Zwevend

Veel van mijn vrienden hebben een zwevend toilet.
Ik maak er in hoge en mindere nood wel eens gebruik van.
Met de billen stevig verankerd en de voeten los lijkt het even alsof je zweeft.
Een buitengewoon prettige ervaring.
Die het bevuilen van auto's door meeuwen doet verklaren.
Ons toiletje thuis is zwaar verankerd aan de vloer.
Het heeft nog een ouderwetse zware bril. Waar je bril neerklappend lelijk gewond aan kunt raken.
Hij wordt door het bezoek gemeden.
De welopgevoede mannen in ons huis doen altijd eerst de bril omhoog alvorens ernaast te mikken.
Dus hygiënisch is het niet de meest optimale situatie,
Tijd voor verandering.

Een nieuw toilet wordt aangeschaft.
En met een gezonde dosis zelfoverschatting wordt er ge-doe hetzelfd.
Het oude toilet wordt losgeschroefd de pot verwijderd en de opening naar het geurenpalet van het dorpse riool tijdelijk afgesloten.
Voor nood kan de Leilinden achterin de tuin of het toilet in de badkamer gebruikt worden.
De klus "een zwevend toilet installeren" zou niet langer hoeven duren dan een kwartiertje.
Veel langer duren de instructie filmpjes op YouTube niet.
Eerste stap is het verankeren van de stellage waarin het waterreservoir is gesitueerd.
Uiteindelijk zal hier de keramische pot als zwevend wonder aan bevestigd worden.
Dat gaat heel voortvarend.
Ik pas of de hoogte van de pot enigszins klopt.
En dat blijkt staand geen enkel probleem.
Mijn 1,65 hoge eega echter heeft een krukje nodig.
Na enig onderhandelen, en voordoen hoe handig je zo'n krukje onder het toilet schuift, wordt toch overeen gekomen de bovenkant op gelijke hoogte te hangen als het oude toilet.
Volgende stap is het aansluiten van het water.
Daarvoor ontbreekt een slangetje, daarna een ringetje en vervolgens een rubbertje.
De bouwmarkt wordt drie keer bezocht.
Buiten begint het donker te worden.
Morgen weer verder.

De leilinden blijkt al het blad verloren te hebben.
Maar het toilet moet af.
Een wandje dient betimmerd en daarna betegeld.
En bij het invallen van de duisternis plaats ik eindelijk samen met mijn jongste zoon de 35 kilo zware wc pot op zijn plaats.
Met een kwartier buitenaardse inspanning van mikken en wrikken zit het ding eindelijk op zijn plaats.
"Is tie waterdicht ?" vraagt mijn zoon.
Tuurlijk antwoord ik terwijl ik een schietgebedje doe tijdens het doortrekken.
We controleren alle hoeken en gaten.
Maar so far so good alles blijft droog en geurloos.

In de pauze de volgende dag denk ik even snel de nog ontbrekende wc bril te gaan kopen.
Gewoon even langs wippen bij de bouwmarkt.
Een bril pakken en snel langs de kassa.
Bij de bouwmarkt kies je een bril vanaf een wand met een honderdtal verschillende modelletjes.
De witte meest links kost 19,50 en de meest witte rechts 120 euro.
Daartussen hangen in verschillende wit schakeringen en prijsschakeringen de 118 andere wc-brillen.
Er zijn verwarmde brillen. Masserende brillen. Brillen voor brede billen. Brillen waarin een anorexia patiënt nog vast zou komen te zitten.
Brillen met hard sluitende wc deksels en brillen met slowmotion achtige soft-touch sluiting.
En dan zijn er nog de ludieke brilletjes met prikkeldraad in de zitting of prints van Brabants bont.
Er loopt een bouwmarkt medewerker heen en weer om de klanten van passend advies te voorzien.
De billen worden met een bouwmarkt rolmaatje opgenomen en vervolgens kan men passen in de kleedkamer.
Maximaal 2 brillen per persoon.
Ik doe de ogen dicht en pak op goed geluk een gemiddeld geprijsd modelletje.
Het wordt volledig buiten de gevestigde smaak, een witte.

Het weekend breng ik met de beentjes bungelend op het toilet door.
Ontbijt wordt er genuttigd en de weekendbijlage pagina's via de softclose sluiting omgebladerd.
Voor kabbelend beek geluidjes is het rechter wc doortrek knopje beschikbaar.
Voor woest kolkende Niagara geluiden het linker knopje.
Er heerst volmaakte gelukzaligheid.
Wat valt er meer nog voor een mens te wensen?.
Alhoewel, een zwevend bad.?

Sinterklaas

Tilburg beschikt slechts over één enkele waterdoorgang.
Het kanaal (vernoemd naar ons oma Mientje, zo was mij verzekerd) doorkruist de stad.
Aan dat kanaal gebeurt verder weinig.
In de zomer kan je er doelloos met een hengel proberen een vis uit te vangen.
Maar in de winter was het de aanvoerroute voor Sinterklaas.
Met een klein bootje wist hij van Madrid naar Tilburg te varen met een tiental Pieten om uiteindelijk bij de Piushaven, een zijtak van het Wilhelminakanaal aan te meren.
Daar werd hij mits de datum bekend, opgewacht door mij, en wat andere vier tot acht jarige fans.
Die reis was een hele prestatie.
In de grote Bosatlas op school opgezocht bleek het nog niet zo eenvoudig vanuit Madrid via het water in het Wilhelminakanaal uit te komen.
Je moest via allerlei stroompjes en watertjes vier landen doorkruisen voor je er was.
Het kon ook via zee. Maar het bootje waarmee de Sint de haven aandeed leek mij verre van zeewaardig.
De schoorsteen waar de stoom uit kwam leek vastgemaakt met touwen.
En verder moest het scheepje uit de zelfde fabriek gekomen zijn als het voor de haven gemaakte pontje.
Men had zelfs in de fabriek dezelfde naam op de zijkant geschilderd.
Eigenlijk was het slimmer geweest via de snelwegen een rechtstreekse route te nemen. "Maar ja de Sint beschikte nou eenmaal over die boot", vertelde mijn moeder.
Goedkoop op de kop kunnen tikker bij een Madrileense botenverkoper.
Ingeruild voor een kano, een oude fiets, en twaalf boterletters.
En je kon er echt enorm veel in kwijt. De boot beschikte over een ruim met daaronder nog een kelder.
Met een trapje dan nog naar beneden.
Je kon er echt veel meer in kwijt als in een vrachtwagen met oplegger.
Ik knikte dan gelovig ja.
Alsof er ooit enige twijfel zou kunnen zijn aan de oneindige wijsheid van de Sint.

De aankomst in de haven was altijd een feest.
Kinderen hadden tekeningen en knutselwerkjes thuis gemaakt.
Ikzelf had met de tong uit de mond binnen de lijntjes een kleurplaat gekleurd, en was er alleen bij de baard een beetje met een groene stift overheen geschoten.
Gertje van Gompel had op een plastic plaat van een meter doorsnede een boot ge-ministeckt.
Op zijn kamertje had hij twaalf enorme potten staan met de benodigde gekleurde blokjes.
Maanden was hij bezig geweest een zo natuur mogelijke weergave van de stoomboot te prikken.
Zes potten aan steentjes vormde in de plastic ondergrond geprikt een schitterende weergave van de aankomst van vorig jaar.
Dit moest een paar handen aan pepernoten gaan opbrengen bij de aankomst zo.
Een stoet zwarte pieten verzamelde de kindertekening.
Ze werden in een karretje geladen want alle Tilburgse schoolkinderen waren druk in de weer geweest.
Een zwarte piet die de Surinaamse tweeling versie leek van mijn Tante Wilma gaf mij zes handen pepernoten voor mijn tekening.
Ze kende mij zelfs bij naam.
"Hubérke, das eens schon berdje déh dieeën sint hee" zei ze, met de stem van mijn tante Wilma.
En gaf er nog een handje pepernoten bij.
Gertje kreeg een chocolade muis.
Bij het plaatsen van zijn kunstwerk in het karretje lieten er wat blokjes los.
En bij het hobbelen van het karretje over de kasseien brak een plaat.
Hij was de gehele sinterklaas periode ontroostbaar.
Maar kreeg op pakjesavond zes keer zo veel als de rest van de klas.
Wat maar weer aantoont dat ministekken loont.

Hij is er tot op hoge leeftijd mee doorgegaan.

Schoentje

De laatste week van de vakantie is het niet vreemd om voor 7 uur s'ochtends in de huiskamer op de grond te zitten.
Gordijnen nog dicht. kleinkind op schoot.
Wijzend dierengeluiden makend vanuit een geplastificeerd boekje van Dick Bruna.
Bééééh zegt de geit, boehoe zegt de koe.
Kukelekuuuuuuh.
En aangekomen bij het laatste plaatje begin je gewoon opnieuw.
Dit kan zo een half uurtje doorgaan.
Waarna luidruchtig blokkentorens worden omgegooid.
En opnieuw een boekje wordt gelezen.
De buren informeren in de middag voorzichtig naar ons welbevinden.
Zulke vreemde geluiden gehoord vanochtend.
Want ja, ook bij hen kwam al vroeg alzheimer in de familie voor.

Vanuit Ibiza word dagelijks gebeld of ge-appt.
Geïnformeerd wordt naar de logerende dochter.
Consistentie van ontlasting wordt besproken.
Kleur, formaat en hardheid van de inhoud van een luier.
En de roodheid van billen.
Er is tijdens het avondeten een video belletje.
Een klein schermpje met ouders in zwemkleding die hun dochter missen.
Maar de dochter eet groene smurrie.
Groene smurrie met stukjes.
De stukjes vist ze weer uit haar mond. Bekijkt ze even aandachtig en stopt ze terug.
Op het schermpje wordt gezwaaid. Maar de stukjes zijn belangrijker.
Een smurrie hand wordt even op het beeldschermpje van de telefoon gedrukt als groet.
Waarna de aandacht zich verplaatst naar een vers schaaltje aardbeien.
De laatste van opa's tuin.
Die middag geplukt.
Een aardbei gaat zeven keer half kauwend in en uit de mond.
En de enige twee tanden voor in de mond doen hun werk.
Hap, slik.
Net zo lang naar het schaaltje wijzend tot het leeg is.

Het zijn er slechts twee.
Melktandjes in haar onder gebit.
Ze staan inmiddels afgedrukt in de zijkant van een aantal boekjes.
En in de onderkant van het tafelblad.
De rondlopende huisdieren zijn er ook van op de hoogte.
Eén keer met haar vingertje wijzen is genoeg.
De katten verblijven veel buiten.
Volgende week is haar verjaardag.
Als voorbereiding hierop hebben we de gehele week "hiep hiep hoera" geoefend.
En ja hoor ze steekt ergens halverwege de week haar handen in de lucht en roept aaaaaa.
We oefenen het succes nog een paar keer.
En ook de jongste zoon hiept hiept nieuwe chipsvoorraad halend even mee.
Gedurende de dag steekt ze een aantal keren spontaan haar handen in de lucht en roept aaaaaa.
Wij volgen met hiep hiep.

Een nieuwe baby pyjama moet gekocht.
Dus we wandelen door de stad opzoek naar nachtgoed.
Op de weg terug missen we een schoen.
Alle winkels worden terug bezocht en gangpaden nagezocht.
Catootje steekt haar armen in de lucht en roept aaaaaaa.
We volgen met hiep hiep, maar zijn niet blij.
We kennen onze dochters smaak.
Die heeft ongetwijfeld in baby design winkeltjes weken gezocht naar de uiteindelijk vast peperduur aangeschafte schoentjes.
Typisch iets voor ons om er één kwijt te raken.
Het merk wordt in het overgebleven schoentje opgezocht.
En thuis googelen we net zo lang tot we ze gevonden hebben.
Ze zijn inderdaad exclusief en prijzig, maar wat boeit het alles voor ons kleinkind.
De volgende dag worden ze per express dienst thuis bezorgt..
Crisis bezworen.

Vrijdag is het weerzien met de ouders in Amsterdam.
Catootje zit in bad als haar ouders om een hoekje kijken.
Dat ging van Schiphol rechtstreeks in een verkeersovertredende vaart naar de Amsterdamse badkamer.
Tijdens een pizza praten we even na.
Wat een mooie nieuwe pyjama zegt mijn dochter.
Past toch leuk bij het vestje en die schoentjes die ik op marktplaats kocht.
Kijk dan, toch net als nieuw die schoentjes.?
Vijf eurootjes.
Geen geld toch.?