De familie van Hest heeft een nieuwe bank gekocht.
De oude had in de jaren een oncomfortabele kuil ontwikkeld die ondanks het oprekken van veren en spannen van banden niet langer kon worden afgevlakt.
Daarbij konden de kleinkinderen er niet fatsoenlijk meer op springen.
Dus hij moest vervangen.
Het duurde ruim drie maanden voor hij afgeleverd werd.
Het is altijd weer spannend of de toen gekozen stof en kleur nog aan de verwachtingen voldoet.
Maar het viel mee.
Hij sprong heel prettig, en de zitvlakken waren recht.
Wel vielen gelijk alle andere meubelen uit de toon.
Zo kon je nog maar aan een kant passeren langs de tafel.
En de tweede bank waar nog prima salto's op te maken waren stak er wel erg sjofel bij af.
We keken het even een paar weken aan of het wellicht zou gaan wennen.
Een huwelijks crisis is met een aantal zaken eenvoudig te veroorzaken.
De vrouw gaat er na twee lessen met de bruingebronste tennisleraar vandoor.
De man ruilt zijn vrouw na een spontane midlifecrissis in voor zijn tweeëntwintig jarige secretaresse.
Je gaat samen op autovakantie naar talie en gebruikt een ouderwetse wegenkaart waarop een van de partners de route bepaald.
Of je bezoekt samen een meubelboulevard om wat meubelstukken uit te zoeken.
In eerste instantie probeerde mijn echtgenote dit nog te voorkomen door te opperen samen met haar dochter wat kekke meubels uit te gaan zoeken.
Maar om niet jaren in een oncomfortabele houding te moeten zitten in een bijpassende volgens laatste fashion samengestelde Louis Vutton fauteuil, vond ik het toch beter zelf mee te beslissen.
Een willekeurige zaterdag werd gekozen om de meubelboulevard in Utrecht te bezoeken.
Een parkeerplaats was snel gevonden.
Gewoon achteraan in de file aansluiten.
Wachten tot iemand van zijn parkeerplaats wegrijd.
De vloekend en toeterende mensen achter je negeren, en snel inparkeren.
Uitgestapt ligt dan een meubelparadijs op je te wachten zover het oog reikt.
Met uitgestrekte toonzalen aan ingerichte woonkamers.
De ultieme beproeving voor elk huwelijk.
Bij Goosens, Piet Klerx, Woonexpress, Haco, Pronto, Hartog, Boila, eLiving, Sanders en nog wat andere toonzalen waarvan ik de naam ben vergeten, blijkt men veel dezelfde meubels te verkopen.
Ik weet dat zeker, want ik heb bij allen de aangegeven klantroute gevolgd.
Niet uit vrije wil.
Maar de roltrap bij de ingang naar boven kwam vaak pas aan het einde van de route uit bij de roltrap naar de uitgang beneden.
Overal onderweg word je vervolgens begroet door in pak gestoken verkopers die je koffie aanbieden, en informeren naar waar je dan wel niet naar op zoek bent.
En of ze wellicht in de wirwar van keuzes jou gids mogen zijn.
Niet antwoorden is het devies en stug doorlopen.
Geen van de bezochte woonparadijzen had een salontafel die waardig was ruzie over te maken.
We zien onderweg wel een eettafel die ons bevalt maar waar we niet naar op zoek zijn.
Bij zonsondergang zitten we gedesillusioneerd met uitgeputte benen in de auto op weg naar huis.
Thuisgekomen stoot ik mijn knie tegen de te krappe tafel langs de nieuwe bank.
Amsterdam, zegt mijn vrouw.
Daar is pas een mooie meubelcentrum.
Funda.nl in mijn favorieten opgeslagen deze week.
