Ik probeer hardop voor te lezen bij wat ik zie.
"Een klein eendje, kijk hij komt uit een ei."
"Dat is vreemd hij is geel."
"Terwijl ik verder nooit eens gele eenden zie."
"En kijk hier een kikker die springt, toch zeker wel een meter hoog."
"Kom je bij Opa op de bank een boekje lezen.?"
Maar het antwoord komt snel en onverbiddelijk.
NEE.
Opa probeert het met een boekje van een uiltje die zijn moeder kwijt is.
En leest hard op voor uit Nijntje Pluis.
Maar het kleinkind antwoord blijft NEE.
Opa is niet gekrenkt.
Hij heeft nog wat trucjes achter de hand.
Een boekje met kinderliedjes komt uit de kast.
Ik ken ze inmiddels allemaal.
Voor het slapen gaan komen ze voorbij via Youtube in een eindeloos repeterende reeks.
Gezongen door Pino of juf Roos.
Het zijn dezelfde die mij ooit als 2 jarige voorgezongen zijn.
En ik eens samen zong met mijn kinderen.
De gebaartjes erbij zijn niet blijven hangen en leren ze op het kinder dagverblijf.
Mijn vrouw doet ze automatisch mee.
Ze leert ze de kinderen via haar werk waarna ik ermee wordt onderwezen.
"In de maneschijn in de maneschijn"
Is een zwaaiende beweging naar de wolken.
"klom ik op het trapje naar het raamkozijn"
Is een krabbende beweging met de handen alsof je een ladder beklimt.
Vanaf de straat zie je door het raam twee volwassen mensen hun handen samengevouwen verderop in het liedje vis bewegingen maken.
En schoenpoetsen in de lucht met hun handen.
Simultaan, als in een geheime Yoga oefening.
De meebewegend peuter onder de vensterbank blijft buiten beeld.
In het dorp gaan al verhalen rond over onze geestelijke gezondheid.
De zandbak in de tuin dan maar.
"Opa gaat in de Zandbak spelen."
"Ga je mee?."
Weer is het antwoord onverbiddelijk, NEE.
Maar bij het luidkeels roemen van het tweede perfect gemaakte zandtaartje komt ze toch even kijken.
Ik ga onverstoorbaar verder.
"Cato doen? vraagt ze het hoofd half opzij gebogen."
Waarna ik heel dreinerig lachend roep "NEEEEEE".
Ze snapt de imitatie en begint vormpjes te vullen.
1-0 voor opa deze keer.
Later in de week moet het kinderzitje vervangen.
De Yepp stuurstoel moet vervangen door een Bobike achterzitje.
Hippe namen voor hippe stoeltjes.
Waren dit vroeger nog metalen beugel framewerken met houten zitvlak.
Tegenwoordig is het ergonomisch verantwoord gegoten kunststof met verstelbare onderdelen.
We zijn alleen het sleuteltje van het Yepp stoeltje kwijt.
Eenmalig gebruikt bij het monteren.
Maar bij het demonteren onvindbaar.
Het is een anti-diefstal slotje dat perfect werkt.
Eenmaal op slot is het stoeltje zonder sleutel niet te verwijderen.
We vragen eerst nog aan onze kinderen of er op korte termijn nog nieuwe kleinkinderen zijn te verwachten.
Want wellicht is laten zitten dan zinvoller.
Maar uiteindelijk wordt er via online winkelen een nieuw sleuteltje besteld.
De Yepp makers verkopen zo'n sleuteltje voor een eurootje of 10.
Een fractie van de initiële aanschafprijs van een kinderstoeltje.
We hebben echter de aanschaf van voor en achterzitje berekend als in een businessplan.
Bij vier kleinkinderen zijn we uit de kosten.
En bij de tweede peuter heb ik alle verdere trucjes door.
Een verantwoorde investering dus.
