Genen

Overal in de media wordt je geconfronteerd met de president met "my little pony" haar.
Van de week verklaarde een arts dat het dagelijks nuttigen van hamburgers, cola en donuts bij de tuitlippig gekozen heerser geen schade hadden aangericht.
De dokter las van een papiertje op dat de 71 jarige Trumpert in blakende gezondheid verkeerde en makkelijk een tweede ambtstermijn zou kunnen vervullen.

Hoe dat kwam.? Vroeg men de arts.
Door zijn uitzonderlijk goede genen.

Dus ben ik die van mij eens nagegaan.
Mijn 87 jarige tante stopte een paar jaar geleden met roken.
Het pakje per dag was wellicht slecht voor de gezondheid. En om toekomstige klachten te voorkomen stopte ze cold turkey van de ene op de andere dag met die gewoonte..
Ook mijn moeder houd van een drankje en een sigaretje.
Ze doet haar dagelijkse boodschapjes op de fiets of lopend.
Liefst alleen.
Maar er is verder ook geen mens met gezond verstand die een wandeling met mijn zevenenzeuventig jarige moeder aandurft.
Na een minuut of 10 zie je een stipje aan de horizon wenken om op te schieten, terwijl jij hijgend naar adem staat te snakken door het moordend tempo waarin gewinkeld wordt.
Ook de overige familie verkeerd in blakende gezondheid en houd van de dingen die heerlijk maar slecht voor je zijn.
De enige gezondheidsbedreigingen daar zijn het handgemeen tijdens een spelletje kaarten.
Zwaardgevechten met wandelstokken over een verkeerd gespeelde kaart kan er behoorlijk uit de hand lopen.
Die helft van mijn genen zit dus wel goed.

De andere helft is gissen.
Ik heb tenslotte mijn vader maar zes jaar gekend.
En hij is een aantal jaar geleden op 74 jarige leeftijd overleden.
Dus dat is zorgelijk voor iemand die graag 118 wil worden.
En wil overlijden zoals het hoort.
Met een hartstilstand.
Op 117 jarige leeftijd. Vanuit een herstellend ziekbed.
Met wapperend open achterkant van het operatieschort.
Wandelend op de Kalverstraat.
Bijtend in een warme vleeskroket van de Febo.

Met uitzonderlijk goede genen.

Bijzondere verrichtingen

Er is enige discussie.
Het deze week door zoonlief opgehaalde plastic rijbewijs moet direct de volgende ochtend in praktijk worden gebruikt.
Even heen en weer naar zijn werk in Utrecht.
In zijn eentje, had hij zo bedacht.
Gelijk maar even de vuurdoop in pap en mams nieuwe auto.
Onderweg smalle eenbaans paadjes met links en rechts van de weg diepe poldersloten, en daarna even het gaspedaal in op de snelweg waar tegenwoordig 130 gereden mag worden.
En Pap... zegt mijn jongste zoon met serieus gezicht.
"Eigenlijk wel zo handig als je even een derde setje sleutels bij laat maken."
"Kan ik er gelijk mee weg als ik hem nodig heb."
"Zit er genoeg benzine in?"

Ik tel rustig tot tien.
En herhaal dit een aantal keren.

Zullen we eerst samen even een stukje gaan rijden, opper ik.
Kun je even wennen aan het formaat van de auto.
Scheelt me wellicht een paar buitenspiegels.
En kan ik onderweg eerste hulp verlenen bij ondersteboven gereden bejaarden, kinderen of huisdieren.

Onderweg stopt hij langs het water keurig om tegemoetkomend verkeer langs te laten gaan.
Houd zich bijna tenenkrommend precies aan de snelheid en parkeert de auto in een vloeiende beweging tussen twee andere auto's in.
De auto slaat één keer af bij een stoplicht.
Hij start de auto rustig opnieuw, steekt zijn hand even op als excuus voor het achterliggend verkeer, en vervolgt zijn weg.
De rit verloopt verder foutloos.

Zullen we nog wat belangrijke bijzondere verrichtingen doen?, vraag ik.
Even de drive in bij MC Donalds proberen.
Precies bij de spreekpaal stoppen. Het juiste knopje gebruiken voor het neerlaten van het raampje.
Tussen de paaltjes de auto perfect gepositioneerd neerzetten voor het afhaalruitje.
En dan met 1 hamburger geklemd tussen de lippen met één hand schakelend het parkeerterrein op rijden.

Een vlekje ketchup op zijn jas.
Voor de rest.
Autosleutels komende maanden verbergen.

Wifi

Ik heb een nieuwe koelkast.
Op zich niet iets bijzonders zo gaan die dingen soms.
Zaken verslijten, er beginnen dingen te groeien aan de binnenkant.
Lampje ging niet meer uit bij het sluiten van de deur.
Waardoor je in de donkere keuken tussen de verlichte spleet de lasagne van gisteren nog kon zien staan.
En lasagne laten staan.
Dat gaat niet.
Dus zat je om 3 uur s'nachts op de ping te wachten van de ronddraaiende lasagne in de magnetron.

Hij is zilver de nieuwe koelkast.
En hij heeft wifi.
Spaghetti krijg ik dan geappt op mijn mobieltje tijdens het tandenpoetsen s'avonds.
Want mijn koelkast weet wat hij koelt.
En ik weet dat ik weer even naar beneden moet.
Want ook spaghetti kan niet achtergelaten voor het slapen gaan.
Is reuze handig dat wifi van de koelkast.
Ik kan de hele dag zien hoe hard het vriest in de vriezer en hoe koel de melk blijft.
Een speciale app is er door de fabrikant van de koelkast gemaakt.
Check ik even mijn koelkast op mijn werk.
Min 18 roep ik dan tegen mijn collega's.
En de melk is 4.
Altijd een spannend verhaal te vertellen dus.
En nooit om gespreksstof verlegen.
In de auto check ik nog even de temperatuur van mijn zilveren vriend.
En tijdens de grote boodschap op het toilet.
Mijn leven is eindelijk compleet.

Eindelijk een eind aan die dagelijks knagende onzekerheid.
Van zal de vriezer nog wel vriezen?
Of is de koelkast nog wel koel?
Wel vandaag even een stress momentje.
Want het internet lag eruit.
Dus de hele dag thuisgebleven om even te checken.
Elke 10 minuten even old skool met de hand, of hij nog wel koud genoeg van binnen was.
Kwam ik gelukkig nog wat pasta tegen.
Wat het gemis van draadloos weer wat verzachte.
Maar het moet niet te lang duren.
Kon ook al niet mijn broodtrommel online checken.
En of de stofzuiger nog wel zoog.
Moeten ze iets op verzinnen.
Misschien iets met bleutooth.
Dat werkt tenminste op mijn tandenborstel altijd.