Schoentje

De laatste week van de vakantie is het niet vreemd om voor 7 uur s'ochtends in de huiskamer op de grond te zitten.
Gordijnen nog dicht. kleinkind op schoot.
Wijzend dierengeluiden makend vanuit een geplastificeerd boekje van Dick Bruna.
Bééééh zegt de geit, boehoe zegt de koe.
Kukelekuuuuuuh.
En aangekomen bij het laatste plaatje begin je gewoon opnieuw.
Dit kan zo een half uurtje doorgaan.
Waarna luidruchtig blokkentorens worden omgegooid.
En opnieuw een boekje wordt gelezen.
De buren informeren in de middag voorzichtig naar ons welbevinden.
Zulke vreemde geluiden gehoord vanochtend.
Want ja, ook bij hen kwam al vroeg alzheimer in de familie voor.

Vanuit Ibiza word dagelijks gebeld of ge-appt.
Geïnformeerd wordt naar de logerende dochter.
Consistentie van ontlasting wordt besproken.
Kleur, formaat en hardheid van de inhoud van een luier.
En de roodheid van billen.
Er is tijdens het avondeten een video belletje.
Een klein schermpje met ouders in zwemkleding die hun dochter missen.
Maar de dochter eet groene smurrie.
Groene smurrie met stukjes.
De stukjes vist ze weer uit haar mond. Bekijkt ze even aandachtig en stopt ze terug.
Op het schermpje wordt gezwaaid. Maar de stukjes zijn belangrijker.
Een smurrie hand wordt even op het beeldschermpje van de telefoon gedrukt als groet.
Waarna de aandacht zich verplaatst naar een vers schaaltje aardbeien.
De laatste van opa's tuin.
Die middag geplukt.
Een aardbei gaat zeven keer half kauwend in en uit de mond.
En de enige twee tanden voor in de mond doen hun werk.
Hap, slik.
Net zo lang naar het schaaltje wijzend tot het leeg is.

Het zijn er slechts twee.
Melktandjes in haar onder gebit.
Ze staan inmiddels afgedrukt in de zijkant van een aantal boekjes.
En in de onderkant van het tafelblad.
De rondlopende huisdieren zijn er ook van op de hoogte.
Eén keer met haar vingertje wijzen is genoeg.
De katten verblijven veel buiten.
Volgende week is haar verjaardag.
Als voorbereiding hierop hebben we de gehele week "hiep hiep hoera" geoefend.
En ja hoor ze steekt ergens halverwege de week haar handen in de lucht en roept aaaaaa.
We oefenen het succes nog een paar keer.
En ook de jongste zoon hiept hiept nieuwe chipsvoorraad halend even mee.
Gedurende de dag steekt ze een aantal keren spontaan haar handen in de lucht en roept aaaaaa.
Wij volgen met hiep hiep.

Een nieuwe baby pyjama moet gekocht.
Dus we wandelen door de stad opzoek naar nachtgoed.
Op de weg terug missen we een schoen.
Alle winkels worden terug bezocht en gangpaden nagezocht.
Catootje steekt haar armen in de lucht en roept aaaaaaa.
We volgen met hiep hiep, maar zijn niet blij.
We kennen onze dochters smaak.
Die heeft ongetwijfeld in baby design winkeltjes weken gezocht naar de uiteindelijk vast peperduur aangeschafte schoentjes.
Typisch iets voor ons om er één kwijt te raken.
Het merk wordt in het overgebleven schoentje opgezocht.
En thuis googelen we net zo lang tot we ze gevonden hebben.
Ze zijn inderdaad exclusief en prijzig, maar wat boeit het alles voor ons kleinkind.
De volgende dag worden ze per express dienst thuis bezorgt..
Crisis bezworen.

Vrijdag is het weerzien met de ouders in Amsterdam.
Catootje zit in bad als haar ouders om een hoekje kijken.
Dat ging van Schiphol rechtstreeks in een verkeersovertredende vaart naar de Amsterdamse badkamer.
Tijdens een pizza praten we even na.
Wat een mooie nieuwe pyjama zegt mijn dochter.
Past toch leuk bij het vestje en die schoentjes die ik op marktplaats kocht.
Kijk dan, toch net als nieuw die schoentjes.?
Vijf eurootjes.
Geen geld toch.?