Zwevend

Veel van mijn vrienden hebben een zwevend toilet.
Ik maak er in hoge en mindere nood wel eens gebruik van.
Met de billen stevig verankerd en de voeten los lijkt het even alsof je zweeft.
Een buitengewoon prettige ervaring.
Die het bevuilen van auto's door meeuwen doet verklaren.
Ons toiletje thuis is zwaar verankerd aan de vloer.
Het heeft nog een ouderwetse zware bril. Waar je bril neerklappend lelijk gewond aan kunt raken.
Hij wordt door het bezoek gemeden.
De welopgevoede mannen in ons huis doen altijd eerst de bril omhoog alvorens ernaast te mikken.
Dus hygiënisch is het niet de meest optimale situatie,
Tijd voor verandering.

Een nieuw toilet wordt aangeschaft.
En met een gezonde dosis zelfoverschatting wordt er ge-doe hetzelfd.
Het oude toilet wordt losgeschroefd de pot verwijderd en de opening naar het geurenpalet van het dorpse riool tijdelijk afgesloten.
Voor nood kan de Leilinden achterin de tuin of het toilet in de badkamer gebruikt worden.
De klus "een zwevend toilet installeren" zou niet langer hoeven duren dan een kwartiertje.
Veel langer duren de instructie filmpjes op YouTube niet.
Eerste stap is het verankeren van de stellage waarin het waterreservoir is gesitueerd.
Uiteindelijk zal hier de keramische pot als zwevend wonder aan bevestigd worden.
Dat gaat heel voortvarend.
Ik pas of de hoogte van de pot enigszins klopt.
En dat blijkt staand geen enkel probleem.
Mijn 1,65 hoge eega echter heeft een krukje nodig.
Na enig onderhandelen, en voordoen hoe handig je zo'n krukje onder het toilet schuift, wordt toch overeen gekomen de bovenkant op gelijke hoogte te hangen als het oude toilet.
Volgende stap is het aansluiten van het water.
Daarvoor ontbreekt een slangetje, daarna een ringetje en vervolgens een rubbertje.
De bouwmarkt wordt drie keer bezocht.
Buiten begint het donker te worden.
Morgen weer verder.

De leilinden blijkt al het blad verloren te hebben.
Maar het toilet moet af.
Een wandje dient betimmerd en daarna betegeld.
En bij het invallen van de duisternis plaats ik eindelijk samen met mijn jongste zoon de 35 kilo zware wc pot op zijn plaats.
Met een kwartier buitenaardse inspanning van mikken en wrikken zit het ding eindelijk op zijn plaats.
"Is tie waterdicht ?" vraagt mijn zoon.
Tuurlijk antwoord ik terwijl ik een schietgebedje doe tijdens het doortrekken.
We controleren alle hoeken en gaten.
Maar so far so good alles blijft droog en geurloos.

In de pauze de volgende dag denk ik even snel de nog ontbrekende wc bril te gaan kopen.
Gewoon even langs wippen bij de bouwmarkt.
Een bril pakken en snel langs de kassa.
Bij de bouwmarkt kies je een bril vanaf een wand met een honderdtal verschillende modelletjes.
De witte meest links kost 19,50 en de meest witte rechts 120 euro.
Daartussen hangen in verschillende wit schakeringen en prijsschakeringen de 118 andere wc-brillen.
Er zijn verwarmde brillen. Masserende brillen. Brillen voor brede billen. Brillen waarin een anorexia patiënt nog vast zou komen te zitten.
Brillen met hard sluitende wc deksels en brillen met slowmotion achtige soft-touch sluiting.
En dan zijn er nog de ludieke brilletjes met prikkeldraad in de zitting of prints van Brabants bont.
Er loopt een bouwmarkt medewerker heen en weer om de klanten van passend advies te voorzien.
De billen worden met een bouwmarkt rolmaatje opgenomen en vervolgens kan men passen in de kleedkamer.
Maximaal 2 brillen per persoon.
Ik doe de ogen dicht en pak op goed geluk een gemiddeld geprijsd modelletje.
Het wordt volledig buiten de gevestigde smaak, een witte.

Het weekend breng ik met de beentjes bungelend op het toilet door.
Ontbijt wordt er genuttigd en de weekendbijlage pagina's via de softclose sluiting omgebladerd.
Voor kabbelend beek geluidjes is het rechter wc doortrek knopje beschikbaar.
Voor woest kolkende Niagara geluiden het linker knopje.
Er heerst volmaakte gelukzaligheid.
Wat valt er meer nog voor een mens te wensen?.
Alhoewel, een zwevend bad.?