Herman

Het is jammer dat op een gegeven moment het theater sluit.
De schoonmaaksters willen graag de zaal nog even zuigen.
En of het licht uit mag.

Maar anders had ik er vast nog gezeten.
Op rij acht, voor misschien nog een aller, allerlaatste toegift.

Was bijna jong moederloos geweest, die Herman.
Na een dagje strand dat ze moeder hadden ingegraven.
Ergens naast een zandkasteel.
Waren ze haar spelend kwijt geraakt.
Snel vader erbij gehaald, "we hebben moeder ergens begraven".
Heeft de hond van de badmeester snuffelend aan een gedragen slip van moeder haar uiteindelijk gevonden.
Net voor de wassende vloed opkwam.
Met een kwal op haar hoofd.
En een licht ontstemd humeur.

Zijn zo maar wat dingen, die ik voorheen van Herman niet wist.

En dat je op je zeventigste nog dansen kan.
Een soort van fladderen met een huppeltje, als een eend die niet op kan stijgen.
Maar plezier heeft in het water.

Doet dat dan maar met zijn muziek.
Opstijgen.
Een rondje door en boven de zaal.
In prachtige vlucht van virtuoze pirouettes.

Top-avond gehad.