Panik

 

Ik ontwijk de takken op de snelweg want Nederland is getroffen door een winterstorm met orkaankracht.

Het is aardedonker en we zijn de enige op de weg.

Half vier in de ochtend onderweg naar Schiphol.

Paspoort of id bij? vraag ik terloops naar rechts kijkend.

Wat denk je Pap? Antwoord mijn zoon.

En hij steekt een rood gekaft boekje op uit zijn binnenzak. 

 

Hij is op weg naar Noorwegen.

Een acht daagse doe vakantie met een groep onbekenden.

Met elke dag een andere activiteit.

IJsvissen, husky-tochten, bobsleeën, skitochten en andere afgelooen week op tv voorbij gekomen olympische activiteiten.

Afgelopen tijd diende lange onderbroeken aangeschaft.

En Thermospul om mensen en dranken in warm te houden.

Met elke dag goed bedoelde maar gek makende adviezen van zijn ouders.

Dat batterijen onder nul sneller leeglopen.

Noorwegen nachten kent van wel -20.

Als tenen zwart gevroren zijn ze waarschijnlijk bevroren zijn en er zo maar af kunnen vallen.

Hij vooral met zijn diabetes, goed op zijn insuline moet letten.

 

Ambassade nummers worden opgezocht.

Er wordt gemeten hoever Oekraine met oorlogszuchtig Rusland nou eigenlijk van de landsgrens verwijderd is.

En of het nationaal alarm nummer in het Noors dezelfde is als hier.

Hij ondergaat het gelaten, met een scheef lachje dat ik ken bij het trekken van je eigen plan.

Moet ik je afzetten bij de gate?, vraag ik aangekomen.

Nope, zegt ie. zoek ik zelf uit.

Ik geef hem een onhandige knuffel.

Stuur elke dag even een berichtje, roep ik hem na.

Voor je moeder..... Anders wordt ze gek.

 

Zes uur later een piepje op de telefoon. "Ik ben er." Met een nietszeggende foto van sneeuw.

We besluiten ook een beetje het Scandinavisch gevoel te ondergaan en bezoeken het Zweedse IKEA.

Altijd een goed idee om op Zaterdagmiddag even langs te gaan.

De rustigste dag van de week.

 

Vandaag volgen we de pijlen van de route zodat we zeker weten niets over te slaan.

In een schuifeltempo proberen we tussen de gemondkapte menigte een paar ligbanken uit in allerlei borstcrawl en schoolslag posities.

Springen uitgebreid op en neer op een hoekbank om het gedrag van uitgelaten kleinkinderen te testen.

En puffen een kwartiertje uit op een luie stoel.

Onderweg raak ik Anita kwijt maar na een half uurtje vraagt de omroepster of die opgehaald kan worden uit de ballenbak in het speelparadijs.

We gaan de winkel uit met een nieuwe lamp, prullaria en een serie kartonnen dozen.

Die kartonnen dozen zijn voor de knutselspullen thuis.

En om tijdelijk een heleboel spullen in op te slaan.

De verbouwing van het nieuwe huis van onze kinderen loopt uit.

Maar de sleutel van het oude huis wordt na volgend weekend ingeleverd.

De komende weken krijgen we dus moeder en kinderen te logeren.

Terwijl vader bij zijn ouders verblijft.

In ieder geval tot de keuken geplaatst is. Misschien wel ergens eind april.

Wel vast al wat extra Zweeds "Stanakvar" beddengoed meegenomen.

Vertaald "Gezellig" in het Zweeds.

Panik was uitverkocht.

SOS

Het heeft vannacht wel vier graden gevroren.

En ik ben in alle vroegte de laatste meters van de moestuin aan het spitten.

De bovenste drie centimeter van de omgewoelde aarde is bevroren wit.

Het steekt schril af tegen de kleur van het roodborstje dat rondscharrelt om wat van de omgewoelde insecten op te pikken.

Ik steek een opgediepte veenmol doormidden.

Ze zijn in winterslaap en ik heb er zeker al zo'n dertig bij het ontwaken de kop afgehakt.

Dat klinkt barbaars maar het zijn moeder natuur lelijkste insecten die behoorlijk schade aanbrengen in de tuin.

Ze laten natuurlijk het onkruid met rust, en eten bij voorkeur aan de wortels van vers gezaaide groente spruiten.

Menig aardappeloogst hebben ze al voorzien van gaten.

Ik vond er eens twintig onder een stoeptegel naast de worteltjes.

Bliksemsnel bewegen ze zich door gegraven gangetjes in de aarde.

Ik ving er slechts een paar en oogstte die zomer gewokkelde wortels.

 

Intussen zijn er thuis twee Disney Frozen puzzels gearriveerd.

Via Marktpaats gekocht, dus ze moeten even gecontroleerd.

Vijfenzestig stukjes per legpuzzel. Dat kosten opa en oma nog best wat moeite om met de gelegde stukjes hetzelfde te krijgen als het plaatje op de doos.

We sturen een puzzel per post naar Amsterdam.

De ander blijft achter voor oppas en logeerbezoek.

Twee dagen later krijgen we een foto opgestuurd.

Een kiekje van een bijna volledig gelegde puzzel naast een lachend kleinkind.

Met aan het eind van haar wijzende vinger een gaatje in de ouzzel.

Een stukje ontbreekt.

We leggen de andere puzzel opnieuw, want hij is vast in de verkeerde doos gegaan.

Vinden hem niet en zoeken verder.

 

Dat zoeken gebeurt de laatste tijd vaker.

Zoon Jasper gaat een weekje naar Noorwegen om te ijsvissen, langlaufen, sleehonden trektochten te maken en vakantie te vieren.

Vanwege zijn diabetes misschien toch handig die SOS ketting die we met sinterklaas gaven in te vullen en te gaan dragen.

Zijn moeder mag het briefje bedoeld voor het medaillon aan de ketting invullen, want alles door onze kinderen geschreven wat niet uit een printer komt is onleesbaar.

Onze kleindochter vind de SOS ketting ook prachtig.

Ze wil hem graag omhouden naar Amsterdam, maar dat vinden opa en oma niet goed.

Hij is van Jasper. En hij staat hem ook heel mooi. Dus....

 

Als we het briefje die avond in de hanger willen stoppen is de ketting zoek.

Bankkussens worden verwijderd, tafels en kasten verschoven maar de ketting blijft onvindbaar.

Amsterdam wordt gebeld om kindernekjes te controleren op aanwezigheid van glimmende juwelen.

Maar nee... de ketting blijft zoek.

We vinden wel het ontbrekende puzzelstukje.

Naast een kattenspeeltje onder de bank.

Bij het volgende bezoek van onze kleindochter geven we het puzzelstukje mee.

Ze trekt zoals altijd bij binnenkomst haar witgestipte rode laarzen aan.

En trekt er weer een uit.

Haar hand gaat in de laars en er komt een SOS ketting uit.

Oma... kijk... mag ik hem om?.

 

Spaanse jurk

 

Twee stukken moestuin dienen gespit.

Plassen water staan op de oppervlakte. En sommige delen zijn begroeid met algen.

Een teken van te lang te donker en te nat.

Zoals elk jaar is het een kwestie van moed verzamelen en beginnen.

De ruim tweehonderd vierkante meter te bewerken aarde wordt Agile ingepland.

Een management term die staat voor "wendbaar, lenig en flexibel".

Drie uur per week een stukje spitten lijkt me daarbij een prima uitgangspunt.

Sprints (een andere management term) van anderhalf uur per keer moet haalbaar zijn.

En bij regen zijn we flexibel een weekje over te slaan.

Evenals bij rugpijn, ziekte of algehele staat van weerzin.

 

De eerste meters zijn het zwaarst. De aarde zuigt mijn spade vast, en de omgespitte gaten vullen zich met water.

Mitigerende maatregelen dienen getroffen en een afwateringsgeultje wordt aangebracht.

Toch lukt het me in anderhalf uur zo'n 12 vierkante meter te veranderen in bewerkte aarde.

Morgen weer een dag.

 

Maar die dag blijkt er een kleinkind te blijven slapen.

En moet opa helpen met een puzzel van wel 120 stukjes. Daarbij is hij de enige die een fatsoenlijke krokodil kan kleien.

En weet als enige precies hoe je verzoeknummers van kinderen voor kinderen en Frozens 'let it go' via de tv streamt.

Nog een avond dansje in de kamer in tutu en dan is de dag weer voorbij.

De dag daarna dient er met barbies gespeelt.

Mouwloze breedgeschouderde Ken heet Opa-Barbie en de roodharige door de hond vingerloos geraakte pop heet Oma-Barbie.

Ze dienen thee te drinken onder de eettafel.

En aangezien het onmogelijk is drie barbies tegelijkertijd ter hand te nemen krijg ik opa-Barbie in de hand gedrukt en mijn vrouw oma-Barbie.

Kleindochter zelf heeft een donkerbruin in zes jasjes gestoken Barbie die haar lievelings is.

Vandaag wordt er agile niet in de moestuin gewerkt.

 

De week daarop motregent het. Net hard genoeg om na een uurtje de bilnaad met water te vullen.

Maar niet hard genoeg thuis te blijven.

De uitzending van "kamp Koningsbruggen" waar een aantal wel getrainde amateurs een zesdaagse commando opleiding voorgeschoteld krijgen, hielp daarbij.

Twaalf kandidaten moesten gisteren op televisie zes uur lang met volle bepakking en een zandzak door een stromend riviertje lopen.

Ik zet mijn oude legerbaret op en ga aan het werk.

Na twaalf meter gespit te hebben is het weer welletjes. We moeten het ook niet gaan overdrijven. Daarbij... het regent. En men moet blaarvorming te alle tijden voorkomen.

 

De week daarna dient er ge-doehetzelft. Komen er kleinkinderen langs en gaat de veto regel "ïn geval van van weerzin" meespelen.

Maar afgelopen dagen zijn er meters gemaakt.

Zelfs twee maal per dag ging de spade in de grond.

En is de helft van de totale oppervlakte inmiddels omgespit.

Eind februari moet het gereed zijn zodat in Maart alles verder plantklaar kan worden gemaakt.

 

Maar vandaag is onze kleindochter er weer.

Ze probeert de deze zomer via marktplaats voor drie euro aangeschafte spaanse verkleedjurk.

Die past uitstekend als uitbreiding binnen de collectie prinsessenjurken en dansdingen.

Welke ook over elkaar of in combinatie gedragen kunnen worden.

Wel altijd met rode rubber laarzen daaronder.

Het eerste wat aangetrokken wordt bij binnenkomst.

Rubber wit gestipte rode laarzen, waar prima op valt te dansen.

De moestuin roept.

Maar vandaag even niet..

 

 

Bloedoor

 

Kat Mees heeft een geknakt oor.

Aan de linkerkant staat het fier rechtop haarscherp te luisteren, aan de rechterkant hangt het als een natte lap langs het hoofd.

De dierenarts wordt geraadpleegd.

Bloed-oor is haar conclusie. Slechts operatief te verhelpen.

Dus wordt Mees de volgende ochtend klagelijk miauwend in een kattenmandje afgeleverd.

Die avond tref ik hem met een lampenkap trechter aan het hoofd gebonden thuis weer aan.

Groggy van de narcose springt ze naar de rand van de kast waar ze direct via de omvang van haar kap weer vanaf stuitert.

Hij schud zijn kop en slaat achterover door het gewicht. "Twee weken" zegt mijn vrouw. "Twee weken moet dat ding om blijven."

Ik kijk naar het geopereerde oor diep in de kap. Er zit een soort geel piepschuim aan vast geniet wat als een klepel klappert als de kat zijn hoofd schud.

Bij het sluipen over de vensterbank worden een serie fotolijstjes weggevaagd.

Hoe moet ie eten? vraag ik bezorgd.

Maar het bakje brokjes past precies binnen de omvang van de trechter.

Intussen doet de kat een zesde poging langs de stoelpoten te lopen.

Maar de ronding van de kap laat haar steeds weer terug stuiteren.

Twee weken zucht ik. Dat wordt een hel voor het beest, en voor ons.

`

De hond heeft aan de kat plots een makkelijke prooi.

Normaal gesproken is een te dichte toenadering genoeg een haal over de neus te krijgen.

Maar de kap zit in de weg.

Als het beest nog ziek van de narcose het die dag genuttigde voedsel begint uit te kotsen begint de trechter zich te vullen met een grijsbruine drab.

Gadver....

De kap moet er even af om schoongemaakt.

Maar Mees heeft vier poten die dit niet zomaar gewillig laten gebeuren.

De kap zit met een ingenieus kliksysteem aan elkaar verbonden.

Een afstudeer opdracht voor een dierenarts in opleiding.

Alle nageltjes worden intussen uitgezet en uitgehaald terwijl ik de palletjes uit de gleufjes van de kap probeer te verwijderen.

Een kwartiertje later zit er een schone kap weer om een klagend miauwend hoofd.

Even pleisters en douchen voor het baasje.

Fris gewassen onderweg naar beneden loopt kat mees me zonder kap de trap op tegemoet.

Een halve week gaat voorbij.

Het oor riekt.

Toch maar weer even langs de dierenarts voor een antibiotica kuurtje en een zalfje.

Twee maal per dag aan te brengen in het oor.

Dagelijks wordt het beest daarom in een deken in bedwang gehouden om het oor te smeren.

Hier zijn minimaal twee geduldige mensen bij nodig.

Een die de kat vasthoud. En de ander die in het friemelend hoofd het oor in de trechter weet te lokaliseren om daarin de zalf aan te brengen.

Twee maal daags dreigt een huwelijkscrisis.

"Houd dat beest dan ook stil". "Ik kan niet bij het oor als ie zijn kop intrekt". "Er hangt een nagel in mijn trui." , "Nu zit er overal zalf behalve in zijn oor".

Inmiddels nog maar een paar dagen voor de kap eraf mag.

De kerstdagen werden met een stevig op corona gelijkend griepje doorgebracht.

De kat heeft zich intussen in zijn lot berust.

Hij slaapt met door trechter versterkt knorrend geluid languit liggend op een stoel. Af en toe kleppert hij even mijn zijn oor.

De hond slaapt door het vuurwerk heen die nacht.

Gelukkig 2022.

Dat het een gezond jaar mag worden voor een ieder. Mens en dier.

Prince-Fritz-Henk-August-Willem-Jan-Hendrik-Dick

Daniel staat voor de deur.
Hij is zeven en komt een pakje voor zijn moeder ophalen.
Hoi buurman zegt ie, heb jij je schoen vandaag gezet?
Natuurlijk.. de grootste die ik kon vinden, antwoord ik.
Eigenlijk geen schoen, maar een heel grote laars, van die wel tot mijn knieën komt.
Kunnen lekker veel cadeautjes in.
Maar wat denk je......?
Helemaal niks, al de hele week niet.
En ik had er nog wel een tekening met verf en een wortel bij gedaan.
En jij? vraag ik terug.
Ik mag alleen op vrijdag mijn schoen zetten zegt ie.
Mamma zegt dat Sinterklaas alleen op vrijdag in Kamerik is.
Vandaar... antwoord ik opgelucht. Daarom heb ik er natuurlijk nog niks in gekregen.
Maar dan zet ik hem vanavond weer. Want vandaag is het vrijdag.

Ik ook zegt Daniel.
En dan sluip ik als papa en mama slapen uit bed om te kijken of hij langskomt.

Och zeg ik, dat heb ik al zo vaak geprobeerd.
Sloop ik naar beneden in mijn K3 pyjama, zat er helemaal niks in mijn schoen.
Ga ik vijf minuten later terug om te plassen, steken er zomaar vijf chocoladeletters uit mijn laars.
Vijf? zegt Daniel ongelovig.
Ja vijf voor elke letter van mijn naam één.
En jij hebt wel zes letters in je naam, zeg ik.
Je broertje maar vier.
En je zusje zelfs maar drie.
Maar je zal maar Prince-Fritz-Henk-August-Willem-Jan-Hendrik-Dick van je voornaam heten.
Dan heb je voor het hele jaar wel genoeg chocolaletters.
Daniel vind zes ook wel goed.

Wel een tekening erbij doen vanavond zeg ik.
Is ie gek op.
En ik overhandig hem het pakje van de postbode

Heermoes

Eind februari begon ik vast met zaaien.

In witte plastic bakjes van de lange muur.

januari moest van deze "afhaal chinees" extra regelmatig menu B worden besteld.

Liever geen saté of soep, hoe lekker ook, want die worden in bekers meegeleverd en daar kun je als moestuinier niets mee.

Dus extra bami of witte rijst. Want de wit ge-dekselde bakjes zijn optimaal gemaakt om na gebruik groente in te zaaien.

 

Eind maart, begin april waren de gezaaide erwten er voldoende in gegroeid.

Doperwtjes met een lichte geur van gegrilde varkensreepjes en foe yung hai met garnalen.

Twee bakjes sugarsnaps daar nog bij, wat kapucijners, kortom het volledige peulvrucht assortiment kon worden uitgeplant.

Het weer was ook gunstig gezind want dagelijks viel er een vers buitje regen op mijn langs gaas geplante peultjes.

Tot midden mei. Waarin het weer van dagelijkse regen omsloeg in zomers droge dagen.

De in maanden verwende wortels van mijn erwtjes moesten plots op zoek naar water.

Dat was tot dan nog niet nodig geweest want dat werd als vanzelf dagelijks aangereikt.

Met als gevolg snel verpieterende plantjes die in de zinderende zon sneller hun water verdampte dan ze op konden nemen.

 

Tijdens de periode van dagelijkse regen viel er ook weinig te tuinieren.

In modder valt nou eenmaal lastig te schoffelen.

En ik moest ook vaak op sokken proberen de achtergebleven vast gezogen laarzen te bevrijden.

Voordeel was wel dat de vers uitgeplante bloemkool plantjes voldoende water kregen.

Lekker grote bladeren hadden ze al, waar s' nachts uit het gras glibberende naaktslakken op afkwamen.

Op de eerste droge dag trof ik enkel van de bloemkool nog skeletten aan.

De gezaaide zomerworteltjes daarin tegen waren overwoekerd door heermoes.

 

Een onkruid wat de naam gekregen heeft van onze lieve heer.

Dit omdat zijn naam vaak aangeroepen wordt in een poging dit woekerende onkruid te bestrijden.

Zeker gezien het feit dat het enige bestrijdingsmiddel dat gebruikt mag worden in mijn moestuin bestaat uit een paar handen en een schoffel.

 

En natuurlijk...

De groene kool heeft nergens last van. Groeit als.. En wordt zelfs door slakken en onkruid gemeden.

 

Komende week wordt de 30 graden weer aangetikt.

Dagelijks maken de gieters overuren.

Nieuwe peulen zijn gezaaid, die hun best doen te overleven.

Bloemkool is opnieuw slakkenvrij geplant.

En twee aardbeien zijn al geoogst.

Middelgroot voorzien van kroon en steel.

 

We hebben ze ruim voorzien van slagroom.

En eerlijk thuis verdeeld.

 

Deelblokjes

 

Een zakje scherpe spinazie zaadjes kost rond de twee euro.

Genoeg om vele rijtjes spinazie te zaaien.

Zorg daarbij voor goed los gewerkte grond.

Een paar laarzen zijn hierbij onontbeerlijk.

Welkoop verkoopt goede voor rond de 25 euro per paar.

 

Trek vervolgens wat geultjes in de grond. Zorg dat deze recht lopen aan de hand van een gespannen touwtje. (1,25 Action).

Strooi vervolgens in de geultjes een aantal dunne rijtje van het spinaziezaad.

Begiet de geultjes (gietertje 7,95 HEMA) regelmatig. En houd het geheel gedurende vier tot zes weken onkruidvrij.(Schoffeltje Hakuh IKEA 23,50).

Wacht tot de spinazie bladeren groot genoeg zijn. Oogst deze met een scherp mes (spinazie DESIGN mes VT Wonen 86,95), was ze in een vergiet (blokker 6,99), en vul een grote pan met spinazie blaadjes tot de rand.

 

Kook deze in een ruime hoeveelheid water gaar gedurende 6 tot 10 minuten.

Haal het sterk geslonken overgebleven bodempje spinazie uit de pan.

En maal de geslonken groente tot moes.

Voeg wat room toe (o,64 cent AH). En een snufje zout voor de smaak.

Je hebt nu 1 portie spinazie, voldoende voor een peuter of zes jarig kind.

Herhaal het koken een aantal keer tot het aantal gewenste maaltijd porties is bereikt.

Wellicht is een derde of vierde oogst gewenst voor een paar rijk gevulde borden.

 

Of... koop een pak iglo deelblokjes bij de Albert Heijn. (0,99 cent).

Voldoende voor een maaltijd van vier personen.

Even opwarmen... klaar.

Volgende onderwerp, doperwtjes.