Vijftien jaar

De afgelopen week hoorde ik natuurlijk al het geroezemoes op de zaak.

Uiteraard ging ik onverstoorbaar door met mijn werk, maar ik had wel in de gaten waarover men het had.

In het voorbijgaan op de fiets viel me ook al op dat de harmonie aan het oefenen was in het clubhuis.

En de wasserij bracht juist vandaag nog hun nieuw gestoomde uniformen.

De burgemeester is natuurlijk opgetrommeld. En slingers, confetti en serpentines zijn tevoorschijn gehaald.

Het is dan ook niet elke dag dat ik vijftien jaar bij de zaak ben. En maandag is het zover.

Ik weet het nog als de dag van gisteren dat ik met wapperend zwart haar voor het eerst binnen kwam stappen.

Vijfenzestig kilo's afgetraind slank, ingehuurd om de telramen en papieren memoblokjes te vervangen door geavanceerde computerprogramma's.

Inmiddels twintig kilo zwaarder en een minimaal verlies aan haar is die opdracht volbracht.

En gaat het geld verdienen bij het bedrijf dank zij de automatisering eigenlijk als vanzelf.
Mijn dagelijkse bezigheden bestaan dan ook alleen nog maar uit het lezen van de krant, en het oplossen van een enkele sudoku puzzel.

In het dorp zag ik bij de bakker nog net de taart van vier verdiepingen met opgespoten "Bedankt, kanjer" naar achter worden gebracht.

Haastig, net op het moment dat ik binnen kwam.

En het is ook vast niet voor niets dat de verlengde limousine van Taxibedrijf Hoek in de was wordt gezet.

Voor de spiegel oefen ik vast mijn " blij verrast gezicht".

Maar het zal nog niet meevallen als ze me maandag ochtend voor het werk komen ophalen en de Harmonie bij aankomst het volkslied inzet.

Voor de zekerheid heb ik vast een doos Kleenex bij de hand.

_____________________________________________________________________

Natuurlijk liep het toch net allemaal anders.
Wellicht wat overdressed in mijn nieuw aangeschafte Armani op de fiets naar het werk.
Klipjes om de broekspijpen tegen opspattend water en vlekkende fietsketting.
Dan in de spiegelende ramen van het het pand even de wild gewapperde haren in model en naar binnen.
En daar stonden ze al te wachten.
Het volledige personeel in een haag.
De volledige directie, met dankbare blik in de ogen, en achter in het pand fanfare de vriendschap die het volkslied inzette.
Je begrijpt ik brak.
Met tranende ogen de sleutels van de nieuwe Porsche en cheque voor vier weken Caribische cruise in ontvangst genomen.
Weet even niet wat ik met de sleutel van de stad moet doen die de burgemeester me gaf, maar ik moest maar zien, zei die.
De oranje koninklijke onderscheiding vloekte wel wat bij het kobaltblauw van mijn Armani maar een kniesoor die daar op let.
En dan was er ook nog taart.
Hazelnootschuimtaart met slagroom.
En toen moest ik natuurlijk ook nog speechen.
Gelukkig had ik die vast thuis vijfentwintig keer geoefend.

"Beste Mede-werkers.
Vijftien jaar.
Snel gegaan.
Bedankt."

Was iedereen laaiend enthousiast over.
Ben ik stiekem gewoon naar mijn bureautje geslopen.
Heb mijn sudoku gemaakt, kopje koffie gedronken, en stilletjes naar huis gefietst.
Lekker rode kool met gehaktballetjes gegeten die avond.
Want waar al die poespas voor nodig was ?
Morgen weer gewoon een spijkerbroek.
En verder naar de twintig.