-lijmen van stukjes behang waar een overspringing in het patroon net niet uitkomt.

Aan het eind van de hehang banen houden we wat stukjes muur over.

Aan de linker en rechterzijde wordt er gepuzzeld om verknipte stukken onzichtbaar in het patroon tegen elkaar te lijmen.

We houden enkele snippers over.

En een welhaast perfect behangen wand.

 

Voldaan laten we het huis achter ons.

Morgen nog een klein wandje behangen.

Streepjes behang.

Eitje.

Verhuis

6 Maart

 

In Amsterdam is het huis leeg.

Het verhuisbedrijf is geweest, de laatste schoonmaak is gedaan en alles is klaar voor de sleuteloverdracht.

In Woerden staat de huisraad in het nieuwe huis opgestapeld.

De garage doet dienst als opslag want in de woonruimte is men de komende weken nog druk bezig met verbouwen.

Gisteren kregen we onze kleinkinderen te logeren en vandaag heeft onze dochter haar oude kamer weer betrokken.

Voor een paar weekjes, misschien wat langer, en alles in Woerden bewoonbaar is.

Schoonzoon slaapt bij zijn ouders in Woerden hoewel ook hij meer dan welkom was.

En werkt vanaf zijn thuis.

 

Dus zijn er weer dagelijks kinderen om ons heen.

En moet er s'nachts soms opgestaan.

Om poepluiers te verschonen, flesjes te legen of troost te bieden.

In plaats van het acht uur journaal dient onze kleindochter voorgelezen te worden.

En staat intussen een babyfoon te luisteren naar het gemurmel van haar broertje. 

 

De woonkamer is een ravage.

Langs de eettafel loopt een treinbaan.

En vanaf de zandbak in de tuin is een spoor te volgen naar gekiepte zandhoorntjes op de aanrecht van de keuken.

Een drie(en een half) jarige kleuter heeft een gemiddelde aandacht-spanne van een kwartier.

Dan dient er van activiteit gewisseld.

Kleuren wordt kleien, wordt zandbak in de tuin en of Oma mee gaat naar de schommel of wandelen met de hond.

De riem van de hond kan ze zelf vasthouden, want ik ben al drie.

Maar om niet een kind (en hond) kwijt te zijn bij een overstekende haas wordt het beest als compromis ook door Opa of Oma vastgehouden.

In tussen kijkt de baby vanaf de kinderwagen aandachtig toe.

 

Het boek van Dikkie Dik is favoriet deze week.

Daar viert een letter elke paar pagina's een verjaardag.

Als Opa de letter noemt welke jarig is gaat ze in haar hoofd op zoek naar woorden die ermee beginnen.

De C van Cato is populair, en we keuren Kaas en Cent en Kaal (net als Opa), tot de eerste schooldag nog maar even goed.

Al is dat kaal natuurlijk onzin.

 

Pindakaas of worst vraagt mijn vrouw aan haar kleinkind.

Worst, antwoord ze. Nee pindakaas. Nee Worst.

Het wordt een halve boterham met pindakaas een halve met worst.

De baby krijgt iets geprakt met bietjes.

Nog geoogst uit Opa's tuin.

Het leid tot gitzwarte ontlasting.

Is altijd zo, zegt mijn Dochter.

Dus kan de ambulance afgebeld.

 

Volgend weekend kan er geklusd worden.

De kinderkamers mogen behang. Een mini olifant patroontje voor de ene kamer.

En iets met een nog ingewikkelder patroontje voor de andere kamer.

Speciaal in limited edition gemaakt behang.

Iets om elke vijftien minuten weer iets anders in te zien.

Voor kinderen met korte aandachtspanne.

En buitengewoon gestreste opa en oma behangers.

 

Panik

 

Ik ontwijk de takken op de snelweg want Nederland is getroffen door een winterstorm met orkaankracht.

Het is aardedonker en we zijn de enige op de weg.

Half vier in de ochtend onderweg naar Schiphol.

Paspoort of id bij? vraag ik terloops naar rechts kijkend.

Wat denk je Pap? Antwoord mijn zoon.

En hij steekt een rood gekaft boekje op uit zijn binnenzak. 

 

Hij is op weg naar Noorwegen.

Een acht daagse doe vakantie met een groep onbekenden.

Met elke dag een andere activiteit.

IJsvissen, husky-tochten, bobsleeën, skitochten en andere afgelooen week op tv voorbij gekomen olympische activiteiten.

Afgelopen tijd diende lange onderbroeken aangeschaft.

En Thermospul om mensen en dranken in warm te houden.

Met elke dag goed bedoelde maar gek makende adviezen van zijn ouders.

Dat batterijen onder nul sneller leeglopen.

Noorwegen nachten kent van wel -20.

Als tenen zwart gevroren zijn ze waarschijnlijk bevroren zijn en er zo maar af kunnen vallen.

Hij vooral met zijn diabetes, goed op zijn insuline moet letten.

 

Ambassade nummers worden opgezocht.

Er wordt gemeten hoever Oekraine met oorlogszuchtig Rusland nou eigenlijk van de landsgrens verwijderd is.

En of het nationaal alarm nummer in het Noors dezelfde is als hier.

Hij ondergaat het gelaten, met een scheef lachje dat ik ken bij het trekken van je eigen plan.

Moet ik je afzetten bij de gate?, vraag ik aangekomen.

Nope, zegt ie. zoek ik zelf uit.

Ik geef hem een onhandige knuffel.

Stuur elke dag even een berichtje, roep ik hem na.

Voor je moeder..... Anders wordt ze gek.

 

Zes uur later een piepje op de telefoon. "Ik ben er." Met een nietszeggende foto van sneeuw.

We besluiten ook een beetje het Scandinavisch gevoel te ondergaan en bezoeken het Zweedse IKEA.

Altijd een goed idee om op Zaterdagmiddag even langs te gaan.

De rustigste dag van de week.

 

Vandaag volgen we de pijlen van de route zodat we zeker weten niets over te slaan.

In een schuifeltempo proberen we tussen de gemondkapte menigte een paar ligbanken uit in allerlei borstcrawl en schoolslag posities.

Springen uitgebreid op en neer op een hoekbank om het gedrag van uitgelaten kleinkinderen te testen.

En puffen een kwartiertje uit op een luie stoel.

Onderweg raak ik Anita kwijt maar na een half uurtje vraagt de omroepster of die opgehaald kan worden uit de ballenbak in het speelparadijs.

We gaan de winkel uit met een nieuwe lamp, prullaria en een serie kartonnen dozen.

Die kartonnen dozen zijn voor de knutselspullen thuis.

En om tijdelijk een heleboel spullen in op te slaan.

De verbouwing van het nieuwe huis van onze kinderen loopt uit.

Maar de sleutel van het oude huis wordt na volgend weekend ingeleverd.

De komende weken krijgen we dus moeder en kinderen te logeren.

Terwijl vader bij zijn ouders verblijft.

In ieder geval tot de keuken geplaatst is. Misschien wel ergens eind april.

Wel vast al wat extra Zweeds "Stanakvar" beddengoed meegenomen.

Vertaald "Gezellig" in het Zweeds.

Panik was uitverkocht.

SOS

Het heeft vannacht wel vier graden gevroren.

En ik ben in alle vroegte de laatste meters van de moestuin aan het spitten.

De bovenste drie centimeter van de omgewoelde aarde is bevroren wit.

Het steekt schril af tegen de kleur van het roodborstje dat rondscharrelt om wat van de omgewoelde insecten op te pikken.

Ik steek een opgediepte veenmol doormidden.

Ze zijn in winterslaap en ik heb er zeker al zo'n dertig bij het ontwaken de kop afgehakt.

Dat klinkt barbaars maar het zijn moeder natuur lelijkste insecten die behoorlijk schade aanbrengen in de tuin.

Ze laten natuurlijk het onkruid met rust, en eten bij voorkeur aan de wortels van vers gezaaide groente spruiten.

Menig aardappeloogst hebben ze al voorzien van gaten.

Ik vond er eens twintig onder een stoeptegel naast de worteltjes.

Bliksemsnel bewegen ze zich door gegraven gangetjes in de aarde.

Ik ving er slechts een paar en oogstte die zomer gewokkelde wortels.

 

Intussen zijn er thuis twee Disney Frozen puzzels gearriveerd.

Via Marktpaats gekocht, dus ze moeten even gecontroleerd.

Vijfenzestig stukjes per legpuzzel. Dat kosten opa en oma nog best wat moeite om met de gelegde stukjes hetzelfde te krijgen als het plaatje op de doos.

We sturen een puzzel per post naar Amsterdam.

De ander blijft achter voor oppas en logeerbezoek.

Twee dagen later krijgen we een foto opgestuurd.

Een kiekje van een bijna volledig gelegde puzzel naast een lachend kleinkind.

Met aan het eind van haar wijzende vinger een gaatje in de ouzzel.

Een stukje ontbreekt.

We leggen de andere puzzel opnieuw, want hij is vast in de verkeerde doos gegaan.

Vinden hem niet en zoeken verder.

 

Dat zoeken gebeurt de laatste tijd vaker.

Zoon Jasper gaat een weekje naar Noorwegen om te ijsvissen, langlaufen, sleehonden trektochten te maken en vakantie te vieren.

Vanwege zijn diabetes misschien toch handig die SOS ketting die we met sinterklaas gaven in te vullen en te gaan dragen.

Zijn moeder mag het briefje bedoeld voor het medaillon aan de ketting invullen, want alles door onze kinderen geschreven wat niet uit een printer komt is onleesbaar.

Onze kleindochter vind de SOS ketting ook prachtig.

Ze wil hem graag omhouden naar Amsterdam, maar dat vinden opa en oma niet goed.

Hij is van Jasper. En hij staat hem ook heel mooi. Dus....

 

Als we het briefje die avond in de hanger willen stoppen is de ketting zoek.

Bankkussens worden verwijderd, tafels en kasten verschoven maar de ketting blijft onvindbaar.

Amsterdam wordt gebeld om kindernekjes te controleren op aanwezigheid van glimmende juwelen.

Maar nee... de ketting blijft zoek.

We vinden wel het ontbrekende puzzelstukje.

Naast een kattenspeeltje onder de bank.

Bij het volgende bezoek van onze kleindochter geven we het puzzelstukje mee.

Ze trekt zoals altijd bij binnenkomst haar witgestipte rode laarzen aan.

En trekt er weer een uit.

Haar hand gaat in de laars en er komt een SOS ketting uit.

Oma... kijk... mag ik hem om?.

 

Spaanse jurk

 

Twee stukken moestuin dienen gespit.

Plassen water staan op de oppervlakte. En sommige delen zijn begroeid met algen.

Een teken van te lang te donker en te nat.

Zoals elk jaar is het een kwestie van moed verzamelen en beginnen.

De ruim tweehonderd vierkante meter te bewerken aarde wordt Agile ingepland.

Een management term die staat voor "wendbaar, lenig en flexibel".

Drie uur per week een stukje spitten lijkt me daarbij een prima uitgangspunt.

Sprints (een andere management term) van anderhalf uur per keer moet haalbaar zijn.

En bij regen zijn we flexibel een weekje over te slaan.

Evenals bij rugpijn, ziekte of algehele staat van weerzin.

 

De eerste meters zijn het zwaarst. De aarde zuigt mijn spade vast, en de omgespitte gaten vullen zich met water.

Mitigerende maatregelen dienen getroffen en een afwateringsgeultje wordt aangebracht.

Toch lukt het me in anderhalf uur zo'n 12 vierkante meter te veranderen in bewerkte aarde.

Morgen weer een dag.

 

Maar die dag blijkt er een kleinkind te blijven slapen.

En moet opa helpen met een puzzel van wel 120 stukjes. Daarbij is hij de enige die een fatsoenlijke krokodil kan kleien.

En weet als enige precies hoe je verzoeknummers van kinderen voor kinderen en Frozens 'let it go' via de tv streamt.

Nog een avond dansje in de kamer in tutu en dan is de dag weer voorbij.

De dag daarna dient er met barbies gespeelt.

Mouwloze breedgeschouderde Ken heet Opa-Barbie en de roodharige door de hond vingerloos geraakte pop heet Oma-Barbie.

Ze dienen thee te drinken onder de eettafel.

En aangezien het onmogelijk is drie barbies tegelijkertijd ter hand te nemen krijg ik opa-Barbie in de hand gedrukt en mijn vrouw oma-Barbie.

Kleindochter zelf heeft een donkerbruin in zes jasjes gestoken Barbie die haar lievelings is.

Vandaag wordt er agile niet in de moestuin gewerkt.

 

De week daarop motregent het. Net hard genoeg om na een uurtje de bilnaad met water te vullen.

Maar niet hard genoeg thuis te blijven.

De uitzending van "kamp Koningsbruggen" waar een aantal wel getrainde amateurs een zesdaagse commando opleiding voorgeschoteld krijgen, hielp daarbij.

Twaalf kandidaten moesten gisteren op televisie zes uur lang met volle bepakking en een zandzak door een stromend riviertje lopen.

Ik zet mijn oude legerbaret op en ga aan het werk.

Na twaalf meter gespit te hebben is het weer welletjes. We moeten het ook niet gaan overdrijven. Daarbij... het regent. En men moet blaarvorming te alle tijden voorkomen.

 

De week daarna dient er ge-doehetzelft. Komen er kleinkinderen langs en gaat de veto regel "ïn geval van van weerzin" meespelen.

Maar afgelopen dagen zijn er meters gemaakt.

Zelfs twee maal per dag ging de spade in de grond.

En is de helft van de totale oppervlakte inmiddels omgespit.

Eind februari moet het gereed zijn zodat in Maart alles verder plantklaar kan worden gemaakt.

 

Maar vandaag is onze kleindochter er weer.

Ze probeert de deze zomer via marktplaats voor drie euro aangeschafte spaanse verkleedjurk.

Die past uitstekend als uitbreiding binnen de collectie prinsessenjurken en dansdingen.

Welke ook over elkaar of in combinatie gedragen kunnen worden.

Wel altijd met rode rubber laarzen daaronder.

Het eerste wat aangetrokken wordt bij binnenkomst.

Rubber wit gestipte rode laarzen, waar prima op valt te dansen.

De moestuin roept.

Maar vandaag even niet..

 

 

Bloedoor

 

Kat Mees heeft een geknakt oor.

Aan de linkerkant staat het fier rechtop haarscherp te luisteren, aan de rechterkant hangt het als een natte lap langs het hoofd.

De dierenarts wordt geraadpleegd.

Bloed-oor is haar conclusie. Slechts operatief te verhelpen.

Dus wordt Mees de volgende ochtend klagelijk miauwend in een kattenmandje afgeleverd.

Die avond tref ik hem met een lampenkap trechter aan het hoofd gebonden thuis weer aan.

Groggy van de narcose springt ze naar de rand van de kast waar ze direct via de omvang van haar kap weer vanaf stuitert.

Hij schud zijn kop en slaat achterover door het gewicht. "Twee weken" zegt mijn vrouw. "Twee weken moet dat ding om blijven."

Ik kijk naar het geopereerde oor diep in de kap. Er zit een soort geel piepschuim aan vast geniet wat als een klepel klappert als de kat zijn hoofd schud.

Bij het sluipen over de vensterbank worden een serie fotolijstjes weggevaagd.

Hoe moet ie eten? vraag ik bezorgd.

Maar het bakje brokjes past precies binnen de omvang van de trechter.

Intussen doet de kat een zesde poging langs de stoelpoten te lopen.

Maar de ronding van de kap laat haar steeds weer terug stuiteren.

Twee weken zucht ik. Dat wordt een hel voor het beest, en voor ons.

`

De hond heeft aan de kat plots een makkelijke prooi.

Normaal gesproken is een te dichte toenadering genoeg een haal over de neus te krijgen.

Maar de kap zit in de weg.

Als het beest nog ziek van de narcose het die dag genuttigde voedsel begint uit te kotsen begint de trechter zich te vullen met een grijsbruine drab.

Gadver....

De kap moet er even af om schoongemaakt.

Maar Mees heeft vier poten die dit niet zomaar gewillig laten gebeuren.

De kap zit met een ingenieus kliksysteem aan elkaar verbonden.

Een afstudeer opdracht voor een dierenarts in opleiding.

Alle nageltjes worden intussen uitgezet en uitgehaald terwijl ik de palletjes uit de gleufjes van de kap probeer te verwijderen.

Een kwartiertje later zit er een schone kap weer om een klagend miauwend hoofd.

Even pleisters en douchen voor het baasje.

Fris gewassen onderweg naar beneden loopt kat mees me zonder kap de trap op tegemoet.

Een halve week gaat voorbij.

Het oor riekt.

Toch maar weer even langs de dierenarts voor een antibiotica kuurtje en een zalfje.

Twee maal per dag aan te brengen in het oor.

Dagelijks wordt het beest daarom in een deken in bedwang gehouden om het oor te smeren.

Hier zijn minimaal twee geduldige mensen bij nodig.

Een die de kat vasthoud. En de ander die in het friemelend hoofd het oor in de trechter weet te lokaliseren om daarin de zalf aan te brengen.

Twee maal daags dreigt een huwelijkscrisis.

"Houd dat beest dan ook stil". "Ik kan niet bij het oor als ie zijn kop intrekt". "Er hangt een nagel in mijn trui." , "Nu zit er overal zalf behalve in zijn oor".

Inmiddels nog maar een paar dagen voor de kap eraf mag.

De kerstdagen werden met een stevig op corona gelijkend griepje doorgebracht.

De kat heeft zich intussen in zijn lot berust.

Hij slaapt met door trechter versterkt knorrend geluid languit liggend op een stoel. Af en toe kleppert hij even mijn zijn oor.

De hond slaapt door het vuurwerk heen die nacht.

Gelukkig 2022.

Dat het een gezond jaar mag worden voor een ieder. Mens en dier.